มนตร์รักสตรอเบอรี่
(เรื่องสั้นชุด : มนตร์รัก)
เปียโนบรรเลงเพลงทำนอง “……เราไม่เคยจะรักกัน มีแต่วันที่อ่อนไหว ผ่านเลยไปและไม่เคยจะกลับมา เป็นแค่ความประทับใจ ที่ยังคงแน่นหนา มีแต่ฝนมีแต่ฟ้าที่เข้าใจ…….”
หนุ่มใหญ่ อดีตเจ้าของไร่สตรอเบอรี่อันกว้างใหญ่กลางหุบเขากำลังเล่นเปียโนที่ตั้งอยู่ในห้องกว้างทึบ เพลงนี้เขาเพิ่งกำลังหัดเล่น ในใจนึกถึงผู้หญิงคนหนึ่งที่เขาไม่อาจลืมเลย
.....
“ดิฉันมาสมัครเป็นเจ้าหน้าที่ประชาสัมพันธ์ค่ะ” หญิงสาวผิวขาวสะบัดผมดำยาวสลวย พูดจาอย่างฉะฉานพร้อมรอยยิ้มแก้มชมพูอ่อนที่เธอบรรจงแต่งตอนเช้ามืด อากาศที่หนาวเย็นทำให้เธอในชุดเสื้อสีครีมกางเกงรัดรูปสีดำแลดูรูปร่างเพรียวบาง ต้องสวมเสื้อกันหนาวสีฟ้าทับอีกตัวหนึ่ง เพื่อให้ร่างกายอบอุ่น
ชายผิวสีแทน ผมรองทรงสั้น รูปร่างสูงใหญ่ ที่นั่งยอง ๆ ดูต้นสตรอเบอรี่อยู่จึงยืนขึ้นแล้วหันมามองที่หญิงสาว “จะมาสมัครงานที่นี่หรือครับ” ชายหนุ่มพูดจาอย่างเรียบเฉย
“ค่ะ ไม่ทราบว่าต้องไปสมัครที่ไหนคะ” หญิงสาวพูดไปยิ้มไปและรู้สึกตื่นเต้นที่ได้มาเห็นต้นสตรอเบอรี่มากมายที่มีลูกสตรอเบอรี่ห้อยเต็มไปหมดทั้งลูกสุกสีแดงฉ่ำและลูกอ่อนสีเขียวและสีขาว
“ที่นี่ล่ะครับ ผมเองเจ้าของไร่สตรอเบอรี่แห่งนี้” ชายหนุ่มแนะนำตัวเองพร้อมเผยรอยยิ้มให้หญิงสาว เขาใส่เสื้อเชิ้ตแขนยาวลายสก็อตกับกางเกงยีน และสวมทับด้วยเสื้อกันหนาวสีแดงที่ด้านหลังมีรูปสตรอเบอรี่ และปักคำว่า “ไร่มนตร์รักสตรอเบอรี่”
หญิงสาวยิ้มอย่างอาย ๆ ที่ไม่รู้ว่าตนเองได้คุยอยู่กับเจ้าของไร่สตรอเบอรี่แล้ว รีบกล่าวแนะนำตัวกับชายหนุ่ม
“สวัสดีค่ะ ดิฉันชื่อณิชาค่ะ เห็นประกาศรับสมัครงานจากอินเตอร์เนต บ้านดิฉันอยู่กรุงเทพฯ เคยทำงานเป็นประชาสัมพันธ์มาแล้วสองปีค่ะ”
“ผมชื่อภูริครับ คุณเก่งจังนะครับมาถูกด้วย” ชายหนุ่มยังคงยิ้มให้กับหญิงสาว
“หาไม่ยากเลยค่ะ ถามใคร ๆ ก็รู้จักไร่มนตร์รักสตรอเบอรี่” ณิชาหันกลับไปมองป้ายชื่อใหญ่ยักษ์ที่อยู่หน้าไร่ตรงทางเข้าซึ่งเธอเห็นตอนขับรถมาถึง
“มาถึงแต่เช้าแบบนี้ดีมากเลยครับ ผมจะพาคุณดูไร่สตรอเบอรี่ที่ผมกับพ่อช่วยกันสร้างขึ้นมาแห่งนี้ให้ทั่วเลย” ชายหนุ่มรู้สึกยินดีมากที่จะได้ผู้หญิงคนนี้มาทำงานด้วย เพราะท่าทางเธอเป็นผู้หญิงทำงานเก่ง มีอัธยาศัยดี น่าจะเหมาะสมกับตำแหน่งนี้
“ไร่แห่งนี้มีพื้นที่ทั้งหมดยี่สิบไร่ครับ แบ่งเป็นพื้นที่ปลูกสตอรเบอรี่สิบไร่ ที่เหลือเป็นบ้าน ร้านค้า ร้านอาหาร รีสอร์ท มีปลูกผักและดอกไม้ด้วยครับแต่ไม่เยอะมาก” ภูริให้ข้อมูลแก่ณิชา ว่าที่ประชาสัมพันธ์ของไร่มนตร์รักสตรอเบอรี่
“ขอชิมสตรอเบอรี่หน่อยได้ไหมคะ” หญิงสาวจับลูกสตรอเบอรี่สีแดงสดแล้วหันมาถามชายหนุ่ม
“เด็ดกินได้เลยครับ ไม่มีสารพิษ ปลอดภัยครับ” ชายหนุ่มพูดพร้อมกับเด็ดลูกสตรอเบอรี่ส่งให้หญิงสาว
“ขอบคุณค่ะ หืม หวานอร่อยมากเลยค่ะ” ณิชายิ้มและเคี้ยวแก้มตุ่ยเพราะกินสตรอเบอรี่ผลโตเข้าไปทั้งลูก
