(ระบาย..นายพระรอง) อย่าฝันว่าทุกคนจะยอมรับ ผมคนหนึ่งล่ะที่ไม่มีทางยอม

กะทู้นี้เกิดขึ้นเพราะปรากฏการณ์ดราม่าจากมาม่าที่น่าเบื่อหน่าย

       สมัยก่อน เมื่อสักเกือบ 10 ปีที่แล้ว สมัยที่ผมเริ่มมาที่ราชดำเนินแห่งนี้ใหม่ๆ ยังไม่ได้เป็นสมาชิกก็ได้แต่อาศัยอ่านหาความรู้ประดับสมองเรื่อยมา ยังไม่มีความคิดที่จะแสดงตัวแสดงความเห็นแลกเปลี่ยนกับคนอื่น แต่พออยู่มาได้สักพักก็รู้สึกว่าตัวเองเริ่มเป็นส่วนหนึ่งของที่นี้แล้ว ก็ลองแลกเปลี่ยนความเห็นในกะทู้ที่คนอื่นตั้งกับคนที่เข้ามาอ่านอื่นๆ หรือตัวเจ้าของกะทู้นั้นๆดูบ้าง

       พอนานวันเข้าก็เริ่มอยากที่จะเป็นคนนำเสนอประเด็น ตั้งหัวข้อสนทนาดูบ้าง แต่ก็ไม่ค่อยประสบความสำเร็จ อาจเป็นเพราะเพิ่งแสดงตัว หรือไม่มีใครรู้จักตามศัพท์ฝรั่งที่เรียกว่า โนเนม จนบางครั้งก็สงสัย ว่าทำไมกะทู้ที่เราตั้งใจเขียน ถึงไม่ได้รับความสนใจ แต่ก็ยังคิดมองโลกในเเง่ดีว่า เป็นเพราะเรื่องราวที่เรานำมาเสนอ ตัวเราเองยังนำเสนอได้ไม่ดีพอ ข้อมูลไม่แน่น หรือเพราะไม่มีฝีมือในการเขียนและเรียบเรียง

       แต่ตอนนี้ หลายๆครั้งก็ยังเป็นเช่นเดิม ทั้งๆที่เราก็พัฒนาการเขียนจนถึงขั้นใช้ทำมาหากินได้แล้ว เคยเขียนบทความให้กับนิตยสารหลายเล่ม แต่กะทู้สาระประโยชน์ของเรา ก็ยังไม่ได้รับความสนใจเท่ากะทู้สารพัดมาม่าเรื่องส่วนตัวของสมาชิก ที่มุ่งใช้ทำลายชื่อเสียงซึ่งกันและกัน

       มิหนำซ้าบางทีค้นหาข้อมูลเป็นวันๆ ตรวจสอบซ้ำๆอยู่เป็นอาทิตย์ แต่กะทู้ก็ปรากฏและแสดงให้คนได้เห็นแค่ 5 นาทีเท่านั้นแล้วก็ปลิวหายไปอย่างรวดเร็ว อันนี้มันก็น่าเจ็บใจ "แพ้มาม่ายังเหลือไอดี แต่แพ้ภัยwmนี้มีกี่ไอดีก็ไม่เหลือ" (บ่นไปงั้นเองแหละครับ ผมเข้าใจถึงการทำงานช่วงนี้ของ wm)

ซึ่งบางทีคนเขียนก็ท้อ ที่คิดว่าทำดีที่สุดแล้ว แต่ก็ไม่มีใครเข้าใจ





เพียรใคร่เขียน ใคร่ใช้............สาระ
มุ่งมั่นด้วย มานะ...................เที่ยงแท้
หวังประโยชน์ คงจะ..............ได้ช่วย บ้างเฮย
อนิจา ยังแพ้.........................แลไร้ใยดี

ทำดีที่ สุดแล้ว......................บอกตน
เพราะต่างมาก เกินจน.............ใคร่รู้
เราผิดแผก เพราะชน..............สนเรื่อง คาวแฮ
ใครเล่าแล กะทู้......................มุ่งกู้ อุดมการณ์

