เรื่องมันมีอยู่ว่า เรามีแฟนเป็นคนญี่ปุ่นคะ นับไปนับมานี่คบกันมาเจ็ดปีละ นานมากกก นานอย่างบอกไม่ถูก ครั้งแรกที่รุ้จักกัน เราสองคนเรียนห้องเดียวกันคะ ตอนที่เราไปเรียนต่อโทที่อเมริกา ตอนนั้นในห้องเรียน มีคนไทยอยู่ทั้งหมดห้าคน เอเชียที่เหลือเป็น จีน ไต้หวัน เกาหลี และ ญี่ปุ่นเพียงหนึ่งคนเท่านั้น ตอนนั้น แฟนเราไม่มีเพื่อนเป็นคนเอเชียในห้องเลยคะ อย่างที่รุ้ๆ เกาหลี นี่ไม่ชอบญี่ปุ่นอย่างแรง และแน่นอนว่าแฟนเราก็ต้องมาพึ่งแก๊งคนไทยอย่างเราคะ นี่แหละคะจุดเริ่มต้นของการรู้จักกัน
ภาพแรกที่เห็น คนญี่ปุ่นแต่งตัวดีคะ ไม่ได้หมายถึงดูแพงนะคะ แต่งตัวดีในที่นี่คือดูใส่ใจในรายละเอียดเล็กๆน้อยๆ คือเค้าก็ใส่กางเกงยีนต์ขาดๆเหมือนคนทั้วไปนั้นแหละ แต่เค้าเหน็บผ้าเช็ดหน้าไว้ตรงกระเป๋าด้านหลัง สีรองเท้าและหมวก นี่ใส่เป็นเซตๆเสมอ ทุกวันที่เจอ คือมาเรียนสาย และมาทีไร เมามาตลอดดด คนอะไร กินเหล้าทุกวัน ชีวิตเค้าน่าอิจฉามากคะ เค้ามีรูมเมทเป็นคนอเมริกา ปาร์ตี้กะเพื่อนทุกวัน ว่างจากปาร์ตี้ก็มาเรียนบ้างตามอารมณ์ ต่างจากเรามาก เราต้องตื่นมาเรียนแต่เช้า คือพื้นฐานตั้งแต่เด็กมานี่ไม่เคยมีช่วงชีวิตไหนที่เรียนเก่งเลยคะ เพิ่งมาตั้งใจเรียนมากตอนเรียนโทนี่แหละ เพราะรู้สึกว่ามันแพง เลยอยากทำให้ได้ดีที่สุด ดีที่บ้านอยู่ใกล้มหาลัยคะ วิ่งไปเรียนตอนเช้า บางทีก็อาบน้ำไม่ทัน เรียนเสร็จ ไปทำงานต่อตั้งแต่ห้าโมงเย็นถึงเที่ยงคืน กลับมาทำการบ้าน อ่านหนังสือ แล้วก็นอนตอนเช้าก่อนไปเรียน ชีวิตเป็นแบบนี้แทบทุกวัน วันไหนเรียนแค่ครึ่งวันเช้านี่ดีใจมากได้มีเวลานอนเพิ่ม
และนี่แหละคะ เป็นจุดเชื่อม ให้เราสองคนสนิทกันมากขึ้น ด้วยความที่เราตั้งใจเรียนมาก จุดทุกตัว ทุกคำพูดที่อาจารณ์สอน เค้าก็มาอ่าน ขอลอกการบ้านทุกวันเลยคะ ทำงานกลุ่มก็ขอมาอยู่ด้วย คือมาก็ไม่ได้ช่วยหรอกนะ มาขออยู่ให้มีชื่อส่งอาจารย์เท่านั้นแหละ
หลังจากที่เริ่มสนิทกัน ก็ได้รู้ว่า เอ้ย คนญี่ปุ่นคนนี้จี๊ดอะ ไม่น่าจะธรรมดา คือเค้ามีเพื่อนคนไทยเยอะมาก เอาเป็นว่าเยอะกว่าเราอีก ชอบกินอาหารไทย คือชวนกินอาหารไทยแทบทุกวัน ใช้เงินเก่งมาก คือซื้อทุกอย่างที่อยากได้ แต่ขับรถเก่าๆมือสอง แบบว่าไม่แน่ใจว่าจะพังเมื่อไหร่ ไม่สนใจแบรนด์เนม ไปเที่ยวต่างจังหวัดด้วยกันนี่กระเป๋าไม่มีนะคะ เอาเสื้อผ้าใส่ถุงก๊อบแก๊บไป จี๊ดปะละ เสื้อผ้าหน้าหนาวที่เค้าใส่คือ เสื้อยืดห่านคู่ ทับด้วยเสื้อโค้ชกันหนาว และกางเกงขาสั้น…… แต่เดี๊ยวนะ อากาศที่นั้นตอนหน้าหนาวคือ -20 องศา เค้าคือคำจำกัดความของคำว่า ชิวววววววว ตัวจริงเลยคะ
