ขอกำลังใจหน่อยจิ:)

สวัสดีค่ะ ไม่บอกชื่อเนอะ เริ่มเลยละกัน เราเปนเด็กมีปันหาค่ะ คือตอนอายุ12แม่ป่วยหนักมากเราเลยต้องหยุดเรียนประมานสามเดือนเพื่อมาดูแลแม่ อ่อ แล้วก้มีพี่ที่เปนออลทิสติกอีกนึงคนด้วย พอแม่ป่วยทุกๆอย่างก้เริ่มเปลี่ยนไป พ่อเริ่มกินเหล้ามากขึ้นพี่คนโตก้มีแฟนจนย้ายออกไปอยู่ด้วยกัน พ่อเริ่มเมาหนักเรื่อยๆจนถึงขั้นทะเลาะกับแม่ วันนึงพ่อเมาหนักมากจนตบแม่ ทั้งๆที่เคยบอกว่าจะไม่ทิ้งแม่ บอกว่ารักแม่ แต่สิ่งที่พ่อทำมันตรงข้ามทั้งหมด ตอนนั้นเราช็อคมากจริงๆค่ะ แต่แค่ไม่กี่วันเราก้กลับมาเป็นปกติค่ะ แต่เพราะเหตุการณ์นั้นเราเลยเลือกที่จะเกลียด เกลียดพ่อแท้ๆของตัวเอง มันคงจะบาปมากใช่มั้ยค่ะ แต่สำหรับเราตอนนั้นคำว่าเกลียดยังน้อยไปด้วยซ้ำกับสิ่งที่พ่อทำ พอพ่อเลิกกับแม่ เลยกลายเปนว่าเราต้องดูแลแม่กับพี่ทิสติกคนเดียว(ขอเรียกสั้นๆละกัน) พี่คนโตเอาเรื่องที่แม่ป่วยไปขอความช่วยเหลือในเรื่องต่างๆ ซึ่งเราไม่เห็นด้วย แต่เพราะเรายังเด็กเราเลยไม่มีสิทที่จะเถียงอะไร แต่ตอนนี้เราโตแล้วค่ะ เราอายุ18แล้ว เราอยากพึ่งพาตัวเองให้ได้มากที่สุด เมื่อก่อนเราอยากได้อะไรเราแบมือขอแม่ตลอด(ใครๆก้เปนอย่าเถียง55) แต่ตอนนี้เราเลือกที่หาเงินเอง ไม่ได้หามาด้วยการพนันนะค่ะ บอกเลยว่าเล่นไม่เปน 55555 ตอนนี้เราอยู่ม.6 เรื่องทั้งหมดมันผ่านมาก้6ปีแล้วค่ะ ตอนนี้กำลังตัดสินใจว่าจะเรียนต่อดีมั้ย แต่เหมือนจะไม่มีเงินเรียนเลยยังชั่งใจว่าจะเรียนดีมั้ย เพราะครอบครัวเปนแบบนี้เลยอยากจะเรียนสูงๆให้ได้มากที่สุด ความฝันของเราคือไปเรียนต่อเมืองนอก (ใโปรดส่งเราไปทีค่ะ55555)เพราะไปค้นข้อมูลมาเขาบองินกว่าถ้าเรียนจบเมืองนอกมาจะมีเครดิตในการได้เงินเดือนสูง เราอยากทำงานมีเงินเยอะๆ ถ้าเรามีเงินเยอะเราจะพาแม่กับพี่ทิสติกของเราไปจากที่นี้ ที่ๆเปนอยู่ หนีไปให้ไกลจากคนพวกนี้ คนที่คอยสงสาร สมเพช สมน้ำหน้าเราสารพัด เราเกลียดคนพวกนี้ เกลียดพ่อ เกลียดพี่คนโต เกลียดทุกสิ่งที่มันทำให้เราดูสมเพช ถ้าเราพาแม่กับพี่เราไปได้มันจะดีใช่มั้ยค่ะ เราเคยเล่าให้แม่ฟัง แต่แม่บอกว่าจะไม่ไปไหน ถ้าจะไปก้ไปคนเดียว  