ตัดสินใจตั้งกระทู้เพียงแค่อยากระบายความรู้สึก และอาจจะเป็นทางเลือกให้ใครหลายคนได้คิดใหม่ในสิ่งที่กำลังจะตัดสินใจทำ
เรากับแฟนคบกันมา 6ปี มีปัญหาบ้างตามประสาคนรักทั่วไปทั้งเรื่องนอกใจ เรามีเค้าจับได้ เค้ามีเราจับได้ มันเหมือนผลัดกันแก้แค้นแบบนี้ แต่ก็ผ่านไปได้กับทำให้รักกันมากขึ้น
ด้านครอบครัว เมื่อเราเข้ากับครอบครัวแฟนได้ดีมากเข้านอกออกในได้เป็นอย่างดี แต่มามีเมื่อ 1-2ปีก่อนแม่ของแฟนมาพูดกับแฟนเราทำนองไม่ค่อยพอใจในตัวเรา
ซึ่งเราก็ไม่เข้าใจว่าเราทำอะไรให้ไม่พอใจ จะแค่เวลาเราไปหาแฟนที่บ้านเราทำงานบ้าน กวาดบ้าน หุงข้าว ล้างจาน ซักผ้าให้ทุกอย่าง(เรากับแฟนไม่อยู่บ้านเดียวกันไปๆมาแค่วันหยุด) ไปเที่ยวเราซื้อของฝากโน่นนี่นั้นทาให้ นึกถึงย้านแฟนก่อนบ้านเราเองด้วยซ้ำ
จะมีแค่พ่อแม่เค้าทำงานกับมาเราก็ลงมาไหว้ นั่งคุยด้วยซักพักก็ขึ้นห้อง แบบนี้ทุกครั้ง
แม่แฟนกับมาพูดกับแฟนเราทำนองว่าไม่ชอบ ไม่พอใจทั้งๆที่ก่อนหน้านี้ 4ปีไม่มีอะไร
เราบอกให้แฟนไปเคลียกับแม่ว่ามีอะไรทำไมเป็นแบบนี้ ตอนนั้นแฟนบอกช่วงนี้ก็ลองอย่าเพิ่งมาบ้าน หายๆไปให้แม่เค้าคิดถึงดู แล้วแฟนจะหาโอกาสคุยกับแม่เค้าให้
จนเวลาผ่านไปตั้งแต่ตอนนั้นจนถึงตอนนี้ 2ปีเต็มเหมือนเดิม แฟนก็ยังไม่ได้คุย เราก็ไปหาไม่ได้ทำให้เวลาเจอกันหายไป จากเคยเจอกันทุกอาทิตย์ที่เราหยุด กลายเปงเดือนล่ะครั้ง 2ครั้ง แล้วก็กลายเปง 2เดือน 3เดือนครั้ง ที่เหลือก็โทคุยกันตลอด
เราก็แฟนทำงานคนล่ะที่ หยุดคนล่ะวัน เวลาทำงานคนล่ะเวลา ไม่ตรงกันสักอย่างทำให้เจอกันได้ยาก
ทำให้มีแฟนเหมือนไม่มี ไปเที่ยว ไปกินข้าว ดูหนัง เราต้องไปคนเดียวตลอดจนเริ่มชิน
เคยทะเลาะกันเรื่องนี้บ่อยมาก หาทางแก้มาทุกทาง ให้เปลี่ยนจากเค้ามาหาเราแทนเราไปหาก็แล้วมันก็เหมือนเดิมไม่มีอะไรดีขึ้น
ทุกครั้งทะเลาะกันก็บอกเลิกทุกครั้ง เราไม่เคยร้องไห้เลย เฉยๆยังใช่ชีวิตได้ตามปกติ ไม่โทหา บล็อกเบอร์เเฟน บล็อกไลน์ เฟส แม้แต่เครื่องแม่เรา น้องเรา ก็บล็อก
ทุกทางที่เค้าจะติดต่อเราได้
เราคิดว่าอยู่ได้สบาย เหงาก็ไปเที่ยวต่างจังหวัด เราใช่เวลาว่างทั้งหมดหาที่เที่ยวสิงอยู่ในเพจแบกเป้ทั้งวัน ไปคนเดียวบ้าง ขอไปกับคนอื่นบ้าง เพื่อให้ตัวเองไม่ว่างจะได้ไม่มีเวลาคิด
