[CR] เชียงคาน หนองคาย รถไฟฟรี กับเงิน 1 บาทที่หายไป

กระทู้รีวิว

บ่ายอ่อนๆ วันหนึ่งปลายเดือนธันวาคม พ.ศ. 2558

"เตงงงง...ไปปายกันเถอะ!"

จุดเริ่มต้นของทริปนี้เกิดจากประโยคสั้นๆนี้ ในระหว่างที่ผมกำลังวางแผนทริปไปเกาะเต่า จ.ชุมพร ในช่วงหลังปีใหม่อยู่หน้าคอม
สิ่งมีชีวิตตัวสั้นๆที่นอนเอกเขนกอยู่บนเตียง ยื่นหน้าจอมือถือมาให้ดูพร้อมกับพูดจาบิ๊วอารมณ์

"เนี่ย...เพื่อนเค้าไปมา..ถ่ายรูปมาสวยมากเลยนะ..."

ผมหันจากหน้าจอ PC ไปเพ่งรูปที่อยู่บนหน้าจอโทรศัพท์มือถือ Samsung Galaxy Note 3

"นั่นมันเชียงคานว๊อย!..." ผมตอบกลับไปเบาๆอย่างสุภาพ หลังจากพิจารณารูปนั้นอยู่ชั่วอึดใจ

การเดินทางครั้งนี้จึงเริ่มขึ้นตามทำนองท้องเรื่อง ด้วยประการฉะนี้
ผมพับแผนการนั่งรถไฟลงเรือนอนไปเกาะเต่ารอบสองอย่างสงบเสงี่ยมเจียมบอดี้ แล้วเปิด Google ค้นหาวิธีการเดินทางไปเชียงคานด้วยรถไฟ

ครับ ผมเป็นโอตาคุรถไฟคนนึง ยอมรับอย่างหน้าชื่นตาใส

โครงสร้างเหล็กหนาๆตันๆ แน่นๆ วิ่งอย่างทรงพลังไปตามรางเหล็กกล้า อ่าาาาาาห์ ออแกสมิก!!!

พอๆๆ

หลังจากได้ความคร่าวๆว่าต้องนั่งรถไฟไปลงที่จังหวัด ขอนแก่น อุดรธานี หนองคาย จังหวัดไหนก็ได้สักจังฯหนึ่ง
จากนั้นถึงจะต่อรถจากจังหวัดเหล่านั้นไปที่จังหวัดเลย และถึงจะต่อรถจากตัวเมืองเลยไปเชียงคานอีกที
นั่งดูรีวิวสองสามอัน เอาล่ะ เท่านี้พอ ให้พอรู้ว่าไปได้ กะๆกันว่าจะอยู่สักสองสามคืน

ตัดแฟร๊บบบบบ มาถึงวันที่ 30 ธ.ค. พอดีผ่านไปสถานีรถไฟบางซื่อ ที่อยู่ใกล้ๆบ้าน
เลยแวะเข้าไปสอบถามข้อมูลเรื่องเที่ยวรถไฟฟรี เพราะไม่แน่ใจว่าจะมีการปรับลดเพิ่มอะไรหรือเปล่า
ก็ได้ความจากเจ้าหน้าที่ว่า ช่วงปีใหม่นี้ สามารถรับตั๋วรถไฟฟรีล่วงหน้าได้ 5 วัน เป็นกรณีพิเศษ พรุ่งนี้ให้มารับได้เลย

เฮ้ย เจ๋งอ่ะแกรรร์! เผื่อตงเผื่อเต็มไรงี้ ก็ดีเหมือนกัน

วันถัดไป ก็รีบกลับไปที่สถานีอีกครั้ง เจอเจ้าหน้าที่ประจำช่องขายตั๋วอีกคนหนึ่งแจ้งว่า

"ตั๋วของวันที่ 4 ม.ค. รับล่วงหน้าไม่ได้ขรั่บ...วันนั้นมันเลยช่วงโปรฯแล้ว"
.
.
.
.
เม่าเหม่อ

ล...แล้วที่วันนั้น...ที่เพื่อนแกบอกชั้น มันคืออัลไล

กลับบ้านสิ แสสสส รอไร!

