ย้อนไปเมื่อหลายปีที่แล้ว มีเรื่องราวเกิดขึ้นกับผม ผมไม่รู้ว่ามันคืออะไร มันคือความรัก หรือความผูกพันธ์ และสิ่งที่เกิดขึ้นมันสร้างความสับสนให้กับตัวผมมาก ผมกับเพื่อนคนนี้เป็นผู้ชายทั้งคู่ ผมสองคนเป็นผู้ชายปกติ ผมขอใช้อักษรย่อของเพื่อนว่า A ล่ะกัน หน้าตา A ค่อนข้างดี ก็มีสาวในห้องและรุ่นน้องในโรงเรียนแอบปลื้มอยู่บ้าง แต่เรื่องราวทั้งหมดมันเกิดขึ้นช่วงเรียนม.ปลาย แต่ว่าผมกับ A เป็นเพื่อนกันมาตั้งม.ต้น ตอนม.ต้น ผมไม่ค่อยสนิทกัน A ชอบแกล้งเราบ่อยมากจนแทบไม่อยากจะยุ่งด้วย
แกล้งจนอยากกับบ้านไปร้องไห้ ชุดนักเรียนนี่เปื้อนทุกวัน แกล้งแบบจริงจังมาก จนแบบกูเกลียด แกล้งกูจัง ตบหัวบ้าง น้ำมูกน้ำลายป้ายบ้าง รู้สึกได้ว่าตอนนั้นเกลียดมาก ผมคิดว่าม.ปลายเราคงได้อยู่คนล่ะห้องกันแน่ แต่ก็หนีไม่พ้น ผมและ A ก็ได้มาเรียนห้องเดียวกันอีกครั้งช่วงม.ปลาย Aก็ยังแกล้ผมเหมือนเดิม แต่ทุกอย่างมันเริ่มเบาลงไม่แกล้งหนัก น่าจะเป็นเพราะว่าเราเริ่มโตกันแล้ว
จนมีอยู่วันนึงช่วง ม.4 ก็เล่นกันปกติเชิงแกล้งนิดๆ กับเพื่อนหลายคนในห้อง อยู่ดีๆ A วิ่งมากอดผมจากด้านหลังมันแน่นมาก ครั้งนั้นผมรู้สึกได้ถึงความแปลกๆ หรือว่าสิ่งเหล่านี้ไม่เคยเกิดขึ้นกับผม เป็นครั้งแรกที่มีผู้ชายมากอด ก็ยังไม่คิดอะไร จนเพื่อนล้อว่า A ชอบผมรึป่าว เราก็สนิทกันไปมากขึ้นทุกๆวัน A เป็นคนที่ชอบแกล้งผมมาก ชอบมาแหย่ จนมันเหมือนชิน
ถ้าหากวันไหนไม่มาแกล้งจะรู้สึกว่ามันขาดอะไรไป แกล้งไปแกล้งมาเหตุการณ์แปลกๆมันก็เกิดขึ้น มันสนิทกันมากขึ้น เริ่มแกล้งน้อยลง แต่ก็จะแกล้งอยู่ เราสองคนเคยนั่งคุยกันเล่นๆ เขาถามผมว่า ถ้าจบม.6ไป แล้วจะลืมเขามั้ย แต่ผมก็ไม่ตอบ เคยมีหลายครั้งที่เขาจับมือผม จับแบบทีเล่นทีจริง พูดอะไรหลายๆอย่างที่ผมคิดว่านี่เล่นหรือจริงผมแยกไม่ออก เขาชอบถามผมว่า ผมรักเขามั้ย ผมก็ไม่ตอบ ถามผมหลายครั้งมาก เขาเคยแบบจับมือผมไปหอมแบบเล่นๆ เหมือนแกล้ง ผมก็ไม่คิดไรนะ เพราะมันคือแกล้งเล่นๆมากกว่า ทำแบบนี่บ่อยๆ แต่ทุกครั้งที่เขาถามผมว่ารักเขามั้ย ส่วนใหญ่จะนั่งกันอยู่ 2 คน จนวันนึงผมตอบเขา ผมตอบว่า "ก็รักดิ เป็นเพื่อนก็ต้องรักกัน" เขาก็ยิ้ม ผมก็ตอบตามความคิดผมจริงๆ
