เคยเหนื่อยบ้างไหม กับการรู้สึก(รัก)อยู่ฝ่ายเดียว

สวัสดีค่ะ วันนี้เรามาตั้งกระทู้เพราะอยากได้ความคิดเห็นจากหลายๆคน อยากฟังประสบการณ์ของแต่ละคน เผื่อจะช่วยในการตัดสินใจของเราได้อีกค่ะ

คือเราคุยกับเพื่อนผู้ชายคนนึงมาปีกว่าแล้วค่ะ ตอนแรกที่คุยเราก็ไม่ได้คิดอะไรนะ คิดแค่ว่าเขาทักมาคุยบ่อยจัง แต่ก็คุยปกติค่ะ แต่คุยทุกวันๆ ปรึกษาเราหลายๆเรื่อง จนหลายๆเดือนผ่านไป เริ่มถ่ายรูปรายงานบ้าง หลังๆเริ่มมีอ้อนด้วย อยากกอดบ้าง อยากให้ไปหา ทำนู่นนี่ให้บ้าง(ไม่รู้พูดเล่นหรือพูดจริง แต่เราก็ไม่เคยไป ไม่เคยให้กอดนะ) คุยกันถึงขั้นที่ผู้หญิงคนนึงหวั่นไหวไปแล้วค่ะ แล้วตอนนี้ความรู้สึกคือไปหมดแล้ว เทใจให้ไปแล้ว...

ส่วนตอนนี้เราเรียนจบกันแล้วค่ะ เราอยากบอกความรู้สึกที่เรามีต่อเขา เราเลยลองดราม่าไป เขาก็เริ่มเบี่ยง เปลี่ยนเรื่องเลย - -" เลยคิดว่า เขาน่าจะรู้และไม่อยากให้พูดเรื่องนี้ เพราะเขาคงคิดกับเราแค่เพื่อนจริงๆ คงไม่อยากให้มองหน้ากันไม่ติดก็เป็นได้ หรือที่ผ่านมาอาจแค่แก้เหงาหรืออย่างไร เราก็ไม่รู้

จุดประสงค์เรา เราอยากบอกความรู้สึกเรา เพราะเราอึดอัดมาปีกว่าแล้ว แต่ก็กลัวมองหน้าไม่ติดเหมือนกัน เราควรทำอย่างไรดี ??
มืดแปดด้าน ชาวพันทิปมีทางออกให้มั้ยคะ
ปล. ถ้าเพื่อนๆส่งเสริมให้เราบอก ถามว่าใจเราพร้อมพังมั้ย...พร้อมค่ะ!
ปล. ถ้าเพื่อนๆส่งเสริมให้บอก เราจะเริ่มบอกอย่างไรดี?

ไม่รู้จะมีคนมาอ่าน หรือตอบ หรือให้กำลังใจมากน้อยแค่ไหน แต่ก็ขอขอบคุณทุกๆคนนะคะ