เค้าพูดเสมอว่า คนเรามีชีวิตเดียว ต้องทำให้ทุกๆวัน มีความสุข อยากทำไรคือต้องทำ อย่าไปสนว่าคนอื่นจะมองยังไง….. เออก็จริงของมันเนอะ
เราเป็นแฟนกันตอนไหนไม่รู้คะ มารู้ตัวอีกที คือมีคนมาเดินอยู่ข้างๆละ ผช ญี่ปุ่นตลกคะ คือแอบขี้อายเล็กๆ ไม่ค่อยชอบบอกความรู้สึก คือพยายามอะ แต่ไม่พูด ตลกดี ที่สำคัญกินเหล้าเก่งมาก กินเท่าไหร่คือไม่เคยเมา (อันนี้รู้สึกว่าจะเป็นกันทั้งประเทศนะ) ที่เดทของเราก็จะตามร้านอาหารไทย ผับไทย บางทีมีคอนเสริตไทย แฟนเรายังตามไปเลยคะ เค้าไม่เคยเบื่อ เพราะเค้ากินแต่เหล้าไม่สนใจคอนเสริตอยู่แล้ว555
คบกันประมาณปีกว่าๆคะ เราเรียนจบก่อน โชคดีที่เราหางานทำที่นั้นได้ เลยได้อยู่ต่อ เราสองคนยังเป็นแฟนกันปกติคะ แต่ตลอดช่วงระยะเวลาที่เราคบกัน เราคิดเสมอว่าความรักของเราเป็นไปไม่ได้ สุดท้ายเราสองคนก็ต้องแยกทางกัน ไม่ใช่เพราะนิสัยเข้ากันไม่ได้นะคะ แต่เป็นเพราะว่าสุดท้ายต่างคนก็ต้องกลับไปใช้ชีวิตในโลกของความจริงคะ ต่างคนก็ต้องกลับประเทศของตัวเอง เราเหมือนเป็นเส้นขนานที่คิดยังไงก็คิดไม่ออกว่าจะมาเจอกันตรงไหน
เพราะว่าชีวิตจริงมันยิ่งกว่าในนิยาย
ภาพแรกที่เห็น คนญี่ปุ่นแต่งตัวดีคะ ไม่ได้หมายถึงดูแพงนะคะ แต่งตัวดีในที่นี่คือดูใส่ใจในรายละเอียดเล็กๆน้อยๆ คือเค้าก็ใส่กางเกงยีนต์ขาดๆเหมือนคนทั้วไปนั้นแหละ แต่เค้าเหน็บผ้าเช็ดหน้าไว้ตรงกระเป๋าด้านหลัง สีรองเท้าและหมวก นี่ใส่เป็นเซตๆเสมอ ทุกวันที่เจอ คือมาเรียนสาย และมาทีไร เมามาตลอดดด คนอะไร กินเหล้าทุกวัน ชีวิตเค้าน่าอิจฉามากคะ เค้ามีรูมเมทเป็นคนอเมริกา ปาร์ตี้กะเพื่อนทุกวัน ว่างจากปาร์ตี้ก็มาเรียนบ้างตามอารมณ์ ต่างจากเรามาก เราต้องตื่นมาเรียนแต่เช้า คือพื้นฐานตั้งแต่เด็กมานี่ไม่เคยมีช่วงชีวิตไหนที่เรียนเก่งเลยคะ เพิ่งมาตั้งใจเรียนมากตอนเรียนโทนี่แหละ เพราะรู้สึกว่ามันแพง เลยอยากทำให้ได้ดีที่สุด ดีที่บ้านอยู่ใกล้มหาลัยคะ วิ่งไปเรียนตอนเช้า บางทีก็อาบน้ำไม่ทัน เรียนเสร็จ ไปทำงานต่อตั้งแต่ห้าโมงเย็นถึงเที่ยงคืน กลับมาทำการบ้าน อ่านหนังสือ แล้วก็นอนตอนเช้าก่อนไปเรียน ชีวิตเป็นแบบนี้แทบทุกวัน วันไหนเรียนแค่ครึ่งวันเช้านี่ดีใจมากได้มีเวลานอนเพิ่ม