ผมเคยถามเขา ทำไมไม่มีแฟน เพื่อนในห้องก็แอบชอบเยอะ รุ่นน้องก็มี เขาตอบมาสั้นๆว่า ไม่อยากมี ผมก็ไม่คิดไร และเวลามันก็ผ่านมาเรื่อยๆ ม.4 ม.5 ม.6 จนเราเริ่มสนิทกันมากขึ้น เราเคยมองตากันแบบไม่ตั้งใจบ่อยมากแทบทุกวัน เขาเคยถามว่า มองตากูทำไม? ผมก็ไม่รู้จะตอบยังไง ผมคิดว่าถ้าเราไม่มองกัน สายตามันก็จะไม่มาสบตากันอยู่ดี จนวันนึงผมเริ่มเข้าใจคำว่า ดวงตาคือหน้าต่างของหัวใจ ผมกับเขามองตากันเกือบทุกวัน ทุกครั้งมันก็ไม่ได้ตั้งใจแต่สายตามันเริ่มไม่ปกติแล้ว ผมกับเขาก็ใช้ชีวิตม.ปลายปกติ ผมมั่นใจกว่าความผูกพันธ์มันเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ ผมคิดว่าความรักก็เช่นกัน จนเริ่มมาถึง ม.6เทอม 2 ทุกอย่างเริ่มเปลี่ยนแปลง ผมเคยให้การ์ดวันวาเลนไทน์ กับเขา เพราะผมให้เพื่อนที่สนิทๆอยู่แล้ว ทั้งผญ. ผช. เขาก็เก็บไปปกติ ผมไม่ได้เขียนไรมาก
มีอยู่ครั้งนึงผมส่งข้อความฝันดีแต่ค่อนข้างจะดราม่า ให้กับเพื่อนที่สนิทๆรวมถึงเขาด้วย แล้วเขาส่งข้อความกลับมาว่า "โทรมาดิ" ผมไม่ได้โทร ผมตกใจมาก เวลาก็เริ่มผ่านไปเรื่อยๆ จนผมเริ่มมีความรู้สึกว่าทำไมเราไม่โอเคเลย แค่ผมคิดว่าเราต้องจากกันไปเรียนต่อตามความฝันของแต่ล่ะคน จากเพื่อนสนิท จาก A แล้วใครจะแกล้งผม จะแหย่ผม ผมคิดว่าเหตุการณ์แบบนี้คงไม่มีอีกแล้ว ผมค่อนข้างจะตกใจกับความรู้สึกตัวเอง ผมรักเขาหรอ เขารักผมมั้ย ผมต้องทำยังไง มันเกิดอะไรกับความรู้สึกของผมตอนนั้น ผมถามใจมาตลอด แต่เราสองคนไม่เคยถามว่า เรารักกันมั้ย ก็มีแต่คำถามที่เขาแหย่ผมเล่นเท่านั้น แต่ทุกครั้งที่เขาถามผมใจสั่นทุกครั้งและเขามองตาผมตลอด แต่ผมคิดว่า ผมรู้สึกได้ด้วยสายตา เอาจริงๆผมกลัวคำตอบมาก ผมเลยไม่ถาม จนมาถึงวันที่ไปทัศนศึกษากับโรงเรียน ช่วงท้ายเทอม2 ม.6 ก็มีผญ.ในห้องคนนึงบอกว่าชอบ A และก็ยังมีคนที่แอบชอบ A เท่าที่ผมรู้ก็ 4-5คน เขามองหน้าผมตอนที่ผมรู้ว่าผญ.คนนั้นบอกชอบเขา ผมก็ไม่รู้นะเขาคิดไรอยู่ แต่ตอนนั้นคิดในใจ จะคบก็คบกันไปเลย จบๆไป
