เมื่อผมเล่าเรื่องตอนผมยังเด็ก ให้ลูกผมฟัง . . .
ก่อนอื่นต้องขอสวัสดี พี่ ๆ เพื่อน ๆ ชาวพันทิปทุกคนนะครับ วันนี้ผมมีประสบการณ์ในวัยเด็ก ที่อยากจะมาเล่าให้ทุกคนฟังครับ ไม่รู้มีใครอยากฟัง หรือเปล่า ? แต่ผมอยากเล่านะ จากเด็กผู้ชายธรรมดาที่ไม่มีอะไร ได้เรียนรู้อะไรในวัยเด็กจน ทำให้เค้ามีวันนี้ และสักวันนึงถ้าผมมีโอกาสผมอยากจะเล่าเรื่องนี้ให้ลูก ผมฟัง ว่า ตอนผมเด็ก ๆ ผมมผ่านอะไรมาบ้าง มาเริ่มกันเลยนะครับ
ครอบครัวผมประกอบด้วย พ่อ แม่ ลูก ผมเป็นลูกคนเดียวของ พ่อ และ แม่ ก่อนที่แม่จะมาเจอกับ พ่อ แม่ได้แต่งงานและมีลูกหนึ่งคน แต่ก็เลิกกัน และมาเจอกับ พ่อของ ผม เราอยู่กัน 3 คนครับ พี่ของผมไปอยู่กับ พ่อของเค้า ครอบครัวของผมไม่ได้ร่ำรวยอะไรครับ หาเช้ากินค่ำ มีเงินพอจะส่งให้ผมเรียน นี้คือความทรงจำของผมในวัยเด็ก
ป.1 พ่อกับแม่ของผมทำสวนครับ ( สวนยาง ) จึงต้องตื่นนอนแต่เช้า (ตี๓) ซึ่งก็ไปกันทั้งพ่อและแม่ ครั้งหนึ่งผมเคยตกใจตื่นมา พ่อกับแม่ก็ไม่อยู่ ผมกลัวมากครับ ก็เด็กนิ ผมจะเจอกับพ่อและแม่ก็ประมาณ 8 โมงนู้นนครับบ พอสักประมาณ ๖ โมงเช้า ป้าของผมจะมาปลุกผม พาไปอาบน้ำ แต่งตัวไห้กินข้าว และพาไปรอรถโรงเรียน (บ้านผมอยู่ติดกับบ้าน ป้า และ บ้านยาย ) ผมจะได้เจอแม่กับพ่อ ก็ก่อนจะไปโรงเรียนตอนนั้นแหละครับ ตอนไป โรงเรียนตอนนั้นผมไม่ได้เงินไปโรงเรียนนะครับ แต่ผมก็ไม่ได้งอแงอะไร เพราะที่โรงเรียน มีข้าวให้กิน ( แต่หน้าโรงเรียนมีร้านขนมขาย) อยากซื้อเหมือนกันแต่ไม่มีเงิน เด็ก ๆ ก็ไม่ได้คิดอะไรมาก กลับมาจาก โรงเรียนผมก็จำได้ดีจนวันนี้เลยครับ ทำการบ้าน ที่โรงเรียนมันจะมี สมุดจดการบ้านด้วย ( สมัยนี้ยังมีป่าว) ผมต้องเปิดให้แม่ดู แล้วผมก็ต้องทำให้เสร็จ ถ้าเสร็จเร็วอาจจจะได้ไปเล่น ถ้าเสร็จ หลัง 6 โมงคืออดครับ ต้องอาบน้ำ กินข้าว แล้ว หลังจากนั้น ต้อง อ่านหนังสือ อ่าน จริงๆนะครับ เอาหนังสือมา วิชาอะไรก็ได้ อ่านออกเสียง แกจะฟัง อยู่ห้องของแก มีแอบมาดูบ้าง (ตอนนั้นยังเด็ก พ่อ แม่ สั่งอะไรไม่มีขัดเลยย 5555555555 ตอนนี้เหรออไม่มีทางงง ) อ่านเสร็จแกจะให้ท่องอยากหนึ่งคือ ( จำไม่ค่อยได้แล้วนานนะครับ อาจมีผิดบ้าง) “จำจิต จำใจ ไปไหนอย่าลืมหนังสือ กลางค่ำ กลางคืน อย่าลืมหนังสือ” แล้วต้องกราบหนังสือด้วย แกบอกว่าจะทำไห้อ่านหนังสือจำ และ เรียนเก่ง ถ้าแกเห็นผมวางหนังสือที่ต่ำ หรือ ข้ามหนังสือ มีอันโดนตีครับ 555555555 จำได้ลาง ๆ แค่นี้ ตอน ป.๑