คือตอนนั้นเราจุกมากเลยค่ะ จะให้ไปคนเดียวได้ยังไง แม่คิดอะไร ตอนนั้นเราทำได้แค่นั่งนิ่งๆ แล้วแม่ก้บอกกับเราว่า ให้หาใครสักคนมาดูแลแล้วให้พาเราไปจากที่นี้ แต่เราไม่ได้ต้องการยังนั้นเลยค่ะ เราไม่ต้องการใครทั้งนั้น เราต้องการแค่แม่กับพี่ขอแค่อยู่ด้วยกัน เราสัญญาว่าจะดูแลแม่กับพี่เอง แต่แม่เหมือนไม่เข้าใจเรา เอาแต่บอกว่าให้ไปคนเดียว นี่ไม่ได้หนีมาเฟียรึพวกกู้เงินนอกระบบนะค่ะ เราต้องการพาแม่กับพี่ไปจากที่ๆเคยอยู่ ไปในที่ๆดีกว่านี้ เพราะคนที่นี้เขาหัวเราะ นินทาเรา ว่าแม่เราสารพัด ซึ่งเปนใครก้ทนไม่ได้จิงมั้ยค่ะ สิ่งที่ทรมานมากกว่าเปนหนี้ก้คือคนที่คอยซ้ำเติมเรานี้แระค่ะ คนพวกนี้มีจริงๆไม่อิงนิยาย มาดูได้แถวบ้านเรา(ซึ่งไม่บอกหรอกว่าที่ไหน 5555) หลายครั้งที่แม่บอกให้หาแฟน ซึ่งเราปฏิเสธมาตลอด เราไม่ได้เปนคนที่ขาดความรักไม่ได้ขนาดนั้น ถ้าเกิดอะไรขึ้นเราอยู่ตัวคนเดียวได้ เคยมีคนมาแอบชอบก้จิงแต่เราก้ปฏิเสธไป บอกเลยว่าหน้าตาเราไม่ได้ดูดีอะไรทั้งนั้น (ลองมองซ้ายมือสิค่ะ ถ้าเห็นอะไรหน้าตาเราก้เปนยังนั้นล่ะ5555) มันมีเหตุการณ์ที่แบบจำขึ้นใจเลยค่ะ คือเราทำโครงงานกลับเย็นเปนอาทิดๆ แต่วันนั้นเปนวันสุดท้ายที่เรากลับเย็นแล้ว แต่มีน้องคนนึงมาขอไลน์เรา ซึ่งเราก้บอกไปตามความจริงว่า"พี่ไม่เล่นไลน์-_-" แล้วน้องมันก้ตะโกนว่า "อาจาน พี่เขาไม่เล่นไลน์" แค่นั้นแระค่ะ เรารู้เลยว่าน้องเขาไม่ได้มาขอแต่เปนอาจานที่อยู่เย็นเกือบทุกวันเปนคนฝากน้องมาขอ หลังจากนั้นเราก้ไม่กล้าเข้าใกล้อาจานคนนั้นอีกเลย เราเปนพวกที่ไปไหนมาไหนคนเดียว เข้าห้องน้ำก้คนเดียว 55555 แล้วก้อีกอันนึง เรากำลังเดินออกจากร.ร แต่มีพี่คนนึงเรียกเรา เราก้โค้งให้(เหมือนคนเกาหลีอ่ะ 5555) แต่เพื่อนดันมาเห็นแล้วก้บอกว่าพี่ต้องชอบแกแน่ๆเลย ซึ่งเราก้-_- พอเพื่อนเราพูดยังนั้น เราก้เกลียดขี้หน้าพี่เขาขึ้นมาเลยค่ะ 5555 คือเราไม่ชอบอะไรแบบนี้ เราเปนคนโลกส่วนตัวสูง ในเมื่อเราสร้างกำแพงขึ้นเพื่อปกป้องตัวเอง เราไม่ยอมให้ใครเข้ามาง่ายๆจิงมั้ยค่ะ เวลามีใครมองเราด้วยสายตาแบบวิ้งๆเข้าหน่อย เราก้จะเกลียดทันทีเลยค่ะ เรามีคติไว้ว้า ถ้าไม่มีเงินสดสองล้านห้ามเข้าใกล้และถ้าหน้าตาไม่หล่อก้อย่ามาใกล้ สรุปคือหล่อรวย 5555 เพราะครอบครัวของเราจน และพ่อกับแม่ก้เลิกกัน เราเลยไม่อยากเชื่อว่าคนที่รักกันจิงๆมันจะมีอยู่ ขนาดมีคำว่าตลอดไปแต่จริงๆคำว่าตลอดไปมันใช้ไม่ได้สักนิด จะเรียกว่าไร้ความรู้สึกก้ว่าได้ เพราะปันหาหลายๆอย่างที่เราเจอตั้งแต่เด็กมันทำให้เรารู้ว่า ความรัก ความอ่อนแอ มันไม่ได้ช่วยให้อะไรดีขึ้นเลย เมื่อก่อนเราเปนพวกที่ร้องไห้ง่ายมาก แต่ปัจจุบันไม่แล้วค่ะ เราเจออะไรมาเยอะจนน้ำตามันไม่ไหลแล้ว ไม่รู้ต่อมน้ำตาไปอยู่ตรงไหน-3- ร้องไห้ครั้งล่าสุดก้น่าจะเปนตอนที่เลี้ยงแมวตัวแรกแล้วมันตาย น่าจะเมื่อ4ปีก่อน แต่เพราะยังนั้นเลยรู้ว่าร้องไห้แมวมันก้ไม่ฟื้นขึ้นมาวิ่งข่วนหน้าเราหรอก เราเลยไม่ร้องไห้ตั้งแต่ตอนนั้นแระ แต่คิดว่าอีกไม่นานเดี๋ยวก้ร้องเพราะจะจบม.6แล้ว ต้องแยกกับเพื่อนๆ เราเคยคิดว่าถ้าแยกกันแล้วเพื่อนลืมเราไปได้ก้ดีอ่ะดิ 5555 ความคิดปันยาอ่อนเนอะ สรุปเลยนะ ที่เรางกระทู้นี้ก้แค่อยากจะระบายเรื่องราวต่างๆที่เราเจอมาตลอด6ปี เราไม่ต้องการความช่วยเหลือจากใคร เราต้องการพึ่งพาตัวเองให้ได้มากที่สุด เราอยากจะเข้มแข็งมากกว่านี้ เราสร้างกำแพงขึ้นมาเพื่อปกป้องตัวเองจากปันหาพวกนั้น เมื่อไรที่เรามีเงิน มีทุกอย่าง เราจะพาแม่กับพี่ไปให้ไกลจากสิ่งที่เป็นอยู่แล้วลืมเรื่องราวทุกอย่างที่ผ่านมา ต่อให้แม่จะบอกให้เราหนีไปคนเดียว แต่ใครจะทิ้งคนที่ตัวเองรักได้จริงมั้ยค่ะ เรารักแม่มากที่สุด เราไม่เคยบอกรักแม่เลย เรายอมรับว่าเราปากหนักเกินไป แต่เราแสดงผ่านการกระทำนะ ต่อให้แม่บอกให้หาคนนู้นคนนี้มาดูแล แต่ในเมื่อเราต้องการจะอยู่คนเดียว เราจะมีไปทำไม ที่ตั้งกระทู้นี้ก็แค่ต้องการตั้งเป้าหมายของตัวเอง เมื่อไรที่เราเข้มแข็งมากพอ มีทุกสิ่งทุกอย่างพร้อม เราจะพาแม่กับพี่ไปให้ไกลจากคนพวกนี้ นี้เปนความคิดของเด็กอายุ18 ดูบ้าๆบอๆเนอะ ใครที่เห็นกระทู้ช่วยเป็นกำลังใจให้เราด้วยนะ เราไม่ต้องการความสงสาร สมเพช ขอแค่กำลังใจซึ่งเราไม่เคยได้ ขอแค่กำลังใจจากทุกคนเราก็มีแรงฮึดสร้างกำแพงของเราแล้วค่ะ