อยากส่งข้อความนี้ถึงน้องอักษรศาสตร์ปี 1 คนหนึ่ง ที่ไปกินข้าวที่เพ็ชรช็อปช่วงเย็น ๆ วันที่ 18 ม.ค.

ถึงน้องอักษรศาสตร์ที่ใส่เสื้อคณะของปี1สีดำ ใส่แว่น ที่นั่งในทานข้าวกับเพื่อนอีก 2 คน ในเพ็ชรช็อป บริเวณตรงกลาง (ซึ่งน้องอาจจะรู้ตัวว่าพี่แอบมองอยู่)
          
         ก่อนอื่นพี่ต้องกล่าวคำขอโทษอย่างสุดซึ้งที่เสียมารยาททางสายตาต่อน้อง เพราะว่าพี่ไม่สามารถละสายตาจากน้องได้จริง ๆ เพียงแค่หันมาเจอน้องแว้บแรก พี่ก็เหมือนตกอยู่ในมนต์สะกด น้องเป็นคนที่น่ารักมากกกกกกกกกกกกกก รอยยิ้มของน้องที่คุยกับเพื่อน ๆ ในตอนนั้นมันช่างตราตรึงในความทรงจำบนรอยหยักน้อย ๆ ในสมองของพี่ น้องเปรียบเสมือน Venus แทกู เอ้ยไม่ใช่ Venus of Arts และแน่นอนว่าพี่ไม่มีความกล้าพอที่จะทักน้องในตอนนั้น ได้แต่นั่งมองน้องกับเพื่อน ๆ ทานข้าว(หรือก๋วยเตี๋ยวหว่า?)จนเสร็จ แล้วลุกเดินออกไปเก็บภาชนะ จากนั้นก็กลับมาเพื่อทำธุรกรรมทางการเงินที่ตู้ ATM กรุงไทยในเพ็ชรช็อปนั่นเอง ก่อนที่น้องจะเดินออกไปจากเพ็ชรช็อปแล้วหายไปจากสายตาของพี่ตลอดกาล


P.S. ที่พวกพี่ตั้งกระทู้นี้ พี่ไม่ได้มีจุดประสงค์ที่จะตามหาน้องหรือให้น้องออกมาแสดงตัวแต่อย่างใด (แต่เอาจริง ๆ แล้วออกมาก็ดีนะ) เพียงแค่อยากให้น้องรู้ตัวว่าสำหรับพี่น้องเป็นผู้หญิงที่น่ารักในบรรดาผู้หญิงที่สวยและน่ารักทั้งหลายของคณะอักษรศาสตร์ จาก รุ่นพี่ที่นั่งโต๊ะข้างหน้าน้อง