สวัสดีค่ะ อยากมาแบ่งปันประสบการณ์ค่ะ ช่วงนี้เป็นช่วงรับปริญญา หลายคนก็อยากมีภาพประทับใจแต่ไม่มีโอกาสแล้ว
เราเป็นคนหนึ่ง ที่ใช้เวลาเรียนยาวนาน แม่เราเรียนน้อยจบแค่ ป. 4 เลยอยากให้ลูกเรียนสูงๆ
ถ่ายรูปรับปริญญาที่ผ่านๆมา ก็มีกันครบพ่อแม่ลูก จนกระทั่งใบสุดท้าย.....แม่ก็ไม่อยู่รอแล้ว
ทางเดินของปริญญาใบนี้คือเหนื่อยมาก ทั้งหาเงินเรียนเองไม่รบกวนทางบ้าน (ทุนไม่พอใช้) งานก็ยากและสะดุดมีปัญหา
ระหว่างที่เรียนอยู่ (ปี 3) แม่ก็ป่วย และมากกว่านั้น แม่ป่วยเป็นโรคที่เราทำวิจัยอยู่ และตามที่คาดการณ์ไม่ถึงปีแม่ก็จากไป
คือก็เครียดตั้งแต่ตอนแม่ป่วยแล้ว เพราะรู้ดีว่าเหลือเวลามากน้อยแค่ไหนหลังจากผ่าตัด
ระหว่างเวลาเล็กๆที่เรามีกันอยู่ ก็พยายามอยู่ด้วยกันให้มากขึ้น จนถึงวันสุดท้าย
หลังจากแม่เสียไป ก็ไม่มีอารมณ์ทำแลปเท่าไหร่ มันเศร้าและหมดกำลังใจ อยากลาออกแต่บอกใครไม่ได้
เพราะคิดถึงแม่เลยฮึดสู้ ลากยาวมาจนสอบจบตอนปี 5 และย้อนกลับไปดูรูปเก่าๆ มีแม่อยู่ทุกรูปเลย T_T
แต่เนื่องจากปริญญาใบนี้เป็นความหวังของแม่ เราเลยอยากมีแม่อยู่ในรูปมากๆ เหมือนใบก่อนๆ
เราสอบจบเดือนกันยายน และสภาอนุมัติไม่ทันรับปริญญาเดือนธันวานี้ต้องรับปีหน้า
เรามาคิดดูอีกที พ่อเราก็แก่มากแล้ว 72 ปี กลัวจังเลย....ไม่อยากพลาด เลยคิดจะถ่ายรูปปีนี้เก็บเอาไว้เพราะพ่อยังหล่ออยู่
ไปปรึกษาน้องที่เป็นตากล้องว่าดึงแม่มาอยู่ในเฟรมด้วยกันได้มั้ย น้องบอกได้ จัดสิ รออะไร ยืมชุดครุยเพื่อนมาอย่างไว ^^
โชคดีที่เป็นคนกลับบ้านไปหาพ่อแม่บ่อย พาเที่ยวบ่อยเลยมีรูปท่านเยอะ แต่ก็มีรูปเดี่ยวๆไม่กี่รูป
รูปนี้คือ process เสร็จเรียบร้อยแล้ว เราคิดว่าเนียนมาก พอใจมาก เห็นครั้งแรกน้ำตาไหลเลย
ลูกทำสำเร็จแล้วนะ จบแล้วนะ สอบได้ excellence ด้วยนะ เพราะได้ข้อมูลเพิ่มเติมเยอะมากจากที่แม่ป่วย
ได้ความรู้จากเหตุการณ์จริงๆเลยไม่ใช่อ่านจากเปเปอร์ เป็นแม่พระของลูกมาก รักและคิดถึงแม่นะ
อยากให้ลูกๆทุกคน ไม่ว่าจะเรียนอยู่หรือทำงานอยู่ก็ตาม ถ้าเป็นไปได้ก็หาเวลากลับบ้าน อยู่ด้วยกันให้มากๆ
เพราะเรายังโชคดีมีรูปเอามาทำ photoshop ได้ แต่บางคนอาจจะไม่มีโอกาสทำ เพราะไม่ค่อยได้กลับบ้าน....