ถ้าช่วงคิดอยากโทรหาแฟนเราจะนึกถึงว่าโทรไป กับไปก็เหมือนเดิมนะ แม่เค้า พ่อเค้าไม่ชอบเรา รอแฟนเคลียมา 2ปีก็เหมือนเดิม แล้วก็ต้องทะเลาะกันแบบเดิม
ทำให้เราไม่โทรได้ แต่แฟนก็มาที่บ้านง้อ เหมือนเดิมเราก็คบกันเหมือน และทุกอย่างก็เหมือนเดิมวนมาแบบเดิม ไม่เจอ แค่โทรคุย ไปหาไม่ได้ ทะเลาะกัน เลิกกัน กับมาคบกัน เป็นแบบนี้มาตลอดทุกครั้งแฟนง้อตลอด
จนครั้งนี้ เค้าปล่อยเราไปจิงๆ มันทำให้รู้ว่าที่ผ่านมาที่คิดว่าอยู่มัรเพราะเรายังอุ่นใจตลอดเวลาว่ามีเค้า เรายังมีกัน แต่วันนี้เมื่อใจมันกับรับรู้ว่าไม่มีกันแล้ว
น้ำตามันมาจากไหนมากมาย เรี่ยวแรงที่เคยมีหายไปไหน มันเหมือนหมดทุกอย่างวันนี้มันกับมีจริง วันที่ไม่เคยคิดว่าไม่มีกัน วันที่ไม่เคยคิดว่าจะไม่มีคำว่าเรา
ภาพความสุขที่ยิ้มด้วยกัน ภาพที่กอดกันร้องไห้ที่เจอทุกข์ด้วยกัน มันไหลย้อนมาเหมือนหนังที่ไหลวนกับมาฉายซ้ำๆ เหตุผลข้ออ้างที่เคยใช้เป็นเกาะเพื่อไม่ให้โทรหาเค้าในตอนนั้นมันใช่ไม่ได้แล้วในตอนนี้
เราเสียเค้าไปแล้ว เสียเค้าไปเพราะตัวเราเอง เสียเค้าไปเพราะเราไม่เข้มแข็งพอ เพียงแค่พ่อแม่เค้าไม่ยอมรับ เพียงแค่เราไม่ได้เจอกัน ไม่ได้อยู่ด้วยกันเหมือนเมื่อก่อน เรากับยอมแพ้ และปล่อยมือเค้า
มาคิดได้ตอนนี้ทุกอย่างมันสายไปแล้ว.
ถึงคนที่ยังมีรักทุกคน เราเชื่อนะและก็ยังเชื่อว่าทุกปัญหามันมีทางออกเสมอถ้าเราไม่ยอมแพ้ ใครที่คิดจะบอกดลิกกับแฟนทั้งที่ยังรักกันเพียงเพื่อหนีปัญหา เราว่าคิดใหม่ มันอาจจะดีขึ้นถ้าเลิก แต่ถามว่าเมื่อไร
ถ้าคิดว่าเลิกแล้วตัวเองอยู่ได้ ถามใจตัวเองซ้ำๆว่าจริงรึเปล่า ทนได้จริงๆว่าถ้าไม่มีเค้าเราอยู่ได้ ไม่ใช่อยู่ได้เพราะใจมันรู้ว่ามีเค้า ลองคิดว่าถ้าไม่มี ใจต้องรู้ว่าไม่มีทนได้มั้ย
และสุดท้ายถึงคู่รักทุกคู่ ขอให้รักกันนานๆ รักกันมากๆ รักกันเพื่อคนที่เค้าไม่ทีโอกาสได้รักกันด้วย
ถึงคนที่ฉันรัก แกเคยถามฉันว่ารักแกมากแค่ไหน วันนี้กับวันนั้นที่แกถามฉันยังยืนยันคำตอบเดิม...ฉันรักแกนะ รักมาก มากเท่าที่ผู้หญิงคนนึงจะสามารถรักผู้ชายคนนึงได้
ทุกอย่างออกจากความรู้สึก...แด่ เธอ ที่รักของฉัน
เลิกเอง เจ็บเอง ทำเองทั้งนั้น!!
