เป็นคนว่างๆ ชอบไปหาประวัติคนเก่งๆ ประสบความสำเร็จตั้งแต่อายุน้อยมาศึกษา มีคนบอกว่า ต้องคนนี้ตัวจริง ผู้ก่อตั้งโรงเรียน NetDesign
ไปอ่านดูแล้ว ทึ่งจริงๆครับ ของจริงครับคนนี้ สร้างจากมือเปล่าจริงๆ แนวคิดบุกเบิกอัจฉริยะระดับซักเกอร์เบิกของ facebook เลย เสียเดายเกิดเมืองไทยเลยดังไม่เท่า แต่ระดับเอเชียได้รับยกย่องจากนิตยสาร Business Week ยกย่องให้เป็น 1 ใน 25 ผู้ประกอบการรุ่นใหม่แห่งเอเชียไปแล้ว เสียดายสื่อไทย ไม่ค่อยนำเสนอคนอายุน้อยๆ เก่งๆแบบนี้ ไปนำเสนอข่าวคนซื้อหวย ซื้อลอตเตอรี่แล้วรวยมากกว่า
http://goo.gl/TYfh1s
Go web, young man!! | เฉลิมรัฐ นาควิเชียร 100 ล้านจากมือเปล่า
กลายเป็นนักธุรกิจรุ่นใหม่ที่หลายๆ คนต้องเหลียวไปมอง ชื่อเสียงและฐานะความร่ำรวยของเขาเป็นอยู่ในวันนี้ ไม่ได้เป็นมรดกตกทอดมาจากครอบครัว แต่ทว่ามาจากความรู้ความสามารถของเขาเองโดยแท้ หากมองย้อนกลับในวันนั้น เขาน่าจะเป็นคนที่มองการณ์ไกล คาดเดาอนาคตได้อย่างแม่นยำ ว่า อินเทอร์เน็ต และการให้บริการบนโลกออนไลน์จะมาแรง
วิกฤตเศรษฐกิจต้มยำกุ้งเมื่อปี 2540 ทุกธุรกิจต่างล้มหายตายจาก ผู้คนต่างตกงานกันเป็นแถว นักศึกษาที่เรียนจบใหม่หางานทำไม่ได้ แต่สำหรับ ?เฉลิมรัฐ? กลับสร้างโอกาสในห้วงเวลาวิกฤตให้กับตนเอง เรียนและหาความรู้เพิ่มเติมด้านอินเทอร์เน็ตและการออกแบบบนโลกออนไลน์
ช่วงหนึ่งเขาเล่าให้เราฟังว่า ?อุ๋ย-นนทรี นิมิบุตร? และ ?ต้อม-ยุทธเลิศ สิปปภาค? เป็นตัวอย่างให้เขาและเพื่อนกว่า 20 ชีวิตที่คณะมัณฑนศิลป์ ศิลปากร อยากเจริญรอยตาม ด้วยเห็นว่าวงการบันเทิงนั้นหอมหวานยั่วยวน น้อยคนนักที่จะหันเหความสนใจไปทำอย่างอื่น
แต่โชคร้ายที่สิ่งที่ฝันอยากเป็นกลับไม่เป็นเช่นนั้น เพราะช่วงเรียนจบนั้นเกิดวิกฤตต้มยำกุ้ง อาชีพที่พูดถึงมาเกือบทุกสาขาโดนเลย์ออฟ อุตสาหกรรมโฆษณาเริ่มซบเซาตกต่ำ ซึ่งกระทบกับคนเรียนออกแบบโฆษณาอย่างเขาและเพื่อนโดยตรง และระหว่างที่ทุกคนต่างดิ้นรนเพื่ออนาคตตัวเองกันอยู่นั้น
..."เฉลิมรัฐ" มุ่งหน้าไปสมัครงานในบริษัทรับออกแบบเว็บไซต์ของต่างชาติแห่งหนึ่ง...
กระทั่งปี 2541 ออกไปตั้งสถาบัน NetDesign รับสอนและออกแบบเว็บไซต์ให้กับบุคคล หน่วยงานภาครัฐและเอกชน ด้วยอายุเพียงแค่ 21 ปี เรียกได้ว่าช่วงเริ่มต้นทำธุรกิจ เขาลงมือทำทุกอย่าง ทั้งวางแผนการสอน ออกไปแจกแผ่นพับ รับสมัครนักเรียน เป็นครูสอนเอง รวมถึงทำความสะอาดโรงเรียน
10 กว่าปีที่ผ่านมา เขากลายเป็นนักธุรกิจรุ่นใหม่ที่น่าจับตามอง ด้วยอายุเพียง 33 ปี เขามีเงินมากกว่า 100 ล้านบาท ไม่แปลกที่ Business Week นิตยสารทางธุรกิจระดับโลก คัดเลือกให้เขาเป็นคนไทยเพียงคนเดียวที่ได้เป็น The Best Young Asian Entrepreneurs ปี 2009
.................................................................
