คน กทม. ไม่มีญาติอยู่ ตจว. ช่วงเทศกาล (ปีใหม่ สงกรานต์) พอเห็นหลายคนนั่งรถกลับบ้าน ... เคยคิดอยากมีญาติอยู่ ตจว.บ้างไหม?

ไม่ใช่คนกรุงเทพค่ะ แต่ทั้งพ่อและแม่พื้นเพเป็นคนต่างจังหวัดทั้งคู่ เราจึงมีบ้านตาบ้านยาย และบ้านปู่บ้านย่าให้กลับทุกๆ ปี
ขอพูดในฐานะคนที่ชอบซึมซับบรรยากาศระหว่างการเดินทางกลับบ้านนะคะ
โดยปกติแล้วจะได้กลับบ้านพ่อหรือบ้านแม่ทุกวันสงกรานต์และวันปีใหม่ เมื่อก่อนต้องเลือกว่าจะไปบ้านไหน
หรือไม่ก็แวะบ้านพ่อก่อน แล้วค่อยไปต่อบ้านแม่ เพราะบ้านพ่ออยู่ใกล้กว่า
แต่เดี๋ยวนี้ปู่กับย่าเสียแล้วค่ะ ที่หมายของบ้านเราจึงมีแค่ที่เดียวคือบ้านแม่ ส่วนบ้านพ่อแค่แวะทักทายเอาของฝากไปให้ไม่ได้นอนพัก

เราเชื่อแน่ว่าต้องมีคนที่มีความรู้สึกอย่างเดียวกันกับเรา คือชอบบรรยากาศการเดินทางที่รถติดๆ เนี่ยแหละค่ะ
(แต่บ้านเราเลือกที่จะใช้ทางเลี่ยงนะ ถึงจะต้องอ้อมไกลหน่อย หรือลัดไปทางเปลี่ยวนิดนึงก็เถอะ
แต่รถก็เคลื่อนตัวได้ดี ถึงที่หมายเร็วกว่า และคนขับก็ไม่เหนื่อยมากด้วย)
โดยเฉพาะช่วงปีใหม่ เราจะตื่นเต้นทุกครั้งที่ได้กลับบ้านยาย ยิ่งเมื่อก่อนหน้าหนาวอากาศจะเย็นมากกก เราสนุกทุกครั้งที่ได้เดินทาง
ถึงแม้ท้องถนน ร้านอาหาร ปั๊มน้ำมัน ห้องน้ำ หรือจุดแวะพักที่ไหนๆ จะแออัดไปด้วยผู้คนมากแค่ไหนก็ตาม
แต่ด้วยความสุข ความหวังที่เราสามารถสัมผัสได้จากแววตา รอยยิ้ม เสียงพูดคุยผ่านโทรศัพท์ด้วยหน้าตาที่เปี่ยมไปด้วยความสุข
ความดีใจระคนความตื่นเต้นที่ปนเปอยู่ในน้ำเสียง สายตาคนพูดฉาบไปด้วยความหวังมองไปท้ายกระบะรถที่เต็มไปด้วยข้าวของสัมภาระ
พร้อมของฝากที่แพคใส่กล่องมัดด้วยเชือกฟางมาอย่างดี บางคนหอบตู้เย็น โทรทัศน์ เครื่องซักผ้า ที่ปัจจุบันมันมีขายอยู่ทุกๆ ที่
แต่ก็เลือกที่จะหอบหิ้วกลับไปด้วย ภาพแบบนี้แหละมันอบอุ่นอย่างบอกไม่ถูก (อาจจะเพราะเราไม่กลัวคนเยอะ ไม่เบื่อที่จะต้องรอ ไปเรื่อยๆ เหนื่อยก็หยุด ไม่จำเป็นต้องรีบร้อนอะไร เราจึงรับสภาพความไม่สะดวกพวกนี้ได้)