แล้ววันเดียวกันไปเที่ยวกับโรงเรียน พอขึ้นรถก็มีเพื่อนเชียร์ให้เขากับผญ.คนนั้นไปนั่งใกล้กัน แต่ Aก็มองหน้าผม แล้วเขาก็ไม่ไป เขามานั่งข้างผม แต่เราไม่ได้คุยกัน ต่างคนต่างนิ่ง จน A บอกผมว่าขอนอนตักหน่อย เขาก็ก้มลงมานอน พร้อมกับเสียงเพื่อนแซว ผมก็ยิ้มๆ แต่หน้าเขาจริงจังมาก A พูดกับผมว่าเอามือมาจับหน่อย เขาก็ดึงมือผมไปจับเลย แล้วเขาก็นอนหลับตา ผมไม่รู้ว่า A คิดอะไรแต่ตอนนั้นผมเหมือนยิ้มๆ มองเขา แล้วคิดในใจเกิดอะไรขึ้นกับเรา ผมเริ่มนอยหนักมาก ผมสับสน แต่ A ก็เป็นผช.ปกติ บอยๆเล่นกีฬาแมนๆลุยๆปกติ Aก็เหมือยผช.ทั่วไป ผมก็ปกตินะ อนาคตก็อย่างมีครอบครัวปกติ ไม่ใช่ไบแน่นอน แล้วในที่สุดก็ถึงช่วงที่ผมดราม่าหนักมาก ช่วงที่ใกล้วันปัจฉิมแล้ว ถ่ายรูป นั่งคุย นั่งรวมตัวกับเพื่อนทั้งห้อง ผมร้องไห้หนักมาก ผมก็กอดกับเพื่อนเกือบทุกคนในห้อง เพราะเราต้องจากกัน ทุกคนก็ร้องไห้ธรรมดา ผมมองหา Aไม่เจอ อยู่ดีๆก็หายไป พอสักพัก A เดินมาตาแดงๆ ผมรีบเดินไปหาเขา ผมพูดกับเขา มากอดที ผมกอดแน่นมากแต่ผมไม่พูดอะไร ผมคิดว่า Aน่าจะรู้แต่แววตา A เศร้ามาก แล้วจากนั้นเราก็จากกัน โดยการที่ไม่ได้พูดอะไรกันเลย
แต่หลังจากนั้นก็มีโทรคุยกันบ้าง ผมก็โอเคกับการที่ยังมีโทรมาคุยอยู่บ้าง จน A และผมใกล้เปิดเรียนเข้ามหาลัยแล้วแต่เรา 2คน เรียนคนละที่และแต่ต่างกันมาก ไกลกัน ผมเรียนวิศวะ Aเรียนอยู่ต่างจังหวัด และผมคิดว่าเราไม่รู้จะได้เจอกันอีกเมื่อไหร่ ผมเศร้ามาก แต่ผมไม่รู้ว่า A โอเคมั้ย จนผมกับเพื่อนสนิทผมไปซื้อชุดนักศึกษา สักพัก A โทรมาถามว่าอยู่ไหน ผมก็บอกมาซื้อชุดนักศึกษากับเพื่อน A ก็เลยพูดส่วนกับมา พรุ่งพามาซื้อด้วย ดูหนังด้วย ผมตกใจมากแต่ A บอกเดี๋ยว มี B กับเพื่อนอีกคนไปด้วย ผมก็โอเค ได้ๆ ผมก็พาไปซื้อชุดนักศึกษา ดูหนัง กินข้าว ถ้ารวมผมกับA และเพื่อนก็ 4คน วันนั้นโรงหนังคนเยอะมาก แต่A ก็อยากจะดู ผมกับเพื่อน A ก็ไปซื้อตัว คนเต็มมาก ที่ว่าง4ที่ติดแถวอื่นไม่มีเลย มีแต่แถวหน้า ก็เห็น A