อันนี้เป็น Spin-off อันแรกของเรื่องนี้ครับ เป็นภาคของเมกุมินและเพื่อนที่ชื่อยุนยุน (อันที่ 2 จะเป็นของวิส ที่เดี๋ยวก็โผล่มาในอนิเม)
โดยมีให้อ่านบนเว็บของสำนักพิมพ์ แล้วก็มีจับแต่ละตอนมารวมกันตีพิมพ์ออกมาเป็นเล่มด้วย (ตอนนี้มี 3 เล่มละ โดยที่รวมเป็นเล่มจะมีภาพเพิ่มขึ้นมา+ดัดแปลง เพิ่มเติมคำนิดหน่อย)



โดยมีด้วยกันทั้งหมด 12 ตอน ไม่รู้ว่า Animag ที่ได้ LC ภาคหลักไปจะเอาเข้ามามั้ย เพราะงั้นผมขอแปลแค่ Prologue + ตอนแรกตอนเดียวก่อนละกันครับ โดยจะลงอาทิตย์นี้ครึ่งนึง อาทิตย์หน้าอีกครึ่งนึงละกัน (ข้ออ้าง ที่จริงคือตอนนี้แปลเสร็จครึ่งเดียว)

โดยผมจะแปลมาจากในเว็บสำรักพิมพ์นะครับ หากอ่านแล้วมันดูติดขัด แปลกๆ หรือดูมั่วซั่วตรงไหน ขออภัยล่วงหน้าด้วยครับ

ไม่พูดมากละ เริ่มเลยดีกว่า

[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้

Prologue

“EXPLOSION !”

ผู้ที่สวมใส่ฮู้ดร่ายเวทย์ออกมาด้วยเสียงแผ่วเบา แต่พลังเวทมนตร์ที่ออกมานั้นรุนแรงมาก ผิดกับเสียงร่ายแผ่วเบานั่นลิบลับ

สัตว์ร้ายสีดำตัวมหึมาที่ตามล่าชั้นมาถูกระเบิดทิ้งจนไม่เหลือชิ้นดี

และไม่เพียงเท่านั้น สนามเด็กเล่นขั้นเทพของชั้นเองก็โดนเป่ากระจุยไปด้วย ทำเอาของเล่นที่อุตส่าห์หาเจอปลิวหายไปไหนแล้วก็ไม่รู้

ทุกอย่างโดนปัดเป่าไม่เหลือ เป็นพลังที่รุนแรงมาก

เวทมนตร์เมื่อกี้นี้มันคืออะไรกัน

ไม่เคยเห็นผู้ใหญ่ในหมู่บ้านใช้เวทมนตร์ที่สุดยอดแบบนั้นมาก่อนเลย

“เป็นอะไรรึเปล่า? ไม่บาดเจ็บใช่มั้ย?”

ผู้ที่สวมฮู้ดนั้นคุกเข่าลงมาหา แล้วก็มองมาที่ใบหน้าของชั้น

ทั้งที่มีผ้าคลุมโทรมๆ นั่นคลุมทั่วร่างอยู่แท้ๆ แต่พอแค่คุกเข่าเข้ามาหาก็ทำให้รับรู้ถึงความมหึมาของหน้าอกนั่นได้เลย

สุดยอด เวทมนตร์เมื่อกี้เองสุดยอดก็จริง แต่เรื่องนี้สุดยอดยิ่งกว่าอีก!

“ต้องทำยังไงถึงจะเป็นเหมือนพี่สาวได้งั้นเหรอ?”

คำพูดนั้นหลุดออกจากปากก่อนคำขอบคุณซะอีก

แถมช่วงนี้คำพูดของคุณแม่ก็ยังคงวนเวียนอยู่ในหัวด้วย

คำพูดที่ว่า บ้านเราน่ะมีรูปร่างแบบนี้มาแต่ไหนแต่ไร เป็นแบบนี้กันมาทุกรุ่นอยู่แล้ว ลูกเองก็รีบตัดใจซะเถอะนะ

แต่ชั้นไม่ยอมตัดใจหรอก จนกว่าจะถึงที่สุด ยังไงก็จะไม่ยอมตัดใจเด็ดขาด

ผู้ที่สวมฮู้ดอยู่นั้น ก็หัวเรา หุหุ ออกมา

“ทำยังไงถึงจะเป็นแบบชั้นได้งั้นเหรอ? นั่นสินะ....... ก็ต้องกินข้าวเยอะๆ เรียนรู้เยอะๆ แล้วพอซักวันนึง เมื่อสามารถใช้มหาเวทย์ได้ละก็ ต้องเป็นได้แน่นอน ......”

ถ้าใช้มหาเวทย์ได้ ก็จะตู้มขึ้น

ถ้าใช้มหาเวทย์ได้ ก็จะตู้มขึ้น!

