สวัสดีครับ
ผมเป็นเด็กปี1ของมหาวิทลัยแห่งหนึ่งในกทม. ผมไม่ขอเอ่ยชื่อนะครับ
ผมเคยคิดนะครับ ตอนที่ผมอยู่ ม.6 ภาพมหาวิทยาลัยในฝันของผมมันดีมากถึงมากที่สุด
แต่วันแรกที่ผมก้าวเข้าไปเรียนในสาขานี้ ผมก็ได้เจอกับเหล่าบรรดารุ่นพี่ ที่แห่แหนกันมาตอนรับพวกผมกันอย่างมากมาย ผมเข้าใจนะครับว่ารุ่นพี่ต้องการให้รุ่นน้องเคารพ เพราะมันเป็นกฎที่ว่า รุ่นน้องต้องเคารพรุ่นพี่ เรื่องการไหว้รุ่นพี่ การก้มหน้า หรือการถูกด่า ส่วนนี้ผมเข้าใจครับ แต่เรื่องนึงที่ผมคิดว่าทำไมเรื่องพวกนี้ถึงต้องมีอยู่ในสังคมไทย ผมไม่ทราบว่าสาขาอื่นจะมีไหม แต่ที่แน่ๆ สาขาผมมีครับ
นั่นคือการซ่อมรุ่นน้อง
ผมยอมรับว่ามันเกินไปจริงๆครับ ผมไม่ได้โลกสวยแต่อย่างใดนะครับ เพียงแต่มันอึดอัดใจมากกว่า
ผมคิดในแง่ของผมว่า พ่อกับแม่ หาเงินมาให้ผมเรียนในมหาวิทยาลัย ท่านทั้งสองก็จะโฟกัสไปที่ด้านการเรียน คือความคิดของพวกท่านก็จะเห็นภาพผมที่ตั้งใจเรียน มีด้านกิจกรรมของสาขาหรือของทางมหาวิทยาลัยบ้าง แต่ท่านไม่รู้ครับว่าด้านมืดของมหาวิทยาลัยนั้นมันหนักหนาแค่ไหน
การโดนซ่อมผมว่ามันดูทารุนเกินไปนะครับ เห็นรุ่นพี่ยืนขำ ยืนหัวเราะ หรือดุด่าสารพัต ให้น้องทำสิ่งที่เพื่อนมนุษย์เขาไม่ทำกัน รุ่นน้องได้บาดแผล แต่พอจะไปหาหมอ ก็ไม่สามารถบอกหมอได้ว่า ผมโดนรุ่นพี่ซ่อมมานะครับ ช่วยดูอาการผมที ผมไม่สามารถบอกพ่อกับแม่ได้ว่าผมโดนรุ่นพี่ซ่อมมา ได้แต่บอกว่าล้มบ้าง ชนนู่นๆชนนี่ บางรายถึงกับดั้งหักคางแตกกรามแตกก็มี แต่สิ่งที่ต้องบอกกับพ่อแม่และหมอนั่นก็คือ อุบัติเหตุ
(การซ่อมก็จะมีดิ่งลงน้ำบ้าง แท็กไปบนตัวเพื่อน แท็กกับพื้นดิน กางมุ้ง นอนปั่นจักรยาน หมอบ วิดพื้น ดิ่งบนพื้นดินแบบ1จังหวะ 2จังหวะ 3จังหวะ มาเป็นสามช่าเลยครับแหม่)
ผมไม่สามารถบอกเรื่องโดนซ่อมกับพ่อแม่ หรืออาจารย์ ถ้าไม่อยากโดนย้ายที่เรียนหรือโดนยุบสาขา พวกเพื่อนๆผมและผมทำได้แค่อดทนครับ
แต่มันทนไม่ไหว ผมจึงมาขอพื้นที่ตรงนี้ระบายความเครียดของผม
ขอบคุณครับ
ปล.(ถ้า)ใครมีวิธีจัดการหรือมีวิธีที่ดีกว่านี้ก็บอกได้นะครับ
ปล.ถ้าแท็กผิดห้องขอโทษด้วยครับ นี่เป็นกระทู้แรกของผม
#ท
