สวัสดีครับ นี่คือกระทู้แรกของผม ผมเล่าเรื่องไม่ค่อยเก่ง ถ้าผิดพลาดอะไร ขอโทษนะครับ ช้วยแนะนำ แก้ไข ให้ด้วยนะครับ
ขอแทนตัว จขกท ว่า (ผม) ขอแทนตัวแฟนว่า เธอ นะครับ
ปัญหาของผมคือตอนนี้ผมทุกข์ใจมากๆ ผมเครียดจนไม่รู้จะทำยังไง ให้ปัญหานี้มันจบสิ้นสักที
ขอเกิ่นก่อนนะครับว่า ผมเจอเธอคนนี้ในเว็บไลน์ หาเพื่อน ตอนนั้นผมโสดมาเกือบปีแล้วครับ เลยเข้าไปโพสเผื่อจะมีคนคุยแก้เหงา แล้วเธอคนนี้ก็แอดมาหาผม เธออายุ 22 เรียนปี 3 ผมอายุ 21 ทำงานแล้ว
เราได้คุยกันประมาณเกือบเดือน ก็ตกลงเป็นแฟนกันครับ
ถึงตอนนี้ก็จะเข้าเดือนที่ 5 แล้วที่คบกันมา เราสองคนทะเลาะกันบ่อยมาก แรกๆ เราก็ยอมๆกัน แต่หลังๆ เราทะเลาะกันรุนแรงมากครับ ไม่ยอมกันเลย
ทะเลาะกันทุกครั้ง เราสองคนจะมีคำหยาบ เสียๆ หายๆ ออกมา ถ้าเราสองคนทะเลาะกันทางโทรศัพท์ เราสองคนก็จะทะเลาะกันจนอีกฝ่ายเหนื่อยกันไปข้างนึง แล้วก็กลับมาดีกัน
แต่เวลาที่อยู่ด้วยกัน เวลาทะเลาะเธอจะชอบเดินหนี ชอบพูดว่าเลิกเถอะ ผมไม่ชอบมากๆ บางครั้งในขณะที่เธอเดินหนี ผมก็เดินไปกระชากแขนเธอ จับหน้าเธอให้หันหน้ามาคุยกัน (แต่ไม่เคยทำรุนแรงถึงขั้นลงไม้ลงมือนะครับ)
ผมทำแบบนี้สองครั้งกับเธอ และเราก็มาจบกันที่คำพูดดีดี
ส่วนมากเวลาอยู่ด้วยกันแล้วทะเลาะ ถ้าผมโมโหมากๆ ผมจะเข้าไปกอดเธอแน่นๆ แล้วร้องไห้ แล้วก็มาตกลงกันว่าทำยังไงจะไม่ให้เกิดเหตุการณ์แบบนี้อีก แต่ก็ต่างคนต่างเหมือนเดิม ไม่มีอะไรเปลี่ยนเลย
จนหลังๆมา ผมชอบปากเสียไปบอกเธอว่าจะเอาเรื่องของเราไปบอกที่บ้านเธอ (ที่บ้านเธอไม่ให้เธอมีแฟนครับ รู้ได้แค่บางคน) เธอไม่ชอบนิสัยที่ผมเป็นแบบนี้มากๆ ผมพยายามเปลี่ยนหลายครั้ง ก็ทำไม่ได้ชอบปากเก่งตลอด ผมแค่ปากเสียครับ จะว่าปากหมาก็ได้ ในใจผมไม่มีอะไร และไม่เคยคิดจะทำจริงๆ และตอนนี้ เรื่องเราสองคนมันเปิดเผยไปถึงกลุ่มเพื่อนของเธอ และคนในครอบครัวเธอ (บางคน) จนตอนนี้ไม่มีใครชอบผม ไม่ถึงกับเกียจนะครับ แค่คุยกับกลุ่มเพื่อนเธอ ความรู้สึกที่ได้รับกลับมามันไม่เหมือนเดิม
ผมทั้งเครียด ทั้งเจ็บ ผมรู้ดีว่าผมผิด ผมรักเธอมากๆผมไม่ยอมให้เธอเลิกกับผม และเธอก็ให้โอกาสผมครั้งนี้ครั้งสุดท้าย ผมดีใจนะครับที่เธอยังให้โอกาสผม แต่สิ่งที่ผมเสียใจ คือคนในครอบครัวเธอ กลุ่มเพื่อนเธอ ไม่เหมือนเดิมแล้ว
