บทที่ 1-2 http://pantip.com/topic/34581823
บทที่ 3 http://pantip.com/topic/34641272

          บทที่ 4 บอดี้การ์ด

              ฟุรุคาวะพลิกตัวไปมาภายใต้ผ้าห่มผืนบาง ทั้งที่เวลาเลยเที่ยงคืนไปนานโขแต่เด็กหนุ่มกลับไม่อาจข่มตาลงได้ อันที่จริงมันก็ไม่ใช่เรื่องแปลกเพราะหลังจากอุบัติเหตุร้ายแรงอันเป็นสาเหตุให้เขาต้องสูญเสียพ่อแม่ชนิดไม่หลงเหลือซาก เด็กหนุ่มจะนอนฝันร้ายทุกคืนและสะดุ้งตื่นพร้อมเสียงกรีดร้องพาลให้คนในบ้านที่รับไปอุปถัมภ์ต้องพลอยตกใจไปด้วย แรกๆลุงกับป้าทำทีเหมือนเข้าใจแต่ก็แค่สามวันเท่านั้น พอย่างเข้าคืนที่สี่เขาก็ถูกมัดปิดปากตรึงไว้กับเตียงและถูกลงโทษด้วยการอดอาหารเช้ารวมทั้งเงินค่าขนม พอโดนแบบนี้ติดต่อกันหลายวันเขาจึงพยายามทำทุกอย่างเพื่อไม่ให้ตนเองหลับ ไม่ว่าจะเป็นการถ่างตาอ่านหนังสือ ดูหนัง ดื่มกาแฟแทนน้ำหรือไม่ก็ย่องออกจากบ้านไปเดินในสวนสาธารณะพอลุงกับป้ารู้ก็จับเขากรอกยานอนหลับมัดไว้กับที่นอน ฤทธิ์ของมันทำให้เด็กหนุ่มหลับเป็นตายทั้งคืนแต่ไม่มีใครรู้เลยว่าลึกลงไปภายใต้จิตสำนึกอันเปราะบาง ฟุรุคาวะยังคงทรมานกับฝันร้ายที่คอยหลอกหลอนซ้ำแล้วซ้ำเล่าอย่างไม่มีวันจบ แต่กระนั้นเด็กหนุ่มก็ไม่เคยปริปากบอกลุงกับป้าเลยสักคำ เพราะแน่ใจว่าครั้งนี้ทั้งสองอาจยุติทุกอย่างด้วยการจับเขาส่งสถานบำบัดอาการคนโรคจิต

          ฟุรุคาวะต้องทนเก็บความเจ็บปวดเอาไว้ในใจอยู่หลายปี พอเข้ามัธยมปลายเขาก็ทำข้อตกลงบางอย่างกับลุงจากนั้นก็ขนข้าวของย้ายออกจากบ้านหลังนั้นไปอยู่ที่อพาร์ทเม้นท์ซึ่งห่างกันคนละมุมเมือง หากไม่มีความจำเป็นจริงๆก็ไม่เคยติดต่อไปหาทั้งสองอีกเลย  

              สำหรับเด็กหนุ่มแล้วไม่ว่าจะอยู่ที่ไหนก็ตามฝันร้ายก็ไม่เคยจบลง ยังดีที่ไม่ต้องตกอยู่ในสภาพกึ่งนักโทษของลุงกับป้า เขาคิดขณะนอนมองเพดานในความมืด นี่ก็เป็นอีกคืนที่เขานอนไม่หลับ หากแต่ด้วยสาเหตุที่ต่างไปจากทุกครั้งซึ่งฟุรุคาวะแน่ใจว่าไม่ใช่จากอาการปวดหนึบบนแก้มอันเป็นผลจากกำปั้นของคาวาเบะ

