สวัสดีค่ะเพื่อนๆพี่ๆน้องๆชาวพันทิพย์ทุกๆท่าน ดิฉันมีเรื่องกลัดกลุ้มใจมาก จึงอยากจะขอคำปรึกษาจากทุกๆท่าน หรือผู้ที่กำลังประสบปัญหาเดียวกับดิฉันค่ะ
ดิฉันสำเร็จการศึกษาในระดับปริญญาตรีเป็นเวลา1ปีแล้วค่ะ ได้ทำงานในสายงานด้านที่ตนเองชอบ ชีวิตการทำงานในปัจจุบันมีความสุขดีค่ะ แต่ความจริงแล้วดิฉันก็มีอาชีพในฝันที่ตั้งใจมานานมากแล้วค่ะว่าเรียนจบเมื่อไหร่จะต้องทำให้ได้ สุดท้ายก็ไม่ได้เป็นอย่างที่คิดฝันไว้ค่ะ เพราะงานปัจจุบันที่ได้ทำอยู่ทุกวันนี้ เป็นเพราะมีผู้ใหญ่คอยอุปการะเนื่องจากว่าท่านได้เล็งเห็นถึงความสามารถของดิฉัน(ตั้งแต่ยังเป็นนักศึกษา) ว่าสามารถทำได้และก็เป็นที่น่าพอใจ จนผู้ใหญ่หลายๆท่านให้การยอมรับดิฉัน. เรามาเข้าประเด็นกันเลยดีกว่าค่ะ มีแต่น้ำมาเยอะเหลือเกิน >,<
และปัญหาแรกก็คือคือเรื่องเงินเดือนจากการทำงานที่ไม่พอใช้ค่ะ(เงินเดือนไม่ถึงหมื่น) คือตอนเรียนแม่ดิฉันก็จะให้ค่ารถค่ากินมาเรียนค่ะพอวันหยุดก็ไปทำงาน(แม่ให้เงินใช้เป็นรายอาทิตย์ค่ะ)ดังนั้นก็จะมีเงินเหลือเพื่อไปทำงานในวันที่ไม่มีเรียน แต่ปัจจุบันนี้เรียนจบแล้ว แม่ดิฉันยังต้องให้เงินเพื่อเป็นค่ารถค่ากินตอนมาทำงานอยู่เลยค่ะ ทำให้คนเป็นลูกอย่างดิฉันคิดว่า มันไม่ใช่แล้วแบบนี้ เรียนจบแล้วยังจะให้แม่ส่งเสียอีกเหรอ คิดดูนะคะว่าขนาดเงินเดือนออก ดิฉันยังไม่สามารถมอบเงินให้กับแม่ได้เลย รู้สึกเป็นลูกที่เลวมากๆค่ะ แต่ถามว่าแล้วทำไมถึงยอมทำงานนี้อยู่ อันนี้บอกได้เลยค่ะว่า(อย่าหาว่าโลกสวยหรือเจ้าหญิงนะคะ) เพราะคำว่าบุญคุณของผู้ใหญ่ที่ให้โอกาสเราค่ะ อีกทั้งเพื่อนร่วมงานที่ดีและความผูกพันธ์ของสถานที่ทำงานค่ะทุกอย่างโอเคหมดเว้นอยู่เรื่องเดียว พอมาถึงตอนนี้ ณ เวลานี้ ทำให้ดิฉันคิดว่าจะต้องหางานใหม่ที่ทำให้แม่ไม่ต้องมาลำบากส่งเสียเงินให้ดิฉันอีก ดิฉันจึงคิดว่าอาจจะไปทำงานที่โรงแรมสักแห่งในพัทยา(เคยไปฝึกงานสมัยเป็นนักศึกษาค่ะ) หรือไม่ก็ไปต่างประเทศซะเลยเพราะลึกๆแล้วต้องการที่จะฝึกภาษาด้วย(เข้าอาเซียนแล้วเดี๋ยวสู้เขาไม่ได้) แต่ก็ต้องมาเจอกับปัญหาที่สองค่ะ คือญาติพี่น้องและผู้ใหญ่ในครอบครัวหลายๆคนทราบข่าวเรื่องที่ดิฉันจะไปทำงานที่อื่น ซึ่งหากว่าดิฉันไปจริงๆ แม่จะต้องอยู่ตัวคนเดียว โดยญาติๆใช้คำพูดกับดิฉันว่า "เธอจะไปจริงๆเหรอ เธอน่ะใจร้ายมากๆเลยนะที่จะทิ้งแม่ไป" ดิฉันรู้สึกอยากจะวีนและรู้สึกผิดมากๆกับคำว่า "ทิ้งแม่" คือพูดเหมือนประหนึ่งว่าเราจะไม่กลับมาเหยียบบ้านอีกแล้ว