Note : แฟนฟิกชั่นเรื่องนี้เขียนขึ้นมาด้วยความพีคคู่บอสออย ใน Ep.สุดท้าย ทำให้เขียนฟิกสั้นออกมาได้เรื่องหนึ่ง
Never Too Late [Boss/Oil] Hormones the Final Season’s Fanfiction
http://pantip.com/topic/34594113
แต่ความพีคก็ยังไม่ยอมหมด มันบังคับให้เราเขียนเรื่องยาวต่อค่ะ (จิตใจพยายามร่ำร้องว่า ปล่อยฉันไปเถิดดดด 555) ไม่ได้เขียนฟิกมานาน เขียนแล้วก็ไม่รู้จะเอาไปลงที่ไหนดี ขอลงที่พันทิบละกันนะคะ รู้จักอยู่ที่เดียวจริงๆ ค่ะ ยังไงก็ขอรบกวนพื้นที่ด้วยนะค้า >_< เท่าที่พล็อคไว้ คิดว่าน่าจะเป็นฟิกขนาดสั้นๆ ประมาณ 3-4 ตอนจบค่า
ฟิกสั้นด้านบน สามารถเป็น Ep.0 ได้เลยค่ะ ส่วน Ep.1 เราจะเขียนต่อจากฉากที่บอสกับออยเดินจูงจักรยานคุยกันไปนะคะ คราวนี้จะมองผ่าน Point of View ของออยบ้าง แต่ไม่ได้ให้ออยเป็นคนเล่าเรื่องเหมือนบอสใน Ep.0 ค่ะ (สารภาพตามตรง ว่าที่ผ่านมา เขียนแต่ฟิกวาย เลยถนัดแต่เขียนจากมุมมองหนุ่มๆ ค่ะ)
............................................
.
.
.
ออยไม่รู้ว่าทำไมอยู่ดีๆ วันนี้บอสถึงบุกมาหาถึงหน้าบ้าน พูดจาแปลกๆ แถมยังลากเธอไปกินข้าวหน้าตาเฉย แต่ด้วยความที่ปฎิเสธใครไม่ค่อยเป็น เธอก็เลยเดินออกไปกับเขาแบบงงๆ
ช่วงปีใหม่แบบนี้ ร้านค้าแถวบ้านหยุดยาวกันหมด ทั้งสองคนเดินวนหาร้านอาหารอยู่นานก็ไม่มีร้านไหนเปิด สุดท้ายก็มีแค่ร้านก๋วยเตี๋ยวลูกชิ้นปลาของอาแปะซอยข้างๆ ที่ไม่เคยปิดร้านไปเที่ยวกับใครเขา ความจริงออยชอบกินก๋วยเตี๋ยวร้านนี้เพราะกินมาตั้งแต่เด็กๆ แต่ไม่รู้ว่าคนขี้บ่นแบบบอสจะโอเคด้วยรึเปล่า
“ร้านนี้...ได้มั้ย” ออยหันไปถามด้วยสีหน้าลังเล พยายามสังเกตปฏิกิริยาของคนข้างๆ แต่บอสเพียงแค่มองเข้าไปในร้านแล้วพยักหน้า “อื้อ เอาดิ่ ใกล้ดี”
บอสจอดจักรยานไว้หน้าร้าน ก่อนที่ทั้งสองจะเดินเข้าไปหาที่นั่ง ช่วงหยุดยาวร้านเลยโล่ง มีลูกค้าอยู่แค่โต๊ะเดียวเท่านั้น อาแปะเจ้าของร้านเงยหน้าขึ้นมาจากหนังสือพิมพ์จีนที่แกนั่งอ่านอยู่หลังเตา “อ้าว อาออย ไม่ไปเที่ยวปีใหม่เหรอ” แกทักอย่างคนกันเอง ก่อนจะเลื่อนสายตาจากเด็กสาวไปมองเด็กหนุ่มที่ยืนหน้านิ่งอยู่ข้างหลัง “เส้นหมี่น้ำใสเหมือนเดิมใช่มั้ย แล้วเพื่อนจะกินอาราย”