เรากับแฟนคบกันมา 6ปี มีปัญหาบ้างตามประสาคนรักทั่วไปทั้งเรื่องนอกใจ เรามีเค้าจับได้ เค้ามีเราจับได้ มันเหมือนผลัดกันแก้แค้นแบบนี้ แต่ก็ผ่านไปได้กับทำให้รักกันมากขึ้น
ด้านครอบครัว เมื่อเราเข้ากับครอบครัวแฟนได้ดีมากเข้านอกออกในได้เป็นอย่างดี แต่มามีเมื่อ 1-2ปีก่อนแม่ของแฟนมาพูดกับแฟนเราทำนองไม่ค่อยพอใจในตัวเรา
ซึ่งเราก็ไม่เข้าใจว่าเราทำอะไรให้ไม่พอใจ จะแค่เวลาเราไปหาแฟนที่บ้านเราทำงานบ้าน กวาดบ้าน หุงข้าว ล้างจาน ซักผ้าให้ทุกอย่าง(เรากับแฟนไม่อยู่บ้านเดียวกันไปๆมาแค่วันหยุด) ไปเที่ยวเราซื้อของฝากโน่นนี่นั้นทาให้ นึกถึงย้านแฟนก่อนบ้านเราเองด้วยซ้ำ
จะมีแค่พ่อแม่เค้าทำงานกับมาเราก็ลงมาไหว้ นั่งคุยด้วยซักพักก็ขึ้นห้อง แบบนี้ทุกครั้ง
แม่แฟนกับมาพูดกับแฟนเราทำนองว่าไม่ชอบ ไม่พอใจทั้งๆที่ก่อนหน้านี้ 4ปีไม่มีอะไร
เราบอกให้แฟนไปเคลียกับแม่ว่ามีอะไรทำไมเป็นแบบนี้ ตอนนั้นแฟนบอกช่วงนี้ก็ลองอย่าเพิ่งมาบ้าน หายๆไปให้แม่เค้าคิดถึงดู แล้วแฟนจะหาโอกาสคุยกับแม่เค้าให้
จนเวลาผ่านไปตั้งแต่ตอนนั้นจนถึงตอนนี้ 2ปีเต็มเหมือนเดิม แฟนก็ยังไม่ได้คุย เราก็ไปหาไม่ได้ทำให้เวลาเจอกันหายไป จากเคยเจอกันทุกอาทิตย์ที่เราหยุด กลายเปงเดือนล่ะครั้ง 2ครั้ง แล้วก็กลายเปง 2เดือน 3เดือนครั้ง ที่เหลือก็โทคุยกันตลอด
เราก็แฟนทำงานคนล่ะที่ หยุดคนล่ะวัน เวลาทำงานคนล่ะเวลา ไม่ตรงกันสักอย่างทำให้เจอกันได้ยาก
ทำให้มีแฟนเหมือนไม่มี ไปเที่ยว ไปกินข้าว ดูหนัง เราต้องไปคนเดียวตลอดจนเริ่มชิน
เคยทะเลาะกันเรื่องนี้บ่อยมาก หาทางแก้มาทุกทาง ให้เปลี่ยนจากเค้ามาหาเราแทนเราไปหาก็แล้วมันก็เหมือนเดิมไม่มีอะไรดีขึ้น
ทุกครั้งทะเลาะกันก็บอกเลิกทุกครั้ง เราไม่เคยร้องไห้เลย เฉยๆยังใช่ชีวิตได้ตามปกติ ไม่โทหา บล็อกเบอร์เเฟน บล็อกไลน์ เฟส แม้แต่เครื่องแม่เรา น้องเรา ก็บล็อก
ทุกทางที่เค้าจะติดต่อเราได้
เราคิดว่าอยู่ได้สบาย เหงาก็ไปเที่ยวต่างจังหวัด เราใช่เวลาว่างทั้งหมดหาที่เที่ยวสิงอยู่ในเพจแบกเป้ทั้งวัน ไปคนเดียวบ้าง ขอไปกับคนอื่นบ้าง เพื่อให้ตัวเองไม่ว่างจะได้ไม่มีเวลาคิด
