เมื่อสัก ต้นเดือน ธันวา ผมได้มีโอกาสไปเที่ยวเกาหลีกับแฟน 2 คน
มีเรื่องประทับใจต่อคนเกาหลี 2 เรื่องครับ
1.คืนแรกที่ชูวอน ผมรู้สึกหิว เลยชวนแฟนลงไปเดินเล่นแถว โรงแรม ละผมก็เข้าไปใน มินิมาร์ทเล็กๆ เพื่อจะไปหาขนมยี่ห้อหนึ่ง แต่ก็ไม่เจอ เปิดรูปให้แม่ค้าดูเขาบอกไม่มี ไม่มีไม่เป็นไร ผมก็เดินดูของต่างๆไปก่อน ในตอนนั้นเขาก็คุยภาษามือกับแฟนผม 55+ ต่างภาษากันอ่ะนะ เขาจะสื่อว่า เสื้อที่แฟนผมใส่มา มันกันหนาวไม่ได้เลย สรุปคุยกันไม่รู้เรื่อง คุณป้าแม่ค้าเขาก็หยิบผ้าห่มขนาดเท่าผ้าเช็ดตัวมาคลุมแฟนผมให้กันหนาว และยังบอกอีกว่า ทำมือให้เดินเลี้ยวขวาไปจะเจอมินิมาร์ท ใหญ่กว่านี้อาจมี ขนมที่ผมตามหา ก่อนออกจากร้านก็จะคืนผ้าให้คุณป้า แต่ป้าแกบอกเอาไปๆๆ เดินไปเดินมาผมก็กลับมาซื้อไอติมร้านป้าสักแท่ง ซึ่งตอนนั้นหนาวจะตายกินไปได้ จริงๆก็กะมาคืนผ้าห่มแกก่อนเดินกลับโรงแรมครับ แต่ป้าแกก็ไม่เอาคืนยกให้ ผมกับแฟนก็เลยไหว้เป็นการขอบคุณแกไปครับ ผมรู้สึกขอบคุณป้าจริงๆครับ
2.คืนที่สองที่โซล เหมือนเดิม ออกไปเดินเล่นเหมือนเคยครับ แต่คราวนี้แฟนผมจัดเต็มเสื้อขนเป็ด ถุงมือสกีด้วย55+ ก็เดินวนไปมาจนได้ของที่ต้องการละครับ จะกลับโรงแรมละ ก็ยืนรอข้ามถนนติดไฟแดง ละก็เขียวคนข้ามได้ จังหวะนั้นผมเห็นมีคุณยายแก่ๆดันรถเข็นของตามภาพ น่าจะเก็บของเก่าขายครับ มีกระเป๋าเดินทางไรเยอะแยะ แต่ดูเก่าๆครับ น้ำหนักคงไม่เบาแน่ๆ คุณยายน่าจะอายุ 70ขึ้นได้แน่ๆ ผมไม่รีรอที่จะไปช่วยแกเข็นข้ามถนน ถ้าปล่อยแกเข็นเองสังสัยได้ติดอยู่เกาะกลาง ติดไฟแดงอีกรอบ ผมก็เข็นข้ามฝั่งให้แกมาสำเร็จ คุณยายก็ขอบคุณผม ก้แยกจากกันครับ ผมก็เดินไปอีกหน่อยแวะซื้อไรกินอีกนิด พอออกจากร้านมา เห็นยายเข็นมาอีกแล้ว ต้องดันขึ้นฟุตบาต ผมเห็นแล้วคงจะไม่ไหวเลยไปช่วยอีกครั้งครับ เข็นมาจอดแถวร้านซาลาเปา ผมก็จะไปโรงแรมละ ยายแกกวักมือเรียกผมกับแฟน ยายแกชี้ไปที่ซาลาเปา ซึ่งตอนแรกผมก็เข้าใจว่ายายแกคงหิว ผมก็จะซื้อให้ ผมก็เลยชี้รูปจะเอาอันไหน แต่ผิดคาดครับ คนขายทำมือบอกผมว่ายายแกจะเลี้ยงผม เป็นการตอบแทนที่ช่วยแกเข็น ผมกับแฟนโครตซึ้งใจเลยครับ แต่ก็ไม่ได้เอาครับ สุดท้ายผมก็กระซิบบอกยายไปว่า Thailand ละก็ไหว้ยายไป 1 ทีครับ
จากเรื่องที่เกิดขึ้น ผมรู้สึกดีกับคนประเทศนี้ขึ้นมาพอสมควรเลย จากเมื่อก่อนไม่ค่อยอะไรรู้สึกเฉยๆ
ปล.พิมพ์ผิดตรงไหนขออภัยมา ณ ทีนี้ด้วยครับ
