กลับมาแล้วค่าาาาาาา สวัสดีวันสิ้นปีด้วยน้าาาาา
หายหน้ากันไปครึ่งปีเห็นจะได้ ฮ่าๆๆๆ ไม่รู้ว่าจะยังมีใครจำกันได้ไหมหนอ...(ใครเค้าจะอยากจำแก??)
คราวนี้กลับมาพร้อมกับเรื่องเล่าอีกแล้วค่ะ เพราะเรามีโอกาสได้ไปแสดงที่ญี่ปุ่นอีกแล้วเป็นรอบที่สอง หลังจากที่ได้งานประจำจนทิ้งการร้องเพลงไปเลยมาพักใหญ่ๆ รวมๆแล้วร่วมสี่ห้าเดือนเห็นจะได้ (นานจริงอะไรจริงแฮะ)
ไม่อยากจะบ่นเลย(แต่ก็กำลังบ่น ฮ่าๆๆ)ว่าคราวก่อน กว่าจะมาบอกให้เราเตรียมการแสดงก็เดือนตุลาโน่น คราวนี้เด็ดกว่าค่ะ เพราะหลังจากพยายามถามฮีมาตั้งแต่ช่วงกันยา ตุลา ฮีก็บอกไม่รู้ๆ มาจนกระทั้งต้นเดือนธันวา เพิ่งจะมาถามว่า ปีนี้เธอร้องเพลงได้มั้ย
...รออีกสามวันจะแสดงค่อยมาถามก็ได้นะทีรัก แหม่..
แต่ก็แน่นอนว่าเราตอบตกลงค่ะ ซึ่งฮีก็เลือกเพลง Popular จากละครเพลงเรื่อง Wicked มาให้ ซึ่งเป้นเพลงถนัดของเราอยู่แล้ว แต่ประเด็นคือ เวทีใหญ่มากกกก และเพลงนี้เป็นเพลงที่มีแอคติ้งเยอะมากกกกก เพราะคนร้องคือต้องเล่นกับอีกคนตลอดเวลา ซึ่งแน่นอนว่าพอแสดงจริง อีกคนที่ว่า...มันไม่มี เอิ้กกกกกกกกก สรุปก็คือเล่นคนเดียวสนุกสนานไป ซึ่งเราเองก็เริ่มกังวลว่าเราจะทำได้ดีพอมั้ย เพราะเพลงนี้มันร้องเป็นภาษาอังกฤษ และค่อนข้างเร็วมาก กึ่งๆพูดตลอดเวลา และมานั่งคิดๆดู คนญี่ปุ่นรู้จักเพลงนี้แค่ไหน และเค้าจะเก็ทกับเพลงแค่ไหน เพราะถ้าคนฟังไม่เข้าใจ ก็จะรู้สึกว่า นังนี่มันออกมาวิ่งแด๊กๆๆๆอะไรไปๆมาๆบนเวทีเนี่ย...เมื่อคิดได้ตามนั้น เราก็เลยถามฮีเพื่อความแน่ใจ ว่าเอาเพลงนี้จริงง่ะ ชั้นร้องดิสนีย์อย่างอื่นได้นะเธอ อิเพลงที่แบบ คนฟังอินโทรก็นึกหน้านางเอกออกแล้ว อะไรงี้ จะได้เซฟๆหน่อย สบายใจ ซึ่งฮีก็รับปากว่าจะไปคิดดูให้ว่าจะเปลี่ยนเป็นเพลงอะไรดี
อีกหลายวันถัดมา...ฮีก็เลยมาบอกว่า ร้องเพลงจากเรื่อง Enchanted มั้ย เอาเพลง That's how you know ก็ได้ น่ารักดี ซึ่งจริงๆเราก็ชอบค่ะ แต่ประเด็นคือเพลงนี้มีเสียงคอรัสผู้ชายเยอะมาก และแน่นอนว่า...ไม่มีผู้ชาย...
จะเอาไงล่ะทีนี้ คิดกันไปคิดกันมา เราเองก็ยังยืนยันคำเดิมว่า ให้ร้องอะไรที่จำได้ง่ายๆอย่างพวกเงือกน้อย มู่หลาน อะไรงี้ก็ได้นะ ชิวดี คนรู้จัก และผ่านไปสักพัก ฮีก็ดีดนิ้วเปาะ...บอกว่า นี่ไง เพลงนี้ Happy working song ไง
...ก็ดีนะ...เฮ้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย เอาเพลงนี้จริงดิ?!?