“เหมือนเดิมค่ะแปะ บอส แกจะเอาอะไร” เธอตอบแล้วหันไปถามคนที่ยืนข้าง พยายามโฆษณานิดหน่อย “ลูกชิ้นปลาร้านนี้อร่อยนะ เย็นตาโฟก็อร่อย”
“เอาแบบแกก็ได้ จะได้ทำทีเดียว” อีกฝ่ายตอบง่ายๆ
ออยเดินนำบอสเข้าไปนั่งที่โต๊ะ ยังไม่ทันคุยอะไรกัน อาแปะก็ยกเส้นหมี่น้ำใสสองชามมาวางไว้พร้อมพวงเครื่องปรุง ออยเปิดฝา ตักเครื่องปรุงใส่ชามตามปกติ ก่อนจะชะงักเมื่อเห็นว่า คนที่นั่งฝั่งตรงข้ามกำลังมองดูเธออยู่
“มองอะไร” ถามด้วยสีหน้าสงสัย วันนี้บอสดูแปลกไปจริงๆ หรือจะยังโมโหที่ถูกบล็อคเฟซอยู่ก็ไม่รู้
“เปล่า” คนถูกถามส่ายหน้า ก่อนจะตอบ “แค่ดูแกใส่เครื่องปรุง ก๋วยเตี๋ยวร้านนี้ไม่ค่อยอร่อยเหรอ ถึงต้องปรุงเพิ่ม”
ออยแอบยิ้ม ถามทื่อๆ แบบไม่กลัวเจ้าของร้านจะได้ยินแบบนี้ค่อยสมกับเป็นบอสหน่อย “ก๋วยเตี๋ยวอาแปะอร่อยทุกทีแหละ แต่เราอดปรุงนิดๆ หน่อยๆ ไม่ได้ จะได้อร่อยขึ้นอีกไง“ พูดแล้วก็เพิ่งสังเกตว่า บอสหยิบช้อนตะเกียบเตรียมกินแบบไม่ปรุงอะไรเพิ่มเลย “นี่แกกินก๋วยเตี๋ยวไม่ปรุงเลยเหรอ”
“อือ เรากินจืดมาตั้งแต่เด็กๆ อ่ะ เราเคยอ่านมาว่า คนสมัยนี้กินรสจัดเกินไป หวานไป เค็มไป เผ็ดไป ไม่ดีต่อสุขภาพทั้งนั้น” บอสบ่นแล้วก็ชะงัก คงเพิ่งเห็นว่าคนฟังกำลังทำหน้าเจื่อนๆ เหมือนถูกตำหนิไปด้วย เลยรีบแก้ว่า “แต่ถ้าปรุงนิดหน่อยคงไม่เป็นไรมั้ง ไม่ได้ใส่เยอะ”
ออยเห็นท่าทางลนลานของอีกฝ่ายแล้วก็อดขำไม่ได้ “เออ เราจะระวัง”
คนที่นั่งตรงข้ามนิ่งไป แล้วอยู่ๆ ก็เลื่อนชามของตัวเองมาทางเธอ “ปรุงให้หน่อยดิ่”
“ฮะ?” คราวนี้ออยเป็นฝ่ายอึ้งบ้าง “แกก็ปรุงเองดิ่ เอามาให้เราปรุงทำไม”
“ก็เราไม่เคยปรุงอ่ะ ไม่รู้ต้องใส่อะไรถึงจะอร่อย” อีกฝ่ายบอกหน้าตาเฉย พูดแล้วก็ดันชามมาตรงหน้าเธอ “แกปรุงให้อ่ะดีแล้ว เราจะได้จำไว้”
“บอส วันนี้แกแปลกจริงๆนะ”
ออยออกปากอีกครั้ง แต่ก็เปิดฝา ตักเครื่องปรุงใส่ให้โดยดี และคงเพราะมัวแต่กังวลว่าจะใส่อะไรมากไปใส่อะไรน้อยไป เธอเลยไม่ทันเห็นสีหน้ายิ้มๆ ของคนที่นั่งมองมาจากฝั่งตรงข้าม
........................................................
