====================
กุหลาบรัก......กุหลาบเลือด
====================
Psycho G.
โรส...นั่งดึงกลีบกุหลาบออกไปจากก้านช่อสวยทีละกลีบ ปลิดหัวใจออกทีละเสี้ยว..ปลดความรู้สึกออกทีละส่วน ….ปลิวหัวใจกับสายลมและม่านหมอกทีละห้อง วางเศษเสี้ยวหัวใจที่เหลือไว้กับความอ้างว้างเงียบเหงาเดียวดาย
แต่ละกลีบกุหลาบกำลังร่วงหล่น ก้านดอกกิ่งใบหลุดลอย..….เศษเสี้ยวหัวใจของโรสก็ร่วงหล่นมลายแยกแตกสลายไปด้วย
กลีบกุหลาบร่วงหล่นเรียงรายรอบกาย…..ความโศกเศร้าเงียบเหงารายรอบตัว...ไอน้ำตาและละอองใจผสมผสานเป็นหนึ่งเดียว แต่จิตใจของโรสติดปิกโบยบินผ่านฟากฟ้าลอยลิ่วไปไกลแสนไกล
หยดน้ำค้างพร่างพราวเกาะใบไม้ใบหญ้าส่งประกายล้อแสงตะวันราวไข่มุกสุกใส หยดน้ำตาพร่างพรมรมเร้าเข้ามาหาระหว่างใจ ทิ้งรอยกรีดกดหยดน้ำตาไว้ในใจเบาบางแทบร้างลา
หยดน้ำตาของโรส..ร่วงหล่นเกลือกกลิ้งบนผิวบางอ่อนละมุนของกลีบกุหลาบแดง ประกายน้ำตาสดใสแวววาวสะท้อนแสงราวไข่มุกเลือดอันงดงามจนเกินห้ามใจ
"โรสที่รัก….กุหลาบต้นนี้ เป็นตัวแทนของความรักระหว่างเรา จงหมั่นรดน้ำรักษาดูแลให้ดี...ผมจะกลับมาในวันกุหลาบเบ่งบานและวันสดใส ผมสัญญากับหัวใจว่าจะกลับมา…"
เขาจากไปนานแค่ไหนแล้ว…โรสนั่งนับวัน..นั่งนับเดือน...นั่งนับปี...กี่วันกี่เดือนกี่ปี…ไม่อยากรับรู้อีกต่อไป..โรสไม่อยากสนใจมากไปกว่าการนั่งนับหัวใจของตนเอง ที่กำลังแปลกแยกแหลกสลายไปทีละส่วนตามสายลมแห่งความคิดถึงและสิ้นหวัง
ควรใส่ใจคือกุหลาบต้นน้อย...ที่ค่อยเจริญเติบโตขึ้นทุกคืนทุกวัน…
กุหลาบต้นนี้ไม่ได้เจริญเติบโตเพราะน้ำค้างหรือน้ำฝน หากมันมีชีวิตอยู่ได้ด้วยหยดน้ำตาแห่งความรักความเศร้าของโรส หยาดน้ำตาของหญิงสาวคนหนึ่งที่หลั่งออกมายามคร่ำครวญหวนไห้ถึงชายอันเป็นที่รัก ความสวยงามของกุหลาบอยู่ได้เพราะหยาดน้ำตาที่บีบเค้นจากความรักความคิดถึงสุดขั้วหัวใจ..จากส่วนลึกละเอียดอ่อนที่สุดของจิตวิญญาณ
หล่อนดูแลตัวแทนของความรักด้วยน้ำตา…เท่านั้น
น้ำตาหล่อเลี้ยงกุหลาบรักกุหลาบเลือด
ให้สายลม แมกไม้ รับรู้และเป็นพยาน
ต้นกุหลาบซึมซับรับทราบรู้ความเจ็บปวดรวดร้าวคะนึงโหยหาของโรสไปเป็นความงามหล่อเลี้ยงตัวเอง หยดน้ำตากลั่นมาจากเสี้ยวหัวใจบางเบาราวปีกแมลงปอกลางสายลมอันหม่นหมอง
ไฉนกุหลาบต้นถึงดูมีค่ามากมายปานนี้ กุหลาบและหยดน้ำตากลั่นมาจากใจมีค่าปานใด บางทีอาจมีแต่โรสที่เข้าใจ