ช่วงชีวิต วัยประถม ( 1-6) ... พอผมโตขึ้นมาหน่อย สัก ป.๓ ตอนนั้นเศรษฐกิจไม่ดี หรืออะไรนี้แหละ รายได้เริ่มไม่พอ + กับรายจ่าย เริ่มเยอะ ส่วนมากก็มาจากการเรียนของผมทั้งนั้นน แม่จึงต้องออกไปทำงาน นอกบ้านด้วย ด้วยการไปทำงานจ้าง แม่ก็ออกไปหางาน และก็ได้งาน ที่ร้านก๊วยเตี๊ยว แม่ต้องทำทุกอย่างครับ ทำก๊วยเตี๋ยว เสริฟ ปิดร้าน ล้างจาน แลกกกับเงินตอนนั้นแค่ ๒๘๐ ต่อวัน เนื่องจาก พ่อก็ออกไปทำงาน แม่ก็ทำงาน ซึ่งจะเลิกหลังผม พอผมกลับมาจาก โรงเรียน ผมก็จะมาถึงบ้านคนแรกครับ สิ่งแรกที่ต้องทำคือ ทำการบ้านเหมือนเดิม ครับ แล้ว พ่อ กับ แม่จะกลับมาตรวจ แกสอนไห้ผมทำกับข้าวง่าย ๆเป็น พวก ไข่เจียว ไข่ดาว สอน หุงข้าว แกว่า ถ้ากลับมาแล้วหิว ให้กินเองก่อน ตอนแรกก็ ลำบากครับ หลัง ๆ สบายวันไหนว่าง ๆก็จะทำเพื่อพ่อ กับ แม่ ถ้าวันไหนผมเรียนพิเศษผมจะกลับบ้านช้า ผมจะไปคอยแม่ที่ร้านที่แม่ทำงาน ( ร้านอยู่ไม่ไกลกับโรงเรียนเดินไปถึง) ผมก็จะไปช่วยแม่เก็บของ จนสนิทกับเจ้าของร้าน และก็มักจะได้ก๊วยเตียวฟรีกลับมากินประจำ ชีวิตในช่วงประถมของผมต่างกับเด็กคนอื่นมากครับ ผมไม่มีสิทธิ์เรียกร้องหรืออยากได้อะไรที่ พ่อกับแม่บอกว่า ไร้สาระและไม่จำเป็น เช่น ของเล็ก ครับ แม่บอกบ้านเราหาเงินกว่าจะได้ เราต้องใช้ในสิ่งที่จำเป็นนะลูก มีครั้งหนึ่งผมอยากได้ จักรยานมาก ขอพ่อ กับ แม่ แต่นั้นครับ แม่บอกว่าขอเก็บเงินก่อนนะ เดือนนี้ค่าใช้จ่ายเยอะ ผมก็ไม่รู้จะพูดหรือเถียงอะไร เงียบไป แม่ก็คงสงสาร มาก แต่ 2 วันหลังจากนั้น ผมก็ได้จักรยานมาครับ ตอนนั้นผมไม่รู้เหรอแม่เอามาจากไหน ผมดีใจมากครับ ผมใช้มันจนคุ้มม ใช้ไปเกืยบ 4 ปี ( ผมมารู้ตอนหลังว่าจักรยานนั้นแกไปขอป้าข้างบ้านมา เพราะลูกสาวป้าแก ไปซื้อมอเตอไซคมา แล้วเค้าแถมจักรยาน พอดีเป็นจักรยานคันเล็ก แกไปขอมาให้ผม ) นับเป้นสิ่งเดียวที่ทำให้ผมมีความสุขกับมันในชีวิตวัยเด็กของผม
ช่วงชีวิตในตอนปิดเทอม . . . อย่างที่ผมบอกครับ พ่อกับแม่ผมทำงาน ไม่มีปิดเทอม ผมตื่นมาก็จะไม่เจอ พ่อ กับ แม่แล้ว ครับ พวกเค้าออกไปทำงานกันหมดแล้ว ผมตื่นมาก็จะเจอ สมุดเล่มหนึ่งครับ จะมีข้อความ เขียนไว้ว่า ตื่นแล้วกินข้าวด้วย มีโจทย์คณิตไว้ให้ทำ ทำด้วยจะกลับมาตรวจ ( แกจะเขียน โจทย์คณิตไว้ให้ผมทำครับ) บางวันแกก็จะทิ้งตังไว้ไห้ผม 20 บาทและบอกไว้ไห้ไปซื้อขนมกิน ครับ ผมตื่นมา