“เรื่องไปคุยกับแม่เรา แกพร้อมเมื่อไหร่ก็บอกเราละกันนะ เราจะได้ถามแม่ว่าว่างวันไหน”
บอสย้ำเรื่องที่เคยเสนออีกครั้ง ขณะที่พวกเธอเดินกลับมาจากกินข้าว
“อื้อ ขอบใจแกมากนะ” ออยพยักหน้ารับ
หลังออกจากโรงพยาบาล เธอเคยคิดเรื่องไปคุยกับจิตแพทย์เหมือนกัน แต่ไม่กล้าบอกเตี่ยกับม๊า เพราะตอนที่ย้ายโรงเรียนครั้งแรกๆ คุณครูประจำชั้นก็เคยแนะนำให้เตี่ยกับม๊าพาเธอไปคุยกับนักจิตวิทยา แต่เตี่ยกลับโกรธมาก หาว่าครูคิดว่าลูกสาวเป็นบ้า และให้เธอลาออกจากโรงเรียนทันที
ถ้าลองไปคุยกับคุณแม่บอสแบบส่วนตัวที่บ้านอย่างที่บอสบอกก็อาจจะดี เธอจะได้บอกเตี่ยกับม๊าแค่ว่าจะไปกินข้าวบ้านเพื่อน ตอนนี้เตี่ยกับม๊าหันมาเอาใจใส่เธอมากขึ้นก็จริง แต่ก็ให้ออกไปข้างนอกได้ตามปกติโดยไม่ค่อยตามถามไถ่เหมือนเดิม ขนาดเรื่องที่เธอเลิกกับเฟิสต์แล้ว เตี่ยกับม๊ายังไม่รู้เลย
มัวแต่คิดอะไรเพลิน ออยเพิ่งรู้ตัวว่า เธอกับบอสเดินกลับมาถึงหน้าบ้านพอดี
“งั้น...เราไปก่อนนะ” บอสบอกก่อนจะย้ำ “แกเข้าบ้านไปแล้วอย่าลืมอันบล็อกเราด้วยละ”
“โอเค” ออยพยักหน้า ดูเหมือนบอสจะยังโมโหเรื่องนี้อยู่จริงๆ ถึงได้คอยย้ำอยู่แบบนี้ คิดแล้วเธอก็เอ่ยอย่างลังเล “บอส...เราขอโทษนะที่เราบล็อกเฟซบุ๊คแก แต่เรารู้ว่าสิ่งที่เราทำ...มันโง่มากๆ เราเลยกลัวว่า พอแกรู้ แกจะว่าเราอีก เราก็เลย...”
ออยพูดแล้วเม้มปาก ใจคิดว่าบอสคงตอกกลับเจ็บๆ เหมือนเคย แต่อีกฝ่ายกลับเพียงแค่ถอนใจยาวๆ แล้วบอกว่า
“ตอนนั้นเราแค่อยากรู้ว่าแกอยู่ไหน เราจะได้ไปดูว่าแกเป็นไงบ้าง แต่ก็ไม่เป็นอะไรก็ดีแล้วละ ลืมไปเถอะ” บอสบอก ก่อนจะย้ำ “แต่คราวหน้าถ้าแกรู้สึกแย่ๆ แกช่วยโทรหาเราได้ไหม ที่ผ่านมาเราอาจจะช่วยอะไรแกไม่ได้มากนัก แถมทำให้แกรู้สึกแย่ลงอีก...” คราวนี้เป็นบอสบ้างที่ลังเล ก่อนจะเอ่ยต่อ
“...แต่เราอยากให้แกจำไว้ว่า ไม่ว่าแกจะเป็นยังไง จะไปเจออะไรมา เราพร้อมจะรับสายแกเสมอนะ”
คำพูดของอีกฝ่ายทำให้ออยนึกถึงคืนวันนั้นขึ้นมาอีกครั้ง คืนนั้นเธอโทรหาเฟิสต์ แต่เฟิสต์ไม่ยอมรับสาย โทรหาพี่วรรณแต่อีกฝ่ายก็ปิดเครื่อง เธอยังจำความรู้สึกสิ้นหวังราวกับทุกคนรอบตัวสลายหายไปหมดได้ดี มันเหมือนกับว่า โลกนี้เหลือเพียงแค่ตัวเธอที่จมอยู่กับความเศร้าที่ท่วมท้นจนแทบหายใจไม่ออก
แต่วันนี้สีหน้าจริงจังและคำพูดของคนตรงหน้ากลับทำให้เธอรู้สึกปลอดโปร่งขึ้นมาอย่างประหลาด
“อื้อ ขอบใจนะ”
..........................................................
