คำว่า ลักทรัพย์ ทั้งทางโลกและทางธรรม มันมีขอบเขตความหมายอย่างไรครับ?

ผมอ่านตามเว็บนี้ว่ามี 18 พฤติกรรมที่เข้าข่ายผิดศีลข้อ 2 ห้ามลักทรัพย์ สั้นๆ คือ ลัก ฉก กรรโชก ปล้น ตู่ ฉ้อ หลอก ลวง ปลอม ตระบัดสัตย์ เบียดบัง สับเปลี่ยน ลักลอบ ยักยอก สมคบโจร ปอกลอก รับสินบน ผลาญ htt

ไม่ว่าจะพระเจ้าองค์ไหน หรือพระเจ้าของลัทธิใดๆ อย่าได้เอามาปนกัน หรือชนกันเหมือนจับแพะชนแกะ มันไม่เกี่ยวกันเลย เพราะอัตตาในพุทธศาสนาหมายถึงสิ่งที่เป็นวิสังขาร (ไม่ใช่สังขาร) หรือเรียกอีกอย่างหนึ่งว่า

https://www.youtube.com/watch?v=GtK8sTCcuTI

ผมไปอ่านพบข้อความในลักขณสูตร ตอนหนึ่งว่า ถ้าอยู่ครองเรือนจะได้เป็น พระเจ้าจักรพรรดิ ผู้ทรงธรรม ครองราชย์โดยธรรม ทรงเป็นใหญ่ในแผ่นดิน มีมหาสมุทรทั้งสี่เป็นขอบเขต ข้อความว่า มหาสมุทรทั้งสี่เป็นขอบเขต มห

โดยปกติชาวพุทธสายเถรวาทยึดถือว่านิพพานเป็นธรรมสูงสุดไม่มีอะไรยิ่งไปกว่า แต่ต่อมาเมื่อรู้ความจริงว่าแท้ที่จริงแล้ว นิพพานก็ไม่มีแก่น ไม่มีสาระ เป็นอนัตตา แล้วที่นี้จะให้ยึดถืออะไรครับ หุ หุ หุ

หมายถึงแค่ทางธรรมอย่างเดียว หรือ ปัญญาทางโลก ที่มีประโยชน์ด้วยครับ *เพื่อการจำและถ่ายทอดอย่างถูกต้องของผมเองครับ (ขอบคุณล่วงหน้าครับ)

แม้ตัวเอง(1)ก็ไม่มีอำนาจสามารถควบคุมบังคับบัญชาตัวเอง(2)ให้เป็นไปตามใจปรารถนาของตัวเอง(3)ได้ แล้วสมควรจะเห็นว่ามันเป็นตัวเอง(4) หรือ อัตตาตัวตนของตัวเอง(5) ไปได้อย่างไร? งงครับ ถ้าตัวเองยังมิใช่ตัวเอ