ก็ไม่อยากเรื่องมาก แต่แหม เพลงก็ไม่ใช่ง่ายๆน่ิ เพราะยังจำเนื้อเพลงไม่ได้เท่าไหร่เลย เพราะไม่เคยร้องออกงานมาก่อน มีแต่ร้องเล่นๆไม่เคยจบเพลงที่บ้าน แต่ฮีก็ยืนยันค่ะ ว่าเอาเพลงนี้แหละ คนรู้จักแน่ๆ
เอาก็เอาวะ...
แล้วปัญหาก็เกิดขึ้น เมื่อเราต้องมานั่งคิดถึงคอสตูมที่จะใส่ เพราะบอกเลยว่าจากปีที่แล้ว โรงละครใหญ่มากกกกกกกกก
...ขายของ...คลิปปีที่แล้วค่ะ 5555555555
จะเห็นเลยว่าเวทีมันใหญ่...ใหญ่มากกกกกกก เพราะที่เห็นเรายืนร้องเพลงนั่นใช้พื้นที่ประมาณ60%ของเวทีเท่านั้น แล้วมาคิดถึงสภาพที่ต้องร้องเพลงคนเดียว วิ่งไปวิ่งมาลั้นลาชิกกะดิ้ว มันจะไหวเร้ออออออออ
และแล้วเสียงสวรรค์ก็มาในเวลาที่ต้องการ เพราะฮีบอกว่า เออ ลืมบอกไปว่าปีนี้จองฮอลล์นั้นไม่ทัน ปกติเราจะร้องที่ Lumiere Hall แต่คราวนี้ต้องเปลื่อนค่ะ มาเป็น Energy Hall แทน ซึ่งเราเองก็พยายามหารูปมาเลือดตาแทบกระเด็น และสุดท้ายคุณชายก็ส่งมาให้
ทาดาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา
เล็กลงกว่าเดิมตั้งครึ่ง หวานนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน
แต่สุดท้ายก็ยังตัดปัญหาเรื่องคอสตูมไมไ่ด้ เพราะชุดแม่นางจีเซลนั้นเป็นชุดแต่งงานสุ่มไก่ ซึ้งเราคงไม่มีปัญญาแบกไปญี่ปุ่นด้วยอย่างแน่นอน จะสั่งออนไลน์ก็ไม่มั่นใจจริงๆว่ามันจะออกมาดูดีเหมือนในรูปมั้ย เพราะจากประสบการณ์ซื้อชุดราตรีออนไลน์ ต่อให้มันสวยประมาณนึง แต่ก็ไม่สามารถการัยตีได้เลยว่าคนหุ่นไม่ปกติเหมือนชาวบ้านอย่างเราจะสามารถใส่ได้สวย 5555555
สุดท้ายก็สู.สุดคือสู่สามัญค่ะ...ตัดเอง!!!!
เดี๋ยววววว คือ จขกท นั้นไม่ได้ตัดเสื้อผ้าเป็น ฮ่าๆๆๆๆ จริงๆแล้วคือมีเสื้ออยู่ตัวนึงได้มาจากร้านมือสองตอนอยู่นิวยอร์ค น่าจะเป็นพวกคอสตูมฮาโลวีนที่ไม่ได้ใส่แล้ว บวกกับมีจักรเย็บผ้าที่บ้าน (ซึ่งไม่เข้าใจว่าทั้งบ้านไม่มีใครเย็บผ้าเป็น เราจะมีจักรทำไม) อย่ากระนั้นเลย เดือนธันวาทั้งเดือนมีวันหยุดสองวันถ้วน ไปซื้อผ้ามาตัดชุดกันเถอะ!!!!!!!!!!!!!
จริงๆชุดก็ไม่ได้ซับซ้อนอะไรนะคะ ออกแนว Mix and (ไม่)Match มากกว่า เอาเสื้อ เอาคอร์เซทมา ตัดกระโปรงง่ายๆสัดตัวก็โอเค เราก็ไถจักรปื้ดๆอยู่ครึ่งวัน ใช้ผ้ารวมแล้วสี่ชั้น ชั้นละ10เมตรในการทำกระโปรง ใส่ออกมาเหมือนป้าอ้วน 5555555555555555
ไม่ต้องลองไม่ต้องเช็คมันแล้ว จุดนี้ เนื่องจากที่ทำงานเราก็ยุ่งหนักมากประมาณนึงเลยค่ะ เพราะตอนนี้เราทำงานอยู่ร้านขนม ซึ่งช่วงเทศกาลมันก็นะ...