หลังจากถูกต้มโดยเฮียขายตั๋ว ผมก็รักษาเยียวยาบาดแผลทางจิตใจด้วยการเสพบรรยากาศช่วงปีใหม่อยู่ กทม.
เดินห้างฟังเพลงจิงกะเบว ซื้อคุ๊กกี้กระป๋อง ปิ้งเนื้อย่างกินอยู่บ้านจนอ้วนพีไปตามประสา จนกระทั่ง...

4 ม.ค. วันเดินทาง

จัดของก่อนดีกว่า แน่นอนว่า Backpack ตามสไตล์วัยใส

ในรูปขาดรองเท้าแตะไปอย่างนึง นอกจากนี้ก็จะมีกางเกงยีนส์ขายาว รองเท้าผ้าใบ เสื้อยืดอีกตัว ที่จะใส่อยู่กับตัว ไม่ได้ใส่ลงในเป้
ของบางส่วน จำพวกกล้อง เพาเวอร์แบงค์ หมวก ขนม ยา ที่ห่างตัวไม่ได้ จะถูกยัดลงไปในเป้ 10L
และของทั้งหมดรวมทั้งเป้ Day Pack ใบนี้ จะถูกรวมร่างกันกับเป้ขนาด 20L อีกที

คือเป้เล็กจะเป็นซับเซ็ตของเป้ใหญ่ หรือจะเรียกว่าเป้ 10L เป็น Add-on ของเป้ 20L อีกทีก็ได้ งงมั้ย...ไม่งงนะ

มาถึงสถานีรถไฟชุมทางบางซื่อ ที่อยู่ห่างบ้านไปนิดเดียว ก็รับตั๋วฟรีโลด

อันนี้กล้วยหอม ถือติดมาจากบ้าน ไว้กินบนรถ ใส่ถุงถือมาเลยเพราะเดี๋ยวก็กินหมด

ถึงเวลารถก็มาตรงเวลาเกือบเป๊ะ จากนั้นก็ถึงเวลาชิวๆ นั่งดูวิวบ้าง ดูซีรี่ย์ที่ดองไว้ในมือถือบ้าง
ไปจนเกือบสี่ทุ่มก็ต้องงัดสเว็ตเต้อขึ้นมาห่อตัวเพราะเริ่มหนาวแล้ว

เนื่องจากเป็นคนผิวบางกระหม่อมบาง ตามประสาลูกคุณหนูในตระกูลผู้มีอันจะกิน เลยต้องโพรเท็คกันเยอะหน่อย
สำหรับผู้ที่ไม่เคยมีประสบการณ์ในโดยสารรถไฟชั้นสามนานๆแบบนี้ นี่เป็นเรคคอนเมนเด่ดอีควิปเม้นที่ควรมีไว้

[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้

เสื้อกันลม/กันหนาว โดยเฉพาะหน้าหนาว ต้องมี กลางคืนมันหนาวมากๆ
อย่าคิดว่าปิดหน้าต่างได้ เพราะไม่มีอะไรรับรองว่าคนอื่นที่นั่งแถวเดียวกับคุณจะปิดหน้าต่าง
แก๊งลุงที่เห็นหัวโผล่มาในรูปข้างบน เปิดหน้าต่างสุดตลอดทาง แถมใส่เสื้อยืดตัวเดียว ลุงสตรองมากครับ

หูฟัง/ที่อุดหู เพราะคุณจะต้องเจอกับสารพัดเสียงที่ไม่อยากได้ยิน และไม่คิดว่าชาตินี้จะมีโอกาสได้ยินต่างๆมากมาย มันช่วยได้มากๆ
ถ้าหูฟังเป็นแบบ Noise-Canceling ด้วยจะดีมาก