              ใบหน้าหล่อเหลาของซาคาโมโตะผุดขึ้นมาในห้วงสำนึกอย่างฉับพลัน หัวใจที่เคยเต้นเรียบเรื่อยพลันกระตุกวาบและเร่งจังหวะถี่ระรัวจนแทบหลุดออกจากอก นี่มันความรู้สึกอะไร เด็กหนุ่มมุ่นคิ้วคิดด้วยความฉงน จะบอกว่ากลัวก็ไม่น่าใช่เพราะนับตั้งแต่พ่อแม่จากไปเขาก็ตัดความรู้สึกต่างๆแบบมนุษย์ไปจนหมดสิ้น ทุกวันหมดไปกับกิจวัตรเดิมๆซ้ำแล้วซ้ำเล่า ตื่นเช้ากินข้าวไปโรงเรียน เลิกเรียนก็ตรงกลับบ้านกินข้าวอ่านหนังสือเข้านอน เขาไม่คิดที่จะคบค้าสมาคมกับใคร ต่อให้โดนกลั่นแกล้งรีดไถถูกทำร้ายยังไงก็ไม่เคยสน ใครจะดีจะร้ายหรือบ้าบอยังไงเขาไม่ใส่ใจทั้งนั้น คนอื่นอาจมองชีวิตอย่างมีสีสันแต่สำหรับฟุรุคาวะแล้วทุกสิ่งรอบตัวมีเพียงสีเดียวเท่านั้นคือสีเทาอันหม่นหมอง แต่ตอนนี้โลกของฟุรุคาวะมีอันต้องกลับตาลปัตรเมื่อพบกับนักเรียนใหม่ นับตั้งแต่วินาทีแรกที่สบตากับซาคาโมโตะเด็กหนุ่มรู้สึกเหมือนกับคนที่พบกับแสงสว่างในปลายทางของอุโมงค์อันมืดมิด หัวใจที่เคยเย็นเยียบยิ่งกว่าน้ำแข็งกลางฤดูหนาวบังเกิดความอบอุ่นขึ้นอย่างประหลาด มันแทบทำให้ฟุรุคาวะโผเข้าไปกอดซาคาโมโตะด้วยแขนทั้งสองข้างแล้วซุกหน้าลงกับอกให้สมความโหยหาอันลึกซึ้งที่ฝังลึกอยู่ในดวงจิตมาช้านาน  

          นี่เขากำลังคิดเรื่องบ้าอะไร ! เป็นผู้ชายอกสามศอกเหมือนกันแท้ๆทำไมต้องมานั่งใจหวิวกับหมอนั่นด้วย ฟุรุคาวะถามตัวเองอย่างนึกตระหนก คิ้วขมวดมุ่นเข้าหากันส่วนปากเม้มแน่นเพราะไม่เข้าใจกับความรู้สึกที่บังเกิดขึ้น ซาคาโมโตะ เคียวยะ เด็กหนุ่มเรียกชื่ออีกฝ่ายด้วยใจสั่นสะท้านและเบี่ยงความรู้สึกดังกล่าวด้วยการสร้างความไม่ชอบพร้อมกับนึกเปรียบเทียบ นอกจากความสุภาพซึ่งน่าจะเป็นเพียงการปั้นหน้าเสแสร้งแล้วเจ้าบ้านั่นแทบไม่แตกต่างไปจากคาวาเบะเลยสักนิด ไม่ว่าจะเป็นเรื่องการชอบใช้กำลัง เป็นพวกแก็งค์อันธพาลหรือชอบออกคำสั่งกับคนอื่น แล้วทำไมหมอนี่ถึงจะมาทำให้ท่อนไม้ตายซากอย่างเขาต้องหวั่นไหวด้วย  

          จริงหรือ ? เสียงหนึ่งร้องในหัว แล้วไอ้อาการสั่นไปทั้งตัว หัวใจเต้นแรงอัดแน่นไปด้วยความโหยหาปรารถนาที่จะเห็นหน้าเขาอยู่ตลอดเวลานี่ล่ะ มันคืออะไร  