“ใช่ ถ้าสามารถใช้มหาเวทย์ได้ละก็ ซักวันนึงก็ต้องเป็นเหมือนชั้นได้แน่ๆ เหมือนอย่างเวทมนตร์ที่พึ่งใช้ไปเมื่อกี้แหละ แต่ว่าก็ไม่อยากจะแนะนำให้ใช้เวทมนตร์นี้หรอกนะ”

ผู้ที่สวมฮู้ดเหมือนจะพูดอะไรซักอย่างอยู่ แต่ตัวชั้นตอนนี้มีแต่เรื่องการที่จะสามารถใช้มหาเวทย์ให้ได้อยู่เต็มหัวไปหมด

“ถึงอย่างนั้นก็เถอะ.....”

ผู้ที่สวมฮู้ดนั้นระหว่างที่พูดเรื่องมหาเวทย์อย่างนู้น มหาเวทย์อย่างนี้ ก็พลางลูบหัวชั้นพร้อมกับมองดูรอบๆ ไปด้วย

“นี่ คุณหนูจ๋า นอกจากเธอแล้ว ไม่มีผู้ใหญ่อยู่ที่นี่เลยเหรอ? ยังไงก็น่าจะมีเจ้าคนที่ปลดผนึกสุสานนั่นออกอยู่......เพราะมีเศษเสี้ยวของผนึกอยู่ที่ตรงนี้ ดูยังไงก็ไม่น่าจะเป็นผนึกมันปลดออกมาด้วยตัวของมันเองนะ.......”

ผู้ที่สวมฮู้ดเอียงคอพร้อมกับก้มลงเก็บของเล่นของชั้นที่ตกไปอยู่ตรงเท้านั่นขึ้นมา

“ถึงจะยังไม่น่าไปไหนไกลก็เถอะ แต่ใครกันนะที่ช่วยปลดผนึกชั้นออกมา………เอาเถอะ ถึงถามเธอไปก็คงไม่รู้อยู่ดีล่ะนะ”

ผู้ที่สวมฮู้ดพูดแบบ แล้วก็เดินไปยังใจกลางหลุมที่เกิดจากความแรงของพลังเวทมนตร์

ที่ตรงนั้น มีสัตว์ประหลาดสีดำกำลังหายใจรวยรินอยู่

ผู้ที่สวมฮู้ด เอามือไปวางไว้บนหัวของสัตว์ประหลาดนั่น……

“หลับต่ออีกซักพักเถอะนะ ร่างอีกครึ่งหนึ่งของข้า โลกนี้น่ะมันยังสงบสุขเกินไปสำหรับการลืมตาตื่นของเจ้า…… ”

ขณะที่ผู้ที่สวมฮู้ดพึมพำอยู่นั้น ก็มีประกายอะไรบางอย่างจากตัวสัตว์ประหลาดนั่น ลอยมาที่มือของผู้ที่สวมฮู้ด

พอสัมผัสกับประกายนั่น สัตว์ประหลาดที่ตัวใหญ่ขนาดนั้น ก็กลับตัวเล็กลงต่อหน้าต่อตาชั้นที่มองดูอยู่

พอมีขนาดประมาณเท่ากับส่วนสูงของโคเม็กโกะแล้ว ร่างนั้นก็เริ่มจางลง จนหายไปในที่สุด [Note: โคเม็กโกะ เป็นน้องสาวของเมกุมิน]

“เอาล่ะ ถ้างั้น ชั้นก็........ เอ๋? คุณหนู ทำอะไรอยู่งั้นเหรอ?”

ผู้ที่สวมฮู้ดมองมาที่ชั้นที่กำลังไล่เก็บของเล่นที่กระจัดกระจายไปทั่วอยู่

“เก็บของเล่นอยู่ค่ะ ที่บ้านยากจน ก็เลยมีของเล่นอยู่แค่นี้เท่านั้นค่ะ”

“เอ๋ ไม่ใช่ๆ นั่นมันไม่ใช่ของเอาไว้เล่นซักหน่อยไม่ใช่เหรอ? แต่เอาไว้สำหรับผนึกอสูรร้ายที่น่ากลัวมากกกก เป็นชิ้นส่วนที่มีความสำคัญต่างหากล่ะ ……………เอ๊ะ?”

พอเอาชิ้นส่วนที่เก็บได้มาต่อกันดู ถึงได้รู้ว่ามีชิ้นส่วนที่ขาดหายไป

ประมาณ 3 ชิ้น

“ชิ้นส่วน 3 ชิ้นโดนเวทมนตร์ของคุณพี่สาวจนปลิวไปไหนแล้วก็ไม่รู้ มาช่วยกันหากันมั้ยคะ?”

“เดี๋ยวๆๆ! นี่มันแปลกแล้วนะ! ที่สามารถประกอบชิ้นส่วนต่างๆ กลับเข้าหากันได้ง่ายๆ แบบนี้น่ะมันแปลกไปแล้ว! ถึงเป็นนักปราชญ์เองก็แทบจะทำไม่ได้เลยด้วยนะ แล้วนี่มันหมายความว่ายังไงกัน......”

ผู้ที่สวมฮู้ดเอามือเกาคาง แสดงให้เห็นถึงความกังวล

“นี่ คุณหนู เธอน่ะ มาอยู่ในพื้นที่ปิดผนึกนี่ตั้งแต่เมื่อไรอย่างนั้นเหรอ? พวกผู้ใหญ่ในหมู่บ้านไม่เคยบอกเหรอว่าไม่ให้เข้ามาใกล้ที่นี่น่ะ?”

