เรากับแฟนคบกันมา 1 ปี นิสัยแฟนเราคือจะไม่ชอบยุ่งกับใคร ทำแต่งาน คุยไม่เก่ง เข้าขั้นเฉยชา ไม้กินเหล้า ไม่สูบบุหรี่ เรากับแฟนจะคุยกันน้อยมาก ความรู้สึกช่วงแรกรู้สึกดีที่เค้าทำงานเลิกดึกแค่ไหนก้อจะแวะมารับไปอยู่ด้วยแต่ส่วนใหญ่เค้าจะเล่นเกมส์แล้วเรานั่งดู TV ง่วงก้อต่างคนต่างนอน พอเช้าก้อจะไปส่งทำงานเป้นแบบนี้อยู่3-4เดือน ระหว่างวันไม่เคยโทรหากันเลย ถ้ามีเวลาว่างจะเล่นเกมส์ กับนอนดูปลา
ช่วงแรกก้อพอรับได้ที่เค้าไม่ค่อยสนใจไม่โทรคุย เพราะเราแค่รู้สึกดียังไม่ถึงกับรัก บางครั้งก้อมีน้อยใจ มีงอลบ้างแต่ก้อคิดเองว่าต้องอดทน เราจะงอลงี่เง้าไปทำมัย เค้าก้ออยู่กับเราไม่ได้ไปมีใครสักหน่อย พยายามหาเหตุผลมาปลอบใจตัวเอง คิดว่าเดี่ยวเย็นก้อเจอกัน คุยกันตอนเย็นก้อได้ แต่ช่วงปลายๆธันวาเค้าต้องย้ายงานไปทำที่อื่นแต่ก้อกลับมาหาเราทุกวัน ระยะทางก้อไกลอยู่เลิกงานดึกกลับมาถึงก้อเหนื่อยหลับ เราก้อเข้าใจไม่เซ้าซี้
จากที่ทำงานกับที่บ้านพ่อแม่เค้าจะใกล้กว่ามาหาเราเค้าก้อเลือกกลับบ้านพ่อแม่ เราก้อเข้าใจขับรถไกลๆมันเหนื่อย แต่เราเป้นห่วงอย่างเดียวคือเค้าขับมอไซค์ไปทำงานระยะทางก้อไกลอยู่ เราพยายามให้เค้าคอยบอกว่าออกจากที่ทำงานรึยัง กลับถึงบ้านรึยัง แต่คำตอบที่ได้มาคือ มันมากไป เจอคำนี้เข้าไปน้อยใจค่ะยอมรับ เรารู้สึกว่าความห่วงใยของเรามันไม่มีค่าเลย
...เราต้องทำไงเราควรให้ความสำคัญกับคนๆนี้เหมือนเดิมมั้ย
เสียใจกับคำพูด...
ช่วงแรกก้อพอรับได้ที่เค้าไม่ค่อยสนใจไม่โทรคุย เพราะเราแค่รู้สึกดียังไม่ถึงกับรัก บางครั้งก้อมีน้อยใจ มีงอลบ้างแต่ก้อคิดเองว่าต้องอดทน เราจะงอลงี่เง้าไปทำมัย เค้าก้ออยู่กับเราไม่ได้ไปมีใครสักหน่อย พยายามหาเหตุผลมาปลอบใจตัวเอง คิดว่าเดี่ยวเย็นก้อเจอกัน คุยกันตอนเย็นก้อได้ แต่ช่วงปลายๆธันวาเค้าต้องย้ายงานไปทำที่อื่นแต่ก้อกลับมาหาเราทุกวัน ระยะทางก้อไกลอยู่เลิกงานดึกกลับมาถึงก้อเหนื่อยหลับ เราก้อเข้าใจไม่เซ้าซี้
จากที่ทำงานกับที่บ้านพ่อแม่เค้าจะใกล้กว่ามาหาเราเค้าก้อเลือกกลับบ้านพ่อแม่ เราก้อเข้าใจขับรถไกลๆมันเหนื่อย แต่เราเป้นห่วงอย่างเดียวคือเค้าขับมอไซค์ไปทำงานระยะทางก้อไกลอยู่ เราพยายามให้เค้าคอยบอกว่าออกจากที่ทำงานรึยัง กลับถึงบ้านรึยัง แต่คำตอบที่ได้มาคือ มันมากไป เจอคำนี้เข้าไปน้อยใจค่ะยอมรับ เรารู้สึกว่าความห่วงใยของเรามันไม่มีค่าเลย
...เราต้องทำไงเราควรให้ความสำคัญกับคนๆนี้เหมือนเดิมมั้ย