หมอนรองคอ ถ้านอนได้โดยไม่ต้องใช้ก็ไม่ต้อง แต่มีไว้ก็สบายคอดีนะ

ผ้าบัฟ/ผ้าปิดจมูก เอาไว้ป้องกันจมูกคุณจากกลิ่นไม่พึงประสงค์ต่างๆที่เพื่อนร่วมทางคุณปล่อยออกมา เช่นกลิ่นบุหรี่ ที่มักจะมีคนมายืนสูบตรงรอยต่อรถและลอยมาเข้าจมูกเราเสมอ รวมถึงกันฝุ่น นั่งรถโอเพ่นแอร์แบบนี้เราจะเจอฝุ่นเยอะมาก บางทีไม่ได้ปิดจมูก ขี้มูกนี้ดำปี๋เลย

แล้วก็นั่งหลับๆตื่นๆ ตื่นมาอีกทีตอน 6 โมงเช้า รถจอดรออะไรสักอย่าง
หลายคนยังไม่ตื่น แหม๊...แบบนี้ก็ได้เวลาแอบถ่ายชาวบ้านล่ะสินะ

แต่ละคนก็มีเทคโนโลยีในการอำนวยความสะดวกและกันหนาวแตกต่างกันออกไป อย่างน้องคนนี้ใช้ผ้าห่มเลย

เจ๊คนนี้แกสาย Ultra-Light ใช้แค่เสื้อยืดสองตัว โปะหัวและตรีนก็นอนได้แล้ว

หันไปนอกหน้าต่าง เจอวิวสวยดี ถ่ายได้รูปเดียวรถก็ออก

และแล้วก็มาถึง อุดรรรรรรร
ระหว่างไปเข้าห้องน้ำที่สถานีเพื่อแปรงฟันและปักหมุด มนุดเมียก็ได้ตกลงราคาไปส่งที่ บขส. กับคนขับสกายแล็บที่มารอในสถานีเรียบร้อย โดนไป 100 บาทถ้วน

พอมาถึง บขส. อุดร 2 ก็ซื้อตั๋วรถบัส อุดร - เลย ค่ารถคนละ 91 บาท

นี่คือสภาพบนรถ ป.2 คันที่ได้นั่ง ออกตรง แอร์เย็นใช้ได้ แต่รถวิ่งได้หวานเย็นสุดๆ ทั้งช้า ทั้งจอดแวะรับคน ล่อไป 3 ชั่วโมงครึ่ง กว่าจะถึง บขส.เลย
พอถึงก็วิ่งไปขึ้นรถสองแถวไปเชียงคานที่เลี้ยวเข้ามาในสถานีขนส่งพอดี ไม่ได้ถ่ายรูปรถเพราะมัวแต่วิ่งหลบแดดอันร้อนแรงงงงงงงง
จ่ายค่ารถสองแถวไปคนละ 34 บาท กรอกยาแก้ไข้แก้แพ้เข้าปาก นั่งหลับไปจนถึงเชียงคาน เพราะไข้ขึ้น คัดจมูก น้ำมูกไหล จากการนั่งตากลมบนรถไฟแล้วลงมาเจอแดดร้อนๆ เหตุการณ์ช่วงนี้จะเบลอๆวาปๆนิดหน่อย รู้สึกตัวอีกที 2 ชั่วโมงผ่านไปก็ถึงเชียงคาน

** เพิ่มตรงนี้หน่อย ใครจะไปเชียงคานทางนี้ ไม่แนะนำรถบัสอุดร - เลย เพราะเสียเวลามากๆ และระหว่างทางก็ไม่ได้มีวิวมีประสบการณ์อะไรให้คุ้มที่จะต้องไปเสียกับมัน ยกเว้นคุณชอบที่จะฟินกับการนั่งรถบัสคนแน่นๆมีคนมายืนเบียดๆที่วางแขน และชะโงกตะโกนคุยกับเพื่อนบนถนนผ่านหัวคุณ และชอบนั่งบนเบาะยุบๆผุๆสปริงโผล่สักสองสามชั่วโมง

