เข้าเรื่องเลยนะคะ คือเรากับแฟนคบกันมาเกือบ 4 ปีค่ะ เลิกกันก่อนครบรอบสี่ปีแค่เดือนเดียว ก่อนหน้านี้ที่คบกันมา ดีมากค่ะ ดีมาเรื่อยๆ
จนกระทั่งเขาไปเรียนต่อ เรื่องมันก็แย่ลงเรื่อยๆ เขามีสังคมใหม่ เพื่อนใหม่(เพื่อนผู้หญิงเยอะมาก) ช่วงแรกที่เขาไป เราทะเลาะกันบ่อยมากค่ะ
ทั้งเรื่องเพื่อนผู้หญิง ที่ตีสนิทกันเกินขอบเขต (แต่เขาวางตัวดีในระดับนึงเรามั่นใจคนของเราค่ะ) แต่เราเองที่ขี้หึง แล้วอีกส่วนนึงคือเขาบอกว่า
เขาปรับตัวไม่ได้ มันเป็นเรื่องยาก ที่ต้องไปอยู่ต่างประเทศคนเดียว อยู่ในที่ไม่คุ้นเคย เรียนโทมันยากมาก เราก็พยายามเข้าใจ และลดความงี่เง่าลง
แต่มันก็ยังมีเรื่องมาเรื่อยๆ เมืองที่เขาไปอยู่ อินเตอร์เน็ตค่อนข้างแย่ เดี๋ยวเน็ตหาย บางทีขาดการติดต่อกันไปเป็นวันๆเลยค่ะ เราก็มีน้อยใจค่ะ
ก็มีทะเลาะกันเรื่อยๆ เดี๋ยวดีเดี๋ยวร้าย บางทีเราก็ผิด เขาก็ผิด เราเข้าใจมั้ยเราเข้าใจนะคะ แต่เราเรียนเราก็เหนื่อยเหมือนกัน อยากได้กำลังใจ อยากได้คำปลอบโยน มันเป็นอารมณ์ที่ เขาไม่อยู่ในเวลาที่เราต้องการเขา จากแต่ก่อน มีเรื่องอะไรจะแชร์กัน ให้กำลังใจกัน เขาจะเอาใจใส่เรามาก แคร์ความรู้สึกเรามากแต่พอเขาอยู่นู่น เรารู้สึกเราไม่สำคัญเลย ตั้งแต่คบกันมา สัญญาดิบดีว่าทะเลาะหนักแค่ไหนก็ไม่เลิก สุดท้ายก็เลิกกัน
คบๆเลิกๆกันอยู่ประมาณ 4-5 ครั้ง ก่อนเลิกครั้งล่าสุด เรายอมบินไปหาเขาที่นู่นเลย ปรับความเข้าใจกัน ก็เหมือนจะดี สุดท้ายก็วนลูปเหมือนเดิม พอมาถึงตอนนี้ที่เลิกกัน เขาบอกว่า ยังคุยกันเหมือนเดิม เพราะเขาอยากให้คนที่ใช่ คือเรา ให้เราเรียนรู้กันให้มากขึ้น เขารู้สึกว่าเขายังโตไม่พอ และไม่พร้อมดูแลเราตอนนี้ เขาบอกว่าเขาไม่ได้นอกใจนะ (ลึกๆในใจเราเชื่อนะ เรารู้จักนิสัยเขาดี) ที่เห็นๆคือเพื่อนหมดเลย เราโกรธเขานะ ที่คิดจะกลับมาก็มา คิดจะไปก็ไป ก่อนที่เขาจะมาบอกอันนี้ เขาก็หายไปเป็นวันๆ แล้วก็มาบอกเราแบบนี้
เล่ามาเยอะแล้ว เราอยากถามความเห็นเพื่อนๆว่าถ้าเป็นเพื่อนๆจะทำยังไงคะ? เราเจ็บ เราเหนื่อย เราไม่อยากสนใจเขาแล้ว แต่เราก็ยังรัก มันยากมากที่จะเดินออกมา เพื่อนก็บอกว่าเขาไลน์มาก็ไม่ต้องตอบ เราก็พยายามอยู่ แต่พอเขาทักมา ใจก็อ่อน ลึกๆในใจเราก็อยากรอนะ แต่มันเจ็บเหลือเกินค่ะ ตื่นมาก็คิด หลับก็ฝัน ก่อนนอนคิดถึงแต่ก่อนที่เรามีความสุข มันมาถึงจุดนี้ได้ยังไงก็ไม่รู้ค่ะ ตอนนี้บางทีเราเครียดๆเขาก็ไม่อยู่กับเรา เขาบอกว่าเราสำคัญ แต่ทำไมเราไม่เห็นรู้สึกเลย เราเคยเห็นบางคู่ที่เลิกกันไปนานๆแล้วกลับมาคบกัน เราอยากเป็นแบบนั้นนะคะ แต่ตอนนี้เราควรทำอย่างไรดี? เราสับสนมาก แอบร้องไห้ทุกวัน ทั้งๆที่คิดว่าตัวเองจะเข้มแข็งแล้วซะอีก
บ่นเยอะมากเลยค่ะ เราอึดอัดมาก ขอโทษนะคะถ้าเขียนงงๆวนไปวนมา ขอบคุณสำหรับทุกความคิดเห็นล่วงหน้าค่ะ
ปล.แท็ก เรียนต่อตปท.เพราะอยากรู้ว่าคู่ที่อยู่ห่างๆกันเขาทำยังไงถึงคบกันได้คะ?