ด้านหนึ่งของความรักคือความทุกข์ สัจธรรมง่ายๆแต่ลึกซึ้ง กระทั่งคนเราต้องแสวงหาความรักตลอดมา บางทีอาจเป็นเพราะหัวใจเงียบเหงาขาดรัก….จะมีแต่ความเหงาเศร้าอ้างว้างเดียวดายเข้ามาทดแทนปลอบประโลม
ไม่ทราบว่าโรสเสียน้ำตาไปเท่าใดเพียงเพื่อประคองพยานรัก...และหัวใจรักของเธอให้คงอยู่ท่ามกลางความโหดร้ายของสายธารกาลเวลา
ไม่ทราบว่ามีผู้คนมากเท่าไรกำลังเสียน้ำตาเพราะความรัก เสียหัวใจเพราะความผูกพัน แต่เชื่อว่าไม่มีใครอีกแล้วจะใช้น้ำตาต่างน้ำ….รดราดดูแลประคองกุหลาบเช่นเธอ
เขายังไม่กลับมา
วันนี้โรสไม่มีน้ำตาที่จะหล่อเลี้ยงกุหลาบอีกต่อไปแล้ว กุหลาบตาย ความรักของโรสจะเหลืออันใด หนึ่งเดียวซึ่งยึดเหนี่ยวจิตใจคือกุหลาบต้นนี้เท่านั้น ดังนั้นโรสจึงหลั่งน้ำตาเข้มขันกว่าเดิม ทรมานกว่าเดิม เจ็บปวดขมขื่นกว่าเดิม น้ำตาโลหิตกลั่นผ่านใจไหลหลั่งผ่านช้างแก้มลงสู่กลีบกุหลาบแดง ผสมผสานสีแดงของหยดน้ำตาเลือดจากความโศกเศร้ากับสีแดงของความงดงาม เป็นภาพพจน์ตัดกันรุนแรงชวนสะเทือนใจและหดหู่ร้าวระทม
บางทีสิ่งที่เคี่ยวเข็ญยากเย็นสุดทนกับหัวใจของคนร้าว ให้ทุกข์ทรมานจนหัวใจแหลกแตกสลายได้คงเป็นความรัก
ร้องไห้จนน้ำตากลั่นตัวเป็นสายเลือดไม่ใช่เรื่องที่เป็นไปไม่ได้...เรื่องเช่นนี้ต้องประสบพบเจอกับตนเอง รู้ด้วยตนเองจึงจะเข้าใจลึกซึ้ง
เขายังไม่มา
ไม่มีแม้แต่ข่าว หายไปดังความฝันรางเลือนลับดับหายไม่มีวันหวนย้อนให้อาทรร้อนหัวใจ
น้ำตาเลือดของโรสเริ่มเหือดหาย โลหิตในกายบีบเค้นออกมาเพื่อความรักจนหมดสิ้น ถ้าหากสามารถเคี่ยวเข็ญเลือดเยื้อวิญญาณบีบเค้นรีดเร้นออกมาเพียงหล่อเลี้ยงกุหลาบได้ เธอคงทำไปแล้ว
กุหลาบเลือดกุหลาบรักจึงเริ่มเหี่ยวเฉาเศร้าหมอง
โรสเฝ้ามองกุหลาบอย่างซึมเซา กุหลาบที่เฝ้าดูแลทะนุถนอมมานานเท่าไร น้ำตาที่เสียไป โลหิตหลั่งไหลมีค่าเพียงเพื่อวันนี้เท่านั้นเองหรือ วันกุหลาบสลัดกลีบเลี้ยงกลีบดอกกิ่งใบอย่างไม่ไยดี
ดังนั้นโรสจึงค่อยๆเด็ดกลีบกุหลาบทิ้งทีละนิด…ทีละใบ..ทีละส่วน...บนความเจ็บปวด…ก่อนน้ำตาเลือดหยาดหยดสุดท้ายจะขาดหาย
เธอให้ชีวิตแก่ต้นกุหลาบ…ต้นกุหลาบเลือดก็ควรจะถูกทำลายด้วยมือของคนที่สร้างและดูแลมัน กุหลาบต้องไม่มีสิทธิ์จะทำลายตัวของมัน เหมือนพันธนาการแห่งรักที่ไม่ควรจะหลุดลอยเลิ่อนไหลไปเอง
โรสไม่ร้องไห้ ไม่หลั่งน้าตา ไม่เสียน้ำตาโลหิตอันล้ำค่าอีกต่อไป จะมีก็เพียงหัวใจแหลกสลายไปทีละนิด..ห้องหัวใจพลิกฟื้นจากการแหลกสลายครั้ง เพียงเพื่อหล่อเลี้ยงรับกลับมารับการแหลกแตกสลายครั้งที่เท่าไรก็ไม่อาจนับได้