พร้อมบ้านที่มีผมคนเดียว ? ในขณะเด็กคนอื่นไปเที่ยวปิดเทอมกับครอบครัว ( สิ่งที่ผมเกลียดที่สุดในการ เปิดเทอมคือ ปิดเทอมไปเที่ยวไหน เศร้าใจทุกที) ในแต่ละวันผมตื่นมา ก้กินข้าวที่แม่ทำไห้ พอกินถึงตอนเที่ยง เปิด ทีวีดู ทำโจทย์คณิต ที่แม่ตั้งไห้ไว้ อยู่อย่างนี้ครับ เบื่อไหม เบื่อครับ แต่จะไห้ทำยังไง ? วันไหน เบื่อมาก ๆ ผมก็จะขอแม่ติดไปที่ทำงานด้วย ไปช่วยเค้าเสริฟ ดีกว่า อยู่บ้านก็แล้ววกันน จนมีครั้งหนึ่งพ่อผมไปเปิดตู้เสื้อผ้า เจอกล่องเก็บเกมส์ ตลับ รุ่นเก่า เครื่องหนึ่ง มา เคาะ ปรากฏว่าเล่นได้ ครับ ผมได้ของเล่นปิดเทอมแล้ว นั้นคือความสนุกที่สุดของผมในชีวิต ประถมทั้งหมดของผม เลยก็ว่าได้ ขอบคุณมันที่ทำให้ผมไม่เหงา
ช่วงวัยเด็กของผมไม่มีอะไรให้น่าจดจำมากครับ ถ้าเทียบกับคนอื่น แต่ผมไม่เคยเสียใจที่ผมได้เกิดมาเป้น ลูกของ พ่อและแม่ ดีสะอีก มันทำให้ผมมีวันนี้
- มันทำไห้ผมเป็นคนติดการอ่านหนังสือครับ ต้องขอบคุณ พ่อ กับ แม่ที่บังคับผม ในตอนนั้น พอโต ขึ้นมากลายเป็นว่าต้องอ่านหนังสือ ไม่นั้นเหมือนจะขาดอะไรไป เวลาต้องอ่านหนังสือ เตรียมสอบหนัก เลยกลายเป็นเรื่องชิว ๆสำหรับผมไป
- มันทำให้ผมรู้ว่า พ่อ กับ แม่ นั้นรักลูกขนาดไหน พ่อกับแม่ยอมทำทุกอย่างเพื่อให้ ผมสบายครับ ยอมทำงานหนักเพื่อมีเงินส่งผมเรียน พ่อกับแม่พูดกับผมเสมอว่า เรียนไห้เก่ง ๆ นะ จบมาจะได้ไปทำงานในห้องแอร ได้เป็นเจ้าคนนายคน อย่ามาทำงานจ้างแบบพ่อกับแม่มันเหนื่อย พ่อกับแม่ขอโทษที่เลี้ยงแกมาได้แค่นี้ ผมยังจำประโยคนั้นได้และทำให้ผมมีกำลังใจที่จะสู้ ครับ
- พ่อ กับ แม่ได้สอนไห้ผมอยู่ได้ด้วยตัวคนเดียว ตอนที่ พ่อกับแม่ไปทำงาน ผมกลับมาในตอนนั้น ผมต้องทำทุกอย่าง ผมจำวันแรกที่ ผมเปิด แก๊ส ทอดไข่ ดาว ผมจำไข่เจียวตอนนั้นได้ มันกินไม่ได้ครับ 55555555555 แต่เรียนรู้จะอยู่คนเดียวมาโดยตลอด มาเหงา และ ดูเศร้ามากครับ เมื่อเทียบกับครอบครัวอื่น แต่จะให้ทำได้ เราเลือกเกิดไม่ได้
- เรื่องเงิน แม่จะเก็บเงินให้ผมทุกเดือนโดยเปิดบัญชีเป็นชื่อผมและมีเงินเข้าทุกเดือน แม่บอกว่าเก็บไว้ยามฉุกเฉินนะ อย่าเอามาใช้ ผมไป โรงเรียนตั้งแต่ ป๑ ถึง ป๔ โดยไม่ได้เงินไปโรงเรียนสักบาทครับ ผมก็อยู่ได้นะ แอบอิจฉาเวลาคนอื่นซื้อขนม แต่นั้นแหละครับบ อดทนเท่านั้นนน (พูดแล้วจะร้อง)
สุดท้าย ผมจะเล่าเรื่องพวกนี้ให้ลูกผมฟังถ้าผมมีโอกาส ถึงผมจะไม่รุ้จะมีวันนั้นหรือเปล่า ?
