ระบายเรื่องครอบครัว + ยาวนิดนุง

สวัสดีค่ะ เราชื่อมิ้น อายุ 14 ปี อาศัยอยู่ในจ. อุดรธานีกับพี่ชาย พ่อ แฟนพ่อ กระทู้นี้ก็เป็นกระทู้แรก อยากจะมาระบายเรื่องครอบครัวค่ะ แต่ก่อนครอบครัวเราเป็นครอบครัวที่อบอุ่นมาก ไม่เคยเห็นพ่อแม่ทะเลาะกันเลย เราอยู่บ้านหลังเล็กๆด้วยกันสี่คน ( เรา พี่ พ่อ แม่ ) ฐานะก็ถือว่าไม่รวยไม่จน ตอนปีใหม่ ปิดเทอม เราจะไปเที่ยวด้วยกันตลอด ทุกปี พ่อเราเป็นช่างซ่อมรถ แม่ก็ทำงานรับจ้าง  เราจำได้ ตอนเด็กๆเรานั่งมอเตอร์ไซค์ไปกับพ่อสองคน พ่อก็ชอบเอามือมาจักกะจี้เรา ตอนนั้นเราสนุกมาก 55 เวลาก็ผ่านไปเรื่อยๆ จนประมาณเราป. 3 - 4 ได้ พ่อกับแม่ก็เริ่มทะเลาะกัน เรื่องที่พ่อแอบมีคนใหม่ แต่ทะเลาะกันทีไรก็กลับมาดีกันทุกที แต่ครั้งนี้มันเกิดตอนเราอยู่ป.5 ได้มั้ง ก็ทะเลาะกันเหมือนเดิมนี่แหละ แต่เหมือนครั้งนี้จะแรงกว่าทุกที แม่หนีไปนอนที่บ้านคนรู้จัก เหมือนพ่อจะตามไปขู่แม่เรา แม่เราก็เลยย้ายไปอยู่ที่พิษณุโลกกับแฟนใหม่ แม่เราไม่ได้บอกอะไรกับเราและพี่เราเลย เราไม่รู้ว่าแม่ไปไหน แล้วก็ไม่กล้าโทรไปหาแม่ อยากเดินไปถามพ่อ แต่ก็รู้ว่าพ่อคงจะตอบมาว่า ช่างแม่เขาเถอะ ตอนนั้นเราไม่ได้คุยกับแม่เลย แล้วพ่อก็พาแฟนของพ่อมาอยู่ที่บ้านผ่านไปประมาณสองสามเดือน แม่ก็โทรมาหาเรา แล้วบอกว่าจะมาหา แม่มานอนกับเราสองสามวัน ตอนวันที่แม่จะกลับ แม่ก็ถ่ายรูปเรากับพี่เรา บอกว่าจะเอาไปให้แฟนแม่ดู แล้วแม่ก็ทำข้าวผัดให้เรากิน เราว่าเราชอบข้าวผัดจานนั้นที่สุดเลย พอแม่กลับ เราก็ร้องไห้คิดถึงแม่อยู่คนเดียวในห้อง ระหว่างนั้นแม่เราก็โทรมาหาเราบ่อยๆ ถามเราว่ากินข้าวรึยัง พ่อเป็นยังไงบ้าง ถามถึงแม่มั้ย บางครั้งเราก็ได้ยินเสียงแม่ร้องไห้ เราก็ไม่รู้จะพูดปลอบแม่ยังไง แม่ก็มาหาเราบ้าง ปีละครั้งสองครั้ง แล้วตอนปิดเทอมใหญ่ของปีเมื่อกี้ เราไปอยู่กับแม่ แม่เราขึ้นรถเดินทางมารับเราที่อุดร พอเราไปถึงที่นั่น เราก็แทบร้องไห้ เพราะว่าที่ที่แม่อยู่มันเป็นแค่กระท่อมเล็กๆ แม่เปิดร้านอาหารตามสั่งที่นั่น ร้านก็ใหญ่อยู่แต่ว่าแม่เราก็นอนแค่กระท่อม แต่จริงๆมันก็ไม่ได้แย่อะไรขนาดนั้นหรอก  แม่ทำเป็นสองห้องเพื่อให้เรานอน เราเห็นครั้งแรกเราก็ไม่ได้พูดอะไร แต่พอนอนเท่าไหร่แหละ น้ำตาแทบไหลไม่หยุด 555 เราก็แบบ คิดว่าทำไมแม่ได้มาอยู่ในที่แบบนี้ เราอยู่ได้ไม่ถึงอาทิตก็กลับ เพราะว่ามันร้อนมากก ตอนกลับแม่กับแฟนแม่เขาก็ขับรถมาส่งที่อุดร แล้วก็พามากินข้าว