อยากดูหน้าก็หน้า แต่มันก็มีที่ว่าง 2ที่ติด หลายที่นะ แต่ผมเห็นมากัน4คนก็นั่งติดกันโอเคกว่า พอเข้าโรงหนัง มันนั่งหน้าเลย ดูไม่รู้เรื่อง เลยตัดสินใจออกไม่ดู แต่A พูดตอนออกมาแล้วว่า ทำไมที่จริงนั่ง 2คนก็ได้ ให้ Bไปนั่งกับเพื่อนอีกคนก็ได้ ผมไม่รู้ผมก็ได้แค่ยิ้ม จนตอนกลับ ผมเริ่มนิ่งเพราะหลังจากนี้ไม่รู้จะได้เจอกันอีกเมื่อไหร่ เรานั่งแท๊กซี่กลับ ผมยิ่งนิ่งใหญ่ A ก็นิ่งนะ ตาเศร้าๆ เขาจับมือผมทีเล่นทีจริงอีกเหมือนเดิม แล้วพูดว่า จบไปแล้วไม่ลืมกันนะ ครั้งนี้ผมตอบ เคๆ ไม่ลืมหรอกนะ แล้ววันนั้นผมมองตา A ก่อนจากกัน ผมรู้สึกว่าผมและเขาไม่โอเค ผมได้แต่ยิ้ม A ก็ยิ้มแต่สายตาเศร้า
จนมาถึงวันนี้ 4-5 ปี ผมไม่ได้เคยเจอ A เลยสักครั้ง ผมร้องไห้หนักมากช่วงแรก เราไม่ได้คุยโทรศัพท์กันอีกเลย เฟสคุยกันนับครั้งได้ จนวันนี้ A เรียนจบแล้ว ผมก็เรียนจบแล้ว A ก็มีแฟนแล้ว ตามที่ผมรู้คบกันมา 2-3ปีแล้ว เป็นผญ. ผมก็โอเคเพื่อนกูมีแฟนสักที ผมคิดว่าเรื่องมี่ผ่านมามันเป็นความผูกพันธ์มากกว่า ไม่ใช่ความรักชายกับชาย มันคงเป็นช่วงนึงที่เราสับสนแค่นั้นเอง ก็ขอบคุณที่ผ่านเข้ามา ผมคงไม่ลืม ถ้ากลับไปได้จะตอบทุกคำถาม จะได้ไม่ค้างคา มิตรภาพของเพื่อนสำคัญสุด หวังว่าเราจะได้พบกันอีก
เล่าสู่กันฟังครับ.. ^^"
เ
ไม่รู้มันคืออะไร ผมแค่เล่าให้ฟัง :)
แกล้งจนอยากกับบ้านไปร้องไห้ ชุดนักเรียนนี่เปื้อนทุกวัน แกล้งแบบจริงจังมาก จนแบบกูเกลียด แกล้งกูจัง ตบหัวบ้าง น้ำมูกน้ำลายป้ายบ้าง รู้สึกได้ว่าตอนนั้นเกลียดมาก ผมคิดว่าม.ปลายเราคงได้อยู่คนล่ะห้องกันแน่ แต่ก็หนีไม่พ้น ผมและ A ก็ได้มาเรียนห้องเดียวกันอีกครั้งช่วงม.ปลาย Aก็ยังแกล้ผมเหมือนเดิม แต่ทุกอย่างมันเริ่มเบาลงไม่แกล้งหนัก น่าจะเป็นเพราะว่าเราเริ่มโตกันแล้ว
จนมีอยู่วันนึงช่วง ม.4 ก็เล่นกันปกติเชิงแกล้งนิดๆ กับเพื่อนหลายคนในห้อง อยู่ดีๆ A วิ่งมากอดผมจากด้านหลังมันแน่นมาก ครั้งนั้นผมรู้สึกได้ถึงความแปลกๆ หรือว่าสิ่งเหล่านี้ไม่เคยเกิดขึ้นกับผม เป็นครั้งแรกที่มีผู้ชายมากอด ก็ยังไม่คิดอะไร จนเพื่อนล้อว่า A ชอบผมรึป่าว เราก็สนิทกันไปมากขึ้นทุกๆวัน A เป็นคนที่ชอบแกล้งผมมาก ชอบมาแหย่ จนมันเหมือนชิน