ผมอึดอัดมากครับ ผมมั่นใจว่าครั้งนี้ผมจะทำให้ได้ จะไม่ปากเสียอีก แต่ผมควรทำยังไง ให้คนรอบข้างเธอกลับมาเป็นเหมือนเดิม
ผมไม่ได้มีแต่ข้อเสีย ตอนเราไม่ได้ทะเลาะกัน ผมคอยดูแลใส่ใจเธอทุกอย่าง สิ่งที่ผมให้ได้ผมจะให้ สิ่งที่ให้ไม่ได้ผมก็ให้รอ ทะเลาะกันเธอร้องไห้ ผมคอยเช็ดน้ำตา เช็ดน้ำมูกให้ เธอไม่สบายผมจะคอยถามอาการว่าเป็นไงบ้าง กินข้าวหรือยัง นอนกี่โมง เลิกเรียนอย่ากลับเย็นมากนะ อย่าไปไหนดึกๆนะ ผมเป็นห่วงเธอมาก เวลากินผมอยากให้เธออิ่ม ผมไม่อิ่มไม่เป็นไร และล่าสุดผมได้ย้ายมาอยู่ไกล้ๆ บ้านเธอตามคำขอของเธอ ย้ายมาแล้วผมก็ต้องหางานใหม่ เช่าห้อง แต่ทางเดินก็ไม่ได้สวยเลยครับ งานใหม่ก็ไม่ดีทำได้สองวันออก อยู่ไม่ได้ จนมาได้อีกงานถือว่าโอเค และระหว่างที่รอเงินออก ผมก็กินข้าววันละมื้อ อด แต่ก็ไม่ได้โทษใครผิดนะครับ
ผมยอมเธอหลายๆครั้ง บางทีผมร้องไห้คนเดียว คิดว่าทำไมชีวิตต้องมาเป็นแบบนี้ เลือกทางเดินเองทีไร ผิดหวังทุกที
เธอเป็นคนเอาแต่ใจ ผมเจ็บหลายๆ อย่างทั้งคำพูดและการกระทำของเธอ ตั้งแต่วันแรก จนถึงวันนี้ เธอเปลี่ยนไปจนเหมือนเธอไม่ใช่คนคนเดียวกัน
ผมทรมานมาก เจ็บ อึดอัดไปหมด ผมรักเธอมากๆ ไม่ว่าเธอจะเปลี่ยนไปแค่ไหน ผมไม่เคยคิดจะไปจากเธอเลย บอกกับตัวเอง คิดทบทวน ว่าจะไม่เอานิสัยเดิมๆมาใช้อีกเพื่อที่จะไม่เสียคนที่ผมรักไป ผมจะพยายามยอมเธอ ไม่ว่าผมจะผิด หรือถูก จะไม่ใช้คำหยาบ ผมจะเปลี่ยนตัวเองเพื่อให้เธอไม่ทิ้งผมไปไหน
ส่วนเธอจะนิสัยแย่แค่ไหน ผมจะรับในสิ่งที่เธอเป็นให้ได้ ผมคิดเสมอว่า สักวันผมจะแต่งงานกับเธอคนนี้ ผมต้องทำงานเพื่อเก็บเงินแต่งงาน ต้องทำให้คนที่บ้านเธอเห็นว่าผมสามารถดูแลเธอได้
ผมเก่งแต่ปากครับ ถ้าให้ทำจริงๆ ผมทำไม่ได้ครับ ทำให้เธอเสียใจ เสียอนาคตไม่ได้ครับ
ผมไม่รู้จะพูดกับเธอยังไง เธอเป็นคนไม่ค่อยฟังอะไรด้วยสิ
ผมอยากให้เธอรู้ว่า ทุกครั้งที่ทะเลาะกัน ที่เธอร้องไห้ ที่เธอบอกเลิก ผมเจ็บมากครับ ผมร้องไห้ทุกครั้งหลังจากที่ทะเลาะกัน ผมเสียใจ อยากให้เธอเข้าใจผมมากกว่านี้ ผมจะเปลี่ยนตัวเองเพื่อเธอคนนี้ กับโอกาสที่เหลือครั้งสุดท้าย รักแบบผมไม่รู้ว่า รักถูกหรือยัง แต่ผมรักไปแล้ว ไม่คิดจะเปลี่ยนใจ ผมไม่อยากเริ่มใหม่ กับใครอีกแล้ว
ขอบคุณทุกท่านครับ ที่อ่านจนมาถึงข้อความนี้