กลับหลังหัน แล้วเดินออกจากฝูงชน
?ถ้าทุกคนคิดแบบเดียวกันหมด ก็จะทำอาชีพแบบเดียวกันหมด? เป็นแนวคิดของเขาตั้งแต่สมัยที่คอมพิวเตอร์ยังไม่มีบทบาทมากนัก แม้แต่โปรแกรมโฟโตช็อปยังไม่มีในเครื่องพีซี มีเฉพาะแค่ในเครื่องแม็คอินทอช มิหนำซ้ำยังมีราคาแพงมาก เขาจึงค่อยๆ เริ่มต้นด้วยการฝึกงานที่บริษัท รีมิกดิจิตอล โดยที่เดินเข้าไปขอฝึกงานเอง ด้วยความที่บ้านไม่ได้มีฐานะอะไร พ่อรับราชการ แม่เป็นแม่บ้าน ฐานะปานกลาง จึงต้องขวนขวายและเรียนรู้ทุกอย่างด้วยตัวเอง
เขาได้ทักษะการทำงานทุกอย่างจากที่นั่น ตั้งแต่เรียนรู้งานโฆษณา โปรดักชั่นเฮ้าส์ สตูฯ ถ่ายภาพ งานคอมพิวเตอร์กราฟฟิก ไปจนกระทั่งการเลี้ยงลูกให้เจ้าของบริษัท!!
คนที่เรียนอาร์ตเพียวๆ ไม่ได้เรียนไฟแนนเชียลหรือแมนเนจเมนต์อย่างเขาต้องอาศัยการเรียนรู้นอกตำรา จำเป็นต้องฝึกงานและขอความรู้จากคนอื่นเป็นภูมิคุ้มกัน เกิดเป็นทางเลือกที่มีให้เลือกเดินมากกว่าคนอื่นๆ
..........................................................
ทั้งงานถ่ายภาพเขาก็ทำเป็น คอมพิวเตอร์ก็ทำได้ อีกทั้งกราฟฟิกดีไซเนอร์ยังมีน้อยมากในเมืองไทยสมัยนั้น จนแทบจะเรียกได้ว่ามีเพียงหลักร้อย ทำให้เขามีโอกาสได้งานที่บริษัทสัญชาติฝรั่งเศสแห่งหนึ่งในไทย ซึ่งรับออกแบบเว็บไซต์ให้กลุ่มบริษัทต่างๆ ในยุโรป แต่ใช้แรงงานคนไทยทำ เช่น เว็บมาสเตอร์ เว็บโปรแกรมเมอร์ เว็บดีไซน์เนอร์คนไทย เขาว่าเขาเป็น ?ลูกมือ? ในบริษัทฝรั่งตั้งแต่นั้นมา ได้เรียนรู้การทำงานแบบมืออาชีพและขณะเดียวกันก็มีผลงานออกแบบเว็บไซต์ให้บริษัทใหญ่ๆ ของยุโรป อย่างของ BMW เมอร์ซิเดส ฯลฯ สะสมไว้ตลอด
เขาใช้เวลากว่า 10 ปีพิสูจน์ให้คนยอมรับได้ว่า งานด้านออกแบบที่ส่วนมากแล้วคนมักคิดว่าจะต้องเป็นคนที่ทำงานด้านไอทีจึงทำได้ดี
?...คนที่ทำงานด้านเว็บไซต์ ด้านอีคอมเมิร์ชนี่มักจะจบวิศวะคอมพิวเตอร์ อย่างคุณปรเมศวร์ มินศิริ เจ้าของกระปุกด็อทคอม ก็สายวิศวะหมด แต่ไอ้เราเนี่ยเราสายอาร์ตคนเดียว ทำให้งานของเราออกมาแตกต่างกับคนอื่น มันเป็นเรื่องของการดีไซน์สื่อ ตอนนี้ทุกคนรู้แล้วว่ามันเป็นงานดีไซน์ แต่ตอนนั้นทุกคนคิดว่ามันเป็นคอมพิวเตอร์ พิสูจน์ได้เพราะระหว่างนั้นรับงานออกแบบ ก็มีงานเข้ามาตลอด...?
