คุณเคยไหม อยู่ๆ ก็รู้สึกเศร้าโดยไม่มีสาเหตุ ดิฉันเริ่มจากอาการนอนไม่หลับ และเริ่มร้องไห้ด้วยสาเหตุอะไรไม่ทราบ เป็นเช่นนี้พักๆ สัปดาห์ละสองถึงสามวัน
ต้องเท้าความก่อนว่า ชีวิตการงานดิฉันนั้นมีเรื่องเครียดบ้างตามประสาคนทำงาน แต่เพื่อนร่วมงานรวมทั้งเจ้านายนั้นดีมาก สามีเองก็รักกันดี ไม่เคยมีเรื่องระหองระแหงอะไรกันเลย เคยเป็นอย่างนี้ตอนอกหักเมื่อประมาณสามปีที่แล้ว แต่ไม่ถึงเดือนก็หายไป แต่ตอนนี้หลังจากชีวิตค่อนข้างลงตัว มีบ้านหลังใหม่ เปลี่ยนสิ่งแวดล้อม ได้ทำงานในหน่วยงานซึ่งมีแต่คนที่เรารัก และรักเรา ได้โชคดีเจอผู้ชายที่ดีที่สุดในชีวิต อาการแบบนี้กลับเข้ามาในชีวิตอีก
ที่แย่คือ มันทำให้ดิฉันไม่มีกำลังใจที่จะทำอะไร ไม่มีความอยากจะทำงาน รู้สึกผิดที่เศร้าไม่มีสาเหตุ สามีอยากช่วยแต่ก็ช่วยไม่ได้ มองหน้าเขาเห็นเขาทุกข์ใจไปกับเราแล้วรู้สึกผิด หลายครั้งที่คิดว่า ถ้าเราไม่อยู่สักคน เขาน่าจะสบายกว่านี้ ไม่ต้องมาทนเพื่อเรา บางครั้งขับรถไปทำงานอยากให้มีอุบัติเหตุ ทำให้เราไปไม่ถึงที่ทำงาน บางครั้งไม่อยากให้เช้าขึ้นมาเลย ไม่อยากพบหน้าใคร ไม่อยากคุยกับใครทั้งนั้น แต่พอมองหน้าสามี อ่านข้อความไลน์จากคุณพ่อคุณแม่ มันทำให้ดิฉันยิ่งเศร้า เพราะรู้ว่ายังจากไปไม่ได้ แทนที่จะรู้สึกมีกำลังใจในการใช้ชีวิตกลับรู้สึกเหมือนโดนกักขัง ทำให้เราหลุดจากโลกใบนี้ไปไม่ได้
ท้ายนี้ อยากขอคำแนะนำ ว่าดิฉันควรทำอย่างไร เพื่อให้พ้นสภาพนี้ไป เคยไปสวดมนต์ปฏิบัติธรรมแล้วยิ่งเป็นหนัก จนแทบจะหนีออกจากวัด พอทำสมาธิได้กลับอยากอยู่ในสมาธิ ไม่ต้องออกมาเจอโลกภายนอกอีก โดยรวมมันทำให้อาการดิฉันแย่ลง จึงอยากขอคำแนะนำที่เปี่ยมสติปัญญาจากสังคมแห่งนี้ค่ะ
ขอบคุณล่วงหน้าค่ะ
เริ่มจากคืนที่นอนไม่หลับสู่เช้าที่ไม่อยากตื่น
ต้องเท้าความก่อนว่า ชีวิตการงานดิฉันนั้นมีเรื่องเครียดบ้างตามประสาคนทำงาน แต่เพื่อนร่วมงานรวมทั้งเจ้านายนั้นดีมาก สามีเองก็รักกันดี ไม่เคยมีเรื่องระหองระแหงอะไรกันเลย เคยเป็นอย่างนี้ตอนอกหักเมื่อประมาณสามปีที่แล้ว แต่ไม่ถึงเดือนก็หายไป แต่ตอนนี้หลังจากชีวิตค่อนข้างลงตัว มีบ้านหลังใหม่ เปลี่ยนสิ่งแวดล้อม ได้ทำงานในหน่วยงานซึ่งมีแต่คนที่เรารัก และรักเรา ได้โชคดีเจอผู้ชายที่ดีที่สุดในชีวิต อาการแบบนี้กลับเข้ามาในชีวิตอีก
ที่แย่คือ มันทำให้ดิฉันไม่มีกำลังใจที่จะทำอะไร ไม่มีความอยากจะทำงาน รู้สึกผิดที่เศร้าไม่มีสาเหตุ สามีอยากช่วยแต่ก็ช่วยไม่ได้ มองหน้าเขาเห็นเขาทุกข์ใจไปกับเราแล้วรู้สึกผิด หลายครั้งที่คิดว่า ถ้าเราไม่อยู่สักคน เขาน่าจะสบายกว่านี้ ไม่ต้องมาทนเพื่อเรา บางครั้งขับรถไปทำงานอยากให้มีอุบัติเหตุ ทำให้เราไปไม่ถึงที่ทำงาน บางครั้งไม่อยากให้เช้าขึ้นมาเลย ไม่อยากพบหน้าใคร ไม่อยากคุยกับใครทั้งนั้น แต่พอมองหน้าสามี อ่านข้อความไลน์จากคุณพ่อคุณแม่ มันทำให้ดิฉันยิ่งเศร้า เพราะรู้ว่ายังจากไปไม่ได้ แทนที่จะรู้สึกมีกำลังใจในการใช้ชีวิตกลับรู้สึกเหมือนโดนกักขัง ทำให้เราหลุดจากโลกใบนี้ไปไม่ได้
ท้ายนี้ อยากขอคำแนะนำ ว่าดิฉันควรทำอย่างไร เพื่อให้พ้นสภาพนี้ไป เคยไปสวดมนต์ปฏิบัติธรรมแล้วยิ่งเป็นหนัก จนแทบจะหนีออกจากวัด พอทำสมาธิได้กลับอยากอยู่ในสมาธิ ไม่ต้องออกมาเจอโลกภายนอกอีก โดยรวมมันทำให้อาการดิฉันแย่ลง จึงอยากขอคำแนะนำที่เปี่ยมสติปัญญาจากสังคมแห่งนี้ค่ะ
ขอบคุณล่วงหน้าค่ะ