ขอบคุณที่ทนอ่านมาถึงตอนนี้นะครับ ติชม ได้นะครับ ผิดพลาดประการได้ขออภัยด้วยนะครับ ที่จริงมันยังมีมากกว่านี้นะครับ ผมพยายาม ย่อ ๆมันลงมาเพื่อไห้เข้าใจง่าย ๆเดียวว่าง ๆจะมาเขียนเกี่ยกับเรื่องออื่นไห้ฟัง มีอีกเยอะ อิอิ
อยากสอบถามอะไรข้อความได้นะครับ ยินดีตอบทุกข้อความ
แนะนำตัวสักนิดนะครับ ปัจจุบันผม อายุ ๒๐ ครับ เป็นตำรวจ อยู่ที่ 3 จังหวัดชายแดนภาคใต้ครับ ( อยู่ปัตตานี ) ครับ ผมทำงานตั้งแต่ จบ ม6 ครับ และสอบตำรวจได้ ผมสั่งตัวเองเรียน ไม่อยากลำบาก พ่อ กับ แม่ อีกต่อไปแล้วว พววกท่านลบากกับผมมามากแล้ว ถึงเวลาผมดูแลพวกท่านแล้ว
เมื่อผมเล่าเรื่องตอนผมยังเด็ก ให้ลูกผมฟัง . . .
ก่อนอื่นต้องขอสวัสดี พี่ ๆ เพื่อน ๆ ชาวพันทิปทุกคนนะครับ วันนี้ผมมีประสบการณ์ในวัยเด็ก ที่อยากจะมาเล่าให้ทุกคนฟังครับ ไม่รู้มีใครอยากฟัง หรือเปล่า ? แต่ผมอยากเล่านะ จากเด็กผู้ชายธรรมดาที่ไม่มีอะไร ได้เรียนรู้อะไรในวัยเด็กจน ทำให้เค้ามีวันนี้ และสักวันนึงถ้าผมมีโอกาสผมอยากจะเล่าเรื่องนี้ให้ลูก ผมฟัง ว่า ตอนผมเด็ก ๆ ผมมผ่านอะไรมาบ้าง มาเริ่มกันเลยนะครับ
ครอบครัวผมประกอบด้วย พ่อ แม่ ลูก ผมเป็นลูกคนเดียวของ พ่อ และ แม่ ก่อนที่แม่จะมาเจอกับ พ่อ แม่ได้แต่งงานและมีลูกหนึ่งคน แต่ก็เลิกกัน และมาเจอกับ พ่อของ ผม เราอยู่กัน 3 คนครับ พี่ของผมไปอยู่กับ พ่อของเค้า ครอบครัวของผมไม่ได้ร่ำรวยอะไรครับ หาเช้ากินค่ำ มีเงินพอจะส่งให้ผมเรียน นี้คือความทรงจำของผมในวัยเด็ก
ป.1 พ่อกับแม่ของผมทำสวนครับ ( สวนยาง ) จึงต้องตื่นนอนแต่เช้า (ตี๓) ซึ่งก็ไปกันทั้งพ่อและแม่ ครั้งหนึ่งผมเคยตกใจตื่นมา พ่อกับแม่ก็ไม่อยู่ ผมกลัวมากครับ ก็เด็กนิ ผมจะเจอกับพ่อและแม่ก็ประมาณ 8 โมงนู้นนครับบ พอสักประมาณ ๖ โมงเช้า ป้าของผมจะมาปลุกผม พาไปอาบน้ำ แต่งตัวไห้กินข้าว และพาไปรอรถโรงเรียน (บ้านผมอยู่ติดกับบ้าน ป้า และ บ้านยาย ) ผมจะได้เจอแม่กับพ่อ ก็ก่อนจะไปโรงเรียนตอนนั้นแหละครับ ตอนไป โรงเรียนตอนนั้นผมไม่ได้เงินไปโรงเรียนนะครับ แต่ผมก็ไม่ได้งอแงอะไร เพราะที่โรงเรียน มีข้าวให้กิน ( แต่หน้าโรงเรียนมีร้านขนมขาย) อยากซื้อเหมือนกันแต่ไม่มีเงิน เด็ก ๆ ก็ไม่ได้คิดอะไรมาก กลับมาจาก โรงเรียนผมก็จำได้ดีจนวันนี้เลยครับ ทำการบ้าน ที่โรงเรียนมันจะมี สมุดจดการบ้านด้วย ( สมัยนี้ยังมีป่าว) ผมต้องเปิดให้แม่ดู แล้วผมก็ต้องทำให้เสร็จ ถ้าเสร็จเร็วอาจจจะได้ไปเล่น ถ้าเสร็จ หลัง 6 โมงคืออดครับ ต้องอาบน้ำ กินข้าว แล้ว หลังจากนั้น ต้อง อ่านหนังสือ อ่าน จริงๆนะครับ เอาหนังสือมา วิชาอะไรก็ได้ อ่านออกเสียง แกจะฟัง อยู่ห้องของแก มีแอบมาดูบ้าง (ตอนนั้นยังเด็ก พ่อ แม่ สั่งอะไรไม่มีขัดเลยย 5555555555 ตอนนี้เหรออไม่มีทางงง ) อ่านเสร็จแกจะให้ท่องอยากหนึ่งคือ ( จำไม่ค่อยได้แล้วนานนะครับ อาจมีผิดบ้าง) “จำจิต จำใจ ไปไหนอย่าลืมหนังสือ กลางค่ำ กลางคืน อย่าลืมหนังสือ” แล้วต้องกราบหนังสือด้วย แกบอกว่าจะทำไห้อ่านหนังสือจำ และ เรียนเก่ง ถ้าแกเห็นผมวางหนังสือที่ต่ำ หรือ ข้ามหนังสือ มีอันโดนตีครับ 555555555 จำได้ลาง ๆ แค่นี้ ตอน ป.๑
ช่วงชีวิต วัยประถม ( 1-6) ... พอผมโตขึ้นมาหน่อย สัก ป.๓ ตอนนั้นเศรษฐกิจไม่ดี หรืออะไรนี้แหละ รายได้เริ่มไม่พอ + กับรายจ่าย เริ่มเยอะ ส่วนมากก็มาจากการเรียนของผมทั้งนั้นน แม่จึงต้องออกไปทำงาน นอกบ้านด้วย ด้วยการไปทำงานจ้าง แม่ก็ออกไปหางาน และก็ได้งาน ที่ร้านก๊วยเตี๊ยว แม่ต้องทำทุกอย่างครับ ทำก๊วยเตี๋ยว เสริฟ ปิดร้าน ล้างจาน แลกกกับเงินตอนนั้นแค่ ๒๘๐ ต่อวัน เนื่องจาก พ่อก็ออกไปทำงาน แม่ก็ทำงาน ซึ่งจะเลิกหลังผม พอผมกลับมาจาก โรงเรียน ผมก็จะมาถึงบ้านคนแรกครับ สิ่งแรกที่ต้องทำคือ ทำการบ้านเหมือนเดิม ครับ แล้ว พ่อ กับ แม่จะกลับมาตรวจ แกสอนไห้ผมทำกับข้าวง่าย ๆเป็น พวก ไข่เจียว ไข่ดาว สอน หุงข้าว แกว่า ถ้ากลับมาแล้วหิว ให้กินเองก่อน ตอนแรกก็ ลำบากครับ หลัง ๆ สบายวันไหนว่าง ๆก็จะทำเพื่อพ่อ กับ แม่ ถ้าวันไหนผมเรียนพิเศษผมจะกลับบ้านช้า ผมจะไปคอยแม่ที่ร้านที่แม่ทำงาน ( ร้านอยู่ไม่ไกลกับโรงเรียนเดินไปถึง) ผมก็จะไปช่วยแม่เก็บของ จนสนิทกับเจ้าของร้าน และก็มักจะได้ก๊วยเตียวฟรีกลับมากินประจำ ชีวิตในช่วงประถมของผมต่างกับเด็กคนอื่นมากครับ ผมไม่มีสิทธิ์เรียกร้องหรืออยากได้อะไรที่ พ่อกับแม่บอกว่า ไร้สาระและไม่จำเป็น เช่น ของเล็ก ครับ แม่บอกบ้านเราหาเงินกว่าจะได้ เราต้องใช้ในสิ่งที่จำเป็นนะลูก มีครั้งหนึ่งผมอยากได้ จักรยานมาก ขอพ่อ กับ แม่ แต่นั้นครับ แม่บอกว่าขอเก็บเงินก่อนนะ เดือนนี้ค่าใช้จ่ายเยอะ ผมก็ไม่รู้จะพูดหรือเถียงอะไร เงียบไป แม่ก็คงสงสาร มาก แต่ 2 วันหลังจากนั้น ผมก็ได้จักรยานมาครับ ตอนนั้นผมไม่รู้เหรอแม่เอามาจากไหน ผมดีใจมากครับ ผมใช้มันจนคุ้มม ใช้ไปเกืยบ 4 ปี ( ผมมารู้ตอนหลังว่าจักรยานนั้นแกไปขอป้าข้างบ้านมา เพราะลูกสาวป้าแก ไปซื้อมอเตอไซคมา แล้วเค้าแถมจักรยาน พอดีเป็นจักรยานคันเล็ก แกไปขอมาให้ผม ) นับเป้นสิ่งเดียวที่ทำให้ผมมีความสุขกับมันในชีวิตวัยเด็กของผม
ช่วงชีวิตในตอนปิดเทอม . . . อย่างที่ผมบอกครับ พ่อกับแม่ผมทำงาน ไม่มีปิดเทอม ผมตื่นมาก็จะไม่เจอ พ่อ กับ แม่แล้ว ครับ พวกเค้าออกไปทำงานกันหมดแล้ว ผมตื่นมาก็จะเจอ สมุดเล่มหนึ่งครับ จะมีข้อความ เขียนไว้ว่า ตื่นแล้วกินข้าวด้วย มีโจทย์คณิตไว้ให้ทำ ทำด้วยจะกลับมาตรวจ ( แกจะเขียน โจทย์คณิตไว้ให้ผมทำครับ) บางวันแกก็จะทิ้งตังไว้ไห้ผม 20 บาทและบอกไว้ไห้ไปซื้อขนมกิน ครับ ผมตื่นมา พร้อมบ้านที่มีผมคนเดียว ? ในขณะเด็กคนอื่นไปเที่ยวปิดเทอมกับครอบครัว ( สิ่งที่ผมเกลียดที่สุดในการ เปิดเทอมคือ ปิดเทอมไปเที่ยวไหน เศร้าใจทุกที) ในแต่ละวันผมตื่นมา ก้กินข้าวที่แม่ทำไห้ พอกินถึงตอนเที่ยง เปิด ทีวีดู ทำโจทย์คณิต ที่แม่ตั้งไห้ไว้ อยู่อย่างนี้ครับ เบื่อไหม เบื่อครับ แต่จะไห้ทำยังไง ? วันไหน เบื่อมาก ๆ ผมก็จะขอแม่ติดไปที่ทำงานด้วย ไปช่วยเค้าเสริฟ ดีกว่า อยู่บ้านก็แล้ววกันน จนมีครั้งหนึ่งพ่อผมไปเปิดตู้เสื้อผ้า เจอกล่องเก็บเกมส์ ตลับ รุ่นเก่า เครื่องหนึ่ง มา เคาะ ปรากฏว่าเล่นได้ ครับ ผมได้ของเล่นปิดเทอมแล้ว นั้นคือความสนุกที่สุดของผมในชีวิต ประถมทั้งหมดของผม เลยก็ว่าได้ ขอบคุณมันที่ทำให้ผมไม่เหงา
ช่วงวัยเด็กของผมไม่มีอะไรให้น่าจดจำมากครับ ถ้าเทียบกับคนอื่น แต่ผมไม่เคยเสียใจที่ผมได้เกิดมาเป้น ลูกของ พ่อและแม่ ดีสะอีก มันทำให้ผมมีวันนี้