ทำเอง ก็แก้เอง (ดีมั้ยครับ)
จุดเปลี่ยนสู่การเป็นเจ้าของธุรกิจ
ภาระอันหนักอึ้งที่ตามติดมากับงานอัพเดตเว็บไซต์ให้ลูกค้าเป็นงานที่หนักและดูน่าเบื่อมากสำหรับเขา หลายครั้งที่ลูกค้าจะแก้เพียงจุดทศนิยม แก้ราคา แก้ชื่อเจ้าของบริษัท ฯลฯ เขาจึงเกิดความคิดว่าน่าจะสอนให้มีการแก้ข้อมูลเล็กๆ น้อยๆ ได้เองเพื่อประหยัดเวลาและต้นทุนค่าใช้จ่าย
เริ่มจากการเรียกมาสอนวิธีการอัพเดทเว็บที่ออฟฟิศ หลังจากวันนั้นจากหนึ่งกลุ่มก็กลายเป็นหลายกลุ่ม ขนาดมีรถตู้มาเป็นคันๆ เพราะมีการแนะนำต่อๆ กันออกไป เพราะการออกแบบเว็บยังทำยาก และคนไม่ค่อยรู้จัก เวลาที่เขาแนะนำและสอนให้ดูเหมือนเป็นเรื่องง่ายๆ จึงทำให้คนสนใจจะเรียนมากขึ้นทั้งที่ในขณะนั้นยังไม่ได้สอนเป็นกิจลักษณะเท่าใดนัก
ทางเลือกสองสามทางจึงเกิดขึ้นระหว่างรับทำเว็บไซต์เพื่อขายคนอื่นให้เข้ามาเทคโอเวอร์ดังเช่นสนุกด็อทคอมในสมัยนั้น หรือรับจ้างงานออกแบบเว็บไซต์โดยที่ไม่ต้องสอนใคร ปิดบังความรู้ไว้ไม่เผยแพร่ และสุดท้ายคือเปิดสอนให้เป็นกิจจะลักษณะในรูปแบบของโรงเรียนไปเลย ...และเขาเลือกข้อสุดท้าย
หลังจากที่ได้ไอเดียดีๆ จากหนังสือที่พูดถึงยุคตื่นทองในอเมริกา คนทั่วไปต่างมุ่งหน้าไปขุดทอง เวลานั้นคนที่รวยที่สุดและรวยก่อนคนอื่นก็คือคนที่ขายจอบและเสียม จากคำกล่าวที่ว่า ?Go west, young man? จึงได้กลายมาเป็น ?Go web, young man?
Go web young man!!
เริ่มขุดทองด้วยสองมือเปล่า
แค่ใครได้ฟังแผนเริ่มต้นธุรกิจของเขาที่คิดจะเปิดโรงเรียนสาขาแรกที่ฟอร์จูนทาวน์ (เยาฮันเดิม) คงต้องกุมขมับด้วยความกลัดกลุ้มแทน เพราะในสมัยนั้นห้างเยาฮันเองเพิ่งจะปิดตัวลงไปสดๆ ร้อนๆ รถยนต์ไม่สามารถขับผ่านได้สะดวก หากใครจะไปจึงต้องจอดรถทิ้งไว้ระยะทางกว่ากิโลเมตร เพราะอยู่ในช่วงขุดพื้นทำรถไฟฟ้าใต้ดิน MRT กันอย่างระเกะระกะ
เขาออกตัวว่าด้วยความที่ตัวเองไม่ได้เรียนบริหารมา เวลานั้นไม่เคยรู้เลยว่า 4P- Product, Price, Place, Promotion นั้นคืออะไร ถ้าเรียนมาอาจจะไม่กล้าทำ เพราะคงรู้ว่าทำไม่ได้แน่ ลองหลับตานึกถึงห้องเรียนที่อยู่บนชั้น 22 ของตึกสูงที่แบบเพิ่งไฟไหม้ไปหมาดๆ ข้างหน้าตึกไม่มีการคมนาคม ผู้บริหารต่างทยอยถอนหุ้นออก หากหลงกดลิฟต์ไปเราจะเจอชั้นโล่งๆ ทั้งชั้น มีแต่เสา และไฟก็มืดทั้งชั้นอีกด้วย...เป็นคุณจะทำธุรกิจในที่แบบนี้?
เขาเดินดุ่มเข้าไปคุยกับ CEO คนหนึ่งของซีพีกรุ๊ป ซึ่งขณะนั้นดูแลการเช่าอาคารอยู่เพื่อขอเช่าตึกเปิดสอนพิเศษเป็นเวลาสามปี แต่ขอทดลองอยู่ฟรี 6 เดือนก่อน
?ไหนๆ มันก็โล่งอยู่แล้ว อย่างน้อยช่วยจ่ายในส่วนค่าน้ำค่าไฟ เราก็ยังพอจ่ายได้ เขาก็เออ เหมือนกล้าขอก็กล้าให้?
เด็กหนุ่มวัย 21 ปีจึงเริ่มลงมือทำธุรกิจเองคนเดียวด้วยเงินเดือนที่ได้มาจากบริษัทเก่า ซึ่งเงินเก็บก้อนนี้มาจากความที่เป็นคนไม่ค่อยกินไม่ค่อยใช้ ไม่ค่อยอยู่ในโลกทุนนิยมซึ่งติดมาจากสมัยเรียน
?ATM ยังกดไม่เป็นเลย (ยิ้ม) ทำธุรกิจครั้งแรกไม่มีหลักการในการทำเลย แต่การเรียนโฆษณามา มันก็เป็นเหมือนการตลาดกลายๆ ว่าทำยังไงให้เขามาสนใจเรา ทำยังไงจะเข้าถึงวิธีคิดของเขา?