ถ้าหากวันไหนไม่มาแกล้งจะรู้สึกว่ามันขาดอะไรไป แกล้งไปแกล้งมาเหตุการณ์แปลกๆมันก็เกิดขึ้น มันสนิทกันมากขึ้น เริ่มแกล้งน้อยลง แต่ก็จะแกล้งอยู่ เราสองคนเคยนั่งคุยกันเล่นๆ เขาถามผมว่า ถ้าจบม.6ไป แล้วจะลืมเขามั้ย แต่ผมก็ไม่ตอบ เคยมีหลายครั้งที่เขาจับมือผม จับแบบทีเล่นทีจริง พูดอะไรหลายๆอย่างที่ผมคิดว่านี่เล่นหรือจริงผมแยกไม่ออก เขาชอบถามผมว่า ผมรักเขามั้ย ผมก็ไม่ตอบ ถามผมหลายครั้งมาก เขาเคยแบบจับมือผมไปหอมแบบเล่นๆ เหมือนแกล้ง ผมก็ไม่คิดไรนะ เพราะมันคือแกล้งเล่นๆมากกว่า ทำแบบนี่บ่อยๆ แต่ทุกครั้งที่เขาถามผมว่ารักเขามั้ย ส่วนใหญ่จะนั่งกันอยู่ 2 คน จนวันนึงผมตอบเขา ผมตอบว่า "ก็รักดิ เป็นเพื่อนก็ต้องรักกัน" เขาก็ยิ้ม ผมก็ตอบตามความคิดผมจริงๆ
ผมเคยถามเขา ทำไมไม่มีแฟน เพื่อนในห้องก็แอบชอบเยอะ รุ่นน้องก็มี เขาตอบมาสั้นๆว่า ไม่อยากมี ผมก็ไม่คิดไร และเวลามันก็ผ่านมาเรื่อยๆ ม.4 ม.5 ม.6 จนเราเริ่มสนิทกันมากขึ้น เราเคยมองตากันแบบไม่ตั้งใจบ่อยมากแทบทุกวัน เขาเคยถามว่า มองตากูทำไม? ผมก็ไม่รู้จะตอบยังไง ผมคิดว่าถ้าเราไม่มองกัน สายตามันก็จะไม่มาสบตากันอยู่ดี จนวันนึงผมเริ่มเข้าใจคำว่า ดวงตาคือหน้าต่างของหัวใจ ผมกับเขามองตากันเกือบทุกวัน ทุกครั้งมันก็ไม่ได้ตั้งใจแต่สายตามันเริ่มไม่ปกติแล้ว ผมกับเขาก็ใช้ชีวิตม.ปลายปกติ ผมมั่นใจกว่าความผูกพันธ์มันเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ ผมคิดว่าความรักก็เช่นกัน จนเริ่มมาถึง ม.6เทอม 2 ทุกอย่างเริ่มเปลี่ยนแปลง ผมเคยให้การ์ดวันวาเลนไทน์ กับเขา เพราะผมให้เพื่อนที่สนิทๆอยู่แล้ว ทั้งผญ. ผช. เขาก็เก็บไปปกติ ผมไม่ได้เขียนไรมาก
