เมื่อกี้นี้เรานอนเล่นอยู่ในห้อง แม่มาแอบมองเราจากหน้าต่าง พอเราเหลือบไปมองแม่ก็หลบตาเดินหนีไป
คือเราไม่เข้าใจมีอะไร ทำไมต้องแอบมอง. เราโมโห หงุดหงิดมาก นี่เรา20แล้วนะ คืออะไร
เราไม่ชอบแม่หลายๆอย่าง รุ้สึกไม่ดีด้วย
ต้นเหตุคงเพราะตอนเด็กๆ บ้านเรานอนรวมกันในห้องเดียว พ่อแม่ลูก
มีอยู่คืนหนึ่งเราตื่นมากลางดึก เห็นพ่อกับแม่มีอะไรกัน เราสะอึดสะเอียดมาก แล้วหลังจากนั้นเราก็สังเกตุ ว่าพอหัวค่ำแม่กับพ่อจะไล่เรานอนเร็วๆ คืนนั้นเราแกล้งหลับ พ่อกับแม่ก็เริ่มบรรเลง ทั้งเสียง ทั้งอะไรมาหมด เรานอนร้องไห้เลย กัดฟันร้องแบบไม่มีเสียง แล้วพีคสุดมีคืนหนึ่ง พอเขามีไรกันเสร็จเรายังไม่หลับ แม่มาดึงหมอน ดึงผ้าห่มเราไป ปล่อยให้เรานอนเปล่าๆอยู่แบบนั้น
นานๆไปเจอเรื่องแบบนี้บ่อยๆ เรายอมรับว่าเราเกลียดพ่อกับแม่เรื่องนี้มาก. เวลาเราเสียใจอะไร. จะมีเรื่องนี้ผุดขึ่นมาในหัวให้ร้องไห้หนักกว่าเดิม
เรายอมรับว่าเราก้าวร้าวกับแม่มาขึ้นเรื่อยๆ
บางครั้งเราก็เหมือนเขารักกันอยู่2คน เรารักแม่นะ แต่รักไม่หมดใจ เราเกลียด เราขยะแขยง. ที่จริงเราก็ไม่ชอบที่ตัวเองมีเลวแบบนี้ แต่พอเราโมโหท่านหรือก้ามร้าว เราจะนึกถึงเรื่องๆนั้นแล้วคิดว่ามันยังไม่ท่ากับสิ่งที่พวกเขาเคยทำให้เราฝั่งใจขนาดยี้
ขอบคุณที่รับฟังนะคะ
ปล. พ่อกับแม่ที่พูดถึง คือตากะยายของเรา เราเรียกว่าพ่อกับแม่ เพราะท่านเป็นคนเลี้ยงเรามา. แม่เรามีเราตอนอายุยัฝน้อย และเราไม่ได้อยู่กับพ่อแม่แท้
ปล.2. ตอนนี้เราเรียนมหาลัยค่ะ เรื่องที่เกิดวันนี้คือเรากลับบ้านเพราะมหาลัยเราปิดเทอม (เรียน3เทอมค่ะ)
ขอบคุณทุกความเห็นนะคะ จะรับฟังแล้วพยายามปรับค่ะ
เราไม่ชอบแม่ตัวเอง
คือเราไม่เข้าใจมีอะไร ทำไมต้องแอบมอง. เราโมโห หงุดหงิดมาก นี่เรา20แล้วนะ คืออะไร
เราไม่ชอบแม่หลายๆอย่าง รุ้สึกไม่ดีด้วย
ต้นเหตุคงเพราะตอนเด็กๆ บ้านเรานอนรวมกันในห้องเดียว พ่อแม่ลูก
มีอยู่คืนหนึ่งเราตื่นมากลางดึก เห็นพ่อกับแม่มีอะไรกัน เราสะอึดสะเอียดมาก แล้วหลังจากนั้นเราก็สังเกตุ ว่าพอหัวค่ำแม่กับพ่อจะไล่เรานอนเร็วๆ คืนนั้นเราแกล้งหลับ พ่อกับแม่ก็เริ่มบรรเลง ทั้งเสียง ทั้งอะไรมาหมด เรานอนร้องไห้เลย กัดฟันร้องแบบไม่มีเสียง แล้วพีคสุดมีคืนหนึ่ง พอเขามีไรกันเสร็จเรายังไม่หลับ แม่มาดึงหมอน ดึงผ้าห่มเราไป ปล่อยให้เรานอนเปล่าๆอยู่แบบนั้น
นานๆไปเจอเรื่องแบบนี้บ่อยๆ เรายอมรับว่าเราเกลียดพ่อกับแม่เรื่องนี้มาก. เวลาเราเสียใจอะไร. จะมีเรื่องนี้ผุดขึ่นมาในหัวให้ร้องไห้หนักกว่าเดิม
เรายอมรับว่าเราก้าวร้าวกับแม่มาขึ้นเรื่อยๆ
บางครั้งเราก็เหมือนเขารักกันอยู่2คน เรารักแม่นะ แต่รักไม่หมดใจ เราเกลียด เราขยะแขยง. ที่จริงเราก็ไม่ชอบที่ตัวเองมีเลวแบบนี้ แต่พอเราโมโหท่านหรือก้ามร้าว เราจะนึกถึงเรื่องๆนั้นแล้วคิดว่ามันยังไม่ท่ากับสิ่งที่พวกเขาเคยทำให้เราฝั่งใจขนาดยี้
ขอบคุณที่รับฟังนะคะ
ปล. พ่อกับแม่ที่พูดถึง คือตากะยายของเรา เราเรียกว่าพ่อกับแม่ เพราะท่านเป็นคนเลี้ยงเรามา. แม่เรามีเราตอนอายุยัฝน้อย และเราไม่ได้อยู่กับพ่อแม่แท้
ปล.2. ตอนนี้เราเรียนมหาลัยค่ะ เรื่องที่เกิดวันนี้คือเรากลับบ้านเพราะมหาลัยเราปิดเทอม (เรียน3เทอมค่ะ)
ขอบคุณทุกความเห็นนะคะ จะรับฟังแล้วพยายามปรับค่ะ