พอดีเห็นในเฟจ Pantip.com โพสนี้ครับ มารับพลังบวกกันแต่เช้าหน่อยเร้วววววชาวพันทิป อีโมติคอน heart #ด้วยรักจากแอดมิน Pantip.com
http://pantip.com/topic/34533086 แล้วมองย้อนกลับมามองตัวเองก็เป็นแบบนี้เหมือนกัน ก็เลยอยากจะแชร์เรื่องเรื่องตัวเองบ้าง ผิดพลาดยังไงพิมพ์ตกหล่นตรงไหน แนะนำติชมได้ครับ (เพิ่งตั้งกระทู้ที่ 2เอง ปกติเป็นนักอ่านเงา ฮ๋าๆ
)
ครอบครัวของผมก็เป็นครอบครัวแถบชานเมือง ของจังหวัดหนึ่งในภาคอีสานครับ ถ้าย้อนไปสัก 10 กว่าปีก็ถือว่าเป็นชนบทได้ทีเดียว ครอบครัวเราก็เป็นเหมือนครอบครัวใหญ่ มีบ้าน ป้า น้า อา และบ้านคุณยาย ปลูกไว้ติดๆ กัน เป็นครอบครัว ชาวไร่ชาวนาธรรมดาครับ ครอบครัวผมมีพี่น้อง 3 คน เจ๊ใหญ่คุณยายขอไปเลี้ยง พักอยู่บ้านคุณยายครับ ( บ้านห่างกัน ไม่เกิน 3เมตร ครับ ฮ่าๆ ) บ้านของเราเลยเหลือแค่ พ่อแม่ เจ๊รอง และผมคนสุดท้องครับ ก็อยู่กันตามอัตภาพ เหมือนครอบครัวชนบททั่วไป พ่อแม่ทำงานรับจ้าง ทำนาบ้าง ครอบครัวยากจนทั่วไป แต่ก่อนบ้านของผมเป็นบ้านไม้ 2ชั้น ตอนนี้ผุพังและก็สร้างใหม่แล้วครับ สร้างได้ 5-6 ปีแล้ว (เป็นความภูมิใจอีกอย่างครับ สร้างบ้านใหม่หลังเล็ก ให้พวกท่านได้ ค่อยๆทำไปต่อเติมและก็ทำไปเรื่อยๆ ฮ่าๆ )
ตอนนั้นบ้านของผมไม่มีอะไรเลย พ่อกับแม่ก็บอกก็สอนตลอดว่า พ่อกับแม่ไม่มีทรัพย์สิน หรือสมบัติอะไรให้นะ อยากได้อะไรต้องทำเองหาเอาเองนะลูก
พ่อกับแม่ก็ดูแลเรา ได้เท่ากับกำลังที่ทำให้ได้ พวกเราพี่น้องก็รับรู้และเข้าใจได้เป็นอย่างดี แต่ก่อนเวลาไปโรงเรียนเพื่อนเค้าขับมอไซด์กันไปหมดแล้ว เรายังต้องนั่งรถสองแถว (รถประจำทาง ) ไปเรียนหรือไปไหนอยู่เลย อิจฉาคนอื่นมาก มือถือหรอ ฮ่าไม่มีหรอก อยากได้เหมือนคนอื่นมาก ช่วงนั้นกำลังฮิตเลย 3310 ด้วยเป็นลูกชายคนเดียวในบ้าน ต้องทำงานไปด้วยเรียนไปด้วย ดูเองตัวเองไปด้วยตั้งแต่ ม.2 เลยครับ ม.2-ม.3 นี้ต้องไปทำงานก่อสร้าง พ่อของเพื่อนท่านเป็นผู้รับเหมา ท่านก็ชวนไปทำงานด้วยตลอด ทั้งวันหยุดต่างๆ เสาร์-ทิตย์ ปิดเทอม ท่านดูแลทั้งอย่าง อาหารการกิน ไปรับส่งด้วย จบ ม.3 มีเงินเกื่อบ 2 หมื่นดีใจมากๆ ตอนนั้นทองบาทละไม่น่าจะเกิน 13000-14000 นะ จบม.3 ก็ไปต่อ วิทยาลัยเทคนิค ตามของฝันของเด็กชายบ้านนอก ฮ่าๆ ( มีเพื่อนหลายคนไปเรียน อาชีวะ ชอบล้อมัน ไอ้ตุ๊ด ไอ้เกย์ ช่วงๆแรก พอเรียน ปี2-3 ไปหามันทุกวันอาชีวะสาวๆเยอะมาก นี้มันสวรรค์ชัดๆ ข้าน้อยผิดไปแล้ววว
)