********************************************

       หรือราชดำเนินแห่งนี้ แปรเปลี่ยนสภาพจากห้องการเมืองที่แลกเปลี่ยนความเห็นกันบนพื้นฐานความรู้ เหตุผล มาเป็นสถานที่ ที่ใช้ระบายอารมณ์ใคร่ไร้สติของคนที่ชอบการเมือง แต่ไม่มีวุฒิภาวะพอที่จะทำให้สถานที่แห่งนี้ เป็นที่ๆซึ่งยังมีความน่าเชื่อถืออีกสืบต่อไป

นี้เป็นอีกหนึ่งครั้งที่นึกท้อ จนอยากถอย เมื่อข้อเขียนสาระอันสิ่งที่เราคิดว่าดีที่สุด กลับดีไม่เท่าตัวอักษรเลวๆที่จ้องทำลายกัน

แต่ถ้าเราถอยและหนีไปด้วยความท้อใจ เราจะตอบ ศรัทธาของตัวเองอย่างไร..?
สิ่งที่เราเชื่อถืออย่างประชาธิปไตยกระจอกงอกง่อย จนต้องยอมแพ้กับเรื่องไร้สาระแบบนั้นหรือ..?

ดังนั้นใครจะเห็นสถานที่แห่งนี้เป็นเช่นไร จะใช้สถานที่แห่งนี้ทำเรื่องอะไรก็ปล่อยเขา

       แต่ตัวผมเองเริ่มต้นกับราชดำเนินแห่งนี้ ด้วยการใช้เป็นที่เสาะแสวงหาความรู้ และแลกเปลี่ยนความเห็นกันอย่างมีเหตุผล ผมก็จะทำเช่นเดิมแต่คงยกเว้นการแสดงความเห็นกับผู้ที่เห็นที่ต่างด้วยอุดมการณ์ เพราะกาลเวลาได้พิสูจญ์แล้วว่า คนบางคนไม่สามารถปรับลดอคติ หรือลืมธงที่ปักอยู่ในใจได้ ซึ่งคนประเภทนี้ต่อให้แสดงสาระที่มีประโยชน์เช่นไรก็ไม่รับฟัง ซึ่งผมก็เไม่รู้จะทำเรื่องที่เสียเวลาโดยเปล่าประโยชน์ไปทำไม และการแลกเปลี่ยนความเห็นบนข้อมูลและเหตุผลนั้น มีลักษณะที่แตกต่างจากการ "ป่วน" ชัดเจน จึงไม่จำเป็นที่ผมจะต้องใช้ไมตรีต้อนรับขับสู้พวกจิตไม่สมประกอบพวกนี้

       และแม้วันนี้การแสดงความเห็นบางด้านจะไม่สามารถทำเช่นนั้นได้แล้ว เพราะติดขัดกับกฏหมายที่ปิดกั้นความเห็นในบางแง่มุม การแลกเปลี่ยนความเห็นอย่างมีเหตุผล ก็ติดขัดกับอัตตาของคนในนี้ จนยากเกินที่จะพูดคุยกันได้อย่างมีเหตุผลสำหรับคนที่ต่างอุดมการณ์ แต่ผมก็ไม่จำเป็นที่ผมต้องเปลี่ยนเจตจำนงและอุดมการณ์ของตัวเองให้ไปตามกระแสของเพื่อนร่วมสถานที่บางคน ที่มุ่งโจมตีกันเองโดยไม่สนใจที่จะจรรโลงที่แห่งนี้ให้เป็นคลังความรู้เหมือนเมื่อครั้งอดีต

       ใครจะทำก็ทำไปเถอะครับ แต่ผมคนหนึ่งล่ะ ที่ไม่มีทางไปร่วมทำเรื่องแบบนั้น ที่คิดเพียงใช้สถานที่แห่งนี้ด้วยความคึกคะนองส่วนตัวโดยไม่อายสายตาใคร ผมไม่มีทางลิมเลือนอุดมการณ์ของตัวเองเพราะตัวหนังสือเลวๆที่หาสาระไม่ได้เหล่านั้น

       ทำหน้าตาขึงขัง แล้วประกาศก้องหน้าจอคอมพิวเตอร์ว่า กรูคนหนึ่งล่ะไม่ยอม....