โม้มานาน ข้ามไปถึงความสนุกสนานตอนเดินทางเลยดีกว่าาาาาา
เราออกเดินทางโดยสายการบินไชน่า อีสเทิร์น แอร์ไลน์ค่ะ เพราะเท่าที่เช็ค ณ เวลานั้น(ซึ่งก็มีจำกัดเหลือเกิน) มันถูกสุด แถมได้กระเป๋าตั้งสองใบ ซื้อสิคะ รออะไร
แต่พอไปเชคอิน อุแม่จ้าวววววววววววววววววววว
แถวยาวเป็นหางว่าว แถมยังมาเป้นกรุ๊ป เสียงดังโหวกเหวกสนุกสนานมาก และความสนุกถัดมาคือ ไฟลท์ดีเลย์ไปชั่วโมงกว่า...
เอาล่ะสิ ถึงเซี่ยงไฮ้มีเวลาสำหรับเปลี่ยนเครื่องเกือบสองชั่วโมง นี่ช้าไปแล้วชั่วโมงกว่า...เอาน่ะ มันต้องทัน ถ้าไม่ทันเค้าก็คงทำอะไรสักอย่างแหละ...มั้ง...เค้าคงไม่ปล่อยให้ผู้โดยสารน้อยตาดำๆอย่างเราต้องตกเครื่องแน่นอน...
และแล้ว เราก็เหินฟ้าไปถึงเซี่ยงไฮ้ วิ่งตาเหลือกจากเครื่องไปต่ออีกเครื่องด้วยเวลาก่อนบอร์ดดิ้ง5นาที สนุกสนานเฮฮาปาร์จิงโกะจริงๆค่ะ และก้โล่งใจอีกนิด เพราะไฟล์ท์จากเซี่ยงไฮ้ไปญี่ปุ่นก็ดีเลย์ แต่ถึงค่อนข้างจะตรงเวลา...มั้ง...เราถึงญี่ปุ่น วิ่งไป ตม.และก็ช๊อคอีกรอบเพราะคิวมันช่างโหดร้ายยิ่งนัก เบ็ดเสร็จรอเข้า ตม.อยูเกือบชั่วโมง เน็ตสนามบินก็ใช้ไม่ได้ ไม่รู้จะติดต่อคนข้างนอกได้ยังไงเหมือนกัน จริงๆแล้วไม่รู้ด้วยซ้ำค่ะว่าใครมารับ เหอๆๆๆๆ
เสร็จนั่นนี่ก็ออกมารอกระเป๋า แต่อนิจจา รอไปเกือบยี่สิยนาที ทำไมไม่เห็นมีกระเป๋าเราเลยฟระ รอจนเซ็ง คาดว่าคนอื่นคงได้กระเป๋ากันไปเกือบหมดแล้ว สุดท้ายก็มีเจ้าหน้าที่สนามบิน(สวยด้วย)เดินมาถามว่า นี่ชื่อคุณรึเปล่า...พร้อมกับพาเราไปที่ป้ายชื่อที่ตั้งไว้ตรงที่เราไม่ทันได้สังเกตเพราะมัวแต่สนใจสายพานกระเป๋า แล้วก็พาเราไปติดต่อเจ้าหน้าที่สายการบิน
...เพื่อจะได้รู้ว่ากระเป๋ษท่านอยู่ที่เซี่ยงไฮ้ กำลังเดินทางมาพร้อมกับไฟลท์ที่เร็วที่สุดนะก๊ะ...
เฮ้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
แต่ก็ยังโอเคนะคะ ทางเค้าก็บอกว่าถ้ารอรับไม่ไหวจริงๆเดี๋ยวจะส่งไปที่บ้านให้ ได้พรุ่งนี้เช้าก่อนเที่ยงนะยูวววว ก็โอเค กรอกที่อยู่ บลาๆๆๆ แล้วเดินหน้าเหี่ยวแห้งงออกมาข้างนอก ยังคงใช้อินเตอร์เน็ตไม่เสถียรเลย เพราะพอเช็คเมสเสจไลน์ได้ รับได้ แต่ตอบข้อความไม่ไปซักที โทรหาคุณชายก็คุยได้ทีละสิบวิยี่สิบวิ จับใจความได้ว่าคนมารับคือท่านแม่
เวรแล้ว แล้วแม่รออยู่เกือบสองชั่วโมงเนี่ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
เดินหากันอยู่พักนึง จนเจอกัน แม่ก็มองเรา มองกระเป๋า แล้วคงสงสัยว่าทำไมหล่อนมีเป้มาใบเดียว (และกระเป๋ากล้อง และกล่องใส่ของขวัญบักคุณชาย) ก็พยายามอธิบายกะท่านแม่จนเข้าใจกันคร่าวๆ...มั้ง ((คือท่านแม่ไม่ค่อยพูดภาษาอังกฤษจริงๆนะ)