เขาเริ่มจากออกแบบโบรชัวร์ โดยโฆษณาว่าอาชีพเว็บมาสเตอร์ เป็นอาชีพที่มีรายได้สูงสุด จากการที่มีรีเสิร์ชของเมืองนอกบอกว่าอาชีพที่มีรายได้สูงสุดก็คือเว็บมาสเตอร์มารองรับทำให้กระแสความนิยมแรงมาก จากนั้นจึงเอาใส่เป้แบกเต็มหลัง ตะลุยแจกตามย่านอนุสาวรีย์ชัยสมรภูมิ จตุจักรฯลฯ ก็ผจญกับเทศกิจเป็นประจำ และเหมือนทุกครั้ง เมื่อเขาเสียค่าปรับแล้วก็ถือโอกาสฝากวางโปรโมตที่สำนักงานเขตไปด้วยในตัว
หลังจากแจกใบปลิว เขากลับมาที่ออฟฟิศเพื่อรับโทรศัพท์ ทำหน้าที่เป็นคอลเซ็นเตอร์ หากมีเวลาว่างเขาก็จะปลีกตัวมาทาสีและตกแต่งห้องเรียนเอง หลังจากคอมพิวเตอร์ที่ซื้อด้วยเครดิตล้วนๆ จำนวน 9 เครื่องจากร้านคอมพิวเตอร์ซึ่งอยู่ชั้นล่างถัดจากเขาไปหนึ่งชั้นถูกยกมาวางอย่างพร้อมใช้งานเป็นเวลากว่า 10 ปี ไม่น่าเชื่อว่าทุกวันนี้ร้านนั้นก็ยังคงตั้งอยู่ด้านล่างของเน็ตดีไซน์ที่เดิมไม่เปลี่ยนแปลง
?ตอนนั้นบอกเขาว่าผมขอเครดิต 45 วัน ผมไม่หนีไปไหน ถ้าผมไม่เอาเงินมาให้พี่ก็เดินขึ้นไปยึดคอมผมเลย เค้าก็อารมณ์เดิม กล้าขอก็กล้าให้ (ยิ้ม)?
เพราะแม้แต่มดแมงนั้นยังไม่ค่อยจะมี เมื่อมีนักเรียนคนแรกกดลิฟต์ขึ้นมาสมัครเรียนกับเขา จึงถึงขั้นขอถ่ายรูปแปะไว้ที่ข้างฝา
?ออกใบเสร็จปุ๊บ นัดเขามาเรียนปั๊บ พอเขามาถึง เราบอกว่าเดี๋ยวเชิญพบกับท่านวิทยากร เราก็วิ่งตื๊ดๆๆ ไปหลังออฟฟิศเอาเนกไทมาผูก นักเรียนก็เหวอเลยเพราะว่าเจอผมคนเดิม ก็เดินเข้าไปบอกว่า?สวัสดีครับยินดีต้อนรับเข้าสู่คอร์สโปรเฟสชันนอล เว็บดีไซน์เนอร์? บางคนก็เห็นเราแจกใบปลิวอยู่ใต้ถุนฟอร์จูน ก็งง สรุปแล้วไอ้นี่มันทำอะไรกันแน่?
สิ่งที่ทำให้โรงเรียนของเขาเติบโตรวดเร็วนั้นมาจากหลายปัจจัย เพราะย้อนหลังกลับไปแม้ไม่นานแต่หากมีการสัมมนาตามโรงแรมเรื่องออกแบบเว็บไซต์นั้นมักจะเสียค่าใช้จ่ายค่อนข้างมาก แต่ก็มักจะเป็นที่นิยมของเจ้าของกิจการในช่วงนั้นที่เริ่มตื่นตัวกับการมาของเว็บไซต์ โดยที่เขาสามารถควบคุมต้นทุนทุกอย่างได้เอง จนกลายเป็นการบอกต่อๆ กัน และลูกค้าเริ่มมาเรียนมากขึ้นเรื่อยๆ
?นักเรียนบางคนก็เป็นกรรมการผู้จัดการบริษัทเงินทุนหลักทรัพย์ทิสโก้, ปตท. หรืออื่นๆ คือเป็นบริษัทใหญ่ๆ ทั้งนั้นเลย เพราะตอนนั้นยังไม่มีเว็บกัน มาเรียนวิธีเขียนโปรแกรมการเทรดหุ้นออนไลน์ อะไรแบบนี้ พอผ่านไปซักปีสองปีเค้าก็เริ่มทำเว็บการเทรดหุ้นออนไลน์ ภูมิใจเพราะเหมือนว่าสิ่งที่เราสอนนั้นจะเป็นไอเดียให้ธุรกิจเอาไปใช้ได้ อย่างปังปอนด์แอนนิเมชั่น เราก็เป็นที่แรกที่สอน 3D?
จากวันแรกที่มีคอมพิวเตอร์ 9 เครื่อง ขออยู่ฟรี ใช้ฟรี แค่เพียงเดือนแรกเน็ตดีไซน์ก็มีนักเรียนสมัครเรียนถึง 200 กว่าคน!!