ผมตั้งกระทู้ แค่อยากระบาย อยากได้คำแนะนำ ขอบคุณครับ
ความผิดหลายครั้ง กับโอกาสครั้งสุดท้าย
ขอแทนตัว จขกท ว่า (ผม) ขอแทนตัวแฟนว่า เธอ นะครับ
ปัญหาของผมคือตอนนี้ผมทุกข์ใจมากๆ ผมเครียดจนไม่รู้จะทำยังไง ให้ปัญหานี้มันจบสิ้นสักที
ขอเกิ่นก่อนนะครับว่า ผมเจอเธอคนนี้ในเว็บไลน์ หาเพื่อน ตอนนั้นผมโสดมาเกือบปีแล้วครับ เลยเข้าไปโพสเผื่อจะมีคนคุยแก้เหงา แล้วเธอคนนี้ก็แอดมาหาผม เธออายุ 22 เรียนปี 3 ผมอายุ 21 ทำงานแล้ว
เราได้คุยกันประมาณเกือบเดือน ก็ตกลงเป็นแฟนกันครับ
ถึงตอนนี้ก็จะเข้าเดือนที่ 5 แล้วที่คบกันมา เราสองคนทะเลาะกันบ่อยมาก แรกๆ เราก็ยอมๆกัน แต่หลังๆ เราทะเลาะกันรุนแรงมากครับ ไม่ยอมกันเลย
ทะเลาะกันทุกครั้ง เราสองคนจะมีคำหยาบ เสียๆ หายๆ ออกมา ถ้าเราสองคนทะเลาะกันทางโทรศัพท์ เราสองคนก็จะทะเลาะกันจนอีกฝ่ายเหนื่อยกันไปข้างนึง แล้วก็กลับมาดีกัน
แต่เวลาที่อยู่ด้วยกัน เวลาทะเลาะเธอจะชอบเดินหนี ชอบพูดว่าเลิกเถอะ ผมไม่ชอบมากๆ บางครั้งในขณะที่เธอเดินหนี ผมก็เดินไปกระชากแขนเธอ จับหน้าเธอให้หันหน้ามาคุยกัน (แต่ไม่เคยทำรุนแรงถึงขั้นลงไม้ลงมือนะครับ)
ผมทำแบบนี้สองครั้งกับเธอ และเราก็มาจบกันที่คำพูดดีดี
ส่วนมากเวลาอยู่ด้วยกันแล้วทะเลาะ ถ้าผมโมโหมากๆ ผมจะเข้าไปกอดเธอแน่นๆ แล้วร้องไห้ แล้วก็มาตกลงกันว่าทำยังไงจะไม่ให้เกิดเหตุการณ์แบบนี้อีก แต่ก็ต่างคนต่างเหมือนเดิม ไม่มีอะไรเปลี่ยนเลย
จนหลังๆมา ผมชอบปากเสียไปบอกเธอว่าจะเอาเรื่องของเราไปบอกที่บ้านเธอ (ที่บ้านเธอไม่ให้เธอมีแฟนครับ รู้ได้แค่บางคน) เธอไม่ชอบนิสัยที่ผมเป็นแบบนี้มากๆ ผมพยายามเปลี่ยนหลายครั้ง ก็ทำไม่ได้ชอบปากเก่งตลอด ผมแค่ปากเสียครับ จะว่าปากหมาก็ได้ ในใจผมไม่มีอะไร และไม่เคยคิดจะทำจริงๆ และตอนนี้ เรื่องเราสองคนมันเปิดเผยไปถึงกลุ่มเพื่อนของเธอ และคนในครอบครัวเธอ (บางคน) จนตอนนี้ไม่มีใครชอบผม ไม่ถึงกับเกียจนะครับ แค่คุยกับกลุ่มเพื่อนเธอ ความรู้สึกที่ได้รับกลับมามันไม่เหมือนเดิม
ผมทั้งเครียด ทั้งเจ็บ ผมรู้ดีว่าผมผิด ผมรักเธอมากๆผมไม่ยอมให้เธอเลิกกับผม และเธอก็ให้โอกาสผมครั้งนี้ครั้งสุดท้าย ผมดีใจนะครับที่เธอยังให้โอกาสผม แต่สิ่งที่ผมเสียใจ คือคนในครอบครัวเธอ กลุ่มเพื่อนเธอ ไม่เหมือนเดิมแล้ว