ถ้าช่วงคิดอยากโทรหาแฟนเราจะนึกถึงว่าโทรไป กับไปก็เหมือนเดิมนะ แม่เค้า พ่อเค้าไม่ชอบเรา รอแฟนเคลียมา 2ปีก็เหมือนเดิม แล้วก็ต้องทะเลาะกันแบบเดิม
ทำให้เราไม่โทรได้ แต่แฟนก็มาที่บ้านง้อ เหมือนเดิมเราก็คบกันเหมือน และทุกอย่างก็เหมือนเดิมวนมาแบบเดิม ไม่เจอ แค่โทรคุย ไปหาไม่ได้ ทะเลาะกัน เลิกกัน กับมาคบกัน เป็นแบบนี้มาตลอดทุกครั้งแฟนง้อตลอด
จนครั้งนี้ เค้าปล่อยเราไปจิงๆ มันทำให้รู้ว่าที่ผ่านมาที่คิดว่าอยู่มัรเพราะเรายังอุ่นใจตลอดเวลาว่ามีเค้า เรายังมีกัน แต่วันนี้เมื่อใจมันกับรับรู้ว่าไม่มีกันแล้ว
น้ำตามันมาจากไหนมากมาย เรี่ยวแรงที่เคยมีหายไปไหน มันเหมือนหมดทุกอย่างวันนี้มันกับมีจริง วันที่ไม่เคยคิดว่าไม่มีกัน วันที่ไม่เคยคิดว่าจะไม่มีคำว่าเรา
ภาพความสุขที่ยิ้มด้วยกัน ภาพที่กอดกันร้องไห้ที่เจอทุกข์ด้วยกัน มันไหลย้อนมาเหมือนหนังที่ไหลวนกับมาฉายซ้ำๆ เหตุผลข้ออ้างที่เคยใช้เป็นเกาะเพื่อไม่ให้โทรหาเค้าในตอนนั้นมันใช่ไม่ได้แล้วในตอนนี้
เราเสียเค้าไปแล้ว เสียเค้าไปเพราะตัวเราเอง เสียเค้าไปเพราะเราไม่เข้มแข็งพอ เพียงแค่พ่อแม่เค้าไม่ยอมรับ เพียงแค่เราไม่ได้เจอกัน ไม่ได้อยู่ด้วยกันเหมือนเมื่อก่อน เรากับยอมแพ้ และปล่อยมือเค้า
มาคิดได้ตอนนี้ทุกอย่างมันสายไปแล้ว.
ถึงคนที่ยังมีรักทุกคน เราเชื่อนะและก็ยังเชื่อว่าทุกปัญหามันมีทางออกเสมอถ้าเราไม่ยอมแพ้ ใครที่คิดจะบอกดลิกกับแฟนทั้งที่ยังรักกันเพียงเพื่อหนีปัญหา เราว่าคิดใหม่ มันอาจจะดีขึ้นถ้าเลิก แต่ถามว่าเมื่อไร
ถ้าคิดว่าเลิกแล้วตัวเองอยู่ได้ ถามใจตัวเองซ้ำๆว่าจริงรึเปล่า ทนได้จริงๆว่าถ้าไม่มีเค้าเราอยู่ได้ ไม่ใช่อยู่ได้เพราะใจมันรู้ว่ามีเค้า ลองคิดว่าถ้าไม่มี ใจต้องรู้ว่าไม่มีทนได้มั้ย
และสุดท้ายถึงคู่รักทุกคู่ ขอให้รักกันนานๆ รักกันมากๆ รักกันเพื่อคนที่เค้าไม่ทีโอกาสได้รักกันด้วย
ถึงคนที่ฉันรัก แกเคยถามฉันว่ารักแกมากแค่ไหน วันนี้กับวันนั้นที่แกถามฉันยังยืนยันคำตอบเดิม...ฉันรักแกนะ รักมาก มากเท่าที่ผู้หญิงคนนึงจะสามารถรักผู้ชายคนนึงได้
ทุกอย่างออกจากความรู้สึก...แด่ เธอ ที่รักของฉัน