...ชีวิตวัยรุ่นที่สูญหายกับชีวิตลูกผู้ชายที่ก้าวเดิน (1) ...

คำถามยอดฮิตที่ถามกันมากมายว่า แรงบันดาลใจของผมคืออะไร เชื่อมั้ยว่าแรงบัลดาลใจของผมคือผู้หญิงผู้ที่ผมลืมตาดูโลกแล้วผมได้นอนอยู่ในอ้อมกอดของเธอ ได้เห็นหน้า รอยยิ้ม และเธอก็เลี้ยงผมมาด้วยน้ำนมซึ่งกลั่นมาจากเลือดเนื้อซึ่งเธอคนนั้นคือแม่ของผมเอง แม่เคยเล่าให้ผมฟังด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความปราบปลื้มใจ ว่า "ตอนสมัยเด็กๆแม่ได้เห็นทหารเดินถือปืนเป็นแถว ด้วยเสียงเท้าที่ดัง พรึ๊บ..พรึ๊บ..และความพร้อมเพรียงกันผ่านหน้าบ้านทุกๆวัน ทำให้แม่อยากเป็นทหารแต่ในตอนนั้นผู้หญิงไม่สามารถที่จะเป็นได้ แต่ในใจของแม่ก็ยังหวังลึกๆว่าจะเป็นไปได้และนับจากนั้นมาเวลาก็ล่วงเลยมาแล้ว35ปี ภาพนั้นก็ยังคงติดตราตรึงอยู่ในใจของแม่ตลอดมา" และสิ่งนี้เองทำให้ผมคิดว่าอยากทำให้ความฝันของแม่เป็นจริง จึงได้ขอแม่ไปเรียนกวดวิชา ส่วนตัวของผมเองไม่ได้เป็นคนที่เรียนเก่งเลิศเลออะไรเลย อยู่โรงเรียนก็เล่นบาสไปวันๆ จึงคิดหวั่นๆอยุ่ในใจว่าจะทำได้รึป่าวน๊า!! แต่ในวันนั้นแม่ได้พาผมไปสมัครเรียนที่โรงเรียนกวดวิชาผมได้เห็นแววตาที่เต็มไปด้วยความหวังและความปราบปลื้ม ในตอนนั้นเองทำให้ผมตัดสินใจที่จะเลือกเดินสู่เส้นทางลูกผู้ชาย ....   ปล.หากผิดพลาดประการใดขออภัยนะครับแค่อยากแชร์ประสบการณ์