อันนี้เทปตอนไปออกรายการอายุน้อยร้อยล้าน
พึ่งได้อ่านเจออายุน้อยร้อยล้านจากมือเปล่าของจริงไม่ใช่สื่ออวย ผู้ก่อตั้งNetDesign อายุ21ปีมีเงิน10ล้าน อายุ24ปีมี100ล้าน
ไปอ่านดูแล้ว ทึ่งจริงๆครับ ของจริงครับคนนี้ สร้างจากมือเปล่าจริงๆ แนวคิดบุกเบิกอัจฉริยะระดับซักเกอร์เบิกของ facebook เลย เสียเดายเกิดเมืองไทยเลยดังไม่เท่า แต่ระดับเอเชียได้รับยกย่องจากนิตยสาร Business Week ยกย่องให้เป็น 1 ใน 25 ผู้ประกอบการรุ่นใหม่แห่งเอเชียไปแล้ว เสียดายสื่อไทย ไม่ค่อยนำเสนอคนอายุน้อยๆ เก่งๆแบบนี้ ไปนำเสนอข่าวคนซื้อหวย ซื้อลอตเตอรี่แล้วรวยมากกว่า
http://goo.gl/TYfh1s
Go web, young man!! | เฉลิมรัฐ นาควิเชียร 100 ล้านจากมือเปล่า
กลายเป็นนักธุรกิจรุ่นใหม่ที่หลายๆ คนต้องเหลียวไปมอง ชื่อเสียงและฐานะความร่ำรวยของเขาเป็นอยู่ในวันนี้ ไม่ได้เป็นมรดกตกทอดมาจากครอบครัว แต่ทว่ามาจากความรู้ความสามารถของเขาเองโดยแท้ หากมองย้อนกลับในวันนั้น เขาน่าจะเป็นคนที่มองการณ์ไกล คาดเดาอนาคตได้อย่างแม่นยำ ว่า อินเทอร์เน็ต และการให้บริการบนโลกออนไลน์จะมาแรง
วิกฤตเศรษฐกิจต้มยำกุ้งเมื่อปี 2540 ทุกธุรกิจต่างล้มหายตายจาก ผู้คนต่างตกงานกันเป็นแถว นักศึกษาที่เรียนจบใหม่หางานทำไม่ได้ แต่สำหรับ ?เฉลิมรัฐ? กลับสร้างโอกาสในห้วงเวลาวิกฤตให้กับตนเอง เรียนและหาความรู้เพิ่มเติมด้านอินเทอร์เน็ตและการออกแบบบนโลกออนไลน์
ช่วงหนึ่งเขาเล่าให้เราฟังว่า ?อุ๋ย-นนทรี นิมิบุตร? และ ?ต้อม-ยุทธเลิศ สิปปภาค? เป็นตัวอย่างให้เขาและเพื่อนกว่า 20 ชีวิตที่คณะมัณฑนศิลป์ ศิลปากร อยากเจริญรอยตาม ด้วยเห็นว่าวงการบันเทิงนั้นหอมหวานยั่วยวน น้อยคนนักที่จะหันเหความสนใจไปทำอย่างอื่น
แต่โชคร้ายที่สิ่งที่ฝันอยากเป็นกลับไม่เป็นเช่นนั้น เพราะช่วงเรียนจบนั้นเกิดวิกฤตต้มยำกุ้ง อาชีพที่พูดถึงมาเกือบทุกสาขาโดนเลย์ออฟ อุตสาหกรรมโฆษณาเริ่มซบเซาตกต่ำ ซึ่งกระทบกับคนเรียนออกแบบโฆษณาอย่างเขาและเพื่อนโดยตรง และระหว่างที่ทุกคนต่างดิ้นรนเพื่ออนาคตตัวเองกันอยู่นั้น
..."เฉลิมรัฐ" มุ่งหน้าไปสมัครงานในบริษัทรับออกแบบเว็บไซต์ของต่างชาติแห่งหนึ่ง...
กระทั่งปี 2541 ออกไปตั้งสถาบัน NetDesign รับสอนและออกแบบเว็บไซต์ให้กับบุคคล หน่วยงานภาครัฐและเอกชน ด้วยอายุเพียงแค่ 21 ปี เรียกได้ว่าช่วงเริ่มต้นทำธุรกิจ เขาลงมือทำทุกอย่าง ทั้งวางแผนการสอน ออกไปแจกแผ่นพับ รับสมัครนักเรียน เป็นครูสอนเอง รวมถึงทำความสะอาดโรงเรียน
10 กว่าปีที่ผ่านมา เขากลายเป็นนักธุรกิจรุ่นใหม่ที่น่าจับตามอง ด้วยอายุเพียง 33 ปี เขามีเงินมากกว่า 100 ล้านบาท ไม่แปลกที่ Business Week นิตยสารทางธุรกิจระดับโลก คัดเลือกให้เขาเป็นคนไทยเพียงคนเดียวที่ได้เป็น The Best Young Asian Entrepreneurs ปี 2009
.................................................................