“พันธุ์นี้เค้าเรียกว่าพันธุ์พระราชทานแปดศูนย์ครับ สีแดงสด เนื้อละเอียด กรอบนุ่ม รูปร่างของผลสวย รสชาติหวานหอมอร่อย นิยมทานผลสดครับ ส่วนอีกพันธุ์ที่ปลูกแต่อยู่ทางด้านโน้นคือพันธุ์สามสองเก้าครับ รสชาติจะออกหวานอมเปรี้ยว กรอบแน่น นิยมนำไปแปรรูป ช่วงนี้อากาศหนาว ผลผลิตจะมีมาก และนักท่องเที่ยวจะมากันเยอะมากครับ
“นั่นแผ่นอะไรค่ะ สีเหลือง ๆ” หญิงสาวชี้ไปที่แผ่นสีเหลืองที่ติดอยู่กับปลายไม้ซึ่งเสียบพื้นดินอยู่หลายอัน
“นี่คือที่ล่อแมลงครับ เป็นวิธีดักแมลงวิธีหนึ่ง แมลงมันชอบสีเหลือง เราจึงเอากาวทาแผ่นพลาสติกสีเหลือง เมื่อแมลงเห็นก็จะบินไปเกาะและติดอยู่อย่างนั้นครับ”
ภูริพาณิชาเดินไปเรื่อย ๆ จนถึงร้านอาหารจึงชวนทานอาหารและเพื่อพักเหนื่อย เขายังไม่ได้ทานข้าวเช้า หญิงสาวก็ยังไม่ได้ทานด้วยเหมือนกัน หน้าร้านตกแต่งด้วยต้นสตรอเบอรี่และลูกสตรอเบอรี่ปลอมลูกใหญ่ ภายในร้านตามผนังประดับตกแต่งด้วยภาพวิวจากมุมต่าง ๆ ของไร่แห่งนี้
ณิชาเปิดดูเมนูทั้งอาหารคาวหวานและน้ำดื่ม ทุกอย่างล้วนมีส่วนผสมจากสตรอเบอรี่
“น่ากินทั้งนั้นเลยค่ะคุณภูริ” หญิงสาวรู้สึกดีใจที่เห็นอาหารหน้าตาน่ากินทุกเมนู
“ครับ อร่อยด้วยนะครับ แม่ครัวเราคิดเมนูต่าง ๆ ขึ้นมาเองครับ ผมอยากให้คุณลองพิซซ่าสตรอเบอรี่ เค้กสตรอเบอรี่ และน้ำสตรอเบอรี่ปั่นครับ ส่วนผมขอข้าวผัดสตรอเบอรี่ กับกาแฟครับผม” เจ้าของไร่สั่งอาหารกับบริกรหญิงซึ่งใส่ชุดสีชมพูหวานแหววสดใส
“ขอบคุณคุณภูริมากค่ะที่แนะนำอาหารให้” หญิงสาวรู้สึกเกรงใจชายหนุ่ม
“ไม่เป็นไรครับ คุณขับรถมาจากกรุงเทพฯเลยหรือครับ” เจ้าของไร่รู้สึกทึ่งที่ผู้หญิงตัวคนเดียวสามารถขับรถระยะทางไกล ๆ มาถึงไร่ของเขาเพื่อมาสมัครงานได้
“ค่ะ ดิฉันตั้งใจที่จะมาสมัครงานที่นี่เลยค่ะ เคยมาเที่ยวเขาค้อกับเพื่อนเลยจำทางได้ค่ะ” เธอเป็นคนที่จำทางเก่งไปไหนแทบจะไม่หลงทางเลย
“แล้วทางครอบครัวไม่เป็นห่วงหรือครับ” เขาเคยรับพนักงานที่ตอนหลังทางครอบครัวให้ออกเพราะไม่อยากให้ลูกทำงานไกลหูไกลตา และเขาก็ไม่อยากมีปัญหานี้อีกภายหลัง
“แม่ดิฉันเสียแล้วค่ะ ส่วนพ่อก็แต่งงานใหม่มีลูกใหม่แล้ว ไม่ค่อยสนใจฉันหรอกค่ะ” หญิงสาวพูดน้ำเสียงเศร้า
“เสียใจด้วยนะครับ พ่อแม่ผมก็เสียแล้ว ผมอยู่กับภรรยาครับ มีลูกชายหนึ่งคน ตอนนี้แม่ลูกเข้าไปในเมืองครับ เย็น ๆ ก็คงจะกลับ” ภูริรักภรรยาและลูกมาก พวกเขาเป็นดั่งแก้วตาดวงใจของภูริเลยก็ว่าได้
บริกรหญิงนำกาแฟและน้ำสตรอเบอรี่ปั่นมาเสริฟ
“หืม อร่อยจังค่ะ ไม่เคยดื่มน้ำสตรอเบอรี่ปั่นที่ไหนอร่อยเท่านี้มาก่อนเลยค่ะ” ณิชารู้สึกอย่างนั้นจริง ๆ
“ขอบคุณครับ น้ำปั่นนี้เรามีสูตรเฉพาะของที่นี่เลยครับ” ภูริรู้สึกดีใจที่หญิงสาวชอบ
แล้วพิซซ่าสตรอเบอรี่ เค้กสตรอเบอรี่ และข้าวผัดสตรอเบอรี่ก็ถูกนำมาเสริฟ
“ลองชิมพิซซ่าสตรอเบอรี่เลยครับกำลังร้อน ๆ แม่ครัวเราทดลองอยู่หลายสิบถาดเลยกว่าจะได้สูตรนี้มา” แม่ครัวคนนี้อยู่กับครอบครัวเขามานาน และสามารถทดลองคิดสูตรอาหารได้เองหลายเมนู ลูกค้ามักชมหญิงวัยกลางคนนี้อยู่บ่อย ๆ ถึงรสชาติของอาหารที่อร่อยกว่าร้านอื่นในละแวกเดียวกัน