มีอยู่ครั้งนึงผมส่งข้อความฝันดีแต่ค่อนข้างจะดราม่า ให้กับเพื่อนที่สนิทๆรวมถึงเขาด้วย แล้วเขาส่งข้อความกลับมาว่า "โทรมาดิ" ผมไม่ได้โทร ผมตกใจมาก เวลาก็เริ่มผ่านไปเรื่อยๆ จนผมเริ่มมีความรู้สึกว่าทำไมเราไม่โอเคเลย แค่ผมคิดว่าเราต้องจากกันไปเรียนต่อตามความฝันของแต่ล่ะคน จากเพื่อนสนิท จาก A แล้วใครจะแกล้งผม จะแหย่ผม ผมคิดว่าเหตุการณ์แบบนี้คงไม่มีอีกแล้ว ผมค่อนข้างจะตกใจกับความรู้สึกตัวเอง ผมรักเขาหรอ เขารักผมมั้ย ผมต้องทำยังไง มันเกิดอะไรกับความรู้สึกของผมตอนนั้น ผมถามใจมาตลอด แต่เราสองคนไม่เคยถามว่า เรารักกันมั้ย ก็มีแต่คำถามที่เขาแหย่ผมเล่นเท่านั้น แต่ทุกครั้งที่เขาถามผมใจสั่นทุกครั้งและเขามองตาผมตลอด แต่ผมคิดว่า ผมรู้สึกได้ด้วยสายตา เอาจริงๆผมกลัวคำตอบมาก ผมเลยไม่ถาม จนมาถึงวันที่ไปทัศนศึกษากับโรงเรียน ช่วงท้ายเทอม2 ม.6 ก็มีผญ.ในห้องคนนึงบอกว่าชอบ A และก็ยังมีคนที่แอบชอบ A เท่าที่ผมรู้ก็ 4-5คน เขามองหน้าผมตอนที่ผมรู้ว่าผญ.คนนั้นบอกชอบเขา ผมก็ไม่รู้นะเขาคิดไรอยู่ แต่ตอนนั้นคิดในใจ จะคบก็คบกันไปเลย จบๆไป
แล้ววันเดียวกันไปเที่ยวกับโรงเรียน พอขึ้นรถก็มีเพื่อนเชียร์ให้เขากับผญ.คนนั้นไปนั่งใกล้กัน แต่ Aก็มองหน้าผม แล้วเขาก็ไม่ไป เขามานั่งข้างผม แต่เราไม่ได้คุยกัน ต่างคนต่างนิ่ง จน A บอกผมว่าขอนอนตักหน่อย เขาก็ก้มลงมานอน พร้อมกับเสียงเพื่อนแซว ผมก็ยิ้มๆ แต่หน้าเขาจริงจังมาก A พูดกับผมว่าเอามือมาจับหน่อย เขาก็ดึงมือผมไปจับเลย แล้วเขาก็นอนหลับตา ผมไม่รู้ว่า A คิดอะไรแต่ตอนนั้นผมเหมือนยิ้มๆ มองเขา แล้วคิดในใจเกิดอะไรขึ้นกับเรา ผมเริ่มนอยหนักมาก ผมสับสน แต่ A ก็เป็นผช.ปกติ บอยๆเล่นกีฬาแมนๆลุยๆปกติ Aก็เหมือยผช.ทั่วไป ผมก็ปกตินะ อนาคตก็อย่างมีครอบครัวปกติ ไม่ใช่ไบแน่นอน แล้วในที่สุดก็ถึงช่วงที่ผมดราม่าหนักมาก ช่วงที่ใกล้วันปัจฉิมแล้ว ถ่ายรูป นั่งคุย นั่งรวมตัวกับเพื่อนทั้งห้อง ผมร้องไห้หนักมาก ผมก็กอดกับเพื่อนเกือบทุกคนในห้อง เพราะเราต้องจากกัน ทุกคนก็ร้องไห้ธรรมดา ผมมองหา Aไม่เจอ อยู่ดีๆก็หายไป พอสักพัก A เดินมาตาแดงๆ ผมรีบเดินไปหาเขา ผมพูดกับเขา มากอดที ผมกอดแน่นมากแต่ผมไม่พูดอะไร ผมคิดว่า Aน่าจะรู้แต่แววตา A เศร้ามาก แล้วจากนั้นเราก็จากกัน โดยการที่ไม่ได้พูดอะไรกันเลย
