สวัสดีครับเพื่อนๆทุกๆท่านที่เข้ามาอ่าน
ผมมีเรื่องทุกข์ใจเกี่ยวกับครอบครัวผมมาก......
ครอบครัวผมมีกัน4คน พ่อ แม่ พี่ชาย และ ผม
ขอเกริ่นเรื่องจากความรู้สึกตัวเองก่อนนะครับ
คือผมก็ไม่รู้นะครับว่าความรู้สึกนี้. มันเข้ามาอยู่ในหัวผมได้อย่างไร
และผมก็ไม่รู้ว่าสิ่งที่ผมคิดมันจริงมั้ย!!!! แต่ผมรู้สึกแบบนี้มานานพอสมควร
อาจเป็นเพราะสมัย ม.ปลาย ผมทำตัวให้พ่อแม่ผิดหวัง
จนต้องถูกไล่ออกจากโรงเรียน
ความรู้สึกของผมคือ.......
เวลาไปเที่ยวกับครอบครัว คนอื่นไม่ค่อยจะนึกถึงผมเลย
อย่างปีใหม่ปีที่แล้ว ผมก็ไปเที่ยวเหนือกับครอบครัวและแฟนผมอีกหนึ่งคน
เราได้ไปเดินตลาดแม่สายเพื่อหาดูเสื้อผ้ากัน 5คน
ก็เดินเลือกอยู่ร้านนึงจนได้ตัวที่เอาแล้วก็ส่งให้แม่ เพราะแม่จะเป็นคนถือเงิน จากนั้น
ผมจะรีบไปซื้อของที่ผมอยากได้จึงเดินล่วงหน้าไปก่อน
แต่พอขากลับ ผมก็ถามถึงเสื้อผ้าที่เลือกไว้แต่แม่กลับบอกว่า ลืม!!!!
ใช่แม่ลืมเสื้อผ้าผม แต่ไม่เป็นไรผมไม่คิดไร
แต่เรื่องแบบนี้มันไม่ได้เกิดแค่ครั้งเดียว มันเกินบ่อยครั้งมากกกกก
มีอยู่ครั้งนึง พ่อ แม่ พี่ ได้ไปเที่ยวกัน แต่ผมไม่อยากไปจึงขออยู่บ้าน
พอเย็นทุกคนกลับมา ก็ได้เสื้อผ้ากันมาทุกกกกกคน ยกเว้นผม
ผมก็ถามว่าแล้วเสื้อผมล่ะ แม่ก็บอกว่าให้ใส่กับพี่ชาย
แต่!!!!! พี่ผมใส่เสื้อเบอร์ M แต่ผมใส่เบอร์L จะใส่กันได้ยังไง
เวลาไปเที่ยวทุกครั้งถ้าผมช้าแม่ก็จะว่าจะใส่อารมณ์กับผมตลอด
รถราคาแพงที่มีก็ไม่ค่อยให้ผมขี่ แต่พี่ผมนี้หยิบได้ตลอด
แค่ขับเข้าซอยบ้านยังจะไม่ให้ผมขี่เลย.......มันแบบไรเนี้ยยย
เวลาผมป่วย ผมก็อยากจะหยุด ซักพักแม่เรียกให้ไปช่วยพี่ทำงาน
แต่พอพี่ผมป่วย หยุดกันทั้งบ้าน คือบ้านผมทำธุรกิจส่วนตัวครับ เลยหยุดง่ายหน่อย
คงจะมีแต่ผมคนเดียวที่หยุดยาก จะได้พักจริงๆก็เอาเมื่อตอนป่วยหนัก
ไข้ขึ้นสูงมากกกกก แต่ก็ยังไม่หยุดทำงานนะครับ ผมก็ทำต่อไปจนไม่มีแรงฝืน
จนคนอื่นบอกให้พอ ผมถึงหยุดไปหาหมอ
ผมไม่เข้าใจเลย ผมอาจจะพิมพ์วนไปมาจนคนอ่านลำคาญ แต่ผมไม่รู้จะทำไงแล้ว
สมองผมมันตื้อทุกครั้งที่เป็นแบบนี้ แฟนผมพูดตลอดว่าพี่เอาเปรียบ
ผมรู้!!!!! แต่ผมโกหกตัวเองมาตลอดว่าไม่จริง
