รู้สึกไหมว่ายิ่งโตยิ่งหาใครสักคนที่พร้อมจะจริงจังจริงใจกับเรายากขึ้น หรือมันไม่มีอยู่แล้วจริงๆหรือเราแค่ยังไม่เจอ

มีใครที่เลิกกับแฟนที่คบกันมาหลายๆปีจนแฟนไปมีแฟนใหม่คบกันเป็นปี แต่เราเองยังโสดบ้างไหมคะ?

เราก็อายุมากขึ้นทุกวันคบใครก็อยากจะคบไปนานๆ รักใครก็อยากจะรักแค่คนคนเดียวแต่เหมือนมันไม่เจอใครสักคนที่เขาพร้อมจะรักแค่เราจริงๆสักที
เคยเป็นคนเปิดใจใครเข้ามาทำดีด้วยก็ให้ใจเฃื่อใจรักเขาไปเต็มร้อยแล้วสุดท้ายก็ผิดหวังทุกที ทุกที
จนตอนนี้ไม่กล้าเชื่อใจใครอีกเลย
เลยกลายเป็นคนที่อยู่คนเดียวจนชินมากๆ กินข้าวคนเดียว เดินเล่นช้อบปิ้งคนเดียว ถึงขนาดไปผับคนเดียวไปที่ไหนคนแถวนั้นก็จำได้หมดแล้วเพราะมาคนเดียวประจำ เพื่อนๆก็มีแฟนกันหมดเขาไปเป็นคู่ส่วนเราเป็นขี้ตลอด
เห็นใครที่เขารักกันนนานๆก็คิดอิจฉานะว่าทำไมเขาโชคดีจัง
เขาเจอกันได้ยังไงรักกันได้ยังไงนะ
สำหรับใครที่มีคนรักที่ดีก็อยากบอกว่ารักษากันไว้ดีๆนะ
คนที่จะรักเราจริงๆ รักในความอุบาทของเราได้และยอมรับเราได้ รักเราแม้ในวันที่เราทุเรดที่สุดและพร้อมจะอยู่เคียงข้างเรามันหาได้ยากจริงๆ

เพราะอะไรๆสมัยนี้มันก็ง่ายไปหมด คุยกันง่าย อะไรก็รวดเร็วทันใจจิตใจคนเราเลยเปลี่ยนกันง่ายๆรึป่าว
อะไรที่พังก็ทิ้งไม่คิดจะซ่อม แล้วซื้อใหม่ อะไรถูกใจกว่าก็เปลี่ยนใจกันง่ายๆ มันเป็นแบบนั้นรึป่าว
รู้สึกว่าความรักทุกวันนี้มันฉาบฉวย การรักตัวเองและอยู่ได้ด้วยตัวเองเป็นสิ่งที่ดีที่สุดก็จริง
แต่บางครั้งเราก็ต้องการใครสักคนที่เป็นแรงบันดาลใจให้เราอยากทำอะไรดีๆ
อยากตื่นเช้ามีแรงทำงาน อยากกลับบ้านเพราะรุว่ามีใครรอเราอยู่
บางครั้งความรักมันก็ทำให้ฃีวิตเรามีจุดหมาย มันเป็นสิ่งที่ใครๆทุกคนก็ต่างต้องการ
ความรักมันเปลี่ยนแปลงเราได้จริงๆนะ จากเป็นคนไม่เคยเก็บกวาดบ้านนานๆเก็บทีแต่ความรักก็ทำให้เรารักความสะอาดขึ้นมาทันที
เพราะอยากทำอะไรดีๆให้คนที่เรารัก เราแต่งบ้านทาสีบ้านใหม่เพราะอยากให้เขาชอบมัน ทั้งที่เราเองก็ทำไม่เป็น
อะไรก็ตามที่เราไม่เคยคิดจะรักแต่เพราะคนที่เรารักเขารักสิ่งนั้น เราจะรู้สึกรักมันไปโดยทันที แล้วมันก็กลายมาเป็นส่วนนึงในชีวิตเราโดยที่เราไม่ทันรู้ตัว
เราไม่เคยขอโทษใครแม้เราจะผิด แต่เขาคือคนเดียวที่เราขอโทษบ่อยที่สุดแม้เขาจะทำผิดเราก็ยอมฃอโทษเพราะแค่อยากมีเขาอยู่ในชีวิตเรา
ที่เราเคยคิดว่าไม่มีใครมาเปลี่ยนเราได้เราคือเราแต่ความรักมันเปลี่ยนเราโดยที่ไม่ทันรู้ตัว การมีคนรักที่ดีทำให้ฃีวิตเราดีขึ้นได้เยอะเลยจริงๆ
แต่แฟนเราเป็นคนเจ้าชู้มาก แต่เราก็ขอบคุณเขานะขาสอนให้เรารู้จักรอ รู้จักความผิดหวัง ความเสียใจแบบสุดๆที่โดนคนรักหักหลังซ้ำแล้วซ้ำเล่าสอนให้เรารู้จักการให้อภัยนับครั้งไม่ถ้วน ที่สำคัญกว่านั้นสอนให้เราอยู่และอดทนกับความเหงาให้ได้ จนตอนนี้ไม่มีเขาเราก็อยู่ได้แล้ว
ไม่ต้องเรียกร้องอะไรจากใคร ไม่ต้องขอให้ใครมาอยู่เป็นเพื่อน มันสอนให้เราเข้มแข็งขึ้น

