เหนื่อยใจกับความรัก รู้สึกอยากไปไกลๆ
อยากเจอความรักที่ดีกว่านี้ แต่ไม่รู้จะเจอได้ยังไง

แต่ก่อน.
เขาดูแลเราดีมาก สิ่งที่ประทับใจคือเขาห่วงความรู้สึกเรา
ไม่ว่าเราจะเป็นยังไงเขาจะคอยอยู่ข้างๆเราเสมอ
อีกอย่างคือเขาเป็นคนที่โรแมนติกให้ความสำคัญกับเรื่องเล็กๆ
จดจำรายละเอียด รู้ใจ และจะเซอไพร๊อะไรๆน่ารักอยู่เรื่อย

เลิกกันครั้งที่ 1 คือเขามีคนอื่น แล้วโกหก เราจับได้ พยายามจะเคลียแต่เขาหลบหน้า ปิดเครื่อง แล้วก็ไปยุ่งกับคนอื่นอย่างเต็มตัวและทิ้งเราแบบไม่พูดไม่เคลียอะไร เราเลยคิดว่าเออได้ ถ้าจะทำงี้ งั้นต่อไปนี้ต่อให้เจอก็จะไม่นับว่าเขามีตัวตนในโลกละกัน พยายามไม่พูดถึงเขา และเกลียดมากกก เขาดูเนียนมากก เรารู้สึกว่าคนประเภทนี้ทำตัวต่ำเกินกว่าจะคบ (เขาเที่ยวกลางคืนทุกวัน และไปเที่ยวกับคนใหม่ของเขาซึ่งเป็นพริตตี้ในผับนั้น) เราก็ทั้งโกธรทั้งเกลียดรังเกียจเขามาก ก็ดีแล้วที่เลิกๆไป

ปีกว่าๆ ก็กลับมาคบกันใหม่
เรารู้สึกชนะ รู้สึกว่าถ้าเราไม่มีไรดีเขาไม่กลับมาหาหรอก ก็ดีใจที่ทำตัวดีๆ ไม่ได้เป็นคนที่ผิดหวังจากรักและเมามั่วฟูมฟาย เราเอาเวลานั้นมาพัฒนาตัวเอง ให้สวยขึ้น เก่งขึ้น อะไรที่ไม่ดีก้ปรับ เขาก็บอกว่าที่กลับมาเพราะคนนั้นมันกระหxx บอกเราอย่าพูดถึงมัน เราก้งงๆ แต่เขาก็กลับมาใส่ใจเราเหมือนเดิมก็คบกันเรื่อยๆมา

เลิกกันครั้งที่ 2
เขาติดยาหนัก เขาไม่รู้ตัวหรอกว่าตัวเองเปลี่ยนไป เขาอารมร้ายมากกก
ทะเลาะกันทีเขาจะทำร้ายข้าวของกรีดร้องจนน่าตกใจ
แล้วเขาก็ไม่สนใจ ไม่โทรมาหาพอเป็นแบบนี้หลายๆวัน
เราก็รู้สึกหวิวๆว่าเหมือนไม่มีเขาอยู่ข้างๆ รู้สึกเหงา รู้สึกเสียใจ
และรู้สึกจะเป็นบ้าตอนเขากรีดร้องโวยวายทำลายข้าวของ แถมปากไม่ดีใส่คนอื่นในที่สาธารณะ
เจอใครก็หาว่าคนนั้นมองหน้า พูดจานักเลง
เช่นเดินผ่านละพูดอยากมีเรื่องหรอวะไรงี้ เราอายคนมากและต้องขอโทษคนอื่น
พอเป็นบ่อยๆเข้า เราเลยบอกเลิกมัน มันก้โอเคง่ายๆแล้วตัดสาย
เราโคตรโมโหเลย แล้วคิดว่าชาตินี้จะไม่มีทางยุ่งกับมันอีก