“อืม รสชาติกลมกล่อมค่ะ มีรสเปรี้ยวอมหวานของสตรอเบอรี่ และหอมมันของชีส แป้งที่บางกรอบกับเครื่องอื่น ๆ กินรวม ๆ แล้วเข้ากันได้ดีทีเดียว ปกติดิฉันเป็นคนชอบกินพิซซ่าอยู่แล้วค่ะ” แล้วเธอก็ตักเค้กสตรอเบอรี่เข้าปากบ้าง
“ส่วนเค้กสตรอเบอรี่นี้ เนื้อเค้กนุ่มนวลเมื่อเคี้ยวพร้อมกับสตรอเบอรี่และครีมรู้สึกหอมหวานมันมากค่ะ อร่อยมากทุกอย่างเลยนะคะ” ณิชาเอามือป้องปากขณะพูดเพราะเธอยังเคี้ยวไม่หมด เกรงว่าจะไม่น่ามองที่พูดไปเคี้ยวไป
“ลูกค้าชอบมากครับ สองเมนูนี้ขายดีมาก สตรอเบอรี่มีคุณค่าทางอาหารสูงนะครับ มีวิตามินซี เอ กรดโฟลิค แคลเซียม มีเส้นใยอาหาร ช่วยป้องกันโรคเลือดออกตามไรฟัน ช่วยเพิ่มภูมิต้านทานของร่างกาย ป้องกันโรคภูมิแพ้ โรคหวัด ที่สำคัญคือ ช่วยชะลอความแก่และริ้วรอยก่อนวัยอันควรได้ด้วยครับ” ภูริมักแนะนำประโยชน์ของสตรอเบอรี่ให้ลูกค้าฟังอยู่บ่อย ๆ จึงไม่พลาดที่จะบอกหญิงสาวด้วย
“โห สตรอเบอรี่มีประโยชน์มากขนาดนี้ ดิฉันต้องกินเยอะ ๆ แล้วค่ะ” ณิชาและภูริยิ้มให้กัน
หลังจากรับประทานอาหารเช้ากันเสร็จ เจ้าของไร่ก็พาหญิงสาวไปที่ไร่สตรอเบอรี่เพื่อเรียนรู้งานต่อ
“คุณณิชาสงสัยมั้ยครับว่าต้นสตรอเบอรี่ขยายพันธุ์อย่างไร” ชายหนุ่มมองดูหญิงสาวอย่างเอ็นดู รู้สึกชื่นชอบในความสดใสร่าเริงยิ่งนัก
“นั่นสิคะคุณภูริ” ว่าที่ประชาสัมพันธ์ตอบเสียงใส
“สตรอเบอรี่ใช้ ไหล ในการขยายพันธุ์ครับ ไหลก็คือต้นอ่อนที่งอกแตกออกมาจากต้นแม่ตรงลำต้นครับ ผมจะหาไหลให้ดู นี่งัยครับ” ภูริหยิบไหลที่มีลักษณะเหมือนรากไม้สีแดงเขียวติดกับต้นอ่อนให้ณิชาดู
“ค่ะ แล้วตัดส่วนนี้ไปปลูกหรอค่ะ” ณิชาสนใจเป็นอย่างมากจึงพยายามตั้งใจที่จะเรียนรู้
“เราจะนำส่วนนี้ลงในกระถางดินเล็ก ๆ ก่อนครับแล้วรอให้โตกว่านี้อีกหน่อยจึงตัดไปปลูกลงในกระถางใหญ่ครับ ส่วนดินที่ใช้ก็จะประกอบไปด้วยดิน แกรบดำและปุ๋ยคอก” เขาอธิบายอย่างคร่าว ๆ ให้ว่าที่ประชาสัมพันธ์เพื่อจะได้มีความรู้สามารถพูดคุยและตอบคำถามของลูกค้าเกี่ยวกับไร่นี้ได้
“สตรอเบอรี่ไม่มีเมล็ดใช่ไหมคะ” หญิงสาวสงสัย
“มีครับ ก็ตรงผิวเปลือกที่เราเห็นเป็นเม็ดเล็ก ๆ นั่นล่ะครับคือเมล็ดสตรอเบอรี่ ใช้ขยายพันธุ์ได้ครับ แต่เราไม่นิยมครับเพราะอาจกลายพันธุ์ได้” ชายหนุ่มยิ้มให้กับหญิงสาว
“แล้วการดูแลรักษาเป็นอย่างไรค่ะ” หญิงสาวอยากรู้เพิ่มเติมจากที่ชายหนุ่มอธิบาย
“ครับเราต้องมีการแต่งใบ คือเด็ดใบแก่ออกเพื่อลดการแย่งสารอาหาร และเราปลูกสตรอเบอรี่แบบเกษตรอินทรีย์จึงใช้ปุ๋ยหมักแทนปุ๋ยเคมี ใช้น้ำหมักชีวภาพแทนยาฆ่าแมลงครับ”
ตอนนี้ลูกค้าเริ่มมากันเยอะแล้ว ภูริจึงชวนณิชาไปช่วยกันต้อนรับลูกค้าเพื่อจะได้เรียนรู้งานเพิ่มมากขึ้น ลูกค้ามีทั้งขับรถมากันเป็นครอบครัว เป็นเพื่อนฝูง และนั่งรถทัวร์กันมาก็มี
“ลูกค้าสามารถเก็บสตรอเบอรี่เองแล้วมาชั่งน้ำหนักคิดกิโลกรัมละสามร้อยบาทเท่านั้นครับ” ชายหนุ่มพูดเสียงดังเพื่อเชิญชวนลูกค้า แล้วเหลือบมองว่าที่ประชาสัมพันธ์ที่ยืนอยู่ไม่ห่างกันนัก เพื่อดูว่าที่เขาเพิ่งสอนเธอพูดกับลูกค้านั้นทำได้ดีแค่ไหน