แม่จะต้องอยู่ตัวคนเดียวตลอดไป เฮ้ย! มันร้ายแรงขนาดนั้นเลยเหรอ แค่คิดว่าไปเพื่ออนาคตและหาเลี้ยงครอบครัว มันแย่ขนาดนั้นเชียว แต่ต้องบอกก่อนว่าดิฉันอยู่กับแม่แค่สองคนค่ะ เพราะคุณพ่อเพิ่งเสียไปเมื่อต้นปี อาจทำให้ญาติพี่น้องดิฉันคิดแบบนั้นก็ได้ โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อพูดถึงเรื่องที่จะไปอยู่พัทยา เพราะหลายท่านคงทราบดีว่าเมืองพัทยาเป็นแบบไหนอะไรยังไง และถามว่าทำไมต้องพัทยาล่ะ กรุงเทพหรือใกล้ๆบ้านก็มี ดิฉันคิดแบบนี้ค่ะ การที่เราไปในที่ที่เราไม่เคยไปหรือไม่คุ้นกับสถานที่นั้น เปรียบเสมือนเป็นการแสวงหาประสบการณ์หรือเปิดมุมมองใหม่ๆให้กับตัวเองค่ะ เราได้เห็นชีวิตความเป็นอยู่ของคนต่างพื้นที่อาศัยของเราหรือการได้เจอเพื่อนใหม่ แล้วได้ท่องเที่ยวอีกต่างหาก(เหมือนจะชิวเนอะ แต่เครียดมากกกกกกกก)
และทั้งหมดนี้ก็คือเรื่องที่ดิฉันกลุ้มใจมาโดยตลอดค่ะ ไม่สามารถที่จะหันหน้าไปปรึกษาใครได้เลยจริงๆ จึงมาที่นี่ค่ะ ยังไงก็รบกวนเพื่อนๆพี่ๆน้องๆชาวพันทิพย์ช่วยแนะนำแนวทางด้วยนะคะ
หากเนื้อหามีแต่น้ำไม่ค่อยมีเนื้อหรือจับประเด็นใจความสำคัญลำบากก็ต้องขออภัยด้วยนะคะ แต่เนื้อหาที่พิมพ์มาทั้งหมดมันคือข้อความที่อยากจะพูดออกมาเป็นคำพูดจริงๆค่ะ ขอบคุณค่ะ
เมื่อลูกต้องการให้ผู้เป็นแม่ได้อยู่อย่างสุขสบาย และญาติพี่น้องที่ไม่เข้าใจ
ดิฉันสำเร็จการศึกษาในระดับปริญญาตรีเป็นเวลา1ปีแล้วค่ะ ได้ทำงานในสายงานด้านที่ตนเองชอบ ชีวิตการทำงานในปัจจุบันมีความสุขดีค่ะ แต่ความจริงแล้วดิฉันก็มีอาชีพในฝันที่ตั้งใจมานานมากแล้วค่ะว่าเรียนจบเมื่อไหร่จะต้องทำให้ได้ สุดท้ายก็ไม่ได้เป็นอย่างที่คิดฝันไว้ค่ะ เพราะงานปัจจุบันที่ได้ทำอยู่ทุกวันนี้ เป็นเพราะมีผู้ใหญ่คอยอุปการะเนื่องจากว่าท่านได้เล็งเห็นถึงความสามารถของดิฉัน(ตั้งแต่ยังเป็นนักศึกษา) ว่าสามารถทำได้และก็เป็นที่น่าพอใจ จนผู้ใหญ่หลายๆท่านให้การยอมรับดิฉัน. เรามาเข้าประเด็นกันเลยดีกว่าค่ะ มีแต่น้ำมาเยอะเหลือเกิน >,<
และปัญหาแรกก็คือคือเรื่องเงินเดือนจากการทำงานที่ไม่พอใช้ค่ะ(เงินเดือนไม่ถึงหมื่น) คือตอนเรียนแม่ดิฉันก็จะให้ค่ารถค่ากินมาเรียนค่ะพอวันหยุดก็ไปทำงาน(แม่ให้เงินใช้เป็นรายอาทิตย์ค่ะ)ดังนั้นก็จะมีเงินเหลือเพื่อไปทำงานในวันที่ไม่มีเรียน แต่ปัจจุบันนี้เรียนจบแล้ว แม่ดิฉันยังต้องให้เงินเพื่อเป็นค่ารถค่ากินตอนมาทำงานอยู่เลยค่ะ ทำให้คนเป็นลูกอย่างดิฉันคิดว่า มันไม่ใช่แล้วแบบนี้ เรียนจบแล้วยังจะให้แม่ส่งเสียอีกเหรอ คิดดูนะคะว่าขนาดเงินเดือนออก ดิฉันยังไม่สามารถมอบเงินให้กับแม่ได้เลย รู้สึกเป็นลูกที่เลวมากๆค่ะ แต่ถามว่าแล้วทำไมถึงยอมทำงานนี้อยู่ อันนี้บอกได้เลยค่ะว่า(อย่าหาว่าโลกสวยหรือเจ้าหญิงนะคะ) เพราะคำว่าบุญคุณของผู้ใหญ่ที่ให้โอกาสเราค่ะ อีกทั้งเพื่อนร่วมงานที่ดีและความผูกพันธ์ของสถานที่ทำงานค่ะทุกอย่างโอเคหมดเว้นอยู่เรื่องเดียว พอมาถึงตอนนี้ ณ เวลานี้ ทำให้ดิฉันคิดว่าจะต้องหางานใหม่ที่ทำให้แม่ไม่ต้องมาลำบากส่งเสียเงินให้ดิฉันอีก ดิฉันจึงคิดว่าอาจจะไปทำงานที่โรงแรมสักแห่งในพัทยา(เคยไปฝึกงานสมัยเป็นนักศึกษาค่ะ) หรือไม่ก็ไปต่างประเทศซะเลยเพราะลึกๆแล้วต้องการที่จะฝึกภาษาด้วย(เข้าอาเซียนแล้วเดี๋ยวสู้เขาไม่ได้) แต่ก็ต้องมาเจอกับปัญหาที่สองค่ะ คือญาติพี่น้องและผู้ใหญ่ในครอบครัวหลายๆคนทราบข่าวเรื่องที่ดิฉันจะไปทำงานที่อื่น ซึ่งหากว่าดิฉันไปจริงๆ แม่จะต้องอยู่ตัวคนเดียว โดยญาติๆใช้คำพูดกับดิฉันว่า "เธอจะไปจริงๆเหรอ เธอน่ะใจร้ายมากๆเลยนะที่จะทิ้งแม่ไป" ดิฉันรู้สึกอยากจะวีนและรู้สึกผิดมากๆกับคำว่า "ทิ้งแม่" คือพูดเหมือนประหนึ่งว่าเราจะไม่กลับมาเหยียบบ้านอีกแล้ว แม่จะต้องอยู่ตัวคนเดียวตลอดไป เฮ้ย! มันร้ายแรงขนาดนั้นเลยเหรอ แค่คิดว่าไปเพื่ออนาคตและหาเลี้ยงครอบครัว มันแย่ขนาดนั้นเชียว แต่ต้องบอกก่อนว่าดิฉันอยู่กับแม่แค่สองคนค่ะ เพราะคุณพ่อเพิ่งเสียไปเมื่อต้นปี อาจทำให้ญาติพี่น้องดิฉันคิดแบบนั้นก็ได้ โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อพูดถึงเรื่องที่จะไปอยู่พัทยา เพราะหลายท่านคงทราบดีว่าเมืองพัทยาเป็นแบบไหนอะไรยังไง และถามว่าทำไมต้องพัทยาล่ะ กรุงเทพหรือใกล้ๆบ้านก็มี ดิฉันคิดแบบนี้ค่ะ การที่เราไปในที่ที่เราไม่เคยไปหรือไม่คุ้นกับสถานที่นั้น เปรียบเสมือนเป็นการแสวงหาประสบการณ์หรือเปิดมุมมองใหม่ๆให้กับตัวเองค่ะ เราได้เห็นชีวิตความเป็นอยู่ของคนต่างพื้นที่อาศัยของเราหรือการได้เจอเพื่อนใหม่ แล้วได้ท่องเที่ยวอีกต่างหาก(เหมือนจะชิวเนอะ แต่เครียดมากกกกกกกก)
และทั้งหมดนี้ก็คือเรื่องที่ดิฉันกลุ้มใจมาโดยตลอดค่ะ ไม่สามารถที่จะหันหน้าไปปรึกษาใครได้เลยจริงๆ จึงมาที่นี่ค่ะ ยังไงก็รบกวนเพื่อนๆพี่ๆน้องๆชาวพันทิพย์ช่วยแนะนำแนวทางด้วยนะคะ
หากเนื้อหามีแต่น้ำไม่ค่อยมีเนื้อหรือจับประเด็นใจความสำคัญลำบากก็ต้องขออภัยด้วยนะคะ แต่เนื้อหาที่พิมพ์มาทั้งหมดมันคือข้อความที่อยากจะพูดออกมาเป็นคำพูดจริงๆค่ะ ขอบคุณค่ะ