ขอบอกก่อนว่าเรายังไม่ได้แต่งงานนะคะ แต่โตมาจากครอบครัวที่แม่ทน
เพื่อลูก เราเคยเห็นหลายๆคู่ที่มีปัญหาบอกว่า มีลูกไปแล้วเลยต้องทนอยู่ อยากให้ลูกมีความสุข เลยอยากจะถามคนที่เป็นพ่อแม่ หรือคนที่โตมาในครอบครัวแบบเดียวกับเราว่ามันทำให้เด็กรู้สึกอย่างนั้นจริงรึเปล่า เพราะสิ่งที่เราเจอมาอาจเป็นแค่ประสบการณ์ส่วนตัว
ครอบครัวเรามีลูกสองคน เราเป็นลูกคนโต แม่แต่งงานกับพ่อหลังรู้จักกันได้หกเดือน ไม่ใช่
คบกันได้หกเดือนนะคะ ว่ากันว่ามีสัญญาณมาตั้งแต่ก่อนแต่งงานแล้วว่าพ่อเป็นคนโมโหร้าย เวลาไม่ได้ดั่งใจก็จะตะคอก แต่เราก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมแม่ถึงดูไม่ออก
[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้นี่ทำให้เวลาเราจะคบใคร เราจะดูว่าเค้าทำกับคนที่สถานะต่ำกว่ายังไง เพราะการที่เราจะดีกับคนที่ชอบน่ะเป็นเรื่องปกติ แต่จะเห็นธาตุแท้จากการปฏิบัติกับคนที่ไม่ได้ชอบ พอแต่งงานพ่อก็เริ่มตวาดใส่แม่ ห้ามไม่ให้แม่ออกจากบ้าน ห้ามไม่ให้ใช้เงิน ทำอะไรที่ฝรั่งจะเรียกว่าDomestic Violence เพียงแต่ไม่มีการตบตีเท่านั้นเอง
แม่บอกว่าที่ไม่มีการตบตี เป็นเพราะแม่ทน แต่เราที่ยังอายุไม่ถึงขวบไม่ใช่อย่างนั้น พอเราร้องไห้ พ่อก็จะจับโยนจากบันได หรือขังในห้องน้ำมืดๆ(อันนี้ญาติๆเล่าให้ฟัง) พอเราอายุได้ขวบนึง แม่ก็มีน้องอีกคน แน่นอนว่าน้องก็โดนอะไรแบบนั้นด้วย
มีอยู่ครั้งนึงตอนอยู่เนิร์สเซอรี่ เรางอแงไม่อยากไป เลยโดนพ่อฟาดด้วยไม้แขวนเสื้อจนล้มลง แต่ก็ยังโดนตีต่อจนเป็นรอยไปทั้งตัว จนตอนนี้เรายังจำได้ว่าตัวเองกลัวแค่ไหน ตั้งแต่วันนั้น เราก็รู้สึกไม่สนิทใจกับพ่อ รู้สึกเหมือนพ่อเป็นระเบิดเวลา จะโกรธหรือทำอะไรน่ากลัวเมื่อไหร่ก็ได้(แถมการโดนทำร้ายแบบนั้นเวลาพ่อโกรธยังมีต่อไปอีก)
เราก็จำไม่ได้เหมือนกันว่าตั้งแต่เมื่อไหร่ แต่พอขึ้นชั้นประถม พ่อก็เที่ยวกลางคืน ติดผู้หญิง แม่ชอบพูดกับเราและน้องว่า
ถ้าไม่มีลูก แม่ไปนานแล้ว จำได้ว่าตอนนั้นเรารู้สึกอึดอัด ไม่รู้จะปลอบแม่ยังไงดี(แต่ก็ต้องพยายามทำอะไรซักอย่าง เพราะแม่คือโลกของเด็กเล็กๆ) แม่บ่นเรื่องพ่อให้พวกเราฟังแต่ยังเล็ก ทั้งเรื่องพ่อสูบบุหรี่ เรื่องไม่ถูกใจงานของพ่อ เรื่องเมียน้อย จนเรากลายเป็นศิราณีให้แม่ แล้วเราก็รู้สึกไม่ชอบพ่อตั้งแต่ตอนเด็กๆ ก็พ่อทั้งทำกับเราแบบนั้น ทั้งโมโหร้าย แถมกดขี่แม่
ความรู้สึกเรามาเปลี่ยนตอนที่อายุได้15 เริ่มเข้าสู้วัยต่อต้าน เราเริ่มสังเกตว่าจริงๆตัวเองแทบไม่ได้รู้จักพ่อเลย(เพราะพ่อเที่ยวกลางคืน นอนตอนกลางวัน ไม่ได้คุยกัน) เรารู้จักพ่อผ่านแม่ ซึ่งก็พูดแค่ว่าพ่อเลว เราพยายามที่จะมองพ่อในแง่ดี พยายามที่จะรักพ่อ แต่พอรู้สึกดีกับพ่อ ก็มีปัญหาต่ออีก เพราะว่าบ้านเราไม่เหมือนบ้านเลย พ่อติดผู้หญิง แม่เอาแต่นินทาความไม่ดีของพ่อ