สุดท้ายท่านแม่ก็บอก ไปลูก กลับบ้านกัน แล้วก็พาเดินไปที่รถ ขับกลับบ้าน แต่ระหว่างทาง จู่ๆท่านแม่ก็หันมาถามว่า...แล้วคืนนี้จะเอาอะไรใส่ล่ะ
เออว่ะ จะเอาอะไรใส่?? พอเห็นหน้ายุ่งๆของเรา ท่านแม่ก็หัวเราะ แล้วบอกว่า ไปลูก ไปซื้อเสื้อผ้ากันนนนน
ท่านแม่ไปจอดรถ แล้วลากแขนเราไปที่ร้านเสื้อผ้าราคาไม่แพงแถวบ้าน เลือกนั่นเลือกนี่มาให้ แล้วก็ลากไปจ่ายเงิน...แน่นอนว่าท่านแม่จ่ายให้เพราะพอเราตั้งท่าจะจ่าย ท่านแม่ก็บอกว่า โน่วววววววววว อันนี้บักคุณชายออกให้ ถือว่าเป็นการปลอบขวัญความเหนื่อยจากการเดินทางแล้วกันนะจ๊ะ
แม่ดูลั้นลาเนอะ ="=
จ่ายเงินเสร็จก็กลับบ้าน เราอาบน้ำแต่งตัวเพราะชุดที่ใส่มามันใส่ตั้งแต่เมื่อวานเย็นแล้ว เริ่มรู้สึกได้ถึงกลิ่นตุๆ เสร็จแล้วก็ไปกินข้าวกันที่ร้านอาหารแถวนั้นพร้อมคุณชาย แล้วก็ไปสตูดิโอเพื่อซ้อมการแสดงในคอนเสิร์ตที่กำลังจะมาถึงในอีกสองสามวันข้างหน้า...
และเพราะมันคือการมาญี่ปุ่นครั้งที่สี่ แน่นอนว่าบรรดาแดนเซอร์สาวๆก็ย่อมจะจำยัยผมม้าหน้าบานคนนี้ได้เป็นอย่างดี ทุกคนก็เข้ามาทักทายกันพอหอมปากหอมคอ และก็ถามว่า ปีนี้เธอจะมาร้องเพลงมั้ยยยย ร้องกันนะ อยากฟัง...
ก็มาร้องแล้วนี่ไงจ๊ะเบ่บี๋ มาเต้นให้เค้าสิ อิอิอิ
และแล้วท่านพี่สาวก็เดินมาหา แล้วบอกว่า แพนจังงงงง คราวนี้ร้องเพลงนี้ เรามีของแถมให้ด้วยนะ...คุยไปคุยมา คือท่านแม่เกิดความอยากจะให้เพลงมันมุ้งมิ้งขึ้น ก็เลยไปลากเด็กน้อยรุ่นเล็กสุดของโรงเรียนมาให้เดินตามเราต้อยๆเป็นแม่เป็นพาลูกออกหาอาหาร รวมแล้วสิบคน และยังค่ะ มันยังไม่มุ้งมิ้งพอ...ท่านแม่เพิ่มความมุ้งมิ้งโดยการจับเด็กๆใส่ชุดนางฟ้าน้อยๆมีปีกสีขาว และบางคนก้มีผ้าคลุมขนๆเป็นธีมคริสมาสแครอล พร้อมเทียน(ปลอม)เล็กๆอีกคนละอัน
เดี๋ยวนะแม่...เพลงหนูมันเพลงทำความสะอาดบ้าน แม่เอาเด็กมาถือเทียนคริสมาสทำไม ถือแปรงขัดส้วมสิแม่!!!
และแน่นอนว่าประโยคข้างบนนั่น..พูดไม่ได้..
สุดท้ายก็ต้องจำใจเป็นแม่เป็ดร้องเพลงทำความสะอาดบ้านโดยมีลูกเป็ดน้อยทั้งสิบยืนเอียงซ้ายเอียงขวาเป้นนางฟ้าถือเทียนอยู่ข้างหลัง...
เอาวะ...มาขนาดนี้แล้วนี่ ="=
เดี๋ยวมาต่อนะคะ ขอเวลาหายใจ + พิมพ์อีกหน่อย จขกท เป้นคนพิมพ์ช้า 5555555555555555555
ปล. แวะมาแปะรูปค่ะ พอดีทำของขวัญให้ฮีในวันครบรอบ แฮ่ๆ อันนี้เป็นน้ำตาลฟองดองค่ะ ทำคลุมโฟมเอาไปให้ฮีเป็นของขวัญ ^^
เรื่องเล่าจากสาวเอ๋อ :: เมื่อฉันไปแสดงที่ญี่ปุ่น...รอบสอง (กระทู้ขี้บ่น โปรดอภัย)
หายหน้ากันไปครึ่งปีเห็นจะได้ ฮ่าๆๆๆ ไม่รู้ว่าจะยังมีใครจำกันได้ไหมหนอ...(ใครเค้าจะอยากจำแก??)