แต่ลึกๆในใจเราก็หลอกตัวเองไม่ได้ว่าเราก็อยากมีใครมาอยู่ข้างๆเราคนที่จะไม่ทิ้งเราไปไหน ไม่คิดเปลี่ยนใจ แค่คิดก็รุสึกว่าเหมือนงมเข็มในมหาสมุทร
ความรักแบบตายายเราคงไม่อยู่แล้วมั้ง หรือมีแต่แค่เราไม่โฃคดีอย่างนั้น
ดูภายนอกเราเหมือนคนที่เข้มแข็งมาก ยิ้มหัวเราะสนุกสดใสร่าเริงต่อหน้าผู้คน
แต่อยู่คนเดียวเมื่อไหร่เป็นต้องแอบร้องไห้คนเดียวบ่อยๆทุกที
เพราะเราไม่แสดงออกมาให้ใครเห็นว่าเราอ่อนแอ มันจะมีแค่คนคนเดียวที่เราอยากจะอ่อนแอด้วย
เราบอกเราอยู่ได้สบายมาก แต่ในใจเราก็ต่างต้องการใครสักคนมาอยู่ข้างๆเรา
แต่มันไม่ใช่ใครก็ได้ เพราะเราก็อยากจะอ่อนแอกับคนที่เราเชื่อใจและอยากเปิดเผยอีกมุมที่ไม่เคยมีใครเห็นกับเขาแค่คนเดียว
ใครที่เราอยู่ด้วยแล้วเป็นตัวของตัวเอง ไม่ต้องกลัวว่าเขาจะรับเราไม่ได้มันยังมีอยู่ไหม
หรือเพราะเราเป็นตัวของตัวเองมากเกินไป เราเป็นคนเปิดเผยมากเกินไป ไม่ได้สวยหรูอย่างที่เราคิดไว้หรอ
มีบางคนบอกให้เรารุจักสร้างภาพบ้าง แต่เรารุสึกว่าท่าเขารักเราในภาพที่เราสร้างขึ้นมาวันนึงที่เรากลับไปเป็นตัวเอง
สุดท้ายเขาก็ไม่ได้รักเราอยู่ดี เราเป็นตัวของตัวเองดีกว่าไหมแล้วท่ามีใครที่เขายังรักเราอยู่
นั่นก็หมายถึงว่าเขารักที่เราเป็นเรา รักเพราะเราเป็นแบบนี้