เราพยายามขอให้แม่หยุดพูดถึงพ่อในทางไม่ดี อย่างน้อยก็ต่อหน้าเรา(เพราะฟังแล้วเหนื่อย) แต่ไม่ได้ผล บางทีเราก็รู้สึกจริงๆว่าเป็นเพราะมีลูก แม่เลยเลิกกับพ่อไม่ได้
การทนอยู่เพื่อลูกเนี่ย มันดีจริงเหรอคะ
ครอบครัวเรามีลูกสองคน เราเป็นลูกคนโต แม่แต่งงานกับพ่อหลังรู้จักกันได้หกเดือน ไม่ใช่คบกันได้หกเดือนนะคะ ว่ากันว่ามีสัญญาณมาตั้งแต่ก่อนแต่งงานแล้วว่าพ่อเป็นคนโมโหร้าย เวลาไม่ได้ดั่งใจก็จะตะคอก แต่เราก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมแม่ถึงดูไม่ออก[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้ พอแต่งงานพ่อก็เริ่มตวาดใส่แม่ ห้ามไม่ให้แม่ออกจากบ้าน ห้ามไม่ให้ใช้เงิน ทำอะไรที่ฝรั่งจะเรียกว่าDomestic Violence เพียงแต่ไม่มีการตบตีเท่านั้นเอง
แม่บอกว่าที่ไม่มีการตบตี เป็นเพราะแม่ทน แต่เราที่ยังอายุไม่ถึงขวบไม่ใช่อย่างนั้น พอเราร้องไห้ พ่อก็จะจับโยนจากบันได หรือขังในห้องน้ำมืดๆ(อันนี้ญาติๆเล่าให้ฟัง) พอเราอายุได้ขวบนึง แม่ก็มีน้องอีกคน แน่นอนว่าน้องก็โดนอะไรแบบนั้นด้วย
มีอยู่ครั้งนึงตอนอยู่เนิร์สเซอรี่ เรางอแงไม่อยากไป เลยโดนพ่อฟาดด้วยไม้แขวนเสื้อจนล้มลง แต่ก็ยังโดนตีต่อจนเป็นรอยไปทั้งตัว จนตอนนี้เรายังจำได้ว่าตัวเองกลัวแค่ไหน ตั้งแต่วันนั้น เราก็รู้สึกไม่สนิทใจกับพ่อ รู้สึกเหมือนพ่อเป็นระเบิดเวลา จะโกรธหรือทำอะไรน่ากลัวเมื่อไหร่ก็ได้(แถมการโดนทำร้ายแบบนั้นเวลาพ่อโกรธยังมีต่อไปอีก)
เราก็จำไม่ได้เหมือนกันว่าตั้งแต่เมื่อไหร่ แต่พอขึ้นชั้นประถม พ่อก็เที่ยวกลางคืน ติดผู้หญิง แม่ชอบพูดกับเราและน้องว่า ถ้าไม่มีลูก แม่ไปนานแล้ว จำได้ว่าตอนนั้นเรารู้สึกอึดอัด ไม่รู้จะปลอบแม่ยังไงดี(แต่ก็ต้องพยายามทำอะไรซักอย่าง เพราะแม่คือโลกของเด็กเล็กๆ) แม่บ่นเรื่องพ่อให้พวกเราฟังแต่ยังเล็ก ทั้งเรื่องพ่อสูบบุหรี่ เรื่องไม่ถูกใจงานของพ่อ เรื่องเมียน้อย จนเรากลายเป็นศิราณีให้แม่ แล้วเราก็รู้สึกไม่ชอบพ่อตั้งแต่ตอนเด็กๆ ก็พ่อทั้งทำกับเราแบบนั้น ทั้งโมโหร้าย แถมกดขี่แม่
ความรู้สึกเรามาเปลี่ยนตอนที่อายุได้15 เริ่มเข้าสู้วัยต่อต้าน เราเริ่มสังเกตว่าจริงๆตัวเองแทบไม่ได้รู้จักพ่อเลย(เพราะพ่อเที่ยวกลางคืน นอนตอนกลางวัน ไม่ได้คุยกัน) เรารู้จักพ่อผ่านแม่ ซึ่งก็พูดแค่ว่าพ่อเลว เราพยายามที่จะมองพ่อในแง่ดี พยายามที่จะรักพ่อ แต่พอรู้สึกดีกับพ่อ ก็มีปัญหาต่ออีก เพราะว่าบ้านเราไม่เหมือนบ้านเลย พ่อติดผู้หญิง แม่เอาแต่นินทาความไม่ดีของพ่อ
เราพยายามขอให้แม่หยุดพูดถึงพ่อในทางไม่ดี อย่างน้อยก็ต่อหน้าเรา(เพราะฟังแล้วเหนื่อย) แต่ไม่ได้ผล บางทีเราก็รู้สึกจริงๆว่าเป็นเพราะมีลูก แม่เลยเลิกกับพ่อไม่ได้