คราวนี้กลับมาพร้อมกับเรื่องเล่าอีกแล้วค่ะ เพราะเรามีโอกาสได้ไปแสดงที่ญี่ปุ่นอีกแล้วเป็นรอบที่สอง หลังจากที่ได้งานประจำจนทิ้งการร้องเพลงไปเลยมาพักใหญ่ๆ รวมๆแล้วร่วมสี่ห้าเดือนเห็นจะได้ (นานจริงอะไรจริงแฮะ)
ไม่อยากจะบ่นเลย(แต่ก็กำลังบ่น ฮ่าๆๆ)ว่าคราวก่อน กว่าจะมาบอกให้เราเตรียมการแสดงก็เดือนตุลาโน่น คราวนี้เด็ดกว่าค่ะ เพราะหลังจากพยายามถามฮีมาตั้งแต่ช่วงกันยา ตุลา ฮีก็บอกไม่รู้ๆ มาจนกระทั้งต้นเดือนธันวา เพิ่งจะมาถามว่า ปีนี้เธอร้องเพลงได้มั้ย
...รออีกสามวันจะแสดงค่อยมาถามก็ได้นะทีรัก แหม่..
แต่ก็แน่นอนว่าเราตอบตกลงค่ะ ซึ่งฮีก็เลือกเพลง Popular จากละครเพลงเรื่อง Wicked มาให้ ซึ่งเป้นเพลงถนัดของเราอยู่แล้ว แต่ประเด็นคือ เวทีใหญ่มากกกก และเพลงนี้เป็นเพลงที่มีแอคติ้งเยอะมากกกกก เพราะคนร้องคือต้องเล่นกับอีกคนตลอดเวลา ซึ่งแน่นอนว่าพอแสดงจริง อีกคนที่ว่า...มันไม่มี เอิ้กกกกกกกกก สรุปก็คือเล่นคนเดียวสนุกสนานไป ซึ่งเราเองก็เริ่มกังวลว่าเราจะทำได้ดีพอมั้ย เพราะเพลงนี้มันร้องเป็นภาษาอังกฤษ และค่อนข้างเร็วมาก กึ่งๆพูดตลอดเวลา และมานั่งคิดๆดู คนญี่ปุ่นรู้จักเพลงนี้แค่ไหน และเค้าจะเก็ทกับเพลงแค่ไหน เพราะถ้าคนฟังไม่เข้าใจ ก็จะรู้สึกว่า นังนี่มันออกมาวิ่งแด๊กๆๆๆอะไรไปๆมาๆบนเวทีเนี่ย...เมื่อคิดได้ตามนั้น เราก็เลยถามฮีเพื่อความแน่ใจ ว่าเอาเพลงนี้จริงง่ะ ชั้นร้องดิสนีย์อย่างอื่นได้นะเธอ อิเพลงที่แบบ คนฟังอินโทรก็นึกหน้านางเอกออกแล้ว อะไรงี้ จะได้เซฟๆหน่อย สบายใจ ซึ่งฮีก็รับปากว่าจะไปคิดดูให้ว่าจะเปลี่ยนเป็นเพลงอะไรดี
อีกหลายวันถัดมา...ฮีก็เลยมาบอกว่า ร้องเพลงจากเรื่อง Enchanted มั้ย เอาเพลง That's how you know ก็ได้ น่ารักดี ซึ่งจริงๆเราก็ชอบค่ะ แต่ประเด็นคือเพลงนี้มีเสียงคอรัสผู้ชายเยอะมาก และแน่นอนว่า...ไม่มีผู้ชาย...
จะเอาไงล่ะทีนี้ คิดกันไปคิดกันมา เราเองก็ยังยืนยันคำเดิมว่า ให้ร้องอะไรที่จำได้ง่ายๆอย่างพวกเงือกน้อย มู่หลาน อะไรงี้ก็ได้นะ ชิวดี คนรู้จัก และผ่านไปสักพัก ฮีก็ดีดนิ้วเปาะ...บอกว่า นี่ไง เพลงนี้ Happy working song ไง
...ก็ดีนะ...เฮ้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย เอาเพลงนี้จริงดิ?!?