ผมทำทุกอย่างเพื่อคนอื่น ผมนึกถึงความรู้สึกคนอื่นมากกว่าความรู้สึกตัวเอง
ผมแคร์คนอื่นมากกว่าตัวเอง ผมเหมือนเป็นส่วนเกินในครอบครัวตลอด
คนในครอบครัวมีอะไรจะกิน จะทำอะไรก็จะเรียกแต่พี่ผมอย่างเดียว
ผมรู้สึกโดดเดี่ยว เหมือนไม่ใช่คนในครอบครัวเดียวกัน
ผมไม่รู้ว่าจะเก็บความรู้สึกนี้ได้อีกนานแค่ไหน. ผมอยากถามพ่อ แม่
ว่ารักผมบ้างมั้ย ผมเชื่อว่าพ่อแม่ รักผม แต่พ่อแม่รักพี่มากกว่า
แฟนผมคอยเตือนผมอยู่เสมอว่าพ่อแม่รักพี่มากกว่า
แต่จะทำไงได้ครับ ผมก็รักพวกเค้า ผมต้องทนเก็บอาการเก็บความรู้สึก
เก็บอาการจากการกระทำแบบนี้มา 5ปีกว่าแล้ว
เรื่องของผมอาจจะเขียนมาได้ไม่หมด แต่ตลอดเวลาเป็นแบบนี้ตลอด
เหมือนพี่ชายผมคอยอิจฉาผมเวลาที่ผมได้ดีกว่า
คอยยุแม่เวลาที่ผมทำผิด
เรื่องของผมก็มีประมาณนี้อ่ะครับ แต่มันมากกว่าที่ผมพิมพ์ให้ทุกคนได้อ่านเยอะ
แต่ผมพิมพ์และเรียบเรียงเรื่องไม่เป็นอาจทำให้คนที่เข้ามาอ่านเบื่อ
สุดท้ายผมขอขอบคุณเพื่อนที่ได้เสียเวลามาอ่านกระทู้ผมนะครับ
สุดท้ายผมคิดว่าคงต้องทนต่อไป เพราะผมคิดว่าทนอีกซัก2ปี
ผมจะไปทำงานเอง อยากไปทำงานกับเพื่อนที่ต่างประเทศ
ผมเบื่อ ผมท้อ ผมไม่ไหวแล้วผมก็จะเดินออกไปจากครอบครัวผมเอง
ขอบคุณครับที่สละเวลาอ่านเรื่องไร้สาระของคนๆนึง
น้อยใจครอบครัว...... จนคิดว่าเราเป็นส่วนเกิน...!!!!!
ผมมีเรื่องทุกข์ใจเกี่ยวกับครอบครัวผมมาก......
ครอบครัวผมมีกัน4คน พ่อ แม่ พี่ชาย และ ผม
ขอเกริ่นเรื่องจากความรู้สึกตัวเองก่อนนะครับ
คือผมก็ไม่รู้นะครับว่าความรู้สึกนี้. มันเข้ามาอยู่ในหัวผมได้อย่างไร
และผมก็ไม่รู้ว่าสิ่งที่ผมคิดมันจริงมั้ย!!!! แต่ผมรู้สึกแบบนี้มานานพอสมควร
อาจเป็นเพราะสมัย ม.ปลาย ผมทำตัวให้พ่อแม่ผิดหวัง
จนต้องถูกไล่ออกจากโรงเรียน
ความรู้สึกของผมคือ.......
เวลาไปเที่ยวกับครอบครัว คนอื่นไม่ค่อยจะนึกถึงผมเลย
อย่างปีใหม่ปีที่แล้ว ผมก็ไปเที่ยวเหนือกับครอบครัวและแฟนผมอีกหนึ่งคน
เราได้ไปเดินตลาดแม่สายเพื่อหาดูเสื้อผ้ากัน 5คน
ก็เดินเลือกอยู่ร้านนึงจนได้ตัวที่เอาแล้วก็ส่งให้แม่ เพราะแม่จะเป็นคนถือเงิน จากนั้น
ผมจะรีบไปซื้อของที่ผมอยากได้จึงเดินล่วงหน้าไปก่อน
แต่พอขากลับ ผมก็ถามถึงเสื้อผ้าที่เลือกไว้แต่แม่กลับบอกว่า ลืม!!!!