“ค่ะ นอกจากนั้น สามารถซื้อต้นสตรอเบอรี่ใส่กระถางที่มีลูกสตรอเบอรี่กลับบ้านได้ด้วยนะคะ กระถางละห้าสิบบาทเท่านั้นค่ะ” หญิงสาวพูดบ้างเพื่อแนะนำสินค้าให้แก่ลูกค้าที่ค่อย ๆ ทยอยกันเข้ามา แล้วหันไปยิ้มให้กับว่าที่เจ้านายใหม่
บริกรหญิงที่ให้บริการภูริและณิชาแอบสังเกตเห็นความสนิทสนมกันของคนสองคนนี้จึงอดคิดไม่ได้ว่าสองคนนี้ต้องมีใจให้กัน เพราะปกติเจ้านายผู้ชายของหล่อนไม่ค่อยจะสอนงานใครจนแลดูสนิทสนมกันถึงขนาดนี้
“ฮัลโหลคุณไปรยาหรือคะ รีบกลับมาเถอะค่ะ คุณภูริกำลังสอนงานเด็กใหม่ตำแหน่งประชาสัมพันธ์อยู่ค่ะ แหมสนิทกันเร็วมากเลย พาไปกินข้าวกันด้วยค่ะ” บริกรสาวโทรศัพท์ไปหาเจ้านายหญิง
“คงไม่มีอะไรมั้งจ๋อม เค้าคงแค่สอนงานกัน เดี๋ยวฉันเสร็จธุระกับน้องภูธร ก็คงกลับจ้ะ” ถึงแม้ไปรยาจะพูดเหมือนไม่คิดอะไร แต่ในใจก็แอบหวั่นใจในสิ่งที่จ๋อมโทรมารายงาน
“ผมจะพาคุณไปดูรีสอร์ทครับ” เจ้าของไร่สตรอเบอรี่ชวนว่าที่ประชาสัมพันธ์สาวไปดูรีสอร์ทซึ่งอยู่ทางด้านข้างของไร่สตรอเบอรี่”
เมื่อไปถึงหญิงสาวตกตะลึงกับความสวยงามของบ้านไม้ชั้นเดียวที่ปลูกเรียงกันเป็นแถว ๆ มีปลูกดอกไม้หลากสีและมีต้นสตรอเบอรี่ล้อมรอบบ้านดูสีสันสดใสน่าพักอาศัยยิ่งนัก
“สวยจังค่ะ ขอเข้าไปดูข้างในหน่อยนะคะ”
ข้างในห้องมีเตียงเดี่ยวสองเตียง โต๊ะเครื่องแป้ง เก้าอี้ ตู้เสื้อผ้า และโทรทัศน์ ตกแต่งโทนสีหวานดูแล้วสบายตา
“เราตกแต่งให้สวยงามเพราะนักท่องเที่ยวส่วนใหญ่ชอบถ่ายรูป ทุกที่ของไร่เราจึงสามารถถ่ายรูปเก็บเป็นที่ระลึกได้อย่างน่าประทับใจครับ”
“งั้นดิฉันขอถ่ายรูปหน่อยนะคะ”
หญิงสาวถ่ายรูปภาพภายในห้อง และวิวภายนอกห้อง พอชายหนุ่มเผลอก็ถ่ายรูปชายหนุ่มด้วย แต่เขารู้ตัวว่าโดนแอบถ่าย
“แหม แอบถ่ายรูปผมด้วยหรอครับ” ภูริรู้สึกเขินที่ณิชาแอบถ่ายรูปตน
“อุ้ย ขอโทษค่ะ” หญิงสาวยิ้มอย่างอาย ๆ รีบก้มหน้าแล้วหันหน้าไปทางอื่น
ขณะนั้นโทรศัพท์ของภูริก็ดังขึ้น “กริ๊ง ๆ ๆ ๆ”
“ฮัลโหล ครับผม” ภูริมองหน้าณิชา แล้วพยักหน้าขอตัวไปข้างนอกห้องเพื่อคุยโทรศัพท์
“ครับเฮียต้าบ่ายนี้แน่นอนครับ ผมไปส่งเองครับ สตรอเบอรี่ห้าร้อยกิโลกรัมครับ” ภูริพูดจบก็เดินเข้าไปหาณิชาในห้อง หน้าตาเขาดูเคร่งขรึมขึ้นมาทันที
“ผมจะพาคุณไปที่พักก่อนนะครับ เพราะผมมีธุระตอนบ่ายนี้” ชายหนุ่มพูดด้วยน้ำเสียงเข้ม
“ค่ะตกลงดิฉันจะได้ทำงานที่นี่แล้วใช่ไหมคะ” ณิชาอยากรู้ว่าเธอจะได้ทำงานที่นี่หรือไม่
“เดี๋ยวต้องให้ภรรยาผมสัมภาษณ์อีกคนหนึ่งก่อนนะครับ เธอจะกลับมาตอนเย็น ๆ ครับ”
ณิชาสังเกตเห็นว่าหลังจากคุยโทรศัพท์ ภูริมีท่าทางเครียดและเหม่อลอยเหมือนกำลังใช้ความคิด แต่เธอก็ไม่ได้ซักถามเขา
The All Write Project 3 : มนตร์รัก : มนตร์รักสตรอเบอรี่
เปียโนบรรเลงเพลงทำนอง “……เราไม่เคยจะรักกัน มีแต่วันที่อ่อนไหว ผ่านเลยไปและไม่เคยจะกลับมา เป็นแค่ความประทับใจ ที่ยังคงแน่นหนา มีแต่ฝนมีแต่ฟ้าที่เข้าใจ…….”