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
ตอนแรกเลือกแม่รูปนี้ เพราะเราถ่ายเองใช้กล้อง DSLR ถ่ายแต่ดอกไม้เยอะไปหน่อย
เราเลยมาจัดท่าถ่ายกับพ่อโดยถือใบปริญญา 3 ใบ กะจะให้มันบังดอกไม้ แต่สุดท้ายก็ไม่ได้เลือกรูปนี้เพราะหาไฟล์ต้นฉบับไม่เจอ
เจอแต่ที่เคยอัพลง Facebook แตมันไฟล์เล็กและแตกทำภาพไม่สวยแน่ๆ รูปนี้เลยไม่ได้เอามาใช้
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
รูปนี้คือต้นฉบับที่จัดท่าถ่ายกับพ่อ คือมโนเอาว่าแม่มายืนข้างๆ ไม่รู้จะเนียนมั้ย ทำได้เท่านี้
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
มานั่งเลือกๆรูปแม่ใหม่ ทำใจลำบากนิดหน่อย ดูไปน้ำตาไหลไป T_T จนได้รูปนี้มา
แนะนำอีกอย่างนะคะ ไฟล์จากกล้องอย่าลบทิ้งนะคะ ไฟล์มันใหญ่และชัด เพราะตอนจะได้ใช้มันจะหาไม่มี >*<
เพราะเราชอบลบรูปทิ้ง คือเก็บแต่รูปในเฟซ แต่รูปต้นฉบับจะหาไม่ค่อยเจอ อันนี้หาเจอในกล้องแฟนค่ะ เลยได้มา
พาแม่เที่ยวทุ่งดอกกระเจียวที่ชัยภูมิ 1 เดือนก่อนตรวจเจอก้อนมะเร็ง T_T
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
ในที่สุด ทุกๆความสำเร็จของเรา ก็ยังมีพ่อกับแม่เคียงข้างอยู่เสมอ ทั้งในรูป.....และในใจ <3 <3 <3
หวังว่าจะเป็นอีกไอเดียนึงของทุกท่านะคะ ถึงท่านจะไม่อยู่กับเราแล้วแต่เราก็ต้องดำเนินชีวิตต่อไปแบบ STRONG ค่ะ
บัณฑิตกำพร้า ก็มีรูปพร้อมหน้าพร้อมตาได้นะ :)
เราเป็นคนหนึ่ง ที่ใช้เวลาเรียนยาวนาน แม่เราเรียนน้อยจบแค่ ป. 4 เลยอยากให้ลูกเรียนสูงๆ
ถ่ายรูปรับปริญญาที่ผ่านๆมา ก็มีกันครบพ่อแม่ลูก จนกระทั่งใบสุดท้าย.....แม่ก็ไม่อยู่รอแล้ว
ทางเดินของปริญญาใบนี้คือเหนื่อยมาก ทั้งหาเงินเรียนเองไม่รบกวนทางบ้าน (ทุนไม่พอใช้) งานก็ยากและสะดุดมีปัญหา
ระหว่างที่เรียนอยู่ (ปี 3) แม่ก็ป่วย และมากกว่านั้น แม่ป่วยเป็นโรคที่เราทำวิจัยอยู่ และตามที่คาดการณ์ไม่ถึงปีแม่ก็จากไป
คือก็เครียดตั้งแต่ตอนแม่ป่วยแล้ว เพราะรู้ดีว่าเหลือเวลามากน้อยแค่ไหนหลังจากผ่าตัด
ระหว่างเวลาเล็กๆที่เรามีกันอยู่ ก็พยายามอยู่ด้วยกันให้มากขึ้น จนถึงวันสุดท้าย
หลังจากแม่เสียไป ก็ไม่มีอารมณ์ทำแลปเท่าไหร่ มันเศร้าและหมดกำลังใจ อยากลาออกแต่บอกใครไม่ได้
เพราะคิดถึงแม่เลยฮึดสู้ ลากยาวมาจนสอบจบตอนปี 5 และย้อนกลับไปดูรูปเก่าๆ มีแม่อยู่ทุกรูปเลย T_T
แต่เนื่องจากปริญญาใบนี้เป็นความหวังของแม่ เราเลยอยากมีแม่อยู่ในรูปมากๆ เหมือนใบก่อนๆ