Cure Ep.1: Forget the Past (Boss/Oil) Hormones the Final Season’s Fanfiction
Never Too Late [Boss/Oil] Hormones the Final Season’s Fanfiction
http://pantip.com/topic/34594113
แต่ความพีคก็ยังไม่ยอมหมด มันบังคับให้เราเขียนเรื่องยาวต่อค่ะ (จิตใจพยายามร่ำร้องว่า ปล่อยฉันไปเถิดดดด 555) ไม่ได้เขียนฟิกมานาน เขียนแล้วก็ไม่รู้จะเอาไปลงที่ไหนดี ขอลงที่พันทิบละกันนะคะ รู้จักอยู่ที่เดียวจริงๆ ค่ะ ยังไงก็ขอรบกวนพื้นที่ด้วยนะค้า >_< เท่าที่พล็อคไว้ คิดว่าน่าจะเป็นฟิกขนาดสั้นๆ ประมาณ 3-4 ตอนจบค่า
ฟิกสั้นด้านบน สามารถเป็น Ep.0 ได้เลยค่ะ ส่วน Ep.1 เราจะเขียนต่อจากฉากที่บอสกับออยเดินจูงจักรยานคุยกันไปนะคะ คราวนี้จะมองผ่าน Point of View ของออยบ้าง แต่ไม่ได้ให้ออยเป็นคนเล่าเรื่องเหมือนบอสใน Ep.0 ค่ะ (สารภาพตามตรง ว่าที่ผ่านมา เขียนแต่ฟิกวาย เลยถนัดแต่เขียนจากมุมมองหนุ่มๆ ค่ะ)
............................................
.
.
.
ออยไม่รู้ว่าทำไมอยู่ดีๆ วันนี้บอสถึงบุกมาหาถึงหน้าบ้าน พูดจาแปลกๆ แถมยังลากเธอไปกินข้าวหน้าตาเฉย แต่ด้วยความที่ปฎิเสธใครไม่ค่อยเป็น เธอก็เลยเดินออกไปกับเขาแบบงงๆ
ช่วงปีใหม่แบบนี้ ร้านค้าแถวบ้านหยุดยาวกันหมด ทั้งสองคนเดินวนหาร้านอาหารอยู่นานก็ไม่มีร้านไหนเปิด สุดท้ายก็มีแค่ร้านก๋วยเตี๋ยวลูกชิ้นปลาของอาแปะซอยข้างๆ ที่ไม่เคยปิดร้านไปเที่ยวกับใครเขา ความจริงออยชอบกินก๋วยเตี๋ยวร้านนี้เพราะกินมาตั้งแต่เด็กๆ แต่ไม่รู้ว่าคนขี้บ่นแบบบอสจะโอเคด้วยรึเปล่า
“ร้านนี้...ได้มั้ย” ออยหันไปถามด้วยสีหน้าลังเล พยายามสังเกตปฏิกิริยาของคนข้างๆ แต่บอสเพียงแค่มองเข้าไปในร้านแล้วพยักหน้า “อื้อ เอาดิ่ ใกล้ดี”
บอสจอดจักรยานไว้หน้าร้าน ก่อนที่ทั้งสองจะเดินเข้าไปหาที่นั่ง ช่วงหยุดยาวร้านเลยโล่ง มีลูกค้าอยู่แค่โต๊ะเดียวเท่านั้น อาแปะเจ้าของร้านเงยหน้าขึ้นมาจากหนังสือพิมพ์จีนที่แกนั่งอ่านอยู่หลังเตา “อ้าว อาออย ไม่ไปเที่ยวปีใหม่เหรอ” แกทักอย่างคนกันเอง ก่อนจะเลื่อนสายตาจากเด็กสาวไปมองเด็กหนุ่มที่ยืนหน้านิ่งอยู่ข้างหลัง “เส้นหมี่น้ำใสเหมือนเดิมใช่มั้ย แล้วเพื่อนจะกินอาราย”