ลงรถตรงสามแยกวัดศรีคุนเมือง เดินทะลุวัดมาก็ถึงถนนชายโขง เดินหาที่พักแป๊บนึงก็ตกลงเอาที่ ตึกขาว The White House Chaingkan Villa คืนละ 700

ตึกหลังที่ใช้ทำเป็นที่พักนี้เป็นตึกสไตล์โคโลเนียลตั้งแต่ พ.ศ. 2499 ยุคพี่แดงครองเมืองโน่น

ก็มีการวางพร็อพวางอะไรไว้ตบแต่งสถานที่ตามสมควร ดุ้นนี้เป็นหัวพ่นไฟสำหรับเผาหัวเครื่องยนต์ดีเซลหมุนช้าในสมัยก่อน

ห้องชั้นล่างที่พักนั้นสวยดีแต่แคบไปนิด แอร์ไม่มีรีโมท มีแต่สวิทช์ปิด-เปิดและอยู่สูงเกินกว่าจะเอื้อมไปปรับอะไรได้
มีโทรทัศน์จอประมาณ 12 นิ้ว และทีวีดาวเทียม เข้าห้องได้ก็โดดลงเตียง สลบ...

ตื่นขึ้นมาถึงนึกขึ้นได้ว่าน่าจะถ่ายรูปในห้องไว้ก่อนที่จะกลายเป็นรังหนู อาาา ชั่งมันละกัน...ไปถนนคนเดินกันดีกว่า

ถนนคนเดินวันธรรมดา คนเยอะกว่าที่คิด แต่ถือว่าอยู่ในระดับเดินได้พอชิวๆ ไม่ต้องเบียดชนไหล่กันไปมา
คือออกตัวก่อนว่า ไม่ได้อะไรกับถนนคนเดินตรงนี้เลย มันแหนแตกไปแล้ว ไม่ได้อยากมา แต่เมียไม่เคย อยากปักหมุด
แต่พอได้มาลองเดินในวันธรรมดาแบบนี้แล้ว มันก็ใช้ได้เหมือนกัน ได้อารมณ์เหนือๆอยู่บ้าง แม้หลายๆอย่างจะเฟคและปลอมไปบ้างก็เถอะ
ใครที่ไม่ชอบคนหลามๆแบบวันหยุดของเชียงคาน ลองมาวันธรรมดาบ้างก็ดี มันก็ยังโอเคอยู่นะ
แต่แน่นอนว่าร้านเปิดไม่ครบ เปิดช้า และปิดเร็วกว่าวันหยุด ถ้าจะมาเพื่อช็อป เพื่อกระหน่ำแดรก มันไม่ใช่

เดินหาอาหารไปได้สักพักก็เจอร้านติ่มซำ เออ ดีเหมือนกัน กะลังหนาวๆ

หยิบติ่มซำมานั่งกินนิดหน่อย กับซุปหนึ่งถ้วย ที่ร้านซุปจักรพรรดิ
ติ่มซำสดใหม่ ตูดไม่ขาด อร่อยดี
ซุปจักรพรรดิหอมดีแต่รสแปลกๆไปนิด ไม่ค่อยชอบ แต่ก็หมดถ้วย

อิ่มปั๊บเดินไปเจอนี่ต่อ แจ๋วเลย กะลังเจ็บคอ ต้องโดนเต้าฮวยน้ำขิงซะหน่อย ซดโฮก....

เผ็ดสะใจมากกกกกกกกกกกก!!!

นี่มันน้ำขิง ตี+10 เป็นน้ำขิงที่เผ็ดและหวานที่สุดที่เคยกินมา เหมือนคอโดนลวกด้วยความร้อนและความเผ็ด
มันเหมือนกินยาชาผสมวาเป๊กกับน้ำเชื่อมเข้าไป จมูกโล่ง คอโล่ง หายเจ็บคอในทันที!
บางทีสมุนไพรก็ทำอะไรได้แบบที่ยาอมแก้เจ็บคอสมัยใหม่ยังทำไม่ได้เหมือนกันแฮะ