เพิ่งกลับจากเกาหลี มีความประทับใจมาเล่าสั้นๆครับ
มีเรื่องประทับใจต่อคนเกาหลี 2 เรื่องครับ
1.คืนแรกที่ชูวอน ผมรู้สึกหิว เลยชวนแฟนลงไปเดินเล่นแถว โรงแรม ละผมก็เข้าไปใน มินิมาร์ทเล็กๆ เพื่อจะไปหาขนมยี่ห้อหนึ่ง แต่ก็ไม่เจอ เปิดรูปให้แม่ค้าดูเขาบอกไม่มี ไม่มีไม่เป็นไร ผมก็เดินดูของต่างๆไปก่อน ในตอนนั้นเขาก็คุยภาษามือกับแฟนผม 55+ ต่างภาษากันอ่ะนะ เขาจะสื่อว่า เสื้อที่แฟนผมใส่มา มันกันหนาวไม่ได้เลย สรุปคุยกันไม่รู้เรื่อง คุณป้าแม่ค้าเขาก็หยิบผ้าห่มขนาดเท่าผ้าเช็ดตัวมาคลุมแฟนผมให้กันหนาว และยังบอกอีกว่า ทำมือให้เดินเลี้ยวขวาไปจะเจอมินิมาร์ท ใหญ่กว่านี้อาจมี ขนมที่ผมตามหา ก่อนออกจากร้านก็จะคืนผ้าให้คุณป้า แต่ป้าแกบอกเอาไปๆๆ เดินไปเดินมาผมก็กลับมาซื้อไอติมร้านป้าสักแท่ง ซึ่งตอนนั้นหนาวจะตายกินไปได้ จริงๆก็กะมาคืนผ้าห่มแกก่อนเดินกลับโรงแรมครับ แต่ป้าแกก็ไม่เอาคืนยกให้ ผมกับแฟนก็เลยไหว้เป็นการขอบคุณแกไปครับ ผมรู้สึกขอบคุณป้าจริงๆครับ
2.คืนที่สองที่โซล เหมือนเดิม ออกไปเดินเล่นเหมือนเคยครับ แต่คราวนี้แฟนผมจัดเต็มเสื้อขนเป็ด ถุงมือสกีด้วย55+ ก็เดินวนไปมาจนได้ของที่ต้องการละครับ จะกลับโรงแรมละ ก็ยืนรอข้ามถนนติดไฟแดง ละก็เขียวคนข้ามได้ จังหวะนั้นผมเห็นมีคุณยายแก่ๆดันรถเข็นของตามภาพ น่าจะเก็บของเก่าขายครับ มีกระเป๋าเดินทางไรเยอะแยะ แต่ดูเก่าๆครับ น้ำหนักคงไม่เบาแน่ๆ คุณยายน่าจะอายุ 70ขึ้นได้แน่ๆ ผมไม่รีรอที่จะไปช่วยแกเข็นข้ามถนน ถ้าปล่อยแกเข็นเองสังสัยได้ติดอยู่เกาะกลาง ติดไฟแดงอีกรอบ ผมก็เข็นข้ามฝั่งให้แกมาสำเร็จ คุณยายก็ขอบคุณผม ก้แยกจากกันครับ ผมก็เดินไปอีกหน่อยแวะซื้อไรกินอีกนิด พอออกจากร้านมา เห็นยายเข็นมาอีกแล้ว ต้องดันขึ้นฟุตบาต ผมเห็นแล้วคงจะไม่ไหวเลยไปช่วยอีกครั้งครับ เข็นมาจอดแถวร้านซาลาเปา ผมก็จะไปโรงแรมละ ยายแกกวักมือเรียกผมกับแฟน ยายแกชี้ไปที่ซาลาเปา ซึ่งตอนแรกผมก็เข้าใจว่ายายแกคงหิว ผมก็จะซื้อให้ ผมก็เลยชี้รูปจะเอาอันไหน แต่ผิดคาดครับ คนขายทำมือบอกผมว่ายายแกจะเลี้ยงผม เป็นการตอบแทนที่ช่วยแกเข็น ผมกับแฟนโครตซึ้งใจเลยครับ แต่ก็ไม่ได้เอาครับ สุดท้ายผมก็กระซิบบอกยายไปว่า Thailand ละก็ไหว้ยายไป 1 ทีครับ
จากเรื่องที่เกิดขึ้น ผมรู้สึกดีกับคนประเทศนี้ขึ้นมาพอสมควรเลย จากเมื่อก่อนไม่ค่อยอะไรรู้สึกเฉยๆ
ปล.พิมพ์ผิดตรงไหนขออภัยมา ณ ทีนี้ด้วยครับ