ก็สวัสดีครับสำหรับคนที่เข้ามาอ่าน กระทู้นี้ไม่มีไรมาก ก็ตามหัวข้อนั้นเลย
ก็สำหรับรักครั้งแรก ตั้งแต่จบปวช.3มา ผมก็ตั้งใจว่าจะหารักครั้งแรกจริงๆในมหาลัย แล้วก็ได้เจอคนๆนึง ซึ่งเธอเรียนที่เดียวกับที่ผมไปสอบเข้า แล้วก็นั้นแหละครับความรักมันบังตาจนเข้าเรียนตามเพื่อเธอ (ค้านพ่อแม่สุดๆว่าจะเข้า) ตอนได้เจอได้คุยกับเธอต่อหน้าครั้งแรก มันมีความสุขมากจริงๆครับ ถึงเธอจะอายุเยอะกว่าผม แต่ผมก็ไม่สนและคิดจะรักเธอและก็อยู่กับเธอไปตลอด แต่คือเธอคนนั้นมีแฟนอยู่แล้ว ซึ่งตอนเธอก็กำลังทะเลาะกับแฟนบ้าง มีไปบอกแฟนบ้างว่ากำลังคุยกับเรา ซึ่งเทอก็มาเล่าให้ฟังว่าแฟนก็ไม่คิดอะไร เธอก็ไม่คิดอะไร จนผมรู้สึกว่า ผมคงต้องถอยเพราะไม่อยากมีเรื่องกับแฟนของเธอ ก็เลยเลิกคุยลบเฟสทิ้งแล้วก็ดราม่าใส่ ผ่านไปสักอาทิตย์ อาจจะเกือบเดือนนึง ไม่แน่ใจจำไม่ได้ผมกลับคิดถึงเธอขึ้นมาแล้วก็ไปหาเธอ ขอคืนดี แล้วก็มีข่าวดีว่าเธอเลิกกับแฟนแล้ว ซึ่งนั้นทำให้คิดได้ว่า โอกาสมาถึงละผมเลยพยายามทุ่มเทเต็มที่แต่มันก็ได้ไม่นาน เธอมาบอกผมว่าแฟนของเธอมาขอคืนดีและเธอก็จะกลับไปไปคืนดีเหมือนกัน ซึ่งถามว่าทำไมละ เธอบอกเสียดายเวลาที่เป็นแฟนกันมา ซึ่งนั้นทำให้ผมโกธรมากเลยดราม่าชุดใหญ่กว่าเดิมกลับไป ใส่อารมณ์เด็กเล็กที่ไม่รู้จักความรักมากพอเข้าไปด้วย แล้วก็รับไม่ได้ไปอีกพักใหญ่เหมือนคนขี้แพ้ จนผมลุกจากหน้าคอมมานั่งร้องไห้อยู่ ประมาน 15-30 นาที มันหนักมากสำหรับผมในรักครั้งแรกที่เข้ามหาลัย แต่ก็มาคิดได้ว่า เราเข้าไปหาเธอผิดเวลาจริงๆ ผมตั้งสติได้แล้วก็บอกลาเธอและก็ลบเฟสเธออีกครั้ง เธอมาขอเป็นพี่น้องหรือเพื่อนแทนแต่ผมปฏิเสธ ผมรักไปแล้วมันเป็นเพื่อนกันไม่ได้หรอก เพราะรักไปแล้วจนหมดใจ เธอทำร้ายเรามากไป และที่สำคัญเธอทำให้เราร้องไห้ ซึ่งผมจะไม่ยอมกลับไปแน่ๆ จนผมไม่ได้เจอเธอเลยอีกครึ่งปี จนได้มาเจอกับเธอที่งานแข่งเต้น ซึ่งมากับแฟนใหม่ ก็นั้นและครับผมหลบหน้าหนีเลย มันเหมือนผมเกลียดเธอไปเลย เพราะเธอเคยบอกว่ารักคนนี้มากๆแล้วจะไม่มีคนใหม่ ซึ่งก็นั้นแหละครับ ก็ดีไป ไม่หนักแน่นในคำพูด จนผ่านไปปีเกือบจะสองปี เธอก็มามีคนใหม่ คราวนี้เป็นคนที่ผมรู้จักและใกล้ตัว ผมก็ดีใจกับคนที่ผมรู้จักด้วยไม่อะไรมาก แต่ผมจะไม่มีวันมองหน้าเธออีก เพราะผมมาคิดดู เธอทำลายความรู้สึกที่มีให้มากไปแล้วก็ไม่เห็นค่า เจ็บมากไปจนมันฝังใจไปแล้ว
ก็จบแล้วสำหรับรักครั้งแรกของผม ยังมีอีกสองนะครับแล้วไว้จะมาเล่าใหม่นะครับ