ก็ไม่อยากเรื่องมาก แต่แหม เพลงก็ไม่ใช่ง่ายๆน่ิ เพราะยังจำเนื้อเพลงไม่ได้เท่าไหร่เลย เพราะไม่เคยร้องออกงานมาก่อน มีแต่ร้องเล่นๆไม่เคยจบเพลงที่บ้าน แต่ฮีก็ยืนยันค่ะ ว่าเอาเพลงนี้แหละ คนรู้จักแน่ๆ
เอาก็เอาวะ...
แล้วปัญหาก็เกิดขึ้น เมื่อเราต้องมานั่งคิดถึงคอสตูมที่จะใส่ เพราะบอกเลยว่าจากปีที่แล้ว โรงละครใหญ่มากกกกกกกกก
...ขายของ...คลิปปีที่แล้วค่ะ 5555555555
จะเห็นเลยว่าเวทีมันใหญ่...ใหญ่มากกกกกกก เพราะที่เห็นเรายืนร้องเพลงนั่นใช้พื้นที่ประมาณ60%ของเวทีเท่านั้น แล้วมาคิดถึงสภาพที่ต้องร้องเพลงคนเดียว วิ่งไปวิ่งมาลั้นลาชิกกะดิ้ว มันจะไหวเร้ออออออออ
และแล้วเสียงสวรรค์ก็มาในเวลาที่ต้องการ เพราะฮีบอกว่า เออ ลืมบอกไปว่าปีนี้จองฮอลล์นั้นไม่ทัน ปกติเราจะร้องที่ Lumiere Hall แต่คราวนี้ต้องเปลื่อนค่ะ มาเป็น Energy Hall แทน ซึ่งเราเองก็พยายามหารูปมาเลือดตาแทบกระเด็น และสุดท้ายคุณชายก็ส่งมาให้
ทาดาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา
เล็กลงกว่าเดิมตั้งครึ่ง หวานนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน
แต่สุดท้ายก็ยังตัดปัญหาเรื่องคอสตูมไมไ่ด้ เพราะชุดแม่นางจีเซลนั้นเป็นชุดแต่งงานสุ่มไก่ ซึ้งเราคงไม่มีปัญญาแบกไปญี่ปุ่นด้วยอย่างแน่นอน จะสั่งออนไลน์ก็ไม่มั่นใจจริงๆว่ามันจะออกมาดูดีเหมือนในรูปมั้ย เพราะจากประสบการณ์ซื้อชุดราตรีออนไลน์ ต่อให้มันสวยประมาณนึง แต่ก็ไม่สามารถการัยตีได้เลยว่าคนหุ่นไม่ปกติเหมือนชาวบ้านอย่างเราจะสามารถใส่ได้สวย 5555555
สุดท้ายก็สู.สุดคือสู่สามัญค่ะ...ตัดเอง!!!!
เดี๋ยววววว คือ จขกท นั้นไม่ได้ตัดเสื้อผ้าเป็น ฮ่าๆๆๆๆ จริงๆแล้วคือมีเสื้ออยู่ตัวนึงได้มาจากร้านมือสองตอนอยู่นิวยอร์ค น่าจะเป็นพวกคอสตูมฮาโลวีนที่ไม่ได้ใส่แล้ว บวกกับมีจักรเย็บผ้าที่บ้าน (ซึ่งไม่เข้าใจว่าทั้งบ้านไม่มีใครเย็บผ้าเป็น เราจะมีจักรทำไม) อย่ากระนั้นเลย เดือนธันวาทั้งเดือนมีวันหยุดสองวันถ้วน ไปซื้อผ้ามาตัดชุดกันเถอะ!!!!!!!!!!!!!
จริงๆชุดก็ไม่ได้ซับซ้อนอะไรนะคะ ออกแนว Mix and (ไม่)Match มากกว่า เอาเสื้อ เอาคอร์เซทมา ตัดกระโปรงง่ายๆสัดตัวก็โอเค เราก็ไถจักรปื้ดๆอยู่ครึ่งวัน ใช้ผ้ารวมแล้วสี่ชั้น ชั้นละ10เมตรในการทำกระโปรง ใส่ออกมาเหมือนป้าอ้วน 5555555555555555
ไม่ต้องลองไม่ต้องเช็คมันแล้ว จุดนี้ เนื่องจากที่ทำงานเราก็ยุ่งหนักมากประมาณนึงเลยค่ะ เพราะตอนนี้เราทำงานอยู่ร้านขนม ซึ่งช่วงเทศกาลมันก็นะ...