ว่าด้วยเรื่องการซ่อมรุ่นน้อง
ผมเป็นเด็กปี1ของมหาวิทลัยแห่งหนึ่งในกทม. ผมไม่ขอเอ่ยชื่อนะครับ
ผมเคยคิดนะครับ ตอนที่ผมอยู่ ม.6 ภาพมหาวิทยาลัยในฝันของผมมันดีมากถึงมากที่สุด
แต่วันแรกที่ผมก้าวเข้าไปเรียนในสาขานี้ ผมก็ได้เจอกับเหล่าบรรดารุ่นพี่ ที่แห่แหนกันมาตอนรับพวกผมกันอย่างมากมาย ผมเข้าใจนะครับว่ารุ่นพี่ต้องการให้รุ่นน้องเคารพ เพราะมันเป็นกฎที่ว่า รุ่นน้องต้องเคารพรุ่นพี่ เรื่องการไหว้รุ่นพี่ การก้มหน้า หรือการถูกด่า ส่วนนี้ผมเข้าใจครับ แต่เรื่องนึงที่ผมคิดว่าทำไมเรื่องพวกนี้ถึงต้องมีอยู่ในสังคมไทย ผมไม่ทราบว่าสาขาอื่นจะมีไหม แต่ที่แน่ๆ สาขาผมมีครับ
นั่นคือการซ่อมรุ่นน้อง
ผมยอมรับว่ามันเกินไปจริงๆครับ ผมไม่ได้โลกสวยแต่อย่างใดนะครับ เพียงแต่มันอึดอัดใจมากกว่า
ผมคิดในแง่ของผมว่า พ่อกับแม่ หาเงินมาให้ผมเรียนในมหาวิทยาลัย ท่านทั้งสองก็จะโฟกัสไปที่ด้านการเรียน คือความคิดของพวกท่านก็จะเห็นภาพผมที่ตั้งใจเรียน มีด้านกิจกรรมของสาขาหรือของทางมหาวิทยาลัยบ้าง แต่ท่านไม่รู้ครับว่าด้านมืดของมหาวิทยาลัยนั้นมันหนักหนาแค่ไหน
การโดนซ่อมผมว่ามันดูทารุนเกินไปนะครับ เห็นรุ่นพี่ยืนขำ ยืนหัวเราะ หรือดุด่าสารพัต ให้น้องทำสิ่งที่เพื่อนมนุษย์เขาไม่ทำกัน รุ่นน้องได้บาดแผล แต่พอจะไปหาหมอ ก็ไม่สามารถบอกหมอได้ว่า ผมโดนรุ่นพี่ซ่อมมานะครับ ช่วยดูอาการผมที ผมไม่สามารถบอกพ่อกับแม่ได้ว่าผมโดนรุ่นพี่ซ่อมมา ได้แต่บอกว่าล้มบ้าง ชนนู่นๆชนนี่ บางรายถึงกับดั้งหักคางแตกกรามแตกก็มี แต่สิ่งที่ต้องบอกกับพ่อแม่และหมอนั่นก็คือ อุบัติเหตุ
(การซ่อมก็จะมีดิ่งลงน้ำบ้าง แท็กไปบนตัวเพื่อน แท็กกับพื้นดิน กางมุ้ง นอนปั่นจักรยาน หมอบ วิดพื้น ดิ่งบนพื้นดินแบบ1จังหวะ 2จังหวะ 3จังหวะ มาเป็นสามช่าเลยครับแหม่)
ผมไม่สามารถบอกเรื่องโดนซ่อมกับพ่อแม่ หรืออาจารย์ ถ้าไม่อยากโดนย้ายที่เรียนหรือโดนยุบสาขา พวกเพื่อนๆผมและผมทำได้แค่อดทนครับ
แต่มันทนไม่ไหว ผมจึงมาขอพื้นที่ตรงนี้ระบายความเครียดของผม
ขอบคุณครับ
ปล.(ถ้า)ใครมีวิธีจัดการหรือมีวิธีที่ดีกว่านี้ก็บอกได้นะครับ
ปล.ถ้าแท็กผิดห้องขอโทษด้วยครับ นี่เป็นกระทู้แรกของผม
#ท