กาลครั้งหนึ่งเมื่อฉันหัดเดิน...
จำชื่อนี้มาจากหนังสือสักเล่ม... ไม่ได้จะสื่ออะไรแค่จะบอกว่าชอบประโยคนี้
"คนเรามีครั้งแรกกันทั้งนั้นแหละ"เด็กผู้ชายคนหนึ่งเคยบอกเราไว้
ก็จริง ครั้งแรกกับหลายๆสิ่งผ่านไปเร็วมาก เร็วจนพอครั้งต่อๆมาเราเริ่มไม่ตื่นเต้นจนกลายเป็นชินชา ครั้งแรกนี่มันดีจริงๆนะ
วันนี้ไม่เชิงว่าว่าง แต่อยากหาไรทำแก้ง่วง
มาอ่านเรื่องครั้งแรกของเรามั้ย(?) ไม่รับปากว่าจะสนุกนะ แค่แบบเอาไว้อ่านแก้ง่วงเฉยๆ แต่จะช่วยรึเปล่า เราก็ไม่ชัวร์นะ
บอกก่อนว่าเราไม่ใช่นักเขียน แต่เราเป็นนักอ่านที่ดีนะ มาแบ่งปันกันได้... เราเริ่มของเราเลยละกัน
ครั้งแรก... กรุงเทพ
เรื่องมันเริ่มจากที่เราสมัครค่ายตอนสมัยมัธยม ตอนนั้นเป็นเด็กมัธยมที่มีความมั่นใจเต็มจนล้น
ส่วนความรู้ในสมองหรอ... หึหึ
ด้วยความที่เรามีความตั้งใจอยากเข้าคณะแพทย์มาก เลยสมัครค่ายแพทย์ไป
และด้วยความชอบทำตัวยุ่งๆของตัวเอง เราส่งเอกสารวันสุดท้ายพอดี ไปรษณีย์ที่ไปเป็นไปรษณีย์แบบบ้านๆที่มีป้ายติดรับฝากของ...
เอาจริงๆเราก็ไม่แน่ใจว่าจะส่งทัน หลายวันต่อมาในขณะที่รอประกาศผล ด้วยความที่ไม่แน่ใจว่าจะส่งเอกสารทัน และคิดว่าไม่น่าติด
เลยหาค่ายอื่น ไปเจอเพจนึงในเฟสบุ๊ค... และนั่นคือจุดเริ่มต้นครั้งแรกของเรา
เพจนี้เป็บเพจของพี่ๆกลุ่มนึงที่ก่อตั้งบริษัทเอกชนขึ้นมา เพื่อสานฝันเด็กมัธยมให้ได้ลองฝึกงาน...
... ฝึกงาน(?) ตอนนั้นไม่เข้าใจว่าจะสื่อถึงอะไร จะโดนหลอกไปขายแรงงานรึเปล่า
แต่ก็เถอะ อยากลองดูสักครั้ง คงจะสนุกดี
อ่านรายละเอียดบลาบลาบลา อ่ะมีส่งเอกสารไปกับส่งอีเมลไป
รออะไรล่ะ เราก็โหลดใบสมัครมาตอบ เป็นใบสมัครที่แปลกดี บอกให้ตอบแบบเป็นตัวเอง
เลยไม่คิดอะไรมาก อ่านโจทย์รอบเดียวแล้วก็ตอบไปเลย
...ครบทุกข้อ ก็ส่งเมลไป จริงๆจำรายละเอียดตรงนี้ไม่ค่อยได้เท่าไหร่ ลืมจด ๕๕๕+
ใช้ชีวิตเหมือนเดิมจนค่ายแรกประกาศ ลุ้นมากกกกก
ผลคือ ไม่มีชื่อตัวเอง เสียใจนิดหน่อย ก็นะคนเราลองได้ลงมือทำอะไรแล้วก็ต้องมีคาดหวังกันบ้าง
เรื่อยๆมาจนสอบไฟนอลเสร็จ เก็บของกลับบ้าน(เราเป็นเด็ก ตจว.)