          ชายหนุ่มถามตัวเองอีกครั้งพลางใช้มือกดอกด้านซ้ายและสูดลมหายใจเข้าเพื่อข่มจิตใจที่กำลังฟุ้งซ่านแต่ไม่สำเร็จ เมื่อไม่อาจสงบใจลงได้ เขาจึงสลัดผ้าห่มออกลุกขึ้นนั่ง สะบัดศีรษะแรงๆหลายครั้งเพื่อไล่ตัวการของเรื่องออกจากหัว    

          ซาคาโมโตะ เคียวยะ

          ฟุรุคาวะทวนชื่อด้วยความหงุดหงิดก่อนตัดสินใจลุกขึ้นเปิดไฟ เก็บฟูกเดินไปที่โต๊ะหยิบหนังสือออกมากางและเพ่งสมาธิทั้งหมดเพื่ออ่าน แต่การกระทำดังกล่าวไม่ได้ช่วยอะไรเลยสักนิดเพราะเวลานี้อักษรทุกตัวบนตำรากลายเป็นใบหน้าหล่อเหลาของซาคาโมโตะไปหมดแล้ว

          “บ้าเอ๊ย!”

          เด็กหนุ่มโพล่งออกมาด้วยความหงุดหงิดพร้อมกับปิดหนังสือเดินไปต้มน้ำเพื่อชงชา ระหว่างรอน้ำเดือดอยู่นั้นก็อดหวนคิดถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในวันนี้ไม่ได้ เขาเคยถูกคาวาเบะทำร้ายมาแล้วหลายครั้งก็จริงแต่ส่วนใหญ่มักเป็นเพียงโดนต่อยหรือถูกรุมเตะเท่านั้นไม่ใช่เรื่องบัดสีแบบนี้  

          สัมผัสจากมืออันหยาบกร้านขณะลูบไล้บนสะโพกที่ผุดขึ้นมาในความทรงจำทำให้ฟุรุคาวะเบ้หน้าด้วยความขยะแขยง ทั้งที่ตอนอาบน้ำเขาใช้ทั้งน้ำอุ่น สบู่แถมราดด้วยแอลกอฮอล์เพื่อฆ่าความโสโครกก็ยังล้างความรู้สึกแย่ๆนั่นออกไปไม่หมด

          ไอ้คนวิปริต !

          เด็กหนุ่มนึกด่าอยู่ในใจพลางคิดต่อไปว่าคนอย่างคาวาเบะไม่ยอมรามือแค่นี้แน่ วันนี้เขาอาจได้รับความช่วยเหลือจากซาคาโมโตะแต่ครั้งต่อไปถ้าเขาไม่อยู่ที่นั่นด้วยล่ะ ขนทั่วร่างลุกเกรียวอย่างนึกประหวั่นเพราะคราวนี้หากถูกกลุ่มคาวาเบะเล่นงานอีกครั้งสิ่งที่ได้รับคงไม่ใช่แค่กำปั้นหากเป็นมลทินที่เขาต้องจดจำไปจนวันตาย  

          มือที่กำลังถือถุงชากำแน่นจนซองแตกปล่อยผงละเอียดสีเขียวร่วงพรูลงพื้น กลิ่นหอมที่โชยขึ้นมาทำให้ฟุรุคาวะได้สติ เด็กหนุ่มสูดลมหายใจเข้าจนเต็มปอดก่อนหันไปหยิบชาถุงใหม่ระหว่างกดน้ำร้อนใส่ถ้วยเขาก็บอกกับตัวเองว่าในเมื่อรู้อย่างนี้แล้วจะต้องไปกลัวทำไม แค่เพิ่มความระมัดระวังให้มากขึ้นกับพยายามเลี่ยงให้ห่างจากคาวาเบะมากที่สุดเท่านี้ก็พอแล้ว

          ถ้าหากเขาทำได้นะ

          เด็กหนุ่มผ่อนลมหายใจยาวอย่างนึกปลงพลางยกชาขึ้นดื่ม กลิ่นหอมกับความอบอุ่นที่ซาบซ่านอยู่ภายในปากทำให้เขารู้สึกดีขึ้น มันคงจะดีกว่านี้ถ้าเปลี่ยนจากความร้อนของชาเป็นปลายลิ้นอันเร่าร้อนของซาคาโมโตะ

          ฟุรุคาวะสำลักน้ำชาพรวดออกมา

          “แค่ก แค่ก แค่ก !”