โม้มานาน ข้ามไปถึงความสนุกสนานตอนเดินทางเลยดีกว่าาาาาา
เราออกเดินทางโดยสายการบินไชน่า อีสเทิร์น แอร์ไลน์ค่ะ เพราะเท่าที่เช็ค ณ เวลานั้น(ซึ่งก็มีจำกัดเหลือเกิน) มันถูกสุด แถมได้กระเป๋าตั้งสองใบ ซื้อสิคะ รออะไร
แต่พอไปเชคอิน อุแม่จ้าวววววววววววววววววววว
แถวยาวเป็นหางว่าว แถมยังมาเป้นกรุ๊ป เสียงดังโหวกเหวกสนุกสนานมาก และความสนุกถัดมาคือ ไฟลท์ดีเลย์ไปชั่วโมงกว่า...
เอาล่ะสิ ถึงเซี่ยงไฮ้มีเวลาสำหรับเปลี่ยนเครื่องเกือบสองชั่วโมง นี่ช้าไปแล้วชั่วโมงกว่า...เอาน่ะ มันต้องทัน ถ้าไม่ทันเค้าก็คงทำอะไรสักอย่างแหละ...มั้ง...เค้าคงไม่ปล่อยให้ผู้โดยสารน้อยตาดำๆอย่างเราต้องตกเครื่องแน่นอน...
และแล้ว เราก็เหินฟ้าไปถึงเซี่ยงไฮ้ วิ่งตาเหลือกจากเครื่องไปต่ออีกเครื่องด้วยเวลาก่อนบอร์ดดิ้ง5นาที สนุกสนานเฮฮาปาร์จิงโกะจริงๆค่ะ และก้โล่งใจอีกนิด เพราะไฟล์ท์จากเซี่ยงไฮ้ไปญี่ปุ่นก็ดีเลย์ แต่ถึงค่อนข้างจะตรงเวลา...มั้ง...เราถึงญี่ปุ่น วิ่งไป ตม.และก็ช๊อคอีกรอบเพราะคิวมันช่างโหดร้ายยิ่งนัก เบ็ดเสร็จรอเข้า ตม.อยูเกือบชั่วโมง เน็ตสนามบินก็ใช้ไม่ได้ ไม่รู้จะติดต่อคนข้างนอกได้ยังไงเหมือนกัน จริงๆแล้วไม่รู้ด้วยซ้ำค่ะว่าใครมารับ เหอๆๆๆๆ
เสร็จนั่นนี่ก็ออกมารอกระเป๋า แต่อนิจจา รอไปเกือบยี่สิยนาที ทำไมไม่เห็นมีกระเป๋าเราเลยฟระ รอจนเซ็ง คาดว่าคนอื่นคงได้กระเป๋ากันไปเกือบหมดแล้ว สุดท้ายก็มีเจ้าหน้าที่สนามบิน(สวยด้วย)เดินมาถามว่า นี่ชื่อคุณรึเปล่า...พร้อมกับพาเราไปที่ป้ายชื่อที่ตั้งไว้ตรงที่เราไม่ทันได้สังเกตเพราะมัวแต่สนใจสายพานกระเป๋า แล้วก็พาเราไปติดต่อเจ้าหน้าที่สายการบิน
...เพื่อจะได้รู้ว่ากระเป๋ษท่านอยู่ที่เซี่ยงไฮ้ กำลังเดินทางมาพร้อมกับไฟลท์ที่เร็วที่สุดนะก๊ะ...
