เพราะหญิงมันจีบยาก...ผมเลยอยากจะพลีชีพ

เจอแต่เจ็บช้ำซ้ำไปซ้ำมา...เอ่ออ คุณผู้หญิงครับ ขอความกรุณาอย่าเล่นตัวเยอะเกินความพอดีได้มั้ยครับ เห็นโปรโมทจังเลย โสดอย่างนั้นโสดอย่างนี้ พอมีผู้ชายเข้าไปคุย คุณก็ไม่อยากคุยอีก ตกลงคุณจะเอายังไงครับ ผมเคยแอบชอบคนๆนึง ต้องบอกก่อนเลยว่าคนนี้รู้กัน เคยเจอกัน ไม่ใช่รู้จักกันตามโซเชียลนะ แล้วผมก็เลยทักไปคุยไปคุยมาก็เลยบอกว่าชอบเค้า สุดท้ายก็ผิดหวัง พอมาเจออีกคนผลก็ออกมาไม่ต่างกัน แต่ยังไม่ท้อครับ คนต่อมานี