กลับหลังหัน แล้วเดินออกจากฝูงชน
?ถ้าทุกคนคิดแบบเดียวกันหมด ก็จะทำอาชีพแบบเดียวกันหมด? เป็นแนวคิดของเขาตั้งแต่สมัยที่คอมพิวเตอร์ยังไม่มีบทบาทมากนัก แม้แต่โปรแกรมโฟโตช็อปยังไม่มีในเครื่องพีซี มีเฉพาะแค่ในเครื่องแม็คอินทอช มิหนำซ้ำยังมีราคาแพงมาก เขาจึงค่อยๆ เริ่มต้นด้วยการฝึกงานที่บริษัท รีมิกดิจิตอล โดยที่เดินเข้าไปขอฝึกงานเอง ด้วยความที่บ้านไม่ได้มีฐานะอะไร พ่อรับราชการ แม่เป็นแม่บ้าน ฐานะปานกลาง จึงต้องขวนขวายและเรียนรู้ทุกอย่างด้วยตัวเอง
เขาได้ทักษะการทำงานทุกอย่างจากที่นั่น ตั้งแต่เรียนรู้งานโฆษณา โปรดักชั่นเฮ้าส์ สตูฯ ถ่ายภาพ งานคอมพิวเตอร์กราฟฟิก ไปจนกระทั่งการเลี้ยงลูกให้เจ้าของบริษัท!!
คนที่เรียนอาร์ตเพียวๆ ไม่ได้เรียนไฟแนนเชียลหรือแมนเนจเมนต์อย่างเขาต้องอาศัยการเรียนรู้นอกตำรา จำเป็นต้องฝึกงานและขอความรู้จากคนอื่นเป็นภูมิคุ้มกัน เกิดเป็นทางเลือกที่มีให้เลือกเดินมากกว่าคนอื่นๆ
..........................................................
ทั้งงานถ่ายภาพเขาก็ทำเป็น คอมพิวเตอร์ก็ทำได้ อีกทั้งกราฟฟิกดีไซเนอร์ยังมีน้อยมากในเมืองไทยสมัยนั้น จนแทบจะเรียกได้ว่ามีเพียงหลักร้อย ทำให้เขามีโอกาสได้งานที่บริษัทสัญชาติฝรั่งเศสแห่งหนึ่งในไทย ซึ่งรับออกแบบเว็บไซต์ให้กลุ่มบริษัทต่างๆ ในยุโรป แต่ใช้แรงงานคนไทยทำ เช่น เว็บมาสเตอร์ เว็บโปรแกรมเมอร์ เว็บดีไซน์เนอร์คนไทย เขาว่าเขาเป็น ?ลูกมือ? ในบริษัทฝรั่งตั้งแต่นั้นมา ได้เรียนรู้การทำงานแบบมืออาชีพและขณะเดียวกันก็มีผลงานออกแบบเว็บไซต์ให้บริษัทใหญ่ๆ ของยุโรป อย่างของ BMW เมอร์ซิเดส ฯลฯ สะสมไว้ตลอด
เขาใช้เวลากว่า 10 ปีพิสูจน์ให้คนยอมรับได้ว่า งานด้านออกแบบที่ส่วนมากแล้วคนมักคิดว่าจะต้องเป็นคนที่ทำงานด้านไอทีจึงทำได้ดี
?...คนที่ทำงานด้านเว็บไซต์ ด้านอีคอมเมิร์ชนี่มักจะจบวิศวะคอมพิวเตอร์ อย่างคุณปรเมศวร์ มินศิริ เจ้าของกระปุกด็อทคอม ก็สายวิศวะหมด แต่ไอ้เราเนี่ยเราสายอาร์ตคนเดียว ทำให้งานของเราออกมาแตกต่างกับคนอื่น มันเป็นเรื่องของการดีไซน์สื่อ ตอนนี้ทุกคนรู้แล้วว่ามันเป็นงานดีไซน์ แต่ตอนนั้นทุกคนคิดว่ามันเป็นคอมพิวเตอร์ พิสูจน์ได้เพราะระหว่างนั้นรับงานออกแบบ ก็มีงานเข้ามาตลอด...?