- มันทำไห้ผมเป็นคนติดการอ่านหนังสือครับ ต้องขอบคุณ พ่อ กับ แม่ที่บังคับผม ในตอนนั้น พอโต ขึ้นมากลายเป็นว่าต้องอ่านหนังสือ ไม่นั้นเหมือนจะขาดอะไรไป เวลาต้องอ่านหนังสือ เตรียมสอบหนัก เลยกลายเป็นเรื่องชิว ๆสำหรับผมไป
- มันทำให้ผมรู้ว่า พ่อ กับ แม่ นั้นรักลูกขนาดไหน พ่อกับแม่ยอมทำทุกอย่างเพื่อให้ ผมสบายครับ ยอมทำงานหนักเพื่อมีเงินส่งผมเรียน พ่อกับแม่พูดกับผมเสมอว่า เรียนไห้เก่ง ๆ นะ จบมาจะได้ไปทำงานในห้องแอร ได้เป็นเจ้าคนนายคน อย่ามาทำงานจ้างแบบพ่อกับแม่มันเหนื่อย พ่อกับแม่ขอโทษที่เลี้ยงแกมาได้แค่นี้ ผมยังจำประโยคนั้นได้และทำให้ผมมีกำลังใจที่จะสู้ ครับ
- พ่อ กับ แม่ได้สอนไห้ผมอยู่ได้ด้วยตัวคนเดียว ตอนที่ พ่อกับแม่ไปทำงาน ผมกลับมาในตอนนั้น ผมต้องทำทุกอย่าง ผมจำวันแรกที่ ผมเปิด แก๊ส ทอดไข่ ดาว ผมจำไข่เจียวตอนนั้นได้ มันกินไม่ได้ครับ 55555555555 แต่เรียนรู้จะอยู่คนเดียวมาโดยตลอด มาเหงา และ ดูเศร้ามากครับ เมื่อเทียบกับครอบครัวอื่น แต่จะให้ทำได้ เราเลือกเกิดไม่ได้
- เรื่องเงิน แม่จะเก็บเงินให้ผมทุกเดือนโดยเปิดบัญชีเป็นชื่อผมและมีเงินเข้าทุกเดือน แม่บอกว่าเก็บไว้ยามฉุกเฉินนะ อย่าเอามาใช้ ผมไป โรงเรียนตั้งแต่ ป๑ ถึง ป๔ โดยไม่ได้เงินไปโรงเรียนสักบาทครับ ผมก็อยู่ได้นะ แอบอิจฉาเวลาคนอื่นซื้อขนม แต่นั้นแหละครับบ อดทนเท่านั้นนน (พูดแล้วจะร้อง)
สุดท้าย ผมจะเล่าเรื่องพวกนี้ให้ลูกผมฟังถ้าผมมีโอกาส ถึงผมจะไม่รุ้จะมีวันนั้นหรือเปล่า ?
ขอบคุณที่ทนอ่านมาถึงตอนนี้นะครับ ติชม ได้นะครับ ผิดพลาดประการได้ขออภัยด้วยนะครับ ที่จริงมันยังมีมากกว่านี้นะครับ ผมพยายาม ย่อ ๆมันลงมาเพื่อไห้เข้าใจง่าย ๆเดียวว่าง ๆจะมาเขียนเกี่ยกับเรื่องออื่นไห้ฟัง มีอีกเยอะ อิอิ
อยากสอบถามอะไรข้อความได้นะครับ ยินดีตอบทุกข้อความ
แนะนำตัวสักนิดนะครับ ปัจจุบันผม อายุ ๒๐ ครับ เป็นตำรวจ อยู่ที่ 3 จังหวัดชายแดนภาคใต้ครับ ( อยู่ปัตตานี ) ครับ ผมทำงานตั้งแต่ จบ ม6 ครับ และสอบตำรวจได้ ผมสั่งตัวเองเรียน ไม่อยากลำบาก พ่อ กับ แม่ อีกต่อไปแล้วว พววกท่านลบากกับผมมามากแล้ว ถึงเวลาผมดูแลพวกท่านแล้ว