กลีบกุหลาบสุดท้ายปลิดปลิวลิ้วลอยหายไปกับสายลมอิงแอบซนพื้นดินหยาบกระด้าง
ใครคนหนึ่งก้มลงหยิบกลีบกุหลาบบนพื้น เป็นเพียงใครคนหนึ่งเท่านั้น
"โรสที่รัก…ผมขอโทษที่มาช้าเกินไป…มาไม่ทันกุหลาบเบ่งบาน ...ไม่ทันแม้กระทั่งจะรักษากลีบสุดท้ายของกุหลาบพยานแห่งรักของเราไว้ได้…..ผมเสียใจ"
ในที่สุดเขาก็มา
กุหลาบแห่งรัก…กุหลาบเลือดที่โรสดูแลใส่ใจและรักษามันด้วยน้ำตาเลือดอย่างไรก็รอมาจนถึงวันนี้ รอวันเขามาทันแม้คืนวันจะผ่านเลย
ช่วงการแหลกแตกสลายของกุหลาบโรสไม่เหลือหยดน้ำตาจะหลั่งไหลออกมากับความดีใจหรือการให้อภัย
นอกจากรอยยิ้มหม่นมองเงียบเหงาหงอยเศร้าอ้างว้างเจ็บปวดอย่างน่าใจหาย
ก่อนที่โรสจะค่อยจางหายทลายไปคล้ายหมอกควันโดนแสงตะวันยามรุ่งอรุณ สายเกินไปจะรอรับความรู้สึกผิดใดๆในสายลมอันเยือกเย็น
คนไม่ตรงต่อเวลายืนค้างเนิ่นนานปานชีวิตจะปลิวปลิวก่อนที่จะเริ่มเข้าใจ….ก่อนจะเริ่มหลั่งน้ำตาให้กับโรส….น้ำตาแห่งความเสียใจและสำนึกผิดอันสายเกินการ
แต่คนไม่รักษาคำพูด..ไม่มีกลีบกุหลาบใดจะมารองรับหยดน้ำตาของเขาเสียแล้ว ไม่มีหัวใจห้องใดจะมาเข้าใจรับรู้.. มีเพียงผืนดินระแหงที่ซึมซับขับส่งลงไปอย่างไม่ใยดี และไม่ใส่ใจ …………
และสาแก่ใจ
จบแล้วครับ
กุหลาบรัก......กุหลาบเลือด
กุหลาบรัก......กุหลาบเลือด
====================
Psycho G.
โรส...นั่งดึงกลีบกุหลาบออกไปจากก้านช่อสวยทีละกลีบ ปลิดหัวใจออกทีละเสี้ยว..ปลดความรู้สึกออกทีละส่วน ….ปลิวหัวใจกับสายลมและม่านหมอกทีละห้อง วางเศษเสี้ยวหัวใจที่เหลือไว้กับความอ้างว้างเงียบเหงาเดียวดาย
แต่ละกลีบกุหลาบกำลังร่วงหล่น ก้านดอกกิ่งใบหลุดลอย..….เศษเสี้ยวหัวใจของโรสก็ร่วงหล่นมลายแยกแตกสลายไปด้วย
กลีบกุหลาบร่วงหล่นเรียงรายรอบกาย…..ความโศกเศร้าเงียบเหงารายรอบตัว...ไอน้ำตาและละอองใจผสมผสานเป็นหนึ่งเดียว แต่จิตใจของโรสติดปิกโบยบินผ่านฟากฟ้าลอยลิ่วไปไกลแสนไกล
หยดน้ำค้างพร่างพราวเกาะใบไม้ใบหญ้าส่งประกายล้อแสงตะวันราวไข่มุกสุกใส หยดน้ำตาพร่างพรมรมเร้าเข้ามาหาระหว่างใจ ทิ้งรอยกรีดกดหยดน้ำตาไว้ในใจเบาบางแทบร้างลา
หยดน้ำตาของโรส..ร่วงหล่นเกลือกกลิ้งบนผิวบางอ่อนละมุนของกลีบกุหลาบแดง ประกายน้ำตาสดใสแวววาวสะท้อนแสงราวไข่มุกเลือดอันงดงามจนเกินห้ามใจ
"โรสที่รัก….กุหลาบต้นนี้ เป็นตัวแทนของความรักระหว่างเรา จงหมั่นรดน้ำรักษาดูแลให้ดี...ผมจะกลับมาในวันกุหลาบเบ่งบานและวันสดใส ผมสัญญากับหัวใจว่าจะกลับมา…"