ช่วงเรียน ปวช นี้ก็ต้องทำงานตลอด ตื่น 8.00น ไปเรียน 17.00 น รีบกลับบ้าน อาบน้ำไปทำงาน เด็กเสริฟบ้าง พาร์ทไทม์ต่างๆบาง เมื่อมี ชม ว่างไม่มีเรียน เพื่อนชอบชวนไปดูหนังบ้าง ไปเดินห้างบ้าง ได้แต่บอกเพื่อนว่า ไปไม่ได้หรอกต้องไปทำงาน คิดถึงแล้วก็เหนื่อยใจทีเดียว ชีวิตวัยรุ่นแทบจะไม่มีสีสันเลย
แต่สิ่งต่างที่เราได้เจอมา ไม่ว่าจะด้วยการทำงาน การไปทำพาร์ทไทม์ การรับจ๊อบต่างๆ ทำให้ผมมีความอดทน มีทัศนคติและวิสัยทัศที่กว้างขึ้น และรู้จักคุณค่าของเงิน มากกว่าวัยเดียวกัน ปัจุบันตอนนี้ ( ขอข้ามหน่อยนะครับ คิดถึงวันเวลาเก่า เดี๋ยวจะดร่าม่า เอง อิอิ ) ผมมีการเงินที่ดีที่มั่นคงทำ มีงานที่ดีทำมีบ้านหลังเล็กที่สร้างทำน้ำพักน้ำแรงของตัวเอง มีรถมอไซด์ มีรถยนต์ มีข้าวของเฟอร์นิเจอร์ต่างๆ มีคอมสเปคเทพๆ (ฮ่าๆ ) โดยที่แต่ก่อนไม่เคยคิดเลยว่าเราจะมีได้ ( อันตั้งแต่ รถนี้ คือ อวดใช่ไหมมมม ตอบ
)
ในใจลึกๆรู้สึกดีมาก กาลเวลาก็ผ่านไปเร็วมากเหมือนกัน แม้บางครั้ง ผมก็ยังคิด "ว่าเรามาถึงจุดนี้ได้ยังไง" ทุกวันนี้ ก็มีความสุขดี ไม่ต้องขวานขวยอะไรให้มากแล้วทำงานไปเรื่อยๆ ดูแลพ่อแม่ ทำโน้นทำนู่ๆ ก็มีความสุขแล้วครับ
ปัจจุบัน อายุก็ไม่เยอะนะครับ 20 ปลายๆ พิมพิมพ์มาสะดูไกล และแก่ เลย ขอขอบคุณ ทุกท่านที่ได้เข้ามาอ่านครับ ใครที่เหนื่อยและท้อก็ขอให้มีกำลังใจสู้ต่อไปครับๆ แท็กห้องผิดประการใดขออภัยมา ณ ที่นี้ด้วยครัช
บางทีก็งงเหมือนกันครับ ว่าเรามาถึงจุดนี้ได้ยังไง
http://pantip.com/topic/34533086 แล้วมองย้อนกลับมามองตัวเองก็เป็นแบบนี้เหมือนกัน ก็เลยอยากจะแชร์เรื่องเรื่องตัวเองบ้าง ผิดพลาดยังไงพิมพ์ตกหล่นตรงไหน แนะนำติชมได้ครับ (เพิ่งตั้งกระทู้ที่ 2เอง ปกติเป็นนักอ่านเงา ฮ๋าๆ
ครอบครัวของผมก็เป็นครอบครัวแถบชานเมือง ของจังหวัดหนึ่งในภาคอีสานครับ ถ้าย้อนไปสัก 10 กว่าปีก็ถือว่าเป็นชนบทได้ทีเดียว ครอบครัวเราก็เป็นเหมือนครอบครัวใหญ่ มีบ้าน ป้า น้า อา และบ้านคุณยาย ปลูกไว้ติดๆ กัน เป็นครอบครัว ชาวไร่ชาวนาธรรมดาครับ ครอบครัวผมมีพี่น้อง 3 คน เจ๊ใหญ่คุณยายขอไปเลี้ยง พักอยู่บ้านคุณยายครับ ( บ้านห่างกัน ไม่เกิน 3เมตร ครับ ฮ่าๆ ) บ้านของเราเลยเหลือแค่ พ่อแม่ เจ๊รอง และผมคนสุดท้องครับ ก็อยู่กันตามอัตภาพ เหมือนครอบครัวชนบททั่วไป พ่อแม่ทำงานรับจ้าง ทำนาบ้าง ครอบครัวยากจนทั่วไป แต่ก่อนบ้านของผมเป็นบ้านไม้ 2ชั้น ตอนนี้ผุพังและก็สร้างใหม่แล้วครับ สร้างได้ 5-6 ปีแล้ว (เป็นความภูมิใจอีกอย่างครับ สร้างบ้านใหม่หลังเล็ก ให้พวกท่านได้ ค่อยๆทำไปต่อเติมและก็ทำไปเรื่อยๆ ฮ่าๆ )