          บ้าหรือเปล่า เขาคิดเรื่องน่าสะอิดสะเอียนแบบนี้ได้ยังไงกันเนี่ย เด็กหนุ่มก่นตัวเองด้วยความโมโหก่อนคว้าผ้าขี้ริ้วมาถูพื้นแรงๆเพื่อลบภาพน่าอายออกจากหัวซึ่งดูจะได้ผลบ้างนิดหน่อย พอเหนื่อยเขาก็เหวี่ยงผ้าทิ้งดันตัวเองไปนั่งกอดเข่าตรงมุมห้องจมปลักอยู่กับความทรงจำอันเจ็บปวดอีกครั้งจนแสงอาทิตย์จับขอบฟ้า

          “เช้าแล้วเหรอ” ฟุรุคาวะบอกกับตัวเองอย่างเบื่อหน่ายก่อนลุกขึ้นอาบน้ำแต่งตัวเพื่อไปโรงเรียนเหมือนที่ทำเป็นประจำ แต่วันนี้ต่างจากวันอื่นเพราะพอเปิดประตูห้องเขาก็พบกับซาคาโมโตะที่กำลังยืนยิ้มเผล่อยู่ตรงระเบียง

          “ซาคาโมโตะ เคียวยะ !”

          หลุดปากอุทานออกไปด้วยนึกไม่ถึงแต่อีกฝ่ายกลับเลิกคิ้วน้อยๆ

          “ไม่ต้องเรียกซะเต็มยศขนาดนั้นก็ได้ แค่เคียวยะก็พอ”

          “ซาคาโมโตะ !” ฟุรุคาวะเน้นเสียงอย่างจงใจพร้อมกับจ้องหน้าอีกฝ่ายเขม็ง “ทำไมนายถึงมาอยู่ตรงนี้”

          คำถามของเขาทำให้คิ้วของซาคาโมโตะยกสูงขึ้นอีกนิด “ถามแปลก มารับนายไง”  

          “เพื่อ ?”

          “เมื่อวานนายโดนทำร้าย จากประสบการณ์ของฉันคนอย่างคาวาเบะไม่รามือแค่นี้แน่ ดังนั้นเพื่อความปลอดภัยฉันจึงตกลงใจว่านับแต่นี้จะเป็นบอดี้การ์ดให้กับนาย”

          “ไม่จำเป็น”

          ฟุรุคาวะตัดบทและเดินหนีลงไปยังชั้นล่างอย่างไม่สนใจแต่พอออกจากอพาร์ทเม้นท์เขาต้องยืนตกตะลึงอ้าปากค้างเมื่อเห็นแมวจำนวนมากกำลังนั่งบ้าง นอนบ้างเต็มทางเท้าไปหมด

          “อะไรกันเนี่ย” เขาหลุดปากด้วยความพิศวงพร้อมกับหาทางเลี่ยงแต่ไม่ว่าจะมองไปทางไหนก็มีแต่ แมว แมว แมว และแมว พอเข้าไปใกล้มันก็แยกเขี้ยวขู่แถมทำท่าจะตะปบ เด็กหนุ่มจึงจำต้องยืนนิ่งอยู่กับที่ไม่กล้าขยับ

          “อ้าว ยังอยู่อีกเหรอ” เสียงซาคาโมโตะดังมาจากด้านหลังพอเหลือบมองก็เห็นรอยยิ้มที่เดาไม่ออกว่าสมเพชหรือเย้ยหยันอยู่บนใบหน้า

          “ฉันกำลังจะไป” ฟุรุคาวะตอบเสียงห้วนพร้อมขยับตัวแต่พอยกขาเท่านั้นแมวดำตัวที่อยู่ใกล้ก็ตบผัวะเข้าที่รองเท้า

          “เฮ้ย !”