ด้วยความที่ครอบครัวของแม่เป็นครอบครัวใหญ่ ยายมีลูกหลายคน พอหน้าเทศกาลทีไร ลูกหลานจะพากันกลับบ้าน
อยู่รวมกันพร้อมหน้า เราชอบช่วงเวลาที่ได้พบหน้ากัน ยายจะตั้งหน้าตั้งตารอวันที่ลูกๆ กลับ แค่หัวรถทิ่มเข้าไปในเขตบ้าน
มันเหมือนรอบๆ ตัวอบอวลไปด้วยความสุข ญาติพี่น้องจะเข้ามาทักทายพูดคุยกัน บ้านที่เคยเงียบเหงากลับมามีชีวิตชีวาอีกครั้ง
ชอบเวลาตั้งวงกินข้าวที่ต้องปูเสื่อต่อกัน 4 ผืน (แต่เวลาล้านจานหน้าหนาวด้วยจำนวนคนขนาดนี้นี่มันนรกชัดๆ - -)
ชอบเวลาอาบน้ำ ที่ต้องกลั้นหายใจเฮือกใหญ่ ก่อนสาดน้ำใส่ข้างฝา 555+
(บ้านยายไม่มีเครื่องทำน้ำอุ่น น้ำบาดาลสภาพเป็นด่าง แถมยังแดงนิดๆ ด้วย)
ชอบเวลานอนรวมกันที่ต้องปูฟูกเรียงติดกันเป็นพรืด ห่มผ้าฝ้ายทอมือยัดด้วยนุ่นที่ยายทำเองเมื่อสมัยสาวๆ
นอนคุยกันแข่งกับเสียงแมลงข้างนอกที่ดังมาแว่วๆ แม้จะมีเสียงเพลงหมอลำดังมาไกลๆ จากงานบุญที่ไหนสักที่แถวนั้นก็เถอะ แต่กลับนอนหลับสนิท และตื่นเช้ามากอย่างที่ตอนอยู่บ้านตัวเองไม่เคยคิดจะตื่นเช้าขนาดนี้
ชอบเวลาต้องเดินสายทำบุญ ไปทอดผ้าป่าบ้าง ไปเยี่ยมเยียนหลวงพ่อวัดป่าที่เคารพนับถือ เราว่าคนต่างจังหวัดอัธยาศัยดีมาก
รู้จักไม่รู้จัก ทุกคนยิ้มทักทาย คุยกันได้หมด แล้วมันน่ารักมากตรงที่ เค้าจะพยายามพูดสำเนียงเดียวกันกับเรา
(เราฟังภาษาแม่ออก แต่พูดไม่ได้ - -)

ยายเราแก่มากแล้ว ทุกครั้งที่ลูกๆ กลับบ้านพร้อมหน้ากัน ยายจะมีความสุขมาก ทานข้าวได้เยอะ
สีหน้าดี ยิ้มและหัวเราะเสียงดัง เราชอบความอบอุ่นนี้ ลูกๆ หลานๆ ทุกคนมาเพื่อเป้าหมายเดียวกัน
คืออยากให้ยายมีความสุข ทุกคนก็มีความสุขไปด้วย เราคิดว่าทุกคนกลับมาบ้านเพื่อซึมซับความสุขนี้
แล้วกลับมาทำงานอย่างมีความหวังว่าจะได้กลับไปรับความสุขนี้อีกครั้งในปีถัดไป
เมื่อวานกว่าจะได้เดินทางกลับก็บ่ายมากแล้ว รถติดมาก กว่าจะกลับถึงบ้านก็เกือบสว่าง
แม้เราจะต้องมาทำงานต่อทั้งๆ ที่ยังเหนื่อยกับการเดินทาง และยังไม่ได้พักผ่อนเต็มที่
แต่ความสุข ความสนุก ความอบอุ่นตลอด 5 วันที่ผ่านมายังคงอยู่
และเรากลับคิดว่า...โชคดีจังที่มีบ้านต่างจังหวัดให้กลับ ^^

#สวัสดีปีใหม่นะคะ
ปล.ข้าวบ้านยายหอมและอร่อยที่สุดในโลก~ ขนมา 4 กระสอบ!!!!