อยู่คนเดียวมันก็ดีนะทำให้เราเข้มแข็งขึ้นมากไม่ต้องพึ่งใคร ทำอะไรคนเดียวได้แต่ลึกๆในใจเราก็อยากมีใครมาทำด้วยกัน
ขับรถเปิดวิทยุฟัง เจอเพลงเศร้าก็ร้องไห้คนเดียวบ่อยๆ แอบคิดถึงแฟนเก่า ในวันที่ทุกข์ใจก็อยากจะบอกกับเขา
วันที่มีความสุขก็อยากจะบอกกับเขา ก็ทำได้แต่บอกในใจเพราะรูว่ามันไม่มีทางเป็นไปได้
เหมือนในใจเรายังมีแต่เขาอยู่ เคยลองเปลี่ยนใจไปรักคนอื่นพอทุกอย่างเหมือนจะดีเขาก็มาทิ้งเราไปอีก
เรากลับไม่ร้องไห้เพราะคิดถึงคนที่ทิ้งเราไปนะ
เราร้องไห้เพราะคิดถึงแฟนเก่าต่างหาก เหมือนเราจะหนียังไงก็หนีไม่พ้น ในใจมันเวียนวนอยากให้เขาอยู่ตรงนี้
จะพยายามรักใครยังไงสุดท้ายก็ยังแอบร้องไห้คิดถึงเขา เมื่อไหร่ที่คิดถึงเขาขึ้นมาเราต้องมีน้ำตาทุกที
ก็ได้แต่หวังว่าจะมีใครไหมที่จะเข้ามาช่วยรักษาแผลใจที่ทำให้เจ็บอยู่จนวันนี้

เราเป็นผู้หญิงแปลกๆ แต่งตัวจัดชอบการแต่งตัวแต่งแบบไม่แคร์สื่อไม่สนว่าใครจะมองยังไงเราชอบทำตามใจตัวเองชอบเป็นตัวของตัวเอง
เวลาไปเที่ยวก็เต้นแบบหลุดโลกมากไม่ทำตัวสวยให้ใครมาชอบ ไม่ชอบทำตัวไร้เดียวสา เป็นคนขวานผ่าซากเพื่อนผู้หญิงไม่ค่อยมีมีแต่เพื่อนผู้ชายเพราะเป็นคนปากหมา แต่จริงใจ เป็นคนตลกเหมือนคนบ้า ชอบทำอะไรแบบที่กุลสตรีเขาไม่ทำกัน มองภายนอกเหมือนคนเจ้าชู้แต่ใครจะไปรู้แม้แต่ผัวยังไม่มีจะไปมีชู้ได้ยังไง 55555555555555 หรือเพราะเราเป็นคนแบบนี้รึป่าว

ความรักตอนเด็กๆมันเป็นความรักที่จริงใจที่สุดแล้วเนอะเราว่า บางทีก็แอบคิดถึงสมัยที่จะจีบใครต้องเขียนจดหมาย
จะโทรหาใครต้องออกไปหยอดเหรีญญหยอดตู้สาธารณะไกลแค่ไหนก็ยอมเดินไป
อยากคุยกันต้องโทรหากัน วันนึงคุยแค่ก่อนนอนก็ดีใจจะตายอยู่แล้ว เก็บไปนอนเพ้อนอนฝัน อยากไปโรงเรียนไปเจอเขา เดินผ่านหน้าห้องบ่อยๆเพื่ออ่อยให้เขาเห็น พอได้รักกันก็คบกัน 3-4 ปี
แต่พอมาตอนนี้ที่เราโตขึ้นกลายเป็นผู้ใหญ่อยากจะรักใครไปนานๆคบเป็นปีๆ ก็ไม่พ้น1เดือนสักที 555555555555555
เหมือนยิ่งโตยิ่งหารักแท้ไม่เจอ หรือมันยังไม่ถึงเวลาของเรา หรือโลกมันเปลี่ยนไปแล้ว

มีใครรู้สึกเหมือนเราบ้างไหม
บ่นสะยาวเลยแค่อยากระบายเท่านั้น!!
เล่าให้ฟังกันบ้างนะ

เข้ามาทักทายกันได้ค่ะ http://facebook.com/patchapamakeup
IG : boom_pattra