สองสามเดือนต่อมา
เราไม่ได้ติดต่อกับแฟนเราเลยตั้งแต่เลิกกันทางโทรศัพท์ครั้งนั้น
เราเหงามาก ก็บ่นตามประสา แต่ก็คิดว่าสักวันคงมีคนที่ดีเข้ามา
แล้วเราก็เปิดใจลองคุยกับคนในเฟสซึ่งเป็นรุ่นพี่ที่รู้จัก ระหว่างคุยกัน
เราก็ชัดเจน ตั้งเตตัสว่ามีความสุขขึ้นไรงี้ ก็รุ่นพี่ที่คุยด้วย
แฟนเก่าเราโทรมาบอกว่าทำงี้ได้ไง
มันบอกว่ามันยังไม่ได้เลิกกับเราเลย ทำไมเราไปคุยกับคนอื่นหน้าด้าน
มันถามจะเลือกใคร เราตอบอย่างไม่รังเลใจ เลือกคนที่กำลังคุยอยู่
เรารู้สึกกลัวและหลอนเสียงกรีดร้องความรุนแรงตอนทะเลาะกันแทบทุกวันอย่างฝังใจ
อยากพบเจออะไรที่ดีกว่านี้ อยากมีความสุข และตั้งใจไว้ว่าจะไม่ยุ่งกับมันแล้ว

พอเราไปคบคนนั้น
เรารู้สึกมีความสุขมากกกกกกก เขาทำให้เราพัฒนาตัวเองในหลายๆอย่าง
เขาทำให้เราพ้นจากไอ้บ้านั่น ชีวิตเราดีขึ้น สดใสขึ้น มีแต่อะไรๆดีๆขึ้น
แต่คบกันได้ไม่นานก็ต้องเลิกกัน เพราะเขาค่อนข้างเป็นผู้ใหญ่
ติดเพื่อนและให้ความสำคัญกับเพื่อนมากกว่าแฟนอย่างเห็นได้ชัดเจนทุกครั้ง
เราน้อยใจนะแต่เรารักเขาก็เลยคิดว่าอ่ออไม่เปนไร เพื่อนเทอก้เหมือนเพื่อนเราเข้าใจ
แต่หลังๆเริ่มหนัก เขาบอกว่าเขาอยากอยุ่กับเพื่อนและการที่มีเรานั้นมันทำให้เขากับเพื่อนเอนจอยไม่เต็มที่
เขาอึดอัดที่มีเราไปด้วยกับเพื่อนๆเขา เราเสียใจมากรู้สึกแย่ที่เขาคิดแบบนี้
ในความคิดเราคือเราไปด้วยก้เฟรนลี่นะไม่ได้ไปทำไรไม่ดี
เราก้อยากมีเพื่อน อยากให้เขาเห็นเราเป็นเพื่อนที่ไปไหนไปกันสนุกด้วยกัน
แต่ความน้อยใจสะสมก็ทำให้เราตีตัวออกห่างจนสังเกตได้ว่าเขาไม่ได้นับเราเลยในชีวิตเขา
แล้วเราก็บอกเขาตรงๆว่ารุ้สึกยังไง อึดอัดทนไม่ไหว คงไม่ทนต่อไป ก็หลังจากนั้นไม่ได้คุยกันอีกเลย

กลับมาคบกับแฟนคนเดิมอีกรอบ
เราได้ข่าวว่าแฟนเก่าเราเล่นยาจนเพี้ยนไป เราก็สงสารเขา
เลยลองติดต่อไปเขาคุยกับเราแบบสมองช้าๆ งงๆ ถามอะไรปันยาอ่อน
ก็พยายามคุยกับเขาช้าๆ ชวนเขาไปโน่นไปนี่
จนตอนนี้อาการเขาดีจึ้นจนเป็นปกติ เพราะกินยาปรับสภาพอารมและไม่ได้กลับไปเล่นยาอีก
เรามีความสุขขึ้นคุยกันสบายใจดีเพราะรุ้จักกันมานาน
เขามีหลายอย่างที่เปลี่ยนไป เช่นไม่โรแมนติกแบบแต่ก่อน
ไม่สม่ำเสมอเหมือนเมื่อก่อน แต่ก้คิดว่าอาจเพราะวัยที่โตขึ้น
เราไม่ได้คุยกันทุกวัน นานๆไปเราเริ่มไม่รู้จักกัน
ไม่รู้ว่าเขาทำอะไร แล้วเขาก้บอกว่าเราไม่รู้อะไร
เราก็อยากรู้ เขาบอกว่าไม่มีอะไร
เราก็ย้อนว่าไหนว่าเราไม่รุ้เรื่องก้มีไรก้บอกดิ
มันกลับบอกว่ารู้ไปก็ช่วยไรไม่ได้
นี่คือจุดที่ งง คุณผู้ชายค่ะว่าต้องการอะไร?!