หนุ่มใหญ่ อดีตเจ้าของไร่สตรอเบอรี่อันกว้างใหญ่กลางหุบเขากำลังเล่นเปียโนที่ตั้งอยู่ในห้องกว้างทึบ เพลงนี้เขาเพิ่งกำลังหัดเล่น ในใจนึกถึงผู้หญิงคนหนึ่งที่เขาไม่อาจลืมเลย
.....
“ดิฉันมาสมัครเป็นเจ้าหน้าที่ประชาสัมพันธ์ค่ะ” หญิงสาวผิวขาวสะบัดผมดำยาวสลวย พูดจาอย่างฉะฉานพร้อมรอยยิ้มแก้มชมพูอ่อนที่เธอบรรจงแต่งตอนเช้ามืด อากาศที่หนาวเย็นทำให้เธอในชุดเสื้อสีครีมกางเกงรัดรูปสีดำแลดูรูปร่างเพรียวบาง ต้องสวมเสื้อกันหนาวสีฟ้าทับอีกตัวหนึ่ง เพื่อให้ร่างกายอบอุ่น
ชายผิวสีแทน ผมรองทรงสั้น รูปร่างสูงใหญ่ ที่นั่งยอง ๆ ดูต้นสตรอเบอรี่อยู่จึงยืนขึ้นแล้วหันมามองที่หญิงสาว “จะมาสมัครงานที่นี่หรือครับ” ชายหนุ่มพูดจาอย่างเรียบเฉย
“ค่ะ ไม่ทราบว่าต้องไปสมัครที่ไหนคะ” หญิงสาวพูดไปยิ้มไปและรู้สึกตื่นเต้นที่ได้มาเห็นต้นสตรอเบอรี่มากมายที่มีลูกสตรอเบอรี่ห้อยเต็มไปหมดทั้งลูกสุกสีแดงฉ่ำและลูกอ่อนสีเขียวและสีขาว
“ที่นี่ล่ะครับ ผมเองเจ้าของไร่สตรอเบอรี่แห่งนี้” ชายหนุ่มแนะนำตัวเองพร้อมเผยรอยยิ้มให้หญิงสาว เขาใส่เสื้อเชิ้ตแขนยาวลายสก็อตกับกางเกงยีน และสวมทับด้วยเสื้อกันหนาวสีแดงที่ด้านหลังมีรูปสตรอเบอรี่ และปักคำว่า “ไร่มนตร์รักสตรอเบอรี่”
หญิงสาวยิ้มอย่างอาย ๆ ที่ไม่รู้ว่าตนเองได้คุยอยู่กับเจ้าของไร่สตรอเบอรี่แล้ว รีบกล่าวแนะนำตัวกับชายหนุ่ม
“สวัสดีค่ะ ดิฉันชื่อณิชาค่ะ เห็นประกาศรับสมัครงานจากอินเตอร์เนต บ้านดิฉันอยู่กรุงเทพฯ เคยทำงานเป็นประชาสัมพันธ์มาแล้วสองปีค่ะ”
“ผมชื่อภูริครับ คุณเก่งจังนะครับมาถูกด้วย” ชายหนุ่มยังคงยิ้มให้กับหญิงสาว
“หาไม่ยากเลยค่ะ ถามใคร ๆ ก็รู้จักไร่มนตร์รักสตรอเบอรี่” ณิชาหันกลับไปมองป้ายชื่อใหญ่ยักษ์ที่อยู่หน้าไร่ตรงทางเข้าซึ่งเธอเห็นตอนขับรถมาถึง
“มาถึงแต่เช้าแบบนี้ดีมากเลยครับ ผมจะพาคุณดูไร่สตรอเบอรี่ที่ผมกับพ่อช่วยกันสร้างขึ้นมาแห่งนี้ให้ทั่วเลย” ชายหนุ่มรู้สึกยินดีมากที่จะได้ผู้หญิงคนนี้มาทำงานด้วย เพราะท่าทางเธอเป็นผู้หญิงทำงานเก่ง มีอัธยาศัยดี น่าจะเหมาะสมกับตำแหน่งนี้
“ไร่แห่งนี้มีพื้นที่ทั้งหมดยี่สิบไร่ครับ แบ่งเป็นพื้นที่ปลูกสตอรเบอรี่สิบไร่ ที่เหลือเป็นบ้าน ร้านค้า ร้านอาหาร รีสอร์ท มีปลูกผักและดอกไม้ด้วยครับแต่ไม่เยอะมาก” ภูริให้ข้อมูลแก่ณิชา ว่าที่ประชาสัมพันธ์ของไร่มนตร์รักสตรอเบอรี่
“ขอชิมสตรอเบอรี่หน่อยได้ไหมคะ” หญิงสาวจับลูกสตรอเบอรี่สีแดงสดแล้วหันมาถามชายหนุ่ม
“เด็ดกินได้เลยครับ ไม่มีสารพิษ ปลอดภัยครับ” ชายหนุ่มพูดพร้อมกับเด็ดลูกสตรอเบอรี่ส่งให้หญิงสาว
“ขอบคุณค่ะ หืม หวานอร่อยมากเลยค่ะ” ณิชายิ้มและเคี้ยวแก้มตุ่ยเพราะกินสตรอเบอรี่ผลโตเข้าไปทั้งลูก
“พันธุ์นี้เค้าเรียกว่าพันธุ์พระราชทานแปดศูนย์ครับ สีแดงสด เนื้อละเอียด กรอบนุ่ม รูปร่างของผลสวย รสชาติหวานหอมอร่อย นิยมทานผลสดครับ ส่วนอีกพันธุ์ที่ปลูกแต่อยู่ทางด้านโน้นคือพันธุ์สามสองเก้าครับ รสชาติจะออกหวานอมเปรี้ยว กรอบแน่น นิยมนำไปแปรรูป ช่วงนี้อากาศหนาว ผลผลิตจะมีมาก และนักท่องเที่ยวจะมากันเยอะมากครับ