          เด็กหนุ่มอุทานยังไม่ทันดึงขากลับแมวบนกำแพงก็กระโดดเข้าใส่ด้วยท่าทางดุร้าย ฟุรุคาวะรีบยกกระเป๋าขึ้นกันแต่ช้ากว่าซาคาโมโตะที่ปราดถึงตัว มือหนึ่งรั้งเด็กหนุ่มไปไว้ในอ้อมแขนส่วนอีกมือคว้าคอแมวเหมียวเอาไว้ ดวงตากลมโตเหลือบมองเจ้าของมืออย่างหวาดๆแต่ตัวมันเองกลับแข็งค้างนิ่งกระทั่งหางก็ไม่กล้ากระดิก

          “ง๊าว”

          ร้องคล้ายถามว่าจับมันไว้ทำไม ซาคาโมโตะหัวเราะก่อนดึงแมวขึ้นไปกระซิบ

          “แกทำนอกเหนือคำสั่ง” ดวงตาสีเข้มแปรเปลี่ยนเป็นสีอำพันแวบหนึ่งก่อนคลายมือออกปล่อยเจ้าเหมียวให้เป็นอิสระจากนั้นจึงก้มลงมองคนในอ้อมกอด “เจ็บตรงไหนหรือเปล่า”    

          “ม...ไม่” ฟุรุคาวะตอบตะกุกตะกักพอนึกขึ้นได้ว่าตอนนี้ตัวเองอยู่ในสภาพแบบไหนแก้มทั้งสองก็แดงก่ำ เขารีบบิดตัวเองให้หลุดจากแขนของซาคาโมโตะ “ทำบ้าอะไรของนาย”  

          “ช่วยไม่ให้นายถูกแมวข่วน” อีกฝ่ายตอบด้วยใบหน้าที่ชวนให้คนฟังรู้สึกทั้งโกรธและอาย เขาไม่ใช่ผู้หญิงหรือเด็กตัวเล็กๆที่ต้องคอยให้คนอื่นมาช่วยแบบนี้

          “ฉันดูแลตัวเองได้ !” ฟุรุคาวะกระแทกเสียงหนักและหมุนตัวเพื่อเดินหนีแต่พอเห็นกองทัพแมวที่นอนระเกะระกะอย่างไม่รู้ร้อนรู้หนาวแล้วเขาต้องมุ่นคิ้ว “ให้ตายเถอะมาจากไหนกันเยอะแยะ แบบนี้ก็ไปโรงเรียนไม่ได้น่ะสิ”

          เขาเจตนาบ่นกับตัวเองแต่ต้องสะดุ้งสุดตัวเมื่อซาคาโมโตะโน้มตัวลงมากระซิบข้างหู

          “งั้นก็ไปกับฉัน”

          ลมหายใจอุ่นที่มากระทบกับพวงแก้มทำให้ฟุรุคาวะถึงกับขนลุกซู่ เขารีบถอยออกห่างพร้อมกับจ้องคนตัวโตกว่าอย่างไม่ไว้ใจ

          “นายพูดเหมือนมีวิธีเดินผ่านพวกมันไปได้”

          “ถ้ามีแล้วนายจะไปกับฉันหรือเปล่า” ซาคาโมโตะแกล้งถามและพอจะเดาคำตอบออกเมื่อเห็นอีกฝ่ายยืนนิ่ง “เลิกคิดเรื่องกลับห้องไปได้เลย เพราะถ้านายขาดเรียนครูอย่างทากาอิต้องตามมาดูแน่ ไม่ชอบให้ใครไปบ้านไม่ใช่เหรอ”

          ทิ้งทวนด้วยประโยคที่ฟุรุคาวะเคยพูดไว้ซึ่งได้ผลเพราะคนฟังมุ่นคิ้วอย่างครุ่นคิด

          “นายจะทำยังไง”

          สำเร็จ ! ซาคาโมโตะร้องด้วยความยินดีอยู่ในใจ เขาส่งยิ้มเจ้าเล่ห์ให้ก่อนพูดเรียบๆ

          “ให้หมาของฉันจัดการ”