เพื่อนที่โรงเรียนโทรบอกให้เปิดเมล อาจารย์ที่รักและเคารพยิ่งส่งงานมาให้
ค่ะ... อยู่ในจังหวัดนั้น อาจารย์ไม่มีวี่แววจะสั่งอะไรเลย
ปกติเวลากลับบ้านเราจะไม่เล่นเน็ต นานๆได้เข้าที หลังจากทำงานอาจารย์เสร็จเราเลยเช็คเฟสต่อ
นึกขึ้นได้ว่าสมัครค่ายอีกค่ายไป จริงๆจำไม่ได้ด้วยซ้ำว่าเพจนี้ชื่ออะไร โชคดีที่ตรงช่องค้นหามีข้อมูลที่เคยค้นหาไป
หนึ่ง....
สอง.....
สาม......
นางสาว.......
อื้ม
.
.
ชื่อเราหนิ
ติดจ้าาาาา ติดค่ายจ้าาา ดีใจจนคนข้างๆเข้าใจว่าสอบติดหมอแล้ว
สาระสำคัญ มีนัดสัมภาษณ์ด้วย เห้ย... กรุงเทพ...
เรื่องเล่าสั้นๆคั่นรายการ ผู้ใหญ่ที่บ้านไม่หล้าปล่อยให้ไปไหนมาไหนคนเดียว
และแน่นอนที่สุดว่ากับเมืองหลวงที่มีผู้คนมากมาย บอกได้เลยว่า ยาก！
การขอพ่อว่ายากแล้ว สัมภาษณ์พรุ่งนี้วันสุดท้าย...
ซวยสิจะคุยกับที่บ้านยังไง รอดมาได้ ด้วยความสามารถพิเศษ ติดต่อพี่ๆทีมงานไป
พรุ่งนี้ต้องไปแล้วสินะ ...
กาลครั้งหนึ่ง...
จำชื่อนี้มาจากหนังสือสักเล่ม... ไม่ได้จะสื่ออะไรแค่จะบอกว่าชอบประโยคนี้
"คนเรามีครั้งแรกกันทั้งนั้นแหละ"เด็กผู้ชายคนหนึ่งเคยบอกเราไว้
ก็จริง ครั้งแรกกับหลายๆสิ่งผ่านไปเร็วมาก เร็วจนพอครั้งต่อๆมาเราเริ่มไม่ตื่นเต้นจนกลายเป็นชินชา ครั้งแรกนี่มันดีจริงๆนะ
วันนี้ไม่เชิงว่าว่าง แต่อยากหาไรทำแก้ง่วง
มาอ่านเรื่องครั้งแรกของเรามั้ย(?) ไม่รับปากว่าจะสนุกนะ แค่แบบเอาไว้อ่านแก้ง่วงเฉยๆ แต่จะช่วยรึเปล่า เราก็ไม่ชัวร์นะ
บอกก่อนว่าเราไม่ใช่นักเขียน แต่เราเป็นนักอ่านที่ดีนะ มาแบ่งปันกันได้... เราเริ่มของเราเลยละกัน
ครั้งแรก... กรุงเทพ
เรื่องมันเริ่มจากที่เราสมัครค่ายตอนสมัยมัธยม ตอนนั้นเป็นเด็กมัธยมที่มีความมั่นใจเต็มจนล้น
ส่วนความรู้ในสมองหรอ... หึหึ
ด้วยความที่เรามีความตั้งใจอยากเข้าคณะแพทย์มาก เลยสมัครค่ายแพทย์ไป
และด้วยความชอบทำตัวยุ่งๆของตัวเอง เราส่งเอกสารวันสุดท้ายพอดี ไปรษณีย์ที่ไปเป็นไปรษณีย์แบบบ้านๆที่มีป้ายติดรับฝากของ...