เฮ้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
แต่ก็ยังโอเคนะคะ ทางเค้าก็บอกว่าถ้ารอรับไม่ไหวจริงๆเดี๋ยวจะส่งไปที่บ้านให้ ได้พรุ่งนี้เช้าก่อนเที่ยงนะยูวววว ก็โอเค กรอกที่อยู่ บลาๆๆๆ แล้วเดินหน้าเหี่ยวแห้งงออกมาข้างนอก ยังคงใช้อินเตอร์เน็ตไม่เสถียรเลย เพราะพอเช็คเมสเสจไลน์ได้ รับได้ แต่ตอบข้อความไม่ไปซักที โทรหาคุณชายก็คุยได้ทีละสิบวิยี่สิบวิ จับใจความได้ว่าคนมารับคือท่านแม่
เวรแล้ว แล้วแม่รออยู่เกือบสองชั่วโมงเนี่ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
เดินหากันอยู่พักนึง จนเจอกัน แม่ก็มองเรา มองกระเป๋า แล้วคงสงสัยว่าทำไมหล่อนมีเป้มาใบเดียว (และกระเป๋ากล้อง และกล่องใส่ของขวัญบักคุณชาย) ก็พยายามอธิบายกะท่านแม่จนเข้าใจกันคร่าวๆ...มั้ง ((คือท่านแม่ไม่ค่อยพูดภาษาอังกฤษจริงๆนะ)
สุดท้ายท่านแม่ก็บอก ไปลูก กลับบ้านกัน แล้วก็พาเดินไปที่รถ ขับกลับบ้าน แต่ระหว่างทาง จู่ๆท่านแม่ก็หันมาถามว่า...แล้วคืนนี้จะเอาอะไรใส่ล่ะ
เออว่ะ จะเอาอะไรใส่?? พอเห็นหน้ายุ่งๆของเรา ท่านแม่ก็หัวเราะ แล้วบอกว่า ไปลูก ไปซื้อเสื้อผ้ากันนนนน
ท่านแม่ไปจอดรถ แล้วลากแขนเราไปที่ร้านเสื้อผ้าราคาไม่แพงแถวบ้าน เลือกนั่นเลือกนี่มาให้ แล้วก็ลากไปจ่ายเงิน...แน่นอนว่าท่านแม่จ่ายให้เพราะพอเราตั้งท่าจะจ่าย ท่านแม่ก็บอกว่า โน่วววววววววว อันนี้บักคุณชายออกให้ ถือว่าเป็นการปลอบขวัญความเหนื่อยจากการเดินทางแล้วกันนะจ๊ะ
แม่ดูลั้นลาเนอะ ="=
จ่ายเงินเสร็จก็กลับบ้าน เราอาบน้ำแต่งตัวเพราะชุดที่ใส่มามันใส่ตั้งแต่เมื่อวานเย็นแล้ว เริ่มรู้สึกได้ถึงกลิ่นตุๆ เสร็จแล้วก็ไปกินข้าวกันที่ร้านอาหารแถวนั้นพร้อมคุณชาย แล้วก็ไปสตูดิโอเพื่อซ้อมการแสดงในคอนเสิร์ตที่กำลังจะมาถึงในอีกสองสามวันข้างหน้า...
และเพราะมันคือการมาญี่ปุ่นครั้งที่สี่ แน่นอนว่าบรรดาแดนเซอร์สาวๆก็ย่อมจะจำยัยผมม้าหน้าบานคนนี้ได้เป็นอย่างดี ทุกคนก็เข้ามาทักทายกันพอหอมปากหอมคอ และก็ถามว่า ปีนี้เธอจะมาร้องเพลงมั้ยยยย ร้องกันนะ อยากฟัง...
ก็มาร้องแล้วนี่ไงจ๊ะเบ่บี๋ มาเต้นให้เค้าสิ อิอิอิ
และแล้วท่านพี่สาวก็เดินมาหา แล้วบอกว่า แพนจังงงงง คราวนี้ร้องเพลงนี้ เรามีของแถมให้ด้วยนะ...คุยไปคุยมา คือท่านแม่เกิดความอยากจะให้เพลงมันมุ้งมิ้งขึ้น ก็เลยไปลากเด็กน้อยรุ่นเล็กสุดของโรงเรียนมาให้เดินตามเราต้อยๆเป็นแม่เป็นพาลูกออกหาอาหาร รวมแล้วสิบคน และยังค่ะ มันยังไม่มุ้งมิ้งพอ...ท่านแม่เพิ่มความมุ้งมิ้งโดยการจับเด็กๆใส่ชุดนางฟ้าน้อยๆมีปีกสีขาว และบางคนก้มีผ้าคลุมขนๆเป็นธีมคริสมาสแครอล พร้อมเทียน(ปลอม)เล็กๆอีกคนละอัน
เดี๋ยวนะแม่...เพลงหนูมันเพลงทำความสะอาดบ้าน แม่เอาเด็กมาถือเทียนคริสมาสทำไม ถือแปรงขัดส้วมสิแม่!!!
และแน่นอนว่าประโยคข้างบนนั่น..พูดไม่ได้..
สุดท้ายก็ต้องจำใจเป็นแม่เป็ดร้องเพลงทำความสะอาดบ้านโดยมีลูกเป็ดน้อยทั้งสิบยืนเอียงซ้ายเอียงขวาเป้นนางฟ้าถือเทียนอยู่ข้างหลัง...
เอาวะ...มาขนาดนี้แล้วนี่ ="=
เดี๋ยวมาต่อนะคะ ขอเวลาหายใจ + พิมพ์อีกหน่อย จขกท เป้นคนพิมพ์ช้า 5555555555555555555
ปล. แวะมาแปะรูปค่ะ พอดีทำของขวัญให้ฮีในวันครบรอบ แฮ่ๆ อันนี้เป็นน้ำตาลฟองดองค่ะ ทำคลุมโฟมเอาไปให้ฮีเป็นของขวัญ ^^