เขาจากไปนานแค่ไหนแล้ว…โรสนั่งนับวัน..นั่งนับเดือน...นั่งนับปี...กี่วันกี่เดือนกี่ปี…ไม่อยากรับรู้อีกต่อไป..โรสไม่อยากสนใจมากไปกว่าการนั่งนับหัวใจของตนเอง ที่กำลังแปลกแยกแหลกสลายไปทีละส่วนตามสายลมแห่งความคิดถึงและสิ้นหวัง
ควรใส่ใจคือกุหลาบต้นน้อย...ที่ค่อยเจริญเติบโตขึ้นทุกคืนทุกวัน…
กุหลาบต้นนี้ไม่ได้เจริญเติบโตเพราะน้ำค้างหรือน้ำฝน หากมันมีชีวิตอยู่ได้ด้วยหยดน้ำตาแห่งความรักความเศร้าของโรส หยาดน้ำตาของหญิงสาวคนหนึ่งที่หลั่งออกมายามคร่ำครวญหวนไห้ถึงชายอันเป็นที่รัก ความสวยงามของกุหลาบอยู่ได้เพราะหยาดน้ำตาที่บีบเค้นจากความรักความคิดถึงสุดขั้วหัวใจ..จากส่วนลึกละเอียดอ่อนที่สุดของจิตวิญญาณ
หล่อนดูแลตัวแทนของความรักด้วยน้ำตา…เท่านั้น
น้ำตาหล่อเลี้ยงกุหลาบรักกุหลาบเลือด
ให้สายลม แมกไม้ รับรู้และเป็นพยาน
ต้นกุหลาบซึมซับรับทราบรู้ความเจ็บปวดรวดร้าวคะนึงโหยหาของโรสไปเป็นความงามหล่อเลี้ยงตัวเอง หยดน้ำตากลั่นมาจากเสี้ยวหัวใจบางเบาราวปีกแมลงปอกลางสายลมอันหม่นหมอง
ไฉนกุหลาบต้นถึงดูมีค่ามากมายปานนี้ กุหลาบและหยดน้ำตากลั่นมาจากใจมีค่าปานใด บางทีอาจมีแต่โรสที่เข้าใจ
ด้านหนึ่งของความรักคือความทุกข์ สัจธรรมง่ายๆแต่ลึกซึ้ง กระทั่งคนเราต้องแสวงหาความรักตลอดมา บางทีอาจเป็นเพราะหัวใจเงียบเหงาขาดรัก….จะมีแต่ความเหงาเศร้าอ้างว้างเดียวดายเข้ามาทดแทนปลอบประโลม
ไม่ทราบว่าโรสเสียน้ำตาไปเท่าใดเพียงเพื่อประคองพยานรัก...และหัวใจรักของเธอให้คงอยู่ท่ามกลางความโหดร้ายของสายธารกาลเวลา
ไม่ทราบว่ามีผู้คนมากเท่าไรกำลังเสียน้ำตาเพราะความรัก เสียหัวใจเพราะความผูกพัน แต่เชื่อว่าไม่มีใครอีกแล้วจะใช้น้ำตาต่างน้ำ….รดราดดูแลประคองกุหลาบเช่นเธอ
เขายังไม่กลับมา
วันนี้โรสไม่มีน้ำตาที่จะหล่อเลี้ยงกุหลาบอีกต่อไปแล้ว กุหลาบตาย ความรักของโรสจะเหลืออันใด หนึ่งเดียวซึ่งยึดเหนี่ยวจิตใจคือกุหลาบต้นนี้เท่านั้น ดังนั้นโรสจึงหลั่งน้ำตาเข้มขันกว่าเดิม ทรมานกว่าเดิม เจ็บปวดขมขื่นกว่าเดิม น้ำตาโลหิตกลั่นผ่านใจไหลหลั่งผ่านช้างแก้มลงสู่กลีบกุหลาบแดง ผสมผสานสีแดงของหยดน้ำตาเลือดจากความโศกเศร้ากับสีแดงของความงดงาม เป็นภาพพจน์ตัดกันรุนแรงชวนสะเทือนใจและหดหู่ร้าวระทม
บางทีสิ่งที่เคี่ยวเข็ญยากเย็นสุดทนกับหัวใจของคนร้าว ให้ทุกข์ทรมานจนหัวใจแหลกแตกสลายได้คงเป็นความรัก
ร้องไห้จนน้ำตากลั่นตัวเป็นสายเลือดไม่ใช่เรื่องที่เป็นไปไม่ได้...เรื่องเช่นนี้ต้องประสบพบเจอกับตนเอง รู้ด้วยตนเองจึงจะเข้าใจลึกซึ้ง