แล้วให้พี่เราขี่รถมารับเรา ระหว่างขี่รถกลับกับพี่ เราก็ร้องไห้อีก แต่พยายามกลั้นไว้ เพราะเราไม่ชอบให้ใครมาเห็นตัวเองตอนร้องไห้ พอถึงบ้านเท่านั้นแหละ 555 จัดเต็มม มันมีครั้งนึงที่พี่เราไปเอาของจากบ้านปู่เรามั้งนะ แม่เราเป็นคนบอกให้เอามา พอพ่อรู้ พ่อเลยเข้ามาในบ้านแล้วตะโกนด่าพี่เราจนเราตื่น เพราะตอนนั้นเราหลับในห้องเราอยู่ พ่อด่าพี่เสียงดังมาก เราก็ไม่ได้ยินเสียงพี่เราพูดอะไร เหมือนพ่อจะไล่พี่ออกจากบ้าน แล้วเราก็ร้องไห้ แล้วก็คิดว่าแค่นี้ถึงกับต้องไล่พี่ออกจากบ้านเลยหรอ แล้วซักพักเราก็ได้ยินเสียงปู่เรามาห้ามพ่อว่าให้หยุด เราก็ได้ยินเสียงพ่อขับรถออกไป ปู่ก็เปิดประตูเข้ามาในห้องเราแล้วก็ถามว่าเป็นอะไรรึเปล่า หลับอยู่หรอ งั้นปู่ไม่กวนนะ คือตอนนั้นเราแกล้งทำแบบว่าพึ่งตื่น พยายามเอาผ้ามาคลุมหน้าไม่ให้ปู่เห็นว่าเราร้องไห้ 555 ทีนี้ก็ผ่านไปประมาณสองสามเดือน วันนั้นบ้านเราไฟดับ แต่เราไม่ได้บอกพ่อ เพราะเราคิดว่าเดี๋ยวไฟมันก็มาเอง ตอนพี่เรากลับบ้านมา พี่ก็ไม่ได้บอกพ่อ พอพ่อกลับบ้าน พ่อก็เลยบอกว่าทำไมไม่บอกว่าบ้านไฟดับ ทีหลังก็บอก แล้วพ่อก็ด่าพี่เราว่าทำไมไม่บอก แต่เรากับพี่ก็ไม่ได้พูดอะไร เพราะตอนพ่อโกรธน่ากลัวมากกก คือจะบอกว่าก่อนหน้าที่พ่อจะกลับ เราอยู่บ้านปู่เรา ( บ้านเรากับบ้านปู่เราอยู่ใกล้ๆกัน ) พอพ่อกลับมา พ่อก็รู้ว่าบ้านไฟดับ แล้วก็เลยไปเปิดห้องที่โรงแรมไว้ เรากับพี่ก็ตามไปที่บ้านทีหลัง แล้วพ่อก็ด่าตอนนั้นแหละ พ่อบอกว่าพ่อเปิดห้องให้แล้ว เก็บเสื้อผ้าให้แล้ว ไปที่โรงแรมเลย แต่พี่เราจะไปนอนที่บ้านเพื่อน พ่อเราก็พูดอีกว่าทำไมไม่บอก จะได้ไม่เปิดห้อง แล้วหลังจากวันนั้นเราก็ไม่ได้คุยกับพ่อเลย เวลากินข้าวเราก็รอให้พ่อเข้าห้องไปก่อน เราถึงจะออกไปกินคนเดียว มันก็ประมาณนี้แหละค่ะ ระหว่างนั้นแม่เราก็โทรมาหาเราบ่อยๆ ตอนไหนเราคิดถึงแม่เราก็จะโทรไปหาแม่ แล้วช่วงปีใหม่ที่ผ่านมา แม่เราก็มาหา เราขอให้แม่อยู่ที่อุดรอาทิตย์นึง แม่ก็บอกว่าโอเค  อาของเรารู้ว่าแม่เราจะมา ก็เลยให้แม่เราไปนอนที่บ้านอา จะได้ไม่เปลืองเงินค่าโรงแรม เราก็ไปนอนกับแม่ทุกวัน ไม่ได้บอกอะไรกับพ่อ ระหว่างที่แม่อยู่ แม่ก็พาเราไปกินอาหารดีๆ พาไปเที่ยวจังหวัดไกล้ๆ แล้วทีนี้เราอ่ะ เป็นโรคภูมิแพ้ มันจะมีผื่นขึ้นที่ตัวเรา เราก็ต้องทายาทุกวัน แต่จริงๆก็ไม่ได้ทาหรอก 55 พอเราไปอยู่กับแม่ แม่ก็ถามว่าทำไมไม่ทายา เราก็บอกว่ามันแสบ เลยไม่ทา ( คือมันแสบจริงๆนะ 55 ) แม่เราก็บอกว่า งั้นเดี๋ยวแม่พาไปซื้อยาตัวใหม่     ถ้าเปนพ่อเรา พ่อเราจะบอกว่า ก็ทาไปเถอะ มันเป็นยาไง เลยแสบ พอเราไปซื้อยากับแม่ ลองมาทาดูมันก็ไม่แสบ แม่เราบออกว่าเดี๋ยวแม่ทาให้ เราแค่นั่งอยู่เฉยๆ อ่ะ เราบอกว่าเดี๋ยวมิ้นทาเองก็ได้ แม่เราก็บอกว่าแม่อยากทาให้ แล้วก่อนวันที่แม่เราจะกลับ แม่เราบอกว่าขออย่างนึงได้มั้ย เราก็บอกว่าอะไร แม่เราบอกว่า ทายาให้แม่ทุกวันนะ ตอนที่แม่กลับอ่ะ คือจริงๆมันอาจจะเป็นประโยคที่ใครได้ยินก็คงจะรู้สึกเฉยๆ กับมัน เมื่อก่อนเราก็คงจะเป็นแบบนั้น แต่หลังจากที่แม่กลับ เราก็ร้องไห้ทุกทีที่เห็นขวดยา เราทามันทุกวันเพราะเรานึกถึงคำขอของแม่ เราสัญญากับท่านไว้แล้วว่าจะทา เราทาทีไรก็ร้องไห้ตลอดเพราะนึกถึงแม่ 555 แล้วตอนวันกลับ แม่ขับรถมาส่งเราที่บ้าน แม่ถือของมาส่งเรา แล้วแม่ก็บอกว่าขอแม่กอดหน่อย คือตอนกอดเราน้ำตาไหลแล้วอ่ะ พอเรากอดเสร็จก็พยายามไม่ให้แม่เห็นหน้า แล้วก็รีบเดินเข้าห้อง แม่เราบอกว่าแม่ไปก่อนนะ เราก็โบกมือให้ แล้วรีบเดินเข้าห้องมาร้องไห้คนเดียว พอร้องไปร้องมาก็นึกได้ว่า ทำไมตอนกอดเราไม่กอดให้นานกว่านี้ ทำไมตอนที่แม่เดินออกไปเราไม่ไปยืนดูหลังแม่ตอนเดินกลับ ทำไมไม่อยู่กับแม่ให้นานกว่านี้ ทำไมต้องรีบเข้ามาร้องไห้ จริงๆมันเป็นแค่เรื่องเล็กๆนะ แต่ไม่รู้ทำไมเราถึงเสียดายตอนนั้นโคตรๆ เสียดายที่เราไม่ใช้เวลาสุดท้ายให้มันสำคัญ เราร้องไห้ทุกคืน เราคิดถึงแม่ เราไม่อยากให้แม่กลับ เราคิดถึงครอบครัวเราเมื่อก่อน จนตอนนี้เราก็ยังร้องไห้ มันไม่รู้จะพูดคามรู้สึกยังไงอ่ะ มันอยากย้อนเวลากลับไปตอนที่แม่เรามาหาช่วงปีใหม่ เราร้องไห้ทุกครั้งที่นึกถึงตอนที่หนีเข้ามาในห้องเพราะไม่อยากให้แม่เห็นเราตอนร้องไห้ มันก็ประมาณนี้แหละค่ะเรื่องของเรา เราอยากมาระบาย เราพิมพ์ในโทรศัพท์นะคะ บางทีอาจจะพิมผิดบ้างเพราะนี่มันก็ตีสามแล้ว ขก กลับไปอ่านทวนอีกรอบแล้วล่ะค่ะ 55 ขอบคุณนะคะที่อ่านจนจบ ใครที่มีปัญหาครอบครัวก็คอมเม้นระบายได้นะคะ ฝันดีค่ะ


ปล. ถึงขุ่นพี่ถ้าเข้ามาเห็น
       ฉันก็ไม่ได้ชอบแฟนใหม่พ่อเท่าไหร่หรอก ฉันรู้ว่าแกเป็นห่วงฉันขนาดไหนตอนที่แกรู้ว่าฉันเป็นผื่นแล้วรักษาไม่หาย ฉันก็เป็นห่วงแกตลอด ยิ่งตอนที่พ่อด่าแกฉันก็เป็นห่วง แล้วก็ขอโทษตอนที่พาเพื่อนมาแล้วเสียงดัง เวลาไปเที่ยวก็อย่ากลับดึกมาก ฉันก็นึกว่าแกเมาขี่รถล้มไปแล้ว แล้วก็อย่ามาทักด้วยเรื่องกระทู้ ฉันอายเฟ้ยย