การลืมตาในทุกเช้าเพื่อรับความเจ็บปวด

ในค่ำคืนของฤดูหนาว  พายุฝนหลงฤดูกระหน่ำโหม  ฟ้าร้องคำราม ราวกับว่าพร้อมทำลายล้างทุกสิ่งที่เป็นป้อมปราการ พันธนาบางสิ่งบางอย่างไว้ ปกปิดไม่ให้ใครเห็น

แล้วในที่สุด มันก็พังทลายลง  กำแพงแห่งความรู้สึก  หยดน้ำที่หลั่งไหล ไม่มีท่าทีจะหยุดหรือเบาเบางลง  จนยากเกินที่จะกลั้นฝืน

ฉันค่อยๆหลับตาลง ปล่อยให้ทุกอย่าง มันไหลอย่างที่มันจะอยากไหล เคยมั่นใจในความแข็งแรงของกำแพง แต่ไม่เลย รากฐานของกำแพงที่คิดว่ามั่นคง มันกลับโอนเอน และพังลงอย่างราบคาบ ไม่ใช่คอนกรีตเสริมใยเหล็กอย่างที่เข้าใจ แต่มันเป็นเพียงแค่ทรายที่รวมตัวก่อกันขึ้นมาเท่านั้น

ฉันยอมแพ้แล้ว  ยอมแพ้ความรู้สึกของตัวเอง  สิ่งที่พังคือความรู้สึกของตัวฉันเอง
สิ่งที่อยากทำมากที่สุดในตอนนี้ คือโอบกอดตัวเองไว้ แล้วกระซิบเบาๆ"เธอเลิกทำร้ายตัวเองได้แล้วนะ เจ็บใช่ไหมที่ทำแบบนี้ กลับมาเป็นเธอคนเดิมเถอะนะ กลับมาใสสะอาดอีกครั้งจะได้ไหม เราไม่จำเป็นต้องเปื้อนด้วยวิธีนี้ เธอต้องรักตัวเองนะ  กลับมาเถอะนะพระจันทร์คนเดิมกลับมาได้ไหม"
--------------------------------------------