“เหมือนเดิมค่ะแปะ บอส แกจะเอาอะไร” เธอตอบแล้วหันไปถามคนที่ยืนข้าง พยายามโฆษณานิดหน่อย “ลูกชิ้นปลาร้านนี้อร่อยนะ เย็นตาโฟก็อร่อย”
“เอาแบบแกก็ได้ จะได้ทำทีเดียว” อีกฝ่ายตอบง่ายๆ
ออยเดินนำบอสเข้าไปนั่งที่โต๊ะ ยังไม่ทันคุยอะไรกัน อาแปะก็ยกเส้นหมี่น้ำใสสองชามมาวางไว้พร้อมพวงเครื่องปรุง ออยเปิดฝา ตักเครื่องปรุงใส่ชามตามปกติ ก่อนจะชะงักเมื่อเห็นว่า คนที่นั่งฝั่งตรงข้ามกำลังมองดูเธออยู่
“มองอะไร” ถามด้วยสีหน้าสงสัย วันนี้บอสดูแปลกไปจริงๆ หรือจะยังโมโหที่ถูกบล็อคเฟซอยู่ก็ไม่รู้
“เปล่า” คนถูกถามส่ายหน้า ก่อนจะตอบ “แค่ดูแกใส่เครื่องปรุง ก๋วยเตี๋ยวร้านนี้ไม่ค่อยอร่อยเหรอ ถึงต้องปรุงเพิ่ม”
ออยแอบยิ้ม ถามทื่อๆ แบบไม่กลัวเจ้าของร้านจะได้ยินแบบนี้ค่อยสมกับเป็นบอสหน่อย “ก๋วยเตี๋ยวอาแปะอร่อยทุกทีแหละ แต่เราอดปรุงนิดๆ หน่อยๆ ไม่ได้ จะได้อร่อยขึ้นอีกไง“ พูดแล้วก็เพิ่งสังเกตว่า บอสหยิบช้อนตะเกียบเตรียมกินแบบไม่ปรุงอะไรเพิ่มเลย “นี่แกกินก๋วยเตี๋ยวไม่ปรุงเลยเหรอ”
“อือ เรากินจืดมาตั้งแต่เด็กๆ อ่ะ เราเคยอ่านมาว่า คนสมัยนี้กินรสจัดเกินไป หวานไป เค็มไป เผ็ดไป ไม่ดีต่อสุขภาพทั้งนั้น” บอสบ่นแล้วก็ชะงัก คงเพิ่งเห็นว่าคนฟังกำลังทำหน้าเจื่อนๆ เหมือนถูกตำหนิไปด้วย เลยรีบแก้ว่า “แต่ถ้าปรุงนิดหน่อยคงไม่เป็นไรมั้ง ไม่ได้ใส่เยอะ”
ออยเห็นท่าทางลนลานของอีกฝ่ายแล้วก็อดขำไม่ได้ “เออ เราจะระวัง”
คนที่นั่งตรงข้ามนิ่งไป แล้วอยู่ๆ ก็เลื่อนชามของตัวเองมาทางเธอ “ปรุงให้หน่อยดิ่”
“ฮะ?” คราวนี้ออยเป็นฝ่ายอึ้งบ้าง “แกก็ปรุงเองดิ่ เอามาให้เราปรุงทำไม”
“ก็เราไม่เคยปรุงอ่ะ ไม่รู้ต้องใส่อะไรถึงจะอร่อย” อีกฝ่ายบอกหน้าตาเฉย พูดแล้วก็ดันชามมาตรงหน้าเธอ “แกปรุงให้อ่ะดีแล้ว เราจะได้จำไว้”
“บอส วันนี้แกแปลกจริงๆนะ”
ออยออกปากอีกครั้ง แต่ก็เปิดฝา ตักเครื่องปรุงใส่ให้โดยดี และคงเพราะมัวแต่กังวลว่าจะใส่อะไรมากไปใส่อะไรน้อยไป เธอเลยไม่ทันเห็นสีหน้ายิ้มๆ ของคนที่นั่งมองมาจากฝั่งตรงข้าม
........................................................