หากยอมถอย แค่ท้อ.................ก็แพ้
ย่นย่อหนี อ่อนแอ....................แค่นั้น
ยากจะกล่าว คำแก้...................ตัวย่อม อายนา
จากคนกล้า ลดขั้น....................ต่ำชั้นด้วยกลัว


ใยคิดมัว หลบลี้........................หนีหน้า
ก็แค่ยึด ศรัทธา.........................เช่นนี้
ให้แน่วแน่ นำพา......................ก้าวย่าง ทางเฮย
เป็นบัณฑิต ใฝ่ชี้........................ส่องหล้าผ่านคำ

********************************************

       ผมจะไม่มีทางยอมหยุดเขียน แม้บทความของผมจะมีคนสนใจสู้กะทู้มาม่าไม่ได้ก็ตาม แต่ผมก็ขอเป็นส่วนเล็กๆส่วนหนึ่ง ที่ยังทำให้ราชดำเนินแห่งนี้ ยังมีซึ่งสาระความรู้ หลักการ และเหตุผลที่ชอบธรรม ขอเป็นเปลวเทียนน้อยๆที่ส่องทางให้ใครบางคนในยามที่บ้านเมืองมืดมิด ยังอาจมีผู้คนที่มืดบอดไปเพราะสภาวะรอบข้างที่ต้องการแสงสว่างช่วยนำทางทางความคิดอยู่ก็ได้

       ผมจะไม่ร้องชวนใครให้ทำเช่นเดียวกับผม เพราะปราชญ์ บัณฑิตแต่ล่ะท่านในนี้ ล้วนต่างก็มีเทียนของตัวเองอยู่แล้ว จะจุดขึ้นให้แสงสว่างร่วมกันกับผมหรือไม่ พวกท่านย่อมตระหนักได้เองด้วยปัญญาของท่าน

พวกท่านที่เข้ามาอ่านกะทู้นี้ของผม ท่านจะปล่อยให้สถานที่นี้ สูญสิ้นความน่าเชื่อเพราะการไร้สติยั้งคิดของคนไม่กี่คนอย่างนั้นหรือ..?

ผมคนหนึ่งล่ะที่ไม่ยอม

       แต่ถึงผมจะไม่ยอม ผมก็จะไม่ไปบังคับหรือรุกล้ำก้ำเกินสิทธิของใครอื่น ไม่ไปบอก ไม่ไปห้ามปรามคนที่มีพฤติกรรมเช่นนั้นไม่ว่าจากฝ่ายไหนๆ เพราะมันไม่ใช่หน้าที่ของผม เพราะทุกคนในที่นี้ ต่างก็มีวุฒิภาวะของตัวเองอยู่แล้ว หากเลือกที่จะทำตัวให้เสื่อมและนำพาสถานที่ให้เสื่อมลงต่อไปก็เรื่องส่วนบุคคลของเขา คนเราถ้าไม่เริ่มต้นที่ตัวเอง ก็อย่าคิดหวังให้คนอื่นมาเริ่มต้นให้

       ใครจะเพียรพยายามสร้างเรื่อง วนเวียนหากินกับเรื่องดราม่า เรียกร้องความสนใจไปวันๆ ก็ปล่อยเขา เพราะสิ่งเดียวที่ผมจะทำ คือ ผมจะใช้สมองของผม ความคิดของผม ความรู้ของผม และปากกาของผม ช่วยทำให้สถานที่แห่งนี้ยังคงทำให้สถานที่แห่งนี้ ยังหลงเหลือสาระประโยชน์แก่คนอ่านอยู่บ้าง แม้มันจะน้อยนิดจนแทบมองไม่เห็นก็ตาม

ขอบคุณครับ
นายพระรอง

*แก้ไขคำผิด