และนี่แหละคะ เป็นจุดเชื่อม ให้เราสองคนสนิทกันมากขึ้น ด้วยความที่เราตั้งใจเรียนมาก จุดทุกตัว ทุกคำพูดที่อาจารณ์สอน เค้าก็มาอ่าน ขอลอกการบ้านทุกวันเลยคะ ทำงานกลุ่มก็ขอมาอยู่ด้วย คือมาก็ไม่ได้ช่วยหรอกนะ มาขออยู่ให้มีชื่อส่งอาจารย์เท่านั้นแหละ
หลังจากที่เริ่มสนิทกัน ก็ได้รู้ว่า เอ้ย คนญี่ปุ่นคนนี้จี๊ดอะ ไม่น่าจะธรรมดา คือเค้ามีเพื่อนคนไทยเยอะมาก เอาเป็นว่าเยอะกว่าเราอีก ชอบกินอาหารไทย คือชวนกินอาหารไทยแทบทุกวัน ใช้เงินเก่งมาก คือซื้อทุกอย่างที่อยากได้ แต่ขับรถเก่าๆมือสอง แบบว่าไม่แน่ใจว่าจะพังเมื่อไหร่ ไม่สนใจแบรนด์เนม ไปเที่ยวต่างจังหวัดด้วยกันนี่กระเป๋าไม่มีนะคะ เอาเสื้อผ้าใส่ถุงก๊อบแก๊บไป จี๊ดปะละ เสื้อผ้าหน้าหนาวที่เค้าใส่คือ เสื้อยืดห่านคู่ ทับด้วยเสื้อโค้ชกันหนาว และกางเกงขาสั้น…… แต่เดี๊ยวนะ อากาศที่นั้นตอนหน้าหนาวคือ -20 องศา เค้าคือคำจำกัดความของคำว่า ชิวววววววว ตัวจริงเลยคะ
เค้าพูดเสมอว่า คนเรามีชีวิตเดียว ต้องทำให้ทุกๆวัน มีความสุข อยากทำไรคือต้องทำ อย่าไปสนว่าคนอื่นจะมองยังไง….. เออก็จริงของมันเนอะ
เราเป็นแฟนกันตอนไหนไม่รู้คะ มารู้ตัวอีกที คือมีคนมาเดินอยู่ข้างๆละ ผช ญี่ปุ่นตลกคะ คือแอบขี้อายเล็กๆ ไม่ค่อยชอบบอกความรู้สึก คือพยายามอะ แต่ไม่พูด ตลกดี ที่สำคัญกินเหล้าเก่งมาก กินเท่าไหร่คือไม่เคยเมา (อันนี้รู้สึกว่าจะเป็นกันทั้งประเทศนะ) ที่เดทของเราก็จะตามร้านอาหารไทย ผับไทย บางทีมีคอนเสริตไทย แฟนเรายังตามไปเลยคะ เค้าไม่เคยเบื่อ เพราะเค้ากินแต่เหล้าไม่สนใจคอนเสริตอยู่แล้ว555
คบกันประมาณปีกว่าๆคะ เราเรียนจบก่อน โชคดีที่เราหางานทำที่นั้นได้ เลยได้อยู่ต่อ เราสองคนยังเป็นแฟนกันปกติคะ แต่ตลอดช่วงระยะเวลาที่เราคบกัน เราคิดเสมอว่าความรักของเราเป็นไปไม่ได้ สุดท้ายเราสองคนก็ต้องแยกทางกัน ไม่ใช่เพราะนิสัยเข้ากันไม่ได้นะคะ แต่เป็นเพราะว่าสุดท้ายต่างคนก็ต้องกลับไปใช้ชีวิตในโลกของความจริงคะ ต่างคนก็ต้องกลับประเทศของตัวเอง เราเหมือนเป็นเส้นขนานที่คิดยังไงก็คิดไม่ออกว่าจะมาเจอกันตรงไหน