ผมอึดอัดมากครับ ผมมั่นใจว่าครั้งนี้ผมจะทำให้ได้ จะไม่ปากเสียอีก แต่ผมควรทำยังไง ให้คนรอบข้างเธอกลับมาเป็นเหมือนเดิม
ผมไม่ได้มีแต่ข้อเสีย ตอนเราไม่ได้ทะเลาะกัน ผมคอยดูแลใส่ใจเธอทุกอย่าง สิ่งที่ผมให้ได้ผมจะให้ สิ่งที่ให้ไม่ได้ผมก็ให้รอ ทะเลาะกันเธอร้องไห้ ผมคอยเช็ดน้ำตา เช็ดน้ำมูกให้ เธอไม่สบายผมจะคอยถามอาการว่าเป็นไงบ้าง กินข้าวหรือยัง นอนกี่โมง เลิกเรียนอย่ากลับเย็นมากนะ อย่าไปไหนดึกๆนะ ผมเป็นห่วงเธอมาก เวลากินผมอยากให้เธออิ่ม ผมไม่อิ่มไม่เป็นไร และล่าสุดผมได้ย้ายมาอยู่ไกล้ๆ บ้านเธอตามคำขอของเธอ ย้ายมาแล้วผมก็ต้องหางานใหม่ เช่าห้อง แต่ทางเดินก็ไม่ได้สวยเลยครับ งานใหม่ก็ไม่ดีทำได้สองวันออก อยู่ไม่ได้ จนมาได้อีกงานถือว่าโอเค และระหว่างที่รอเงินออก ผมก็กินข้าววันละมื้อ อด แต่ก็ไม่ได้โทษใครผิดนะครับ
ผมยอมเธอหลายๆครั้ง บางทีผมร้องไห้คนเดียว คิดว่าทำไมชีวิตต้องมาเป็นแบบนี้ เลือกทางเดินเองทีไร ผิดหวังทุกที
เธอเป็นคนเอาแต่ใจ ผมเจ็บหลายๆ อย่างทั้งคำพูดและการกระทำของเธอ ตั้งแต่วันแรก จนถึงวันนี้ เธอเปลี่ยนไปจนเหมือนเธอไม่ใช่คนคนเดียวกัน
ผมทรมานมาก เจ็บ อึดอัดไปหมด ผมรักเธอมากๆ ไม่ว่าเธอจะเปลี่ยนไปแค่ไหน ผมไม่เคยคิดจะไปจากเธอเลย บอกกับตัวเอง คิดทบทวน ว่าจะไม่เอานิสัยเดิมๆมาใช้อีกเพื่อที่จะไม่เสียคนที่ผมรักไป ผมจะพยายามยอมเธอ ไม่ว่าผมจะผิด หรือถูก จะไม่ใช้คำหยาบ ผมจะเปลี่ยนตัวเองเพื่อให้เธอไม่ทิ้งผมไปไหน
ส่วนเธอจะนิสัยแย่แค่ไหน ผมจะรับในสิ่งที่เธอเป็นให้ได้ ผมคิดเสมอว่า สักวันผมจะแต่งงานกับเธอคนนี้ ผมต้องทำงานเพื่อเก็บเงินแต่งงาน ต้องทำให้คนที่บ้านเธอเห็นว่าผมสามารถดูแลเธอได้
ผมเก่งแต่ปากครับ ถ้าให้ทำจริงๆ ผมทำไม่ได้ครับ ทำให้เธอเสียใจ เสียอนาคตไม่ได้ครับ
ผมไม่รู้จะพูดกับเธอยังไง เธอเป็นคนไม่ค่อยฟังอะไรด้วยสิ
ผมอยากให้เธอรู้ว่า ทุกครั้งที่ทะเลาะกัน ที่เธอร้องไห้ ที่เธอบอกเลิก ผมเจ็บมากครับ ผมร้องไห้ทุกครั้งหลังจากที่ทะเลาะกัน ผมเสียใจ อยากให้เธอเข้าใจผมมากกว่านี้ ผมจะเปลี่ยนตัวเองเพื่อเธอคนนี้ กับโอกาสที่เหลือครั้งสุดท้าย รักแบบผมไม่รู้ว่า รักถูกหรือยัง แต่ผมรักไปแล้ว ไม่คิดจะเปลี่ยนใจ ผมไม่อยากเริ่มใหม่ กับใครอีกแล้ว
ขอบคุณทุกท่านครับ ที่อ่านจนมาถึงข้อความนี้
ผมตั้งกระทู้ แค่อยากระบาย อยากได้คำแนะนำ ขอบคุณครับ