นิทานกลางใจ......เรื่อง สวนสวยปลายฝัน

กระทู้สนทนา
เรื่องที่แล้ว
http://pantip.com/topic/34681528

===================
นิทานกลางใจ
เรื่อง สวนสวยปลายฝัน

===================
Psycho man


             
             กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว


             มีหอคอยร้างสูงตระหง่านเสียดฟ้าท้าเปลวแดดลมฝนมานานแสนนาน นานเท่าใดไม่มีใครรู้ เมื่อเริ่มมีการอพยพผู้คนเข้ามาก่อร่างสร้างเมืองหอคอยก็ปรากฏรออยู่แล้ว จึงไม่มีใครอธิบายความเป็นมาของหอคอยปริศนาได้

             สายธารแห่งกาลไหลเลื่อนผ่านมาพาคืนวันคืนเดือนปีผ่านไป จากเมืองเล็กๆจนกลายเป็นเมืองใหญ่รุ่งเรือง และสุดท้ายกลับกลายเป็นเมืองรกร้างว่างเปล่าไร้ผู้คน

             หอคอยปริศนายังคงอยู่ตระหง่านมั่นคง ห้องหอรอคอยเรียงรายเก็บความอ้างว้างอย่างเยือกเย็น



             เช้าวันสดใส

             ผีเสื้อแสนสวยตัวหนึ่งบินสูงขึ้นมาเกาะชั้นที่ห้าของหอคอย ปีกบางแสนสวยพลิ้วไหวสะบัดโบกราวจะขาดเพราะแรงลมบน ยังดีว่ามีหอคอยเป็นแหล่งพำนักพักพิงผีเสื้อจึงสามารถโผมาเกาะพักเอาแรง

             “เธอจะไปไหน”

             หอคอยถามอย่างสงสัย เพราะไม่เคยเห็นผีเสื้อตัวไหนบินขึ้นมาสูงอย่างนี้

             ผีเสื้อยังคงขยับปีกไปมาอย่างอ่อนล้าแต่แววตาเต็มไปด้วยความฝันเพริดแพร้วและเชื่อมั่น

             “ฉันกำลังจะเดินทางไปสวนดอกไม้lสวยสุดสายปลายรุ้งไกลแสนไกลโน่นจ้ะ” ผีเสื้อตอบเสียงใส

             “สวนสวยสุดสายปลายรุ้ง…?”

             หอคอยทวนคำอย่างสงสัย ท้องฟ้าสดใสยามเช้าวันนี้ไหนเลยมีรุ้งตัวสวยปรากฏกายขึ้นมาประดับฟากฟ้า

             “สวนสวยสุดสายปลายรุ้งอยู่ปลายฝัน…” ผีเสื้อแสนสวยบอก

             “มันอาจมองไม่เห็นแต่รับรู้ด้วยใจ ฉันเชื่อแน่ว่าวันมีอยู่แน่นอน...ปลายฝันของผีเสื้อมีดอกรักเบ่งบานสวยงาม เมื่อฉันบินขึ้นไปถึงชั้นบนสุด ฉันจะมองเห็นทิศทางที่จะมุ่งหน้าต่อไป”

             “แล้วเธอจะไปทำไม”

             “เพราะฉันเก็บความฝันไว้บริเวณสวนสวยสุดสายปลายรุ้งนะสิ ฉันจึงต้องตามความฝันของฉันไป”

             “จำเป็นด้วยหรือว่าต้องทำเช่นนั้น”

             “เรื่องบางอย่างไม่จำเป็นต้องตัดสินด้วยเหตุผลหรอกจ้ะ….ความรู้สึกพิเศษ ความฝันบางอย่างไม่จำเป็นต้องมีเหตุผล ก็เหมือนเธอที่ยืนตระหง่านนานแสนนานเธอกำลังรออะไรอยู่ล่ะจ้ะ...บอกเหตุผลของเธอได้ไหม”

             หอคอยนิ่งอึ้งทันที มันเองก็ตอบคำถามไม่ได้  เพียงรู้ว่าอยู่มานานแต่กลับไม่รู้ว่าอยู่เพื่ออะไรและทำไม…เพียงรู้ว่าหน้าที่ต้องอยู่เท่านั้น

             “อย่าคิดมากน่า... เอาล่ะวันนี้ฉันจะกลับลงไปก่อนไม่มีแรงบินต่อไปแล้ว”

             ผีเสื้อแสนสวยบอกลาแล้วโผเผบินลงไป หายไปท่ามกลางดงไม้เขียวขจีด้านล่าง



             วันต่อมาผีเสื้อแสนสวยบินขึ้นมาและแวะมาเกาะพักที่ชั้นหก หอคอยมองดูปีกน้อยบอบบางอย่างเป็นห่วงเพราะไม่มีทางทานแรงลมบนรุนแรงได้แน่นอน

             “เลิกคิดจะขึ้นไปชั้นบนสุดเสียเถอะนะ เธอไม่มีวันมองเห็นเส้นสายปลายรุ้งหรือพบสวนดอกรักสวยจากด้านบนหรอก” หอคอยกล่าวเตือน

