สาเหตุที่เพิ่งมาตั้งกระทู้เพราะเมื่อคืนฝันถึงน้องคนนี้
ในฝันจะไม่ขอเล่า รู้แต่ว่าตอนนี้อยากตามหาน้องคนนี้มากๆ
ขอเล่าตอนที่เจอกันในความเป็นจริง ถึงแม้จะนานมาแล้วก็ตาม ฮือๆ
เหตุการณ์ในขณะที่เจอเท่าที่พอจำภาพและเหตุการณ์ได้มันน่าโมโหตัวเองที่สุดคือ
จำได้ว่าน้องเขาใส่เสื้อยืดกางเกงยีนมีเสื้อหนาวผูกอยู่ที่เอว ผมยาวหน้าตาน่ารัก
เรากำลังนั่งรอรถไฟอยู่ที่สถานีลาดกระบังปลายทางไปที่ฉะเชิงเทรา เพื่อไปไหว้พระ
ซึ่งน้องเขานั่งอยู่ถัดจากเราม้านั่งนึง เราคุยกับแม่อยู่เรื่องสถานที่เที่ยวอยู่(แม่เราอยู่เมืองนอกเพิ่งกลับมาไทย) และในขณะนั้นเองก็มีเสียงเด็กผู้หญิงพูดขึ้นมาว่า "โทษนะคะไม่ได้อยู่เมืองไทยกันเหรอคะ" เรากับแม่ก็งงๆกันนิดหน่อย แล้วเราก็หันไปตอบว่าอยู่เมืองไทย แต่แม่พี่ทำงานที่นู้นกลับมาเที่ยวเฉยๆ
และเราก็ได้ถามน้องเขากลับบ้าง ได้ข้อมูลมาเท่าไหร่จำได้มีแค่นี้ เรียนเซนต์หลุยส์ฉะเชิงเทรา ตอนที่เจอน้องเขาเรียนเคมีอุ๊แถวพญาไท เด็กผู้หญิงคนนี้พูดว่าพี่เคยกินชิฟฟ่อนเค้กไหม เธอแนะนำให้กินของบ้านอุ๋มแล้วบอกว่าเป็นของญาติเธอ ถ้าคนเยอะมาสั่งกับหนูนะ
เด็กคนนี้น่ารักมากๆ แนะนำเราให้ได้ที่นั่งบนรถไฟ แต่ที่เราโมโหตัวเองที่สุดคือ เราจำชื่อเล่นของเด็กคนนี้ไม่ได้!!! เหตุการณ์ในตอนนั้นเราก็ไม่สามารถพูดคุยกับน้องคนนี้ได้มาก เพราะแม่เราบอกว่าหัดฝึกไว้บ้างว่าไปต่างที่ห้ามไว้ใจใคร ตอนอยู่บนรถไฟถ้าเราไม่เกรงใจแม่คงได้เข้าไปคุยไปทำความรู้จักกับน้องเขาแล้ว น่าเสียดายมากๆ
ปัญหาสำคัญของเราคือเราไม่กล้าโทรไปที่เบอร์ของร้านขนมบ้านอุ๋ม เพราะไม่รู้ว่าต้องเริ่มพูดยังไงขอสายใคร
อยากให้พี่ๆน้องๆในกระทู้ช่วยแนะนำ เพราะเราอยากขอบคุณน้องเขามากๆ
ปล.กระทู้นี้เป็นกระทู้แรก อาจมีการใช้คำไม่เหมาะสมไม่ถูกต้องเข้าใจยากบ้างขอโทษด้วยนะคะ
ตามหาเด็กผู้หญิงที่เคยเจอเมื่อ3ปีที่แล้ว ที่สถานีรถไฟลาดกระบัง น้องบอกแค่ว่าเป็นญาติกับขนมบ้านอุ๋ม
ในฝันจะไม่ขอเล่า รู้แต่ว่าตอนนี้อยากตามหาน้องคนนี้มากๆ
ขอเล่าตอนที่เจอกันในความเป็นจริง ถึงแม้จะนานมาแล้วก็ตาม ฮือๆ
เหตุการณ์ในขณะที่เจอเท่าที่พอจำภาพและเหตุการณ์ได้มันน่าโมโหตัวเองที่สุดคือ
จำได้ว่าน้องเขาใส่เสื้อยืดกางเกงยีนมีเสื้อหนาวผูกอยู่ที่เอว ผมยาวหน้าตาน่ารัก
เรากำลังนั่งรอรถไฟอยู่ที่สถานีลาดกระบังปลายทางไปที่ฉะเชิงเทรา เพื่อไปไหว้พระ
ซึ่งน้องเขานั่งอยู่ถัดจากเราม้านั่งนึง เราคุยกับแม่อยู่เรื่องสถานที่เที่ยวอยู่(แม่เราอยู่เมืองนอกเพิ่งกลับมาไทย) และในขณะนั้นเองก็มีเสียงเด็กผู้หญิงพูดขึ้นมาว่า "โทษนะคะไม่ได้อยู่เมืองไทยกันเหรอคะ" เรากับแม่ก็งงๆกันนิดหน่อย แล้วเราก็หันไปตอบว่าอยู่เมืองไทย แต่แม่พี่ทำงานที่นู้นกลับมาเที่ยวเฉยๆ
และเราก็ได้ถามน้องเขากลับบ้าง ได้ข้อมูลมาเท่าไหร่จำได้มีแค่นี้ เรียนเซนต์หลุยส์ฉะเชิงเทรา ตอนที่เจอน้องเขาเรียนเคมีอุ๊แถวพญาไท เด็กผู้หญิงคนนี้พูดว่าพี่เคยกินชิฟฟ่อนเค้กไหม เธอแนะนำให้กินของบ้านอุ๋มแล้วบอกว่าเป็นของญาติเธอ ถ้าคนเยอะมาสั่งกับหนูนะ
เด็กคนนี้น่ารักมากๆ แนะนำเราให้ได้ที่นั่งบนรถไฟ แต่ที่เราโมโหตัวเองที่สุดคือ เราจำชื่อเล่นของเด็กคนนี้ไม่ได้!!! เหตุการณ์ในตอนนั้นเราก็ไม่สามารถพูดคุยกับน้องคนนี้ได้มาก เพราะแม่เราบอกว่าหัดฝึกไว้บ้างว่าไปต่างที่ห้ามไว้ใจใคร ตอนอยู่บนรถไฟถ้าเราไม่เกรงใจแม่คงได้เข้าไปคุยไปทำความรู้จักกับน้องเขาแล้ว น่าเสียดายมากๆ
ปัญหาสำคัญของเราคือเราไม่กล้าโทรไปที่เบอร์ของร้านขนมบ้านอุ๋ม เพราะไม่รู้ว่าต้องเริ่มพูดยังไงขอสายใคร
อยากให้พี่ๆน้องๆในกระทู้ช่วยแนะนำ เพราะเราอยากขอบคุณน้องเขามากๆ
ปล.กระทู้นี้เป็นกระทู้แรก อาจมีการใช้คำไม่เหมาะสมไม่ถูกต้องเข้าใจยากบ้างขอโทษด้วยนะคะ