คือเราเป็นคนที่ มักจะบอกเลขหรือหยิบเลขให้คนอื่นไปถูกหวยอยู่บ่อย ๆ ตั้งแต่เด็ก เราก็เป็นเหมือนเจ้าแม่ที่มีแต่คนมาขอหวย คนในบ้าน คนนอกบ้าน มากันเพียบ พ่อเราถูกหวยติดกันเป็น 10 งวด งวดละก้อนใหญ่ ๆ จนผ่อนบ้านหมดเลยในเวลาอันสั้น จากเลขที่เราให้ไป ย่าเราก็มาขอ คนในตลาดแถวบ้านก็มาขอ จำได้ลาง ๆ มีอยู่ครั้ง แม่ค้าขายโจ๊กมาขอหวย บอกว่าไม่เงินลงทะเบียนเรียน ของวดนี้งวดเดียว เราก็ให้ไป พี่เค้าถูกหวยและเอาเงินไปลงทะเบียนเรียนแล้วก็เอาเงินส่วนต่างที่เหลือมาซื้อของเล่นให้เรา 2 ชิ้น รู้สึกดีนะเมื่อนึกย้อนกลับไป เพราะพี่เค้าเรียนจบปริญญาตรี ใครๆ ก็ชื่นชมเรา คนในบ้าน นอกบ้าน ก็บอกแต่เราว่ามีบุญ ให้คนอื่นถูกหวย

พอโตมา เราก็ยังมีให้คนถูกหวยบ้างเรื่อย ๆ แต่ก็น้อยลงมากแล้ว คือเราขายซิมด้วย มีบางคนมาเหมือนเสี่ยงดวงให้เราหยิบซิมให้หน่อยจะเอาไปแทงหวย เออ เราก็หยิบให้นะ เพราะอยากขายซิม ไอ้เราก็คิดว่าไม่ถูกหรอก โตมากิเลสหนาแล้วเราคงไม่ให้ใครถูกหวยแล้ว ปรากฎหวยออก นางถูกจ้าาา ขี่มอเตอร์ไซค์มาบอกเราถึงร้านเลย

แต่ตอนนี้ก็ไม่มีแล้วนะคะ เราไม่ให้เลขใครเลย เพราะ ๆ ๆ ๆ ความรู้สึกเราเหมือนว่า เรากำลังชดใช้กรรมให้กับคนอื่นที่เคยได้เลขหวยจากเราไป เหมือนเรากำลังชดใช้เงินเหล่านั้นแทน

ทุกวันนี้เราไม่ได้เดือดร้อนอะไรนะคะ มีเงินกินเงินใช้ไม่ลำบาก มีเงินใช้หนี้ไม่มีติดค้างอะไร แต่ก็ฟุ่มเฟือยไม่ได้ อยากเที่ยวอยากช้อป ก็งดไว้ก่อน อยากจะรุ่งโรจน์มากกว่านี้ ทำอะไรก็เหมือนมันไม่สุด ติด ๆ ขัด ๆ ไปซะทั้งหมด มีปัญหาเข้ามาให้ต้องแก้ในทุก ๆ วัน

พื้นฐานเดิมเราเป็นคนที่ชอบทำให้คนในครอบครัว พ่อแม่ พี่น้อง หลาน ๆ มีความสุข เราก็มีความสุขนะคะ เรามีความสุขและไม่เคยอยากได้อะไรคืน เราเชื่อเสมอว่าความกตัญญูจะไม่วันทำให้คนตกอับ และเราก็ทำเสมอมา ดูแลพ่อแม่พี่น้องเป็นอย่างดี

แต่ตอนนี้พอมีปัญหาถาโถมเข้ามามาก ความคิดเราก็เริ่มเปลี่ยน เราทำดีไปเพื่ออะไร เรามาเป็นคนเห็นแก่ตัวดีกว่ามั้ย ไม่ให้เงินใครเลยดีป่ะ ใครเจ็บป่วยชั้นไม่ดูแลนะ ชั้นจะได้เอาเงินไปลงทุนให้กิจการของตัวเอง จะได้มีความสุขกะเค้าบ้าง พอคิด ๆ ไปก็รู้สึกผิด ทำไม่ได้ที่จะเป็นคนเห็นแก่ตัว

แล้วก็วนเวียนอยู่อย่างนี้ เฮ้อ เหนื่อยจังเลย ตกลงชั้นมีบุญหรือชั้นมีกรรมหนากันแน่

ปล.ซื้อหวยเอง เคยถูกแค่ 4 ครั้ง ครั้งละหลักพัน 555555555 ก็อยากได้มากกว่านี้นะแต่ไม่มีโชคเลย