เวลาเขานอนเราตื่น เวลาเราตื่นเขานอน เลยไม่ค่อยได้คุยกัน
มันน่าจะมีเวลาที่ตรงกันบ้าง แต่เขาก็ไม่เคยติดต่อว่าจะอยากพาเราไปไหน
นานๆไปเราก็ไม่เซ้าซี้ ไม่ถามไร อยากตอบไลน์ก้ตอบไม่ตอบเราก็ไม่อะไร
จนรู้สึกเบื่อ จืดชืด ไม่สดใส ความสุขคืออะไร? เคยขอให้เขาปรับตัวเข้าหาเราบ้าง
เพราะเราเหนื่อยที่ปรับตัวและประคองความรัก
ตอนนี้รู้สึกห่างเหิน มีเขาแล้วเหนื่อยใจเพราะไม่รู้ไรเกี่ยวกับเขา
ไม่รู้ว่าวันๆทำไรและไม่เจอกันทั้งที่อยู่ในที่เดียวกัน
แต่เขาชอบโทรมาตอนดึกๆ แล้วเราไม่มีอารมรับ บางทีเราก็นอนไปแล้ว
เรารู้สึกเบื่อหน่ายอย่างไร้เหตผล เบื่อที่บอกให้ปรับไรไม่ปรับ
เราเปนคนพูดตรงมากเช่นหวานหน่อย ใส่ใจหน่อย ทำนี่ให้หน่อย
บอกหมดค่ะ เขาตอบรับว่าคับบ แต่ไม่เคยทำไรเลย แถมลืมด้วยซ้ำ
ตอนนี้ก็วนเวียนที่เดิมค่ะ ยังคงคบกัน แต่ไม่รู้อะไรเกี่ยวกับกันเพราะเราไม่ได้คุยกัน
และเราก็ไม่มีรมคุยกับเขา เพราะระอากับพฤติกรรมเดิมๆ
เรารอให้เขาทำไรให้ความรักดีขึ้น โดยการทำให้เขาก่อน
เซอไพร๊เขาก่อน โพสอิสข้อความบ้างไรบ้าง
เขาก็ไม่เห็นจะเปลี่ยนแปลงหรือเติมเต็มความสุขอะไร
ตอนนี้คนพยายามรู้สึกเหนื่อยที่จะทำและพูดซ้ำ
อยากคุยกับคนอื่น แต่ก็ไม่ได้เลิกกันชัดเจน
ถึงบอกเลิกไปเขาก้ขอโทด และบอกจะปรับตัวเข้าหาเรา
แต่สุดท้ายทำได้วันเดียว วันต่อมาพอทำผิดก็หาข้ออ้างไปเรื่อย
เหนื่อยจะฟัง.. พอบอกว่าขอเลิกจริงๆเหนื่อย เขาก้ร้องไห้อ้อนพูดแบบเดิม
มันวนเวียนอยู่แบบนี้.. จนตอนนี้รู้สึกไม่มีความสุข อึดอัด และไม่รู้จะไปต่อยังไง
ปัจจุบันคือไม่ได้คุย และไม่อยากคุย รู้สึกเบื่อไม่รู้ทำไม

ขอคำปรึกษาทีค่ะว่าควรทำไงต่อไป