ทำเอง ก็แก้เอง (ดีมั้ยครับ)
จุดเปลี่ยนสู่การเป็นเจ้าของธุรกิจ
ภาระอันหนักอึ้งที่ตามติดมากับงานอัพเดตเว็บไซต์ให้ลูกค้าเป็นงานที่หนักและดูน่าเบื่อมากสำหรับเขา หลายครั้งที่ลูกค้าจะแก้เพียงจุดทศนิยม แก้ราคา แก้ชื่อเจ้าของบริษัท ฯลฯ เขาจึงเกิดความคิดว่าน่าจะสอนให้มีการแก้ข้อมูลเล็กๆ น้อยๆ ได้เองเพื่อประหยัดเวลาและต้นทุนค่าใช้จ่าย
เริ่มจากการเรียกมาสอนวิธีการอัพเดทเว็บที่ออฟฟิศ หลังจากวันนั้นจากหนึ่งกลุ่มก็กลายเป็นหลายกลุ่ม ขนาดมีรถตู้มาเป็นคันๆ เพราะมีการแนะนำต่อๆ กันออกไป เพราะการออกแบบเว็บยังทำยาก และคนไม่ค่อยรู้จัก เวลาที่เขาแนะนำและสอนให้ดูเหมือนเป็นเรื่องง่ายๆ จึงทำให้คนสนใจจะเรียนมากขึ้นทั้งที่ในขณะนั้นยังไม่ได้สอนเป็นกิจลักษณะเท่าใดนัก
ทางเลือกสองสามทางจึงเกิดขึ้นระหว่างรับทำเว็บไซต์เพื่อขายคนอื่นให้เข้ามาเทคโอเวอร์ดังเช่นสนุกด็อทคอมในสมัยนั้น หรือรับจ้างงานออกแบบเว็บไซต์โดยที่ไม่ต้องสอนใคร ปิดบังความรู้ไว้ไม่เผยแพร่ และสุดท้ายคือเปิดสอนให้เป็นกิจจะลักษณะในรูปแบบของโรงเรียนไปเลย ...และเขาเลือกข้อสุดท้าย
หลังจากที่ได้ไอเดียดีๆ จากหนังสือที่พูดถึงยุคตื่นทองในอเมริกา คนทั่วไปต่างมุ่งหน้าไปขุดทอง เวลานั้นคนที่รวยที่สุดและรวยก่อนคนอื่นก็คือคนที่ขายจอบและเสียม จากคำกล่าวที่ว่า ?Go west, young man? จึงได้กลายมาเป็น ?Go web, young man?
Go web young man!!
เริ่มขุดทองด้วยสองมือเปล่า
แค่ใครได้ฟังแผนเริ่มต้นธุรกิจของเขาที่คิดจะเปิดโรงเรียนสาขาแรกที่ฟอร์จูนทาวน์ (เยาฮันเดิม) คงต้องกุมขมับด้วยความกลัดกลุ้มแทน เพราะในสมัยนั้นห้างเยาฮันเองเพิ่งจะปิดตัวลงไปสดๆ ร้อนๆ รถยนต์ไม่สามารถขับผ่านได้สะดวก หากใครจะไปจึงต้องจอดรถทิ้งไว้ระยะทางกว่ากิโลเมตร เพราะอยู่ในช่วงขุดพื้นทำรถไฟฟ้าใต้ดิน MRT กันอย่างระเกะระกะ
เขาออกตัวว่าด้วยความที่ตัวเองไม่ได้เรียนบริหารมา เวลานั้นไม่เคยรู้เลยว่า 4P- Product, Price, Place, Promotion นั้นคืออะไร ถ้าเรียนมาอาจจะไม่กล้าทำ เพราะคงรู้ว่าทำไม่ได้แน่ ลองหลับตานึกถึงห้องเรียนที่อยู่บนชั้น 22 ของตึกสูงที่แบบเพิ่งไฟไหม้ไปหมาดๆ ข้างหน้าตึกไม่มีการคมนาคม ผู้บริหารต่างทยอยถอนหุ้นออก หากหลงกดลิฟต์ไปเราจะเจอชั้นโล่งๆ ทั้งชั้น มีแต่เสา และไฟก็มืดทั้งชั้นอีกด้วย...เป็นคุณจะทำธุรกิจในที่แบบนี้?
เขาเดินดุ่มเข้าไปคุยกับ CEO คนหนึ่งของซีพีกรุ๊ป ซึ่งขณะนั้นดูแลการเช่าอาคารอยู่เพื่อขอเช่าตึกเปิดสอนพิเศษเป็นเวลาสามปี แต่ขอทดลองอยู่ฟรี 6 เดือนก่อน
?ไหนๆ มันก็โล่งอยู่แล้ว อย่างน้อยช่วยจ่ายในส่วนค่าน้ำค่าไฟ เราก็ยังพอจ่ายได้ เขาก็เออ เหมือนกล้าขอก็กล้าให้?
เด็กหนุ่มวัย 21 ปีจึงเริ่มลงมือทำธุรกิจเองคนเดียวด้วยเงินเดือนที่ได้มาจากบริษัทเก่า ซึ่งเงินเก็บก้อนนี้มาจากความที่เป็นคนไม่ค่อยกินไม่ค่อยใช้ ไม่ค่อยอยู่ในโลกทุนนิยมซึ่งติดมาจากสมัยเรียน
?ATM ยังกดไม่เป็นเลย (ยิ้ม) ทำธุรกิจครั้งแรกไม่มีหลักการในการทำเลย แต่การเรียนโฆษณามา มันก็เป็นเหมือนการตลาดกลายๆ ว่าทำยังไงให้เขามาสนใจเรา ทำยังไงจะเข้าถึงวิธีคิดของเขา?