“นั่นแผ่นอะไรค่ะ สีเหลือง ๆ” หญิงสาวชี้ไปที่แผ่นสีเหลืองที่ติดอยู่กับปลายไม้ซึ่งเสียบพื้นดินอยู่หลายอัน
“นี่คือที่ล่อแมลงครับ เป็นวิธีดักแมลงวิธีหนึ่ง แมลงมันชอบสีเหลือง เราจึงเอากาวทาแผ่นพลาสติกสีเหลือง เมื่อแมลงเห็นก็จะบินไปเกาะและติดอยู่อย่างนั้นครับ”
ภูริพาณิชาเดินไปเรื่อย ๆ จนถึงร้านอาหารจึงชวนทานอาหารและเพื่อพักเหนื่อย เขายังไม่ได้ทานข้าวเช้า หญิงสาวก็ยังไม่ได้ทานด้วยเหมือนกัน หน้าร้านตกแต่งด้วยต้นสตรอเบอรี่และลูกสตรอเบอรี่ปลอมลูกใหญ่ ภายในร้านตามผนังประดับตกแต่งด้วยภาพวิวจากมุมต่าง ๆ ของไร่แห่งนี้
ณิชาเปิดดูเมนูทั้งอาหารคาวหวานและน้ำดื่ม ทุกอย่างล้วนมีส่วนผสมจากสตรอเบอรี่
“น่ากินทั้งนั้นเลยค่ะคุณภูริ” หญิงสาวรู้สึกดีใจที่เห็นอาหารหน้าตาน่ากินทุกเมนู
“ครับ อร่อยด้วยนะครับ แม่ครัวเราคิดเมนูต่าง ๆ ขึ้นมาเองครับ ผมอยากให้คุณลองพิซซ่าสตรอเบอรี่ เค้กสตรอเบอรี่ และน้ำสตรอเบอรี่ปั่นครับ ส่วนผมขอข้าวผัดสตรอเบอรี่ กับกาแฟครับผม” เจ้าของไร่สั่งอาหารกับบริกรหญิงซึ่งใส่ชุดสีชมพูหวานแหววสดใส
“ขอบคุณคุณภูริมากค่ะที่แนะนำอาหารให้” หญิงสาวรู้สึกเกรงใจชายหนุ่ม
“ไม่เป็นไรครับ คุณขับรถมาจากกรุงเทพฯเลยหรือครับ” เจ้าของไร่รู้สึกทึ่งที่ผู้หญิงตัวคนเดียวสามารถขับรถระยะทางไกล ๆ มาถึงไร่ของเขาเพื่อมาสมัครงานได้
“ค่ะ ดิฉันตั้งใจที่จะมาสมัครงานที่นี่เลยค่ะ เคยมาเที่ยวเขาค้อกับเพื่อนเลยจำทางได้ค่ะ” เธอเป็นคนที่จำทางเก่งไปไหนแทบจะไม่หลงทางเลย
“แล้วทางครอบครัวไม่เป็นห่วงหรือครับ” เขาเคยรับพนักงานที่ตอนหลังทางครอบครัวให้ออกเพราะไม่อยากให้ลูกทำงานไกลหูไกลตา และเขาก็ไม่อยากมีปัญหานี้อีกภายหลัง
“แม่ดิฉันเสียแล้วค่ะ ส่วนพ่อก็แต่งงานใหม่มีลูกใหม่แล้ว ไม่ค่อยสนใจฉันหรอกค่ะ” หญิงสาวพูดน้ำเสียงเศร้า
“เสียใจด้วยนะครับ พ่อแม่ผมก็เสียแล้ว ผมอยู่กับภรรยาครับ มีลูกชายหนึ่งคน ตอนนี้แม่ลูกเข้าไปในเมืองครับ เย็น ๆ ก็คงจะกลับ” ภูริรักภรรยาและลูกมาก พวกเขาเป็นดั่งแก้วตาดวงใจของภูริเลยก็ว่าได้
บริกรหญิงนำกาแฟและน้ำสตรอเบอรี่ปั่นมาเสริฟ
“หืม อร่อยจังค่ะ ไม่เคยดื่มน้ำสตรอเบอรี่ปั่นที่ไหนอร่อยเท่านี้มาก่อนเลยค่ะ” ณิชารู้สึกอย่างนั้นจริง ๆ
“ขอบคุณครับ น้ำปั่นนี้เรามีสูตรเฉพาะของที่นี่เลยครับ” ภูริรู้สึกดีใจที่หญิงสาวชอบ
แล้วพิซซ่าสตรอเบอรี่ เค้กสตรอเบอรี่ และข้าวผัดสตรอเบอรี่ก็ถูกนำมาเสริฟ
“ลองชิมพิซซ่าสตรอเบอรี่เลยครับกำลังร้อน ๆ แม่ครัวเราทดลองอยู่หลายสิบถาดเลยกว่าจะได้สูตรนี้มา” แม่ครัวคนนี้อยู่กับครอบครัวเขามานาน และสามารถทดลองคิดสูตรอาหารได้เองหลายเมนู ลูกค้ามักชมหญิงวัยกลางคนนี้อยู่บ่อย ๆ ถึงรสชาติของอาหารที่อร่อยกว่าร้านอื่นในละแวกเดียวกัน