เขายังไม่มา
ไม่มีแม้แต่ข่าว หายไปดังความฝันรางเลือนลับดับหายไม่มีวันหวนย้อนให้อาทรร้อนหัวใจ
น้ำตาเลือดของโรสเริ่มเหือดหาย โลหิตในกายบีบเค้นออกมาเพื่อความรักจนหมดสิ้น ถ้าหากสามารถเคี่ยวเข็ญเลือดเยื้อวิญญาณบีบเค้นรีดเร้นออกมาเพียงหล่อเลี้ยงกุหลาบได้ เธอคงทำไปแล้ว
กุหลาบเลือดกุหลาบรักจึงเริ่มเหี่ยวเฉาเศร้าหมอง
โรสเฝ้ามองกุหลาบอย่างซึมเซา กุหลาบที่เฝ้าดูแลทะนุถนอมมานานเท่าไร น้ำตาที่เสียไป โลหิตหลั่งไหลมีค่าเพียงเพื่อวันนี้เท่านั้นเองหรือ วันกุหลาบสลัดกลีบเลี้ยงกลีบดอกกิ่งใบอย่างไม่ไยดี
ดังนั้นโรสจึงค่อยๆเด็ดกลีบกุหลาบทิ้งทีละนิด…ทีละใบ..ทีละส่วน...บนความเจ็บปวด…ก่อนน้ำตาเลือดหยาดหยดสุดท้ายจะขาดหาย
เธอให้ชีวิตแก่ต้นกุหลาบ…ต้นกุหลาบเลือดก็ควรจะถูกทำลายด้วยมือของคนที่สร้างและดูแลมัน กุหลาบต้องไม่มีสิทธิ์จะทำลายตัวของมัน เหมือนพันธนาการแห่งรักที่ไม่ควรจะหลุดลอยเลิ่อนไหลไปเอง
โรสไม่ร้องไห้ ไม่หลั่งน้าตา ไม่เสียน้ำตาโลหิตอันล้ำค่าอีกต่อไป จะมีก็เพียงหัวใจแหลกสลายไปทีละนิด..ห้องหัวใจพลิกฟื้นจากการแหลกสลายครั้ง เพียงเพื่อหล่อเลี้ยงรับกลับมารับการแหลกแตกสลายครั้งที่เท่าไรก็ไม่อาจนับได้
กลีบกุหลาบสุดท้ายปลิดปลิวลิ้วลอยหายไปกับสายลมอิงแอบซนพื้นดินหยาบกระด้าง
ใครคนหนึ่งก้มลงหยิบกลีบกุหลาบบนพื้น เป็นเพียงใครคนหนึ่งเท่านั้น
"โรสที่รัก…ผมขอโทษที่มาช้าเกินไป…มาไม่ทันกุหลาบเบ่งบาน ...ไม่ทันแม้กระทั่งจะรักษากลีบสุดท้ายของกุหลาบพยานแห่งรักของเราไว้ได้…..ผมเสียใจ"
ในที่สุดเขาก็มา
กุหลาบแห่งรัก…กุหลาบเลือดที่โรสดูแลใส่ใจและรักษามันด้วยน้ำตาเลือดอย่างไรก็รอมาจนถึงวันนี้ รอวันเขามาทันแม้คืนวันจะผ่านเลย
ช่วงการแหลกแตกสลายของกุหลาบโรสไม่เหลือหยดน้ำตาจะหลั่งไหลออกมากับความดีใจหรือการให้อภัย
นอกจากรอยยิ้มหม่นมองเงียบเหงาหงอยเศร้าอ้างว้างเจ็บปวดอย่างน่าใจหาย
ก่อนที่โรสจะค่อยจางหายทลายไปคล้ายหมอกควันโดนแสงตะวันยามรุ่งอรุณ สายเกินไปจะรอรับความรู้สึกผิดใดๆในสายลมอันเยือกเย็น
คนไม่ตรงต่อเวลายืนค้างเนิ่นนานปานชีวิตจะปลิวปลิวก่อนที่จะเริ่มเข้าใจ….ก่อนจะเริ่มหลั่งน้ำตาให้กับโรส….น้ำตาแห่งความเสียใจและสำนึกผิดอันสายเกินการ
แต่คนไม่รักษาคำพูด..ไม่มีกลีบกุหลาบใดจะมารองรับหยดน้ำตาของเขาเสียแล้ว ไม่มีหัวใจห้องใดจะมาเข้าใจรับรู้.. มีเพียงผืนดินระแหงที่ซึมซับขับส่งลงไปอย่างไม่ใยดี และไม่ใส่ใจ …………
และสาแก่ใจ
จบแล้วครับ