เอาจริงๆเราก็ไม่แน่ใจว่าจะส่งทัน หลายวันต่อมาในขณะที่รอประกาศผล ด้วยความที่ไม่แน่ใจว่าจะส่งเอกสารทัน และคิดว่าไม่น่าติด
เลยหาค่ายอื่น ไปเจอเพจนึงในเฟสบุ๊ค... และนั่นคือจุดเริ่มต้นครั้งแรกของเรา
เพจนี้เป็บเพจของพี่ๆกลุ่มนึงที่ก่อตั้งบริษัทเอกชนขึ้นมา เพื่อสานฝันเด็กมัธยมให้ได้ลองฝึกงาน...
... ฝึกงาน(?) ตอนนั้นไม่เข้าใจว่าจะสื่อถึงอะไร จะโดนหลอกไปขายแรงงานรึเปล่า
แต่ก็เถอะ อยากลองดูสักครั้ง คงจะสนุกดี
อ่านรายละเอียดบลาบลาบลา อ่ะมีส่งเอกสารไปกับส่งอีเมลไป
รออะไรล่ะ เราก็โหลดใบสมัครมาตอบ เป็นใบสมัครที่แปลกดี บอกให้ตอบแบบเป็นตัวเอง
เลยไม่คิดอะไรมาก อ่านโจทย์รอบเดียวแล้วก็ตอบไปเลย
...ครบทุกข้อ ก็ส่งเมลไป จริงๆจำรายละเอียดตรงนี้ไม่ค่อยได้เท่าไหร่ ลืมจด ๕๕๕+
ใช้ชีวิตเหมือนเดิมจนค่ายแรกประกาศ ลุ้นมากกกกก
ผลคือ ไม่มีชื่อตัวเอง เสียใจนิดหน่อย ก็นะคนเราลองได้ลงมือทำอะไรแล้วก็ต้องมีคาดหวังกันบ้าง
เรื่อยๆมาจนสอบไฟนอลเสร็จ เก็บของกลับบ้าน(เราเป็นเด็ก ตจว.)
เพื่อนที่โรงเรียนโทรบอกให้เปิดเมล อาจารย์ที่รักและเคารพยิ่งส่งงานมาให้
ค่ะ... อยู่ในจังหวัดนั้น อาจารย์ไม่มีวี่แววจะสั่งอะไรเลย
ปกติเวลากลับบ้านเราจะไม่เล่นเน็ต นานๆได้เข้าที หลังจากทำงานอาจารย์เสร็จเราเลยเช็คเฟสต่อ
นึกขึ้นได้ว่าสมัครค่ายอีกค่ายไป จริงๆจำไม่ได้ด้วยซ้ำว่าเพจนี้ชื่ออะไร โชคดีที่ตรงช่องค้นหามีข้อมูลที่เคยค้นหาไป
หนึ่ง....
สอง.....
สาม......
นางสาว.......
อื้ม
.
.
ชื่อเราหนิ
ติดจ้าาาาา ติดค่ายจ้าาา ดีใจจนคนข้างๆเข้าใจว่าสอบติดหมอแล้ว
สาระสำคัญ มีนัดสัมภาษณ์ด้วย เห้ย... กรุงเทพ...
เรื่องเล่าสั้นๆคั่นรายการ ผู้ใหญ่ที่บ้านไม่หล้าปล่อยให้ไปไหนมาไหนคนเดียว
และแน่นอนที่สุดว่ากับเมืองหลวงที่มีผู้คนมากมาย บอกได้เลยว่า ยาก！
การขอพ่อว่ายากแล้ว สัมภาษณ์พรุ่งนี้วันสุดท้าย...
ซวยสิจะคุยกับที่บ้านยังไง รอดมาได้ ด้วยความสามารถพิเศษ ติดต่อพี่ๆทีมงานไป
พรุ่งนี้ต้องไปแล้วสินะ ...