“อืม รสชาติกลมกล่อมค่ะ มีรสเปรี้ยวอมหวานของสตรอเบอรี่ และหอมมันของชีส แป้งที่บางกรอบกับเครื่องอื่น ๆ กินรวม ๆ แล้วเข้ากันได้ดีทีเดียว ปกติดิฉันเป็นคนชอบกินพิซซ่าอยู่แล้วค่ะ” แล้วเธอก็ตักเค้กสตรอเบอรี่เข้าปากบ้าง
“ส่วนเค้กสตรอเบอรี่นี้ เนื้อเค้กนุ่มนวลเมื่อเคี้ยวพร้อมกับสตรอเบอรี่และครีมรู้สึกหอมหวานมันมากค่ะ อร่อยมากทุกอย่างเลยนะคะ” ณิชาเอามือป้องปากขณะพูดเพราะเธอยังเคี้ยวไม่หมด เกรงว่าจะไม่น่ามองที่พูดไปเคี้ยวไป
“ลูกค้าชอบมากครับ สองเมนูนี้ขายดีมาก สตรอเบอรี่มีคุณค่าทางอาหารสูงนะครับ มีวิตามินซี เอ กรดโฟลิค แคลเซียม มีเส้นใยอาหาร ช่วยป้องกันโรคเลือดออกตามไรฟัน ช่วยเพิ่มภูมิต้านทานของร่างกาย ป้องกันโรคภูมิแพ้ โรคหวัด ที่สำคัญคือ ช่วยชะลอความแก่และริ้วรอยก่อนวัยอันควรได้ด้วยครับ” ภูริมักแนะนำประโยชน์ของสตรอเบอรี่ให้ลูกค้าฟังอยู่บ่อย ๆ จึงไม่พลาดที่จะบอกหญิงสาวด้วย
“โห สตรอเบอรี่มีประโยชน์มากขนาดนี้ ดิฉันต้องกินเยอะ ๆ แล้วค่ะ” ณิชาและภูริยิ้มให้กัน
หลังจากรับประทานอาหารเช้ากันเสร็จ เจ้าของไร่ก็พาหญิงสาวไปที่ไร่สตรอเบอรี่เพื่อเรียนรู้งานต่อ
“คุณณิชาสงสัยมั้ยครับว่าต้นสตรอเบอรี่ขยายพันธุ์อย่างไร” ชายหนุ่มมองดูหญิงสาวอย่างเอ็นดู รู้สึกชื่นชอบในความสดใสร่าเริงยิ่งนัก
“นั่นสิคะคุณภูริ” ว่าที่ประชาสัมพันธ์ตอบเสียงใส
“สตรอเบอรี่ใช้ ไหล ในการขยายพันธุ์ครับ ไหลก็คือต้นอ่อนที่งอกแตกออกมาจากต้นแม่ตรงลำต้นครับ ผมจะหาไหลให้ดู นี่งัยครับ” ภูริหยิบไหลที่มีลักษณะเหมือนรากไม้สีแดงเขียวติดกับต้นอ่อนให้ณิชาดู
“ค่ะ แล้วตัดส่วนนี้ไปปลูกหรอค่ะ” ณิชาสนใจเป็นอย่างมากจึงพยายามตั้งใจที่จะเรียนรู้
“เราจะนำส่วนนี้ลงในกระถางดินเล็ก ๆ ก่อนครับแล้วรอให้โตกว่านี้อีกหน่อยจึงตัดไปปลูกลงในกระถางใหญ่ครับ ส่วนดินที่ใช้ก็จะประกอบไปด้วยดิน แกรบดำและปุ๋ยคอก” เขาอธิบายอย่างคร่าว ๆ ให้ว่าที่ประชาสัมพันธ์เพื่อจะได้มีความรู้สามารถพูดคุยและตอบคำถามของลูกค้าเกี่ยวกับไร่นี้ได้
“สตรอเบอรี่ไม่มีเมล็ดใช่ไหมคะ” หญิงสาวสงสัย
“มีครับ ก็ตรงผิวเปลือกที่เราเห็นเป็นเม็ดเล็ก ๆ นั่นล่ะครับคือเมล็ดสตรอเบอรี่ ใช้ขยายพันธุ์ได้ครับ แต่เราไม่นิยมครับเพราะอาจกลายพันธุ์ได้” ชายหนุ่มยิ้มให้กับหญิงสาว
“แล้วการดูแลรักษาเป็นอย่างไรค่ะ” หญิงสาวอยากรู้เพิ่มเติมจากที่ชายหนุ่มอธิบาย
“ครับเราต้องมีการแต่งใบ คือเด็ดใบแก่ออกเพื่อลดการแย่งสารอาหาร และเราปลูกสตรอเบอรี่แบบเกษตรอินทรีย์จึงใช้ปุ๋ยหมักแทนปุ๋ยเคมี ใช้น้ำหมักชีวภาพแทนยาฆ่าแมลงครับ”
ตอนนี้ลูกค้าเริ่มมากันเยอะแล้ว ภูริจึงชวนณิชาไปช่วยกันต้อนรับลูกค้าเพื่อจะได้เรียนรู้งานเพิ่มมากขึ้น ลูกค้ามีทั้งขับรถมากันเป็นครอบครัว เป็นเพื่อนฝูง และนั่งรถทัวร์กันมาก็มี