ตอนนั้นบ้านของผมไม่มีอะไรเลย พ่อกับแม่ก็บอกก็สอนตลอดว่า พ่อกับแม่ไม่มีทรัพย์สิน หรือสมบัติอะไรให้นะ อยากได้อะไรต้องทำเองหาเอาเองนะลูก
พ่อกับแม่ก็ดูแลเรา ได้เท่ากับกำลังที่ทำให้ได้ พวกเราพี่น้องก็รับรู้และเข้าใจได้เป็นอย่างดี แต่ก่อนเวลาไปโรงเรียนเพื่อนเค้าขับมอไซด์กันไปหมดแล้ว เรายังต้องนั่งรถสองแถว (รถประจำทาง ) ไปเรียนหรือไปไหนอยู่เลย อิจฉาคนอื่นมาก มือถือหรอ ฮ่าไม่มีหรอก อยากได้เหมือนคนอื่นมาก ช่วงนั้นกำลังฮิตเลย 3310 ด้วยเป็นลูกชายคนเดียวในบ้าน ต้องทำงานไปด้วยเรียนไปด้วย ดูเองตัวเองไปด้วยตั้งแต่ ม.2 เลยครับ ม.2-ม.3 นี้ต้องไปทำงานก่อสร้าง พ่อของเพื่อนท่านเป็นผู้รับเหมา ท่านก็ชวนไปทำงานด้วยตลอด ทั้งวันหยุดต่างๆ เสาร์-ทิตย์ ปิดเทอม ท่านดูแลทั้งอย่าง อาหารการกิน ไปรับส่งด้วย จบ ม.3 มีเงินเกื่อบ 2 หมื่นดีใจมากๆ ตอนนั้นทองบาทละไม่น่าจะเกิน 13000-14000 นะ จบม.3 ก็ไปต่อ วิทยาลัยเทคนิค ตามของฝันของเด็กชายบ้านนอก ฮ่าๆ ( มีเพื่อนหลายคนไปเรียน อาชีวะ ชอบล้อมัน ไอ้ตุ๊ด ไอ้เกย์ ช่วงๆแรก พอเรียน ปี2-3 ไปหามันทุกวันอาชีวะสาวๆเยอะมาก นี้มันสวรรค์ชัดๆ ข้าน้อยผิดไปแล้ววว
ช่วงเรียน ปวช นี้ก็ต้องทำงานตลอด ตื่น 8.00น ไปเรียน 17.00 น รีบกลับบ้าน อาบน้ำไปทำงาน เด็กเสริฟบ้าง พาร์ทไทม์ต่างๆบาง เมื่อมี ชม ว่างไม่มีเรียน เพื่อนชอบชวนไปดูหนังบ้าง ไปเดินห้างบ้าง ได้แต่บอกเพื่อนว่า ไปไม่ได้หรอกต้องไปทำงาน คิดถึงแล้วก็เหนื่อยใจทีเดียว ชีวิตวัยรุ่นแทบจะไม่มีสีสันเลย
แต่สิ่งต่างที่เราได้เจอมา ไม่ว่าจะด้วยการทำงาน การไปทำพาร์ทไทม์ การรับจ๊อบต่างๆ ทำให้ผมมีความอดทน มีทัศนคติและวิสัยทัศที่กว้างขึ้น และรู้จักคุณค่าของเงิน มากกว่าวัยเดียวกัน ปัจุบันตอนนี้ ( ขอข้ามหน่อยนะครับ คิดถึงวันเวลาเก่า เดี๋ยวจะดร่าม่า เอง อิอิ ) ผมมีการเงินที่ดีที่มั่นคงทำ มีงานที่ดีทำมีบ้านหลังเล็กที่สร้างทำน้ำพักน้ำแรงของตัวเอง มีรถมอไซด์ มีรถยนต์ มีข้าวของเฟอร์นิเจอร์ต่างๆ มีคอมสเปคเทพๆ (ฮ่าๆ ) โดยที่แต่ก่อนไม่เคยคิดเลยว่าเราจะมีได้ ( อันตั้งแต่ รถนี้ คือ อวดใช่ไหมมมม ตอบ
ในใจลึกๆรู้สึกดีมาก กาลเวลาก็ผ่านไปเร็วมากเหมือนกัน แม้บางครั้ง ผมก็ยังคิด "ว่าเรามาถึงจุดนี้ได้ยังไง" ทุกวันนี้ ก็มีความสุขดี ไม่ต้องขวานขวยอะไรให้มากแล้วทำงานไปเรื่อยๆ ดูแลพ่อแม่ ทำโน้นทำนู่ๆ ก็มีความสุขแล้วครับ
ปัจจุบัน อายุก็ไม่เยอะนะครับ 20 ปลายๆ พิมพิมพ์มาสะดูไกล และแก่ เลย ขอขอบคุณ ทุกท่านที่ได้เข้ามาอ่านครับ ใครที่เหนื่อยและท้อก็ขอให้มีกำลังใจสู้ต่อไปครับๆ แท็กห้องผิดประการใดขออภัยมา ณ ที่นี้ด้วยครัช