มรดกชิ้นสุดท้าย

.


มันตัดไม่ตาย ขายไม่ขาด จริงแฮะกอล์ฟนี่


อย่างที่เคยมาบ่นไปแล้วว่า ผมเลิกเล่นกอล์ฟได้จริงๆ เลิกแบบไม่นึกว่า จะย้อนกลับมาเล่นอีก ไม่มีความกระหายหลงเหลืออยู่เลยแม้แต่น้อย ด้วยเหตุผลหลายประการ หนึ่งในนั้น ก็แน่อยู่แล้ว คือ ทำใจไม่ได้  


คุณจะทำใจยอมรับได้หรือว่า อยู่ดีๆระยะทางที่เคยตีไปได้นั้น มันไม่ได้อีกแล้ว แล้วมันก็ยังไม่ได้ “เพิ่ม” ขึ้นเรื่อยๆ ที่ละ 10 หลา ที่ละ 10 หลา จนไปถึงจุดที่ผมทนไม่ได้ หลุมที่เคยเสริฟแล้วไปขึ้นเหล็กเบอร์นี้ประจำ กลายเป็นต้องลดเบอร์ลงจาก 9 เป็น 8 เป็น 7 จนเดี๋ยวนี้ 2 กระบอง ........  เพราะทั้งกระบองโตก็สั้นลง เหล็กที่ตีก็ไปไม่ไกลเท่าเดิม 2 เด้งแบบนี้ ใครจะไปทนไหว แถมยัง “ยิพ” ลามไปจนถึงลูกชิพ ท่านลี้คิมฮวง ถึงขั้นประกาศอัปเปหิออกจากสำนัก ฐานทำให้เสียชื่ออย่างร้ายแรง ดันชึ่ก ท้อป แช้งค์ ครบทุกข้อหาด้วย


ยังโชคดีหน่อยที่มีพัตเต้อร์ยาวๆมาตั้งแต่ 8-9 ปีที่แล้ว เลยยังเอามาใช้พอระงับอาการกระตุกเวลาพัต ไปได้บ้าง แต่ก็เล็งนานไม่ได้นะ ตัวแข็งทื่อเชียว เล็งปุ๊บ พัตปั๊บ เหมือนเขี่ยออกไป ไม่ต้องซ้อมให้เสียเวลา ใครยังไม่เคยเป็นนึกไม่ออกหรอก ใครเคยเป็นแล้ว ขอเสียงมาร่วม ปสก ตรง กันหน่อยก็ดี ดังนั้นพอเล่นเร็ว พัตเร็ว พรรคพวกก็หาว่า ไม่ตั้งใจเล่นไปเสียอย่างนั้น เฮอ ... เจ็บหัวแหม็ด


.