“ลูกค้าสามารถเก็บสตรอเบอรี่เองแล้วมาชั่งน้ำหนักคิดกิโลกรัมละสามร้อยบาทเท่านั้นครับ” ชายหนุ่มพูดเสียงดังเพื่อเชิญชวนลูกค้า แล้วเหลือบมองว่าที่ประชาสัมพันธ์ที่ยืนอยู่ไม่ห่างกันนัก เพื่อดูว่าที่เขาเพิ่งสอนเธอพูดกับลูกค้านั้นทำได้ดีแค่ไหน
“ค่ะ นอกจากนั้น สามารถซื้อต้นสตรอเบอรี่ใส่กระถางที่มีลูกสตรอเบอรี่กลับบ้านได้ด้วยนะคะ กระถางละห้าสิบบาทเท่านั้นค่ะ” หญิงสาวพูดบ้างเพื่อแนะนำสินค้าให้แก่ลูกค้าที่ค่อย ๆ ทยอยกันเข้ามา แล้วหันไปยิ้มให้กับว่าที่เจ้านายใหม่
บริกรหญิงที่ให้บริการภูริและณิชาแอบสังเกตเห็นความสนิทสนมกันของคนสองคนนี้จึงอดคิดไม่ได้ว่าสองคนนี้ต้องมีใจให้กัน เพราะปกติเจ้านายผู้ชายของหล่อนไม่ค่อยจะสอนงานใครจนแลดูสนิทสนมกันถึงขนาดนี้
“ฮัลโหลคุณไปรยาหรือคะ รีบกลับมาเถอะค่ะ คุณภูริกำลังสอนงานเด็กใหม่ตำแหน่งประชาสัมพันธ์อยู่ค่ะ แหมสนิทกันเร็วมากเลย พาไปกินข้าวกันด้วยค่ะ” บริกรสาวโทรศัพท์ไปหาเจ้านายหญิง
“คงไม่มีอะไรมั้งจ๋อม เค้าคงแค่สอนงานกัน เดี๋ยวฉันเสร็จธุระกับน้องภูธร ก็คงกลับจ้ะ” ถึงแม้ไปรยาจะพูดเหมือนไม่คิดอะไร แต่ในใจก็แอบหวั่นใจในสิ่งที่จ๋อมโทรมารายงาน
“ผมจะพาคุณไปดูรีสอร์ทครับ” เจ้าของไร่สตรอเบอรี่ชวนว่าที่ประชาสัมพันธ์สาวไปดูรีสอร์ทซึ่งอยู่ทางด้านข้างของไร่สตรอเบอรี่”
เมื่อไปถึงหญิงสาวตกตะลึงกับความสวยงามของบ้านไม้ชั้นเดียวที่ปลูกเรียงกันเป็นแถว ๆ มีปลูกดอกไม้หลากสีและมีต้นสตรอเบอรี่ล้อมรอบบ้านดูสีสันสดใสน่าพักอาศัยยิ่งนัก
“สวยจังค่ะ ขอเข้าไปดูข้างในหน่อยนะคะ”
ข้างในห้องมีเตียงเดี่ยวสองเตียง โต๊ะเครื่องแป้ง เก้าอี้ ตู้เสื้อผ้า และโทรทัศน์ ตกแต่งโทนสีหวานดูแล้วสบายตา
“เราตกแต่งให้สวยงามเพราะนักท่องเที่ยวส่วนใหญ่ชอบถ่ายรูป ทุกที่ของไร่เราจึงสามารถถ่ายรูปเก็บเป็นที่ระลึกได้อย่างน่าประทับใจครับ”
“งั้นดิฉันขอถ่ายรูปหน่อยนะคะ”
หญิงสาวถ่ายรูปภาพภายในห้อง และวิวภายนอกห้อง พอชายหนุ่มเผลอก็ถ่ายรูปชายหนุ่มด้วย แต่เขารู้ตัวว่าโดนแอบถ่าย
“แหม แอบถ่ายรูปผมด้วยหรอครับ” ภูริรู้สึกเขินที่ณิชาแอบถ่ายรูปตน
“อุ้ย ขอโทษค่ะ” หญิงสาวยิ้มอย่างอาย ๆ รีบก้มหน้าแล้วหันหน้าไปทางอื่น
ขณะนั้นโทรศัพท์ของภูริก็ดังขึ้น “กริ๊ง ๆ ๆ ๆ”
“ฮัลโหล ครับผม” ภูริมองหน้าณิชา แล้วพยักหน้าขอตัวไปข้างนอกห้องเพื่อคุยโทรศัพท์
“ครับเฮียต้าบ่ายนี้แน่นอนครับ ผมไปส่งเองครับ สตรอเบอรี่ห้าร้อยกิโลกรัมครับ” ภูริพูดจบก็เดินเข้าไปหาณิชาในห้อง หน้าตาเขาดูเคร่งขรึมขึ้นมาทันที
“ผมจะพาคุณไปที่พักก่อนนะครับ เพราะผมมีธุระตอนบ่ายนี้” ชายหนุ่มพูดด้วยน้ำเสียงเข้ม
“ค่ะตกลงดิฉันจะได้ทำงานที่นี่แล้วใช่ไหมคะ” ณิชาอยากรู้ว่าเธอจะได้ทำงานที่นี่หรือไม่
“เดี๋ยวต้องให้ภรรยาผมสัมภาษณ์อีกคนหนึ่งก่อนนะครับ เธอจะกลับมาตอนเย็น ๆ ครับ”
ณิชาสังเกตเห็นว่าหลังจากคุยโทรศัพท์ ภูริมีท่าทางเครียดและเหม่อลอยเหมือนกำลังใช้ความคิด แต่เธอก็ไม่ได้ซักถามเขา