เราสอบจบเดือนกันยายน และสภาอนุมัติไม่ทันรับปริญญาเดือนธันวานี้ต้องรับปีหน้า
เรามาคิดดูอีกที พ่อเราก็แก่มากแล้ว 72 ปี กลัวจังเลย....ไม่อยากพลาด เลยคิดจะถ่ายรูปปีนี้เก็บเอาไว้เพราะพ่อยังหล่ออยู่
ไปปรึกษาน้องที่เป็นตากล้องว่าดึงแม่มาอยู่ในเฟรมด้วยกันได้มั้ย น้องบอกได้ จัดสิ รออะไร ยืมชุดครุยเพื่อนมาอย่างไว ^^
โชคดีที่เป็นคนกลับบ้านไปหาพ่อแม่บ่อย พาเที่ยวบ่อยเลยมีรูปท่านเยอะ แต่ก็มีรูปเดี่ยวๆไม่กี่รูป
รูปนี้คือ process เสร็จเรียบร้อยแล้ว เราคิดว่าเนียนมาก พอใจมาก เห็นครั้งแรกน้ำตาไหลเลย
ลูกทำสำเร็จแล้วนะ จบแล้วนะ สอบได้ excellence ด้วยนะ เพราะได้ข้อมูลเพิ่มเติมเยอะมากจากที่แม่ป่วย
ได้ความรู้จากเหตุการณ์จริงๆเลยไม่ใช่อ่านจากเปเปอร์ เป็นแม่พระของลูกมาก รักและคิดถึงแม่นะ
อยากให้ลูกๆทุกคน ไม่ว่าจะเรียนอยู่หรือทำงานอยู่ก็ตาม ถ้าเป็นไปได้ก็หาเวลากลับบ้าน อยู่ด้วยกันให้มากๆ
เพราะเรายังโชคดีมีรูปเอามาทำ photoshop ได้ แต่บางคนอาจจะไม่มีโอกาสทำ เพราะไม่ค่อยได้กลับบ้าน....
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
ตอนแรกเลือกแม่รูปนี้ เพราะเราถ่ายเองใช้กล้อง DSLR ถ่ายแต่ดอกไม้เยอะไปหน่อย
เราเลยมาจัดท่าถ่ายกับพ่อโดยถือใบปริญญา 3 ใบ กะจะให้มันบังดอกไม้ แต่สุดท้ายก็ไม่ได้เลือกรูปนี้เพราะหาไฟล์ต้นฉบับไม่เจอ
เจอแต่ที่เคยอัพลง Facebook แตมันไฟล์เล็กและแตกทำภาพไม่สวยแน่ๆ รูปนี้เลยไม่ได้เอามาใช้
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
รูปนี้คือต้นฉบับที่จัดท่าถ่ายกับพ่อ คือมโนเอาว่าแม่มายืนข้างๆ ไม่รู้จะเนียนมั้ย ทำได้เท่านี้
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
มานั่งเลือกๆรูปแม่ใหม่ ทำใจลำบากนิดหน่อย ดูไปน้ำตาไหลไป T_T จนได้รูปนี้มา
แนะนำอีกอย่างนะคะ ไฟล์จากกล้องอย่าลบทิ้งนะคะ ไฟล์มันใหญ่และชัด เพราะตอนจะได้ใช้มันจะหาไม่มี >*<
เพราะเราชอบลบรูปทิ้ง คือเก็บแต่รูปในเฟซ แต่รูปต้นฉบับจะหาไม่ค่อยเจอ อันนี้หาเจอในกล้องแฟนค่ะ เลยได้มา
พาแม่เที่ยวทุ่งดอกกระเจียวที่ชัยภูมิ 1 เดือนก่อนตรวจเจอก้อนมะเร็ง T_T
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
ในที่สุด ทุกๆความสำเร็จของเรา ก็ยังมีพ่อกับแม่เคียงข้างอยู่เสมอ ทั้งในรูป.....และในใจ <3 <3 <3
หวังว่าจะเป็นอีกไอเดียนึงของทุกท่านะคะ ถึงท่านจะไม่อยู่กับเราแล้วแต่เราก็ต้องดำเนินชีวิตต่อไปแบบ STRONG ค่ะ