ที่เป็นอยู่ตอนนี้สับสนเหลือเกินค่ะ ควรทำไงดีคะ?
จนกระทั่งเขาไปเรียนต่อ เรื่องมันก็แย่ลงเรื่อยๆ เขามีสังคมใหม่ เพื่อนใหม่(เพื่อนผู้หญิงเยอะมาก) ช่วงแรกที่เขาไป เราทะเลาะกันบ่อยมากค่ะ
ทั้งเรื่องเพื่อนผู้หญิง ที่ตีสนิทกันเกินขอบเขต (แต่เขาวางตัวดีในระดับนึงเรามั่นใจคนของเราค่ะ) แต่เราเองที่ขี้หึง แล้วอีกส่วนนึงคือเขาบอกว่า
เขาปรับตัวไม่ได้ มันเป็นเรื่องยาก ที่ต้องไปอยู่ต่างประเทศคนเดียว อยู่ในที่ไม่คุ้นเคย เรียนโทมันยากมาก เราก็พยายามเข้าใจ และลดความงี่เง่าลง
แต่มันก็ยังมีเรื่องมาเรื่อยๆ เมืองที่เขาไปอยู่ อินเตอร์เน็ตค่อนข้างแย่ เดี๋ยวเน็ตหาย บางทีขาดการติดต่อกันไปเป็นวันๆเลยค่ะ เราก็มีน้อยใจค่ะ
ก็มีทะเลาะกันเรื่อยๆ เดี๋ยวดีเดี๋ยวร้าย บางทีเราก็ผิด เขาก็ผิด เราเข้าใจมั้ยเราเข้าใจนะคะ แต่เราเรียนเราก็เหนื่อยเหมือนกัน อยากได้กำลังใจ อยากได้คำปลอบโยน มันเป็นอารมณ์ที่ เขาไม่อยู่ในเวลาที่เราต้องการเขา จากแต่ก่อน มีเรื่องอะไรจะแชร์กัน ให้กำลังใจกัน เขาจะเอาใจใส่เรามาก แคร์ความรู้สึกเรามากแต่พอเขาอยู่นู่น เรารู้สึกเราไม่สำคัญเลย ตั้งแต่คบกันมา สัญญาดิบดีว่าทะเลาะหนักแค่ไหนก็ไม่เลิก สุดท้ายก็เลิกกัน
คบๆเลิกๆกันอยู่ประมาณ 4-5 ครั้ง ก่อนเลิกครั้งล่าสุด เรายอมบินไปหาเขาที่นู่นเลย ปรับความเข้าใจกัน ก็เหมือนจะดี สุดท้ายก็วนลูปเหมือนเดิม พอมาถึงตอนนี้ที่เลิกกัน เขาบอกว่า ยังคุยกันเหมือนเดิม เพราะเขาอยากให้คนที่ใช่ คือเรา ให้เราเรียนรู้กันให้มากขึ้น เขารู้สึกว่าเขายังโตไม่พอ และไม่พร้อมดูแลเราตอนนี้ เขาบอกว่าเขาไม่ได้นอกใจนะ (ลึกๆในใจเราเชื่อนะ เรารู้จักนิสัยเขาดี) ที่เห็นๆคือเพื่อนหมดเลย เราโกรธเขานะ ที่คิดจะกลับมาก็มา คิดจะไปก็ไป ก่อนที่เขาจะมาบอกอันนี้ เขาก็หายไปเป็นวันๆ แล้วก็มาบอกเราแบบนี้
เล่ามาเยอะแล้ว เราอยากถามความเห็นเพื่อนๆว่าถ้าเป็นเพื่อนๆจะทำยังไงคะ? เราเจ็บ เราเหนื่อย เราไม่อยากสนใจเขาแล้ว แต่เราก็ยังรัก มันยากมากที่จะเดินออกมา เพื่อนก็บอกว่าเขาไลน์มาก็ไม่ต้องตอบ เราก็พยายามอยู่ แต่พอเขาทักมา ใจก็อ่อน ลึกๆในใจเราก็อยากรอนะ แต่มันเจ็บเหลือเกินค่ะ ตื่นมาก็คิด หลับก็ฝัน ก่อนนอนคิดถึงแต่ก่อนที่เรามีความสุข มันมาถึงจุดนี้ได้ยังไงก็ไม่รู้ค่ะ ตอนนี้บางทีเราเครียดๆเขาก็ไม่อยู่กับเรา เขาบอกว่าเราสำคัญ แต่ทำไมเราไม่เห็นรู้สึกเลย เราเคยเห็นบางคู่ที่เลิกกันไปนานๆแล้วกลับมาคบกัน เราอยากเป็นแบบนั้นนะคะ แต่ตอนนี้เราควรทำอย่างไรดี? เราสับสนมาก แอบร้องไห้ทุกวัน ทั้งๆที่คิดว่าตัวเองจะเข้มแข็งแล้วซะอีก
บ่นเยอะมากเลยค่ะ เราอึดอัดมาก ขอโทษนะคะถ้าเขียนงงๆวนไปวนมา ขอบคุณสำหรับทุกความคิดเห็นล่วงหน้าค่ะ
ปล.แท็ก เรียนต่อตปท.เพราะอยากรู้ว่าคู่ที่อยู่ห่างๆกันเขาทำยังไงถึงคบกันได้คะ?