             “ปีกของเธอไม่มีทางต้านแรงลมบนได้ อย่าว่าแต่ไม่รู้ว่าสุดสายปลายรุ้งมันอยู่แห่งใด บางทีอาจเป็นเพียงภาพฝันเท่านั้น”

             “ฉันรู้ว่ามันมี” ผีเสื้อกล่าวอย่างเชื่อมั่น

             “ฉันต้องไปให้ถึง วันนี้ฉันบินขึ้นมาได้ชั้นหก วันต่อไปฉันจะต้องสามารถบินไปเกาะอยู่ชั้นสูงขึ้นไปอีก และวันหนึ่งฉันจะไปถึงชั้นบนสุดให้ได้ จากนั้นฉันจะบินสูงกว่าเธอ…..สู่สวนสวยสุดสายปลายรุ้ง”

             “เธอนี่ดื้อจริงๆ”

             “ก็เพราะฉันเป็นผีเสื้อไงจ้ะ…ทั้งยังเป็นผีเสื้อแสนสวยด้วย”

             “เช่นนี้เธอจึงดื้อกว่าผีเสื้อธรรมดา”

             ผีเสื้อแสนสวยหัวเราะชอบใจขยับปีกสวยงามพลิ้วไหวไปมาท่ามกลางแสงตะวันที่เริ่มร้อนแรงขึ้นเป็นลำดับ

             ทุกวันผีเสื้อแสนสวยจะต้องบินขึ้นมาเกาะพักอยู่ชั้นต่างๆ ของหอคอยอันสูงเสียดฟ้า เธอค่อยเลื่อนลำดับชั้นในการเกาะสูงขึ้นไปเป็นลำดับจนสุดท้ายเธอเกือบสามารถเกาะอยู่บนชั้นบนสุดได้แล้ว

             “พรุ่งนี้ฉันจะบินสูงกว่านี้ ไปยังสวนสวยสุดสายปลายรุ้งให้ได้”

             ผีเสื้อแสนสวยบอกขณะมีอาการเหนื่อยหอบอย่างเห็นได้ชัด

             “อย่าไปเลยมันอันตราย...เธอก็รู้ว่าสวนสวยปลายฝันไม่มีจริง มันอยู่ในหัวใจของเธอต่างหาก” หอคอยอ้อนวอน มันไม่อยากเสียเพื่อนน่ารักตัวหนึ่งไป

             “ไม่มีทางเสียล่ะ พรุ่งนี้ฉันจะไปให้ได้ไม่เชื่อเธอคอยดู”

             สีหน้าและน้ำเสียงของผีเสื้อแสนสวยบอกถึงความมุ่งมั่นชัดเจนจนหอคอยเชื่ออย่างไม่มีข้อสงสัยเลยว่าเธอจะทำตามคำพูดอย่างแน่นอน ความดื้อและความมุ่งมั่นบางครั้งอยู่ใกล้กันเหลือเกิน


             เช้าวันรุ่งขึ้น

             ลมบนพัดแรง พัดผ่านช่องระบายอากาศชั้นต่างๆ ของหอคอยฟังดูเหมือนเสียงลมพัดผ่านห้องหัวใจอันว่างเปล่าเงียบเหงาและหวั่นไหว
สายลมรุนแรงกว่าวันก่อน

             ผีเสื้อแสนสวยกำลังค่อยบินขึ้นมามองเห็นลิบๆ

             หอคอยสะท้านเอนไหวคล้ายจะเซล้ม มันมองเห็นภาพที่จะเกิดขึ้นต่อไปอย่างชัดเจน เมื่อโผขึ้นสูงพ้นชั้นบนสุดปีกน้อยบอบบางจะแหลกสลายยับไปกับสายลมแรง ร่างแสนสวยจะไม่ต่างจากเศษขนนกพลิ้วเบาไม่รู้ว่าจะลอยไปหล่นลงตรงไหน ไม่มีทางไปยังสวนสวยสุดสายปลายรุ้งได้

             และหอคอยก็รู้ว่าไม่มีทางยับยั้งผีเสื้อแสนสวยแน่นอน จากการที่คบกันมาช่วงหนึ่งทำให้รู้นิสัยใจคอของผีเสื้อแสนสวยดี

             บางทีอาจเป็นเพราะความสูงท้าทายของตัวหอคอยเอง ที่ทำให้ผีเสื้อเกิดแรงบันดาลใจพิสดาร

             ถ้าไม่มีหอคอยผีเสื้อน้อยคงไม่ต้องโบยบินสู่สวนสวยปลายฝัน

             เช้าวันนั้น ถ้ามีผู้คนบังเอิญผ่านมาจะได้ยินเสียงหอคอยสะท้านสั่นไหวลั่นร้าวฟังดูเหมือนหอคอยกำลังคร่ำครวญปานหัวใจแหลกสลายก่อนจะค่อยพังครืนลงมากลายเป็นเศษอิฐเศษดินกองโต

             หอคอยเป็นสิ่งก่อสร้างไยจะมีหัวใจจะแหลกสลายได้ แต่เสียงการพังทลายลงมาฟังแล้วเจ็บปวดเหลือเกิน

             ผีเสื้อแสนสวยตะลึงงัน

             ฝุ่นควันกระจายรายรอบราวมายาภาพ หอคอยเคยสูงเสียดฟ้าเคยเป็นที่พักพิงยามอ่อนล้าพังลงแล้วต่อหน้าต่อตา กลายเป็นความทรงจำอีกหนึ่งส่วนต้องเก็บไว้ยังสวนสวยสุดสายปลายฝัน

             หรือเพราะความดื้อดึงของเธอกันนะ

             เพราะเป็นผีเสื้อจึงไม่มีน้ำตา แต่สายไยมิตรภาพก่อเกิดทำให้เงาหัวใจของผีเสื้อหล่นวูบลงตามการพังทลายของคอคอย พริบตาเธอก็รู้สึกว่าเธอกำลังบินอยู่อย่างไร้จุดหมายกลางความเวิ้งว้างว่างเปล่า

             ทำไมต้องเป็นแบบนี้

             บางสิ่งเคยมีเคยใกล้ชิด พอหายไปอย่างไรต้องเกิดความรู้สึกอ้างอ้างวูบไหวอย่างบอกไม่ถูก

             สุดท้ายผีเสื้อแสนสวยบินไปเกาะกองอิฐดิน แต่นั่นไม่ใช่หอคอยอีกต่อไปแล้ว เป็นเพียงซากอนุสรณ์แห่งความทรงจำของมิตรภาพเท่านั้นเอง

             หอคอยมหึมาเอาตัวเองเข้าแลกกับชีวิตของผีเสื้อตัวน้อยสมควรหรือไม่  ชีวิตหนึ่งดับไปเพื่อสานต่อชีวิตหนึ่ง บางทีคำตอบอาจถูกเก็บไว้ที่สวนสวยปลายฝันสุดสายรุ้งไกลแสนไกล

             เนิ่นนานผ่านพ้น สายลมแรงพัดผ่าน ฝุ่นควันจางลง

             ข้างหลังหอคอยที่เคยถูกความสูงตระหง่านบดบังพลันปรากฏต่อสายตา กลางแสงแดดยามเช้าอบอุ่นทิวทัศน์กระจ่างสดใสมีสวนสวยแมกไม้และทะเลบุปผานานาพันธ์สวยงามเพริดแพร้ว มวลหมู่ผีเสื้อมากมากบินเวียนว่อนอยู่บนคลื่นแห่งทะเลบุปผาที่พลิ้วสะบัดไกวไหวเอนเริงร่า

             ผีเสื้อแสนสวยตะลึงลาน สวนสวยอยู่ใกล้แค่นี้เอง

             ผีเสื้อรูปร่างท่าทางดีตัวหนึ่งโฉบมาใกล้พลางส่งยิ้มให้ก่อนเอ่ยปากชวน

             “อ้าว….ทำหน้าเศร้าอยู่ทำไมล่ะครับ ทางโน้นกำลังมีงานสังสรรค์ ไปร่วมงานกันดีกว่านะครับ มีเกสรมวลไม้หอมกรุ่นมีน้ำหวานมากมายหลายชนิด...ไปกันดีกว่าอย่ามามัวทำหน้าเศร้าเลย”


……


             ผีเสื้อก็คือผีเสื้อ หอคอยก็คือหอคอย ต่างชีวิตต่างจิตใจเส้นทางใครเส้นทางมัน บางครั้งมาบรรจบกันไม่ตั้งใจแต่สุดท้ายต้องจากลา

             เช้าวันนั้นพลันปรากฏสายรุ้งงดงามเส้นหนึ่งขึ้นบนฟากฟ้าราวอยู่แค่เอื้อม แต่ผีเสื้อแสนสวยไม่สนใจสุดสายปลายรุ้งอีกต่อไป บินคลอผีเสื้อเพื่อนใหม่ไปท่ามกลางมวลพฤกษานานาพันธุ์เจิดจรุงหอมอบอวล…สู่โลกใหม่และชีวิตใหม่อันสดใส  หรือสุดสายปลายรุ้งเป็นเพียงมายาภาพ สิ่งที่ซุกซ่อนเก็บไว้ก็เป็นเพียงภาพมายาไม่มีผู้ใดสามารถไปถึงได้

             หรือเช่นนี้เองจึงมี สวนสวยของความรักใสเก็บไว้ที่ปลายฝันสุดสายรุ้ง หรือเพราะที่นั่นจึงสามารถเก็บรักสวยและความฝันใสเก็บเกี่ยวมาจากโลกแห่งความฝันอันห่างไกลจากความเป็นจริงปลอบประโลมใจคนช่างฝัน


             ตลอดมาและตลอดไป






จบเรื่อง

ขอบคุณจากใจ ทุกท่านที่แวะมาเยือนครับ
แก้ไขข้อความเมื่อ
แสดงความคิดเห็น
โปรดศึกษาและยอมรับนโยบายข้อมูลส่วนบุคคลก่อนเริ่มใช้งาน อ่านเพิ่มเติมได้ที่นี่