ทำไมผู้ใหญ่ถึงไม่ยอมฟังเด็กอธิบายบ้าง?

วันนี้เราทะเลาะกับพ่อแม่เรา..

เรื่องที่แม่บังคับให้เราไปคุยกับคนที่เราไม่ชอบ เราไม่อยากคุยกับเค้า

แม่เอาเรื่องนี้ไปเล่าให้พ่อฟัง

แล้วเราได้ยินพ่อเราพูดออกมาว่า "ถ้ามันเห็นพ่อแม่คนอื่นดีกว่าพ่อแม่ตัวเอง ก็ให้มันไปอยุ่กับพ่อแม่คนอื่นซะ"

เราโกรธมาก เพราะเราไม่เคยพูดคำนี้ออกไป แม้แต่จะคิดเราก็ไม่เคย เรารักพ่อกับแม่มากกว่าสิ่งใดๆในโลกนี้ ชีวิตเราก็ให้พ่อกับแม่ได้ ชีวิตเรามีแต่พ่อกับแม่จริงๆ

แล้วทำไมพ่อพูดแบบนี้? แม่บอกพ่อหรอว่าเราพูด?

เราโมโห เราเลยเดินเข้าไปถามว่าทำไมพูดแบบนี้ เราเสียใจ เราไม่เคยแม้แต่จะคิด แล้วเอาคำพูดแบบนี้มาจากไหน? เคยได้ยินเราพูดหรอ? เราสาบานว่าไม่เคยพูด

แม่บอกว่าแม่ไม่ได้พูด พ่อเป็นคนพูดขึ้นมาเอง

พ่อบอกว่าเราเคยพูดเมื่อนานมาแล้ว

แต่เราจำได้ว่าเราไม่เคยพูดแบบนี้ แม้แต่คิดเราก้ไม่เคย เราไม่เคยเอาพ่อกับแม่ใครมาเทียบพ่อกับแม่ของเรา

เราพยายามบอก อยากจะอธิบายว่าเราไม่เคยพูด

แต่พ่อบอกว่าเราเถียง.. เราก้าวร้าว.. ไม่ฟังพ่อแม่..  ไม่นับถือพ่อแม่..

เราก็ยังไม่หยุด เราอยากพูดให้เค้าเข้าใจอารมของเรา เราเสียใจ เราไม่เคยคิดแบบนั้นเลย

พ่อโมโหเรา บอกว่าเราก้าวร้าว..

พ่อเดินมาถีบเรา..

เราเสียใจมาก เราทำอะไรผิด เราแค่อยากอธิบายให้พ่อกับแม่ฟังว่าเราไม่เคยคิดแบบนั้น เราผิดมากหรอ?

ที่แย่ไปกว่านั้นคือ เราหันไปถามแม่ว่าเราเคยพูดมั้ย

แต่แม่ไม่ตอบเรา กลับไปเห็นด้วยกับพ่อว่าเราก้าวร้าว เถียงพ่อแม่..

เราเจ็บ เจ็บมากๆ เสียใจมากๆ

เราเลือกที่จะไม่พูดอะไรแล้ว ขึ้นมาบนห้อง ไม่สนใจเสียงพ่อกับแม่แล้ว..

ทำไมพ่อกับแม่ทำแบบนี้กับเรา ท่านไม่คิดบ้างหรอว่าเราเสียใจ เราก็มีเหตุผลเหมือนกัน ไม่ใช่ว่าผู้ใหญ่จะมีเหตุผลอยุ่ฝ่าายเดียว ทำไมไม่ฟังเหตุผลของเราบ้าง..

เรารักพ่อกับแม่ยิ่งกว่าสิ่งใดบนโลกนี้นะ ไม่เคยมองว่าใครดีกว่าพ่อกับแม่ของเรา ไม่เคยคิดว่าพ่อแม่ของเราจะด้อยกว่าใคร เราภูมิใจที่ได้เป็นลูกของพ่อกับแม่ เราอยากให้พ่อกับแม่สบาย เราอยากเรียนจบเร็วๆ พ่อจะได้ไม่ต้องทำงาน จะได้พักผ่อน

แต่พอเราเจอแบบนี้.. เราท้อ.. เราเหนื่อย.. เราเสียใจ..

เราไม่อยากอยุ่อีกแล้ว..