เขาเริ่มจากออกแบบโบรชัวร์ โดยโฆษณาว่าอาชีพเว็บมาสเตอร์ เป็นอาชีพที่มีรายได้สูงสุด จากการที่มีรีเสิร์ชของเมืองนอกบอกว่าอาชีพที่มีรายได้สูงสุดก็คือเว็บมาสเตอร์มารองรับทำให้กระแสความนิยมแรงมาก จากนั้นจึงเอาใส่เป้แบกเต็มหลัง ตะลุยแจกตามย่านอนุสาวรีย์ชัยสมรภูมิ จตุจักรฯลฯ ก็ผจญกับเทศกิจเป็นประจำ และเหมือนทุกครั้ง เมื่อเขาเสียค่าปรับแล้วก็ถือโอกาสฝากวางโปรโมตที่สำนักงานเขตไปด้วยในตัว
หลังจากแจกใบปลิว เขากลับมาที่ออฟฟิศเพื่อรับโทรศัพท์ ทำหน้าที่เป็นคอลเซ็นเตอร์ หากมีเวลาว่างเขาก็จะปลีกตัวมาทาสีและตกแต่งห้องเรียนเอง หลังจากคอมพิวเตอร์ที่ซื้อด้วยเครดิตล้วนๆ จำนวน 9 เครื่องจากร้านคอมพิวเตอร์ซึ่งอยู่ชั้นล่างถัดจากเขาไปหนึ่งชั้นถูกยกมาวางอย่างพร้อมใช้งานเป็นเวลากว่า 10 ปี ไม่น่าเชื่อว่าทุกวันนี้ร้านนั้นก็ยังคงตั้งอยู่ด้านล่างของเน็ตดีไซน์ที่เดิมไม่เปลี่ยนแปลง
?ตอนนั้นบอกเขาว่าผมขอเครดิต 45 วัน ผมไม่หนีไปไหน ถ้าผมไม่เอาเงินมาให้พี่ก็เดินขึ้นไปยึดคอมผมเลย เค้าก็อารมณ์เดิม กล้าขอก็กล้าให้ (ยิ้ม)?
เพราะแม้แต่มดแมงนั้นยังไม่ค่อยจะมี เมื่อมีนักเรียนคนแรกกดลิฟต์ขึ้นมาสมัครเรียนกับเขา จึงถึงขั้นขอถ่ายรูปแปะไว้ที่ข้างฝา
?ออกใบเสร็จปุ๊บ นัดเขามาเรียนปั๊บ พอเขามาถึง เราบอกว่าเดี๋ยวเชิญพบกับท่านวิทยากร เราก็วิ่งตื๊ดๆๆ ไปหลังออฟฟิศเอาเนกไทมาผูก นักเรียนก็เหวอเลยเพราะว่าเจอผมคนเดิม ก็เดินเข้าไปบอกว่า?สวัสดีครับยินดีต้อนรับเข้าสู่คอร์สโปรเฟสชันนอล เว็บดีไซน์เนอร์? บางคนก็เห็นเราแจกใบปลิวอยู่ใต้ถุนฟอร์จูน ก็งง สรุปแล้วไอ้นี่มันทำอะไรกันแน่?
สิ่งที่ทำให้โรงเรียนของเขาเติบโตรวดเร็วนั้นมาจากหลายปัจจัย เพราะย้อนหลังกลับไปแม้ไม่นานแต่หากมีการสัมมนาตามโรงแรมเรื่องออกแบบเว็บไซต์นั้นมักจะเสียค่าใช้จ่ายค่อนข้างมาก แต่ก็มักจะเป็นที่นิยมของเจ้าของกิจการในช่วงนั้นที่เริ่มตื่นตัวกับการมาของเว็บไซต์ โดยที่เขาสามารถควบคุมต้นทุนทุกอย่างได้เอง จนกลายเป็นการบอกต่อๆ กัน และลูกค้าเริ่มมาเรียนมากขึ้นเรื่อยๆ
?นักเรียนบางคนก็เป็นกรรมการผู้จัดการบริษัทเงินทุนหลักทรัพย์ทิสโก้, ปตท. หรืออื่นๆ คือเป็นบริษัทใหญ่ๆ ทั้งนั้นเลย เพราะตอนนั้นยังไม่มีเว็บกัน มาเรียนวิธีเขียนโปรแกรมการเทรดหุ้นออนไลน์ อะไรแบบนี้ พอผ่านไปซักปีสองปีเค้าก็เริ่มทำเว็บการเทรดหุ้นออนไลน์ ภูมิใจเพราะเหมือนว่าสิ่งที่เราสอนนั้นจะเป็นไอเดียให้ธุรกิจเอาไปใช้ได้ อย่างปังปอนด์แอนนิเมชั่น เราก็เป็นที่แรกที่สอน 3D?
จากวันแรกที่มีคอมพิวเตอร์ 9 เครื่อง ขออยู่ฟรี ใช้ฟรี แค่เพียงเดือนแรกเน็ตดีไซน์ก็มีนักเรียนสมัครเรียนถึง 200 กว่าคน!!
อันนี้เทปตอนไปออกรายการอายุน้อยร้อยล้าน