แต่หลังจากนั้นก็มีโทรคุยกันบ้าง ผมก็โอเคกับการที่ยังมีโทรมาคุยอยู่บ้าง จน A และผมใกล้เปิดเรียนเข้ามหาลัยแล้วแต่เรา 2คน เรียนคนละที่และแต่ต่างกันมาก ไกลกัน ผมเรียนวิศวะ Aเรียนอยู่ต่างจังหวัด และผมคิดว่าเราไม่รู้จะได้เจอกันอีกเมื่อไหร่ ผมเศร้ามาก แต่ผมไม่รู้ว่า A โอเคมั้ย จนผมกับเพื่อนสนิทผมไปซื้อชุดนักศึกษา สักพัก A โทรมาถามว่าอยู่ไหน ผมก็บอกมาซื้อชุดนักศึกษากับเพื่อน A ก็เลยพูดส่วนกับมา พรุ่งพามาซื้อด้วย ดูหนังด้วย ผมตกใจมากแต่ A บอกเดี๋ยว มี B กับเพื่อนอีกคนไปด้วย ผมก็โอเค ได้ๆ ผมก็พาไปซื้อชุดนักศึกษา ดูหนัง กินข้าว ถ้ารวมผมกับA และเพื่อนก็ 4คน วันนั้นโรงหนังคนเยอะมาก แต่A ก็อยากจะดู ผมกับเพื่อน A ก็ไปซื้อตัว คนเต็มมาก ที่ว่าง4ที่ติดแถวอื่นไม่มีเลย มีแต่แถวหน้า ก็เห็น A อยากดูหน้าก็หน้า แต่มันก็มีที่ว่าง 2ที่ติด หลายที่นะ แต่ผมเห็นมากัน4คนก็นั่งติดกันโอเคกว่า พอเข้าโรงหนัง มันนั่งหน้าเลย ดูไม่รู้เรื่อง เลยตัดสินใจออกไม่ดู แต่A พูดตอนออกมาแล้วว่า ทำไมที่จริงนั่ง 2คนก็ได้ ให้ Bไปนั่งกับเพื่อนอีกคนก็ได้ ผมไม่รู้ผมก็ได้แค่ยิ้ม จนตอนกลับ ผมเริ่มนิ่งเพราะหลังจากนี้ไม่รู้จะได้เจอกันอีกเมื่อไหร่ เรานั่งแท๊กซี่กลับ ผมยิ่งนิ่งใหญ่ A ก็นิ่งนะ ตาเศร้าๆ เขาจับมือผมทีเล่นทีจริงอีกเหมือนเดิม แล้วพูดว่า จบไปแล้วไม่ลืมกันนะ ครั้งนี้ผมตอบ เคๆ ไม่ลืมหรอกนะ แล้ววันนั้นผมมองตา A ก่อนจากกัน ผมรู้สึกว่าผมและเขาไม่โอเค ผมได้แต่ยิ้ม A ก็ยิ้มแต่สายตาเศร้า
จนมาถึงวันนี้ 4-5 ปี ผมไม่ได้เคยเจอ A เลยสักครั้ง ผมร้องไห้หนักมากช่วงแรก เราไม่ได้คุยโทรศัพท์กันอีกเลย เฟสคุยกันนับครั้งได้ จนวันนี้ A เรียนจบแล้ว ผมก็เรียนจบแล้ว A ก็มีแฟนแล้ว ตามที่ผมรู้คบกันมา 2-3ปีแล้ว เป็นผญ. ผมก็โอเคเพื่อนกูมีแฟนสักที ผมคิดว่าเรื่องมี่ผ่านมามันเป็นความผูกพันธ์มากกว่า ไม่ใช่ความรักชายกับชาย มันคงเป็นช่วงนึงที่เราสับสนแค่นั้นเอง ก็ขอบคุณที่ผ่านเข้ามา ผมคงไม่ลืม ถ้ากลับไปได้จะตอบทุกคำถาม จะได้ไม่ค้างคา มิตรภาพของเพื่อนสำคัญสุด หวังว่าเราจะได้พบกันอีก
เล่าสู่กันฟังครับ.. ^^"
เ