ใช่แม่ลืมเสื้อผ้าผม แต่ไม่เป็นไรผมไม่คิดไร
แต่เรื่องแบบนี้มันไม่ได้เกิดแค่ครั้งเดียว มันเกินบ่อยครั้งมากกกกก
มีอยู่ครั้งนึง พ่อ แม่ พี่ ได้ไปเที่ยวกัน แต่ผมไม่อยากไปจึงขออยู่บ้าน
พอเย็นทุกคนกลับมา ก็ได้เสื้อผ้ากันมาทุกกกกกคน ยกเว้นผม
ผมก็ถามว่าแล้วเสื้อผมล่ะ แม่ก็บอกว่าให้ใส่กับพี่ชาย
แต่!!!!! พี่ผมใส่เสื้อเบอร์ M แต่ผมใส่เบอร์L จะใส่กันได้ยังไง
เวลาไปเที่ยวทุกครั้งถ้าผมช้าแม่ก็จะว่าจะใส่อารมณ์กับผมตลอด
รถราคาแพงที่มีก็ไม่ค่อยให้ผมขี่ แต่พี่ผมนี้หยิบได้ตลอด
แค่ขับเข้าซอยบ้านยังจะไม่ให้ผมขี่เลย.......มันแบบไรเนี้ยยย
เวลาผมป่วย ผมก็อยากจะหยุด ซักพักแม่เรียกให้ไปช่วยพี่ทำงาน
แต่พอพี่ผมป่วย หยุดกันทั้งบ้าน คือบ้านผมทำธุรกิจส่วนตัวครับ เลยหยุดง่ายหน่อย
คงจะมีแต่ผมคนเดียวที่หยุดยาก จะได้พักจริงๆก็เอาเมื่อตอนป่วยหนัก
ไข้ขึ้นสูงมากกกกก แต่ก็ยังไม่หยุดทำงานนะครับ ผมก็ทำต่อไปจนไม่มีแรงฝืน
จนคนอื่นบอกให้พอ ผมถึงหยุดไปหาหมอ
ผมไม่เข้าใจเลย ผมอาจจะพิมพ์วนไปมาจนคนอ่านลำคาญ แต่ผมไม่รู้จะทำไงแล้ว
สมองผมมันตื้อทุกครั้งที่เป็นแบบนี้ แฟนผมพูดตลอดว่าพี่เอาเปรียบ
ผมรู้!!!!! แต่ผมโกหกตัวเองมาตลอดว่าไม่จริง
ผมทำทุกอย่างเพื่อคนอื่น ผมนึกถึงความรู้สึกคนอื่นมากกว่าความรู้สึกตัวเอง
ผมแคร์คนอื่นมากกว่าตัวเอง ผมเหมือนเป็นส่วนเกินในครอบครัวตลอด
คนในครอบครัวมีอะไรจะกิน จะทำอะไรก็จะเรียกแต่พี่ผมอย่างเดียว
ผมรู้สึกโดดเดี่ยว เหมือนไม่ใช่คนในครอบครัวเดียวกัน
ผมไม่รู้ว่าจะเก็บความรู้สึกนี้ได้อีกนานแค่ไหน. ผมอยากถามพ่อ แม่
ว่ารักผมบ้างมั้ย ผมเชื่อว่าพ่อแม่ รักผม แต่พ่อแม่รักพี่มากกว่า
แฟนผมคอยเตือนผมอยู่เสมอว่าพ่อแม่รักพี่มากกว่า
แต่จะทำไงได้ครับ ผมก็รักพวกเค้า ผมต้องทนเก็บอาการเก็บความรู้สึก
เก็บอาการจากการกระทำแบบนี้มา 5ปีกว่าแล้ว
เรื่องของผมอาจจะเขียนมาได้ไม่หมด แต่ตลอดเวลาเป็นแบบนี้ตลอด
เหมือนพี่ชายผมคอยอิจฉาผมเวลาที่ผมได้ดีกว่า
คอยยุแม่เวลาที่ผมทำผิด
เรื่องของผมก็มีประมาณนี้อ่ะครับ แต่มันมากกว่าที่ผมพิมพ์ให้ทุกคนได้อ่านเยอะ
แต่ผมพิมพ์และเรียบเรียงเรื่องไม่เป็นอาจทำให้คนที่เข้ามาอ่านเบื่อ
สุดท้ายผมขอขอบคุณเพื่อนที่ได้เสียเวลามาอ่านกระทู้ผมนะครับ
สุดท้ายผมคิดว่าคงต้องทนต่อไป เพราะผมคิดว่าทนอีกซัก2ปี
ผมจะไปทำงานเอง อยากไปทำงานกับเพื่อนที่ต่างประเทศ
ผมเบื่อ ผมท้อ ผมไม่ไหวแล้วผมก็จะเดินออกไปจากครอบครัวผมเอง
ขอบคุณครับที่สละเวลาอ่านเรื่องไร้สาระของคนๆนึง