<ใครเป็นบ้าง> ความรักที่ล้มเหลวแถมยังฝังใจจนมีรักใหม่แทบไม่ได้
ก็สำหรับรักครั้งแรก ตั้งแต่จบปวช.3มา ผมก็ตั้งใจว่าจะหารักครั้งแรกจริงๆในมหาลัย แล้วก็ได้เจอคนๆนึง ซึ่งเธอเรียนที่เดียวกับที่ผมไปสอบเข้า แล้วก็นั้นแหละครับความรักมันบังตาจนเข้าเรียนตามเพื่อเธอ (ค้านพ่อแม่สุดๆว่าจะเข้า) ตอนได้เจอได้คุยกับเธอต่อหน้าครั้งแรก มันมีความสุขมากจริงๆครับ ถึงเธอจะอายุเยอะกว่าผม แต่ผมก็ไม่สนและคิดจะรักเธอและก็อยู่กับเธอไปตลอด แต่คือเธอคนนั้นมีแฟนอยู่แล้ว ซึ่งตอนเธอก็กำลังทะเลาะกับแฟนบ้าง มีไปบอกแฟนบ้างว่ากำลังคุยกับเรา ซึ่งเทอก็มาเล่าให้ฟังว่าแฟนก็ไม่คิดอะไร เธอก็ไม่คิดอะไร จนผมรู้สึกว่า ผมคงต้องถอยเพราะไม่อยากมีเรื่องกับแฟนของเธอ ก็เลยเลิกคุยลบเฟสทิ้งแล้วก็ดราม่าใส่ ผ่านไปสักอาทิตย์ อาจจะเกือบเดือนนึง ไม่แน่ใจจำไม่ได้ผมกลับคิดถึงเธอขึ้นมาแล้วก็ไปหาเธอ ขอคืนดี แล้วก็มีข่าวดีว่าเธอเลิกกับแฟนแล้ว ซึ่งนั้นทำให้คิดได้ว่า โอกาสมาถึงละผมเลยพยายามทุ่มเทเต็มที่แต่มันก็ได้ไม่นาน เธอมาบอกผมว่าแฟนของเธอมาขอคืนดีและเธอก็จะกลับไปไปคืนดีเหมือนกัน ซึ่งถามว่าทำไมละ เธอบอกเสียดายเวลาที่เป็นแฟนกันมา ซึ่งนั้นทำให้ผมโกธรมากเลยดราม่าชุดใหญ่กว่าเดิมกลับไป ใส่อารมณ์เด็กเล็กที่ไม่รู้จักความรักมากพอเข้าไปด้วย แล้วก็รับไม่ได้ไปอีกพักใหญ่เหมือนคนขี้แพ้ จนผมลุกจากหน้าคอมมานั่งร้องไห้อยู่ ประมาน 15-30 นาที มันหนักมากสำหรับผมในรักครั้งแรกที่เข้ามหาลัย แต่ก็มาคิดได้ว่า เราเข้าไปหาเธอผิดเวลาจริงๆ ผมตั้งสติได้แล้วก็บอกลาเธอและก็ลบเฟสเธออีกครั้ง เธอมาขอเป็นพี่น้องหรือเพื่อนแทนแต่ผมปฏิเสธ ผมรักไปแล้วมันเป็นเพื่อนกันไม่ได้หรอก เพราะรักไปแล้วจนหมดใจ เธอทำร้ายเรามากไป และที่สำคัญเธอทำให้เราร้องไห้ ซึ่งผมจะไม่ยอมกลับไปแน่ๆ จนผมไม่ได้เจอเธอเลยอีกครึ่งปี จนได้มาเจอกับเธอที่งานแข่งเต้น ซึ่งมากับแฟนใหม่ ก็นั้นและครับผมหลบหน้าหนีเลย มันเหมือนผมเกลียดเธอไปเลย เพราะเธอเคยบอกว่ารักคนนี้มากๆแล้วจะไม่มีคนใหม่ ซึ่งก็นั้นแหละครับ ก็ดีไป ไม่หนักแน่นในคำพูด จนผ่านไปปีเกือบจะสองปี เธอก็มามีคนใหม่ คราวนี้เป็นคนที่ผมรู้จักและใกล้ตัว ผมก็ดีใจกับคนที่ผมรู้จักด้วยไม่อะไรมาก แต่ผมจะไม่มีวันมองหน้าเธออีก เพราะผมมาคิดดู เธอทำลายความรู้สึกที่มีให้มากไปแล้วก็ไม่เห็นค่า เจ็บมากไปจนมันฝังใจไปแล้ว
ก็จบแล้วสำหรับรักครั้งแรกของผม ยังมีอีกสองนะครับแล้วไว้จะมาเล่าใหม่นะครับ