“เรื่องไปคุยกับแม่เรา แกพร้อมเมื่อไหร่ก็บอกเราละกันนะ เราจะได้ถามแม่ว่าว่างวันไหน”
บอสย้ำเรื่องที่เคยเสนออีกครั้ง ขณะที่พวกเธอเดินกลับมาจากกินข้าว
“อื้อ ขอบใจแกมากนะ” ออยพยักหน้ารับ
หลังออกจากโรงพยาบาล เธอเคยคิดเรื่องไปคุยกับจิตแพทย์เหมือนกัน แต่ไม่กล้าบอกเตี่ยกับม๊า เพราะตอนที่ย้ายโรงเรียนครั้งแรกๆ คุณครูประจำชั้นก็เคยแนะนำให้เตี่ยกับม๊าพาเธอไปคุยกับนักจิตวิทยา แต่เตี่ยกลับโกรธมาก หาว่าครูคิดว่าลูกสาวเป็นบ้า และให้เธอลาออกจากโรงเรียนทันที
ถ้าลองไปคุยกับคุณแม่บอสแบบส่วนตัวที่บ้านอย่างที่บอสบอกก็อาจจะดี เธอจะได้บอกเตี่ยกับม๊าแค่ว่าจะไปกินข้าวบ้านเพื่อน ตอนนี้เตี่ยกับม๊าหันมาเอาใจใส่เธอมากขึ้นก็จริง แต่ก็ให้ออกไปข้างนอกได้ตามปกติโดยไม่ค่อยตามถามไถ่เหมือนเดิม ขนาดเรื่องที่เธอเลิกกับเฟิสต์แล้ว เตี่ยกับม๊ายังไม่รู้เลย
มัวแต่คิดอะไรเพลิน ออยเพิ่งรู้ตัวว่า เธอกับบอสเดินกลับมาถึงหน้าบ้านพอดี
“งั้น...เราไปก่อนนะ” บอสบอกก่อนจะย้ำ “แกเข้าบ้านไปแล้วอย่าลืมอันบล็อกเราด้วยละ”
“โอเค” ออยพยักหน้า ดูเหมือนบอสจะยังโมโหเรื่องนี้อยู่จริงๆ ถึงได้คอยย้ำอยู่แบบนี้ คิดแล้วเธอก็เอ่ยอย่างลังเล “บอส...เราขอโทษนะที่เราบล็อกเฟซบุ๊คแก แต่เรารู้ว่าสิ่งที่เราทำ...มันโง่มากๆ เราเลยกลัวว่า พอแกรู้ แกจะว่าเราอีก เราก็เลย...”
ออยพูดแล้วเม้มปาก ใจคิดว่าบอสคงตอกกลับเจ็บๆ เหมือนเคย แต่อีกฝ่ายกลับเพียงแค่ถอนใจยาวๆ แล้วบอกว่า
“ตอนนั้นเราแค่อยากรู้ว่าแกอยู่ไหน เราจะได้ไปดูว่าแกเป็นไงบ้าง แต่ก็ไม่เป็นอะไรก็ดีแล้วละ ลืมไปเถอะ” บอสบอก ก่อนจะย้ำ “แต่คราวหน้าถ้าแกรู้สึกแย่ๆ แกช่วยโทรหาเราได้ไหม ที่ผ่านมาเราอาจจะช่วยอะไรแกไม่ได้มากนัก แถมทำให้แกรู้สึกแย่ลงอีก...” คราวนี้เป็นบอสบ้างที่ลังเล ก่อนจะเอ่ยต่อ
“...แต่เราอยากให้แกจำไว้ว่า ไม่ว่าแกจะเป็นยังไง จะไปเจออะไรมา เราพร้อมจะรับสายแกเสมอนะ”
คำพูดของอีกฝ่ายทำให้ออยนึกถึงคืนวันนั้นขึ้นมาอีกครั้ง คืนนั้นเธอโทรหาเฟิสต์ แต่เฟิสต์ไม่ยอมรับสาย โทรหาพี่วรรณแต่อีกฝ่ายก็ปิดเครื่อง เธอยังจำความรู้สึกสิ้นหวังราวกับทุกคนรอบตัวสลายหายไปหมดได้ดี มันเหมือนกับว่า โลกนี้เหลือเพียงแค่ตัวเธอที่จมอยู่กับความเศร้าที่ท่วมท้นจนแทบหายใจไม่ออก
แต่วันนี้สีหน้าจริงจังและคำพูดของคนตรงหน้ากลับทำให้เธอรู้สึกปลอดโปร่งขึ้นมาอย่างประหลาด
“อื้อ ขอบใจนะ”
..........................................................