“คุณแม่บอกไว้ว่าไม่ให้เข้ามา ที่นี่น่ะไม่มีอะไรหรอก บอกไม่ให้เข้าใกล้ แต่ถ้าบอกมาแบบนั้น ส่วนใหญ่ก็หมายความว่ามีสมบัติหลับใหลอยู่นี่ ก็เลยมาที่นี่ทุกวัน”

“นะ นี่มันหมายความว่าไงกัน…..!?”

ผู้สวมฮู้ดทำหน้าเหยเกพร้อมพูดด้วยเสียงสั่นเครือ

แล้วสุดท้าย ก็เข้ามายืนอยู่ที่ข้างๆ ชั้น แล้วยื่นมือออกมาหา

“ถึงจะไม่ค่อยเข้าใจเทาไรก็เถอะ แต่ตามแนวทางของชั้นแล้ว ก็จำเป็นที่จะต้องแสดงความขอบคุณกับคุณหนูหน่อยแล้วล่ะ นี่ คุณหนู มีความปรารถนาหรืออยากได้อะไรรีเปล่าล่ะ? ถึงจะเห็นแบบนี้ แต่พี่สาวน่ะเป็นผู้ใช้มหาเวทย์ปริศนาที่มีพลังที่สุดยอดนะ ถ้าขออะไรกับพี่สาวมา 1 อย่างละก็ จะบันดาลให้เป็นจริงได้นะ”

“สิ่งที่ปรารถนา?”

“ใช่ สิ่งปรารถนา ลองบอกมาได้เลยไม่ต้องเกรงใจนะ ไม่ว่าจะเป็นอะไรก็เถอะ.......”

“การพิชิตโลก”

“…….ขะ ขอโทษทีนะ นั่นคงไม่ได้หรอกจ้ะ นีหมายความว่าไงกันล่ะเนี่ย เด็กคนนี้ เรื่องใหญ่เกินคาดแบบนั้น เอ่อ.....แล้วมีอย่างอื่นอีกบ้างรึเปล่า?”
แล้วก็ดึงฮู้ดลดต่ำลงมาจนเห็นแค่บริเวณปาก เหมือนดูหงอยๆ หน่อยๆ

“ถ้างั้นก็ ช่วยทำให้ชั้นหน้าอกตู้มทีค่ะ”

“นะ นั่นก็คงไม่ได้เหมือนกันน่ะนะ จะว่าไปแล้วคุณหนู ตอนนี้อายุเท่าไรเนี่ย? ดูยังไงก็ไม่น่าใช่วัยที่จะต้องเป็นห่วงเรื่องนั้นนะ”

นี่ก็ไม่ได้ ถ้างั้นก็

“ช่วยทำให้ชั้นเป็นราชาปีศาจด้วยค่ะ”

“ขะ ขอโทษทีนะจ้ะ? เมื่อกี้คงไม่ได้พูดผิดใช่มั้ย แล้วก็ เมื่อเทียบกับหนูที่ใฝ่สูงแบบนั้นแล้ว พี่สาวคนนี้ก็เป็นเพียงแค่ผู้ใช้เวทมนตร์ที่ไม่ได้มีพลังถึงขนาดนั้นเลยด้วยนะ เพราะงั้นคงช่วยทำให้คำขอนั้นเป็นจริงไม่ได้หรอกจ้ะ”

ผู้ที่สวมฮู้ดขอโทษ มีเหงือ่ไหลผ่านแก้มให้เห็นด้วย

“…….งั้นก็ ของเล่นของชั้น มันขาดไป 3 ชิ้น ช่วยหาด้วยกันเท่านั้นก็พอค่ะ”

“ช้าก่อน! ชั้นผิดเอง ชั้นอยากที่จะบันดาลความปรารถนาที่ยิ่งใหญ่กว่านั้นให้กับเธอจริงๆ นั่นแหละ ละ แล้วก็ อย่าเอาเศษชิ้นส่วนพวกนั้นมาเป็นของเล่นจะดีกว่านะ! เพราะนั่นน่ะเอาไว้ใช้ปิดผนึกเจ้าตัวสีดำเมื่อกี้ เอาไว้ปิดผนึกปีศาจร้ายยังไงล่ะ จริงมั้ย!? แล้วก็หลังจากนี้ อย่ามาที่นี่อีกได้มั้ย!? แต่ก่อนอื่นก็ เอ้า มีอย่างอื่นอีกรึเปล่า? สิ่งที่ปรารถนา ที่มันยิ่งใหญ่กว่านั้นขึ้นมาหน่อยน่ะ.........!”

สิ่งที่ปรารถนาที่ยิ่งใหญ่กว่านั้นขึ้นมาหน่อย

ถ้าแบบนั้นละก็

“ช่วยสอนเวทมนตร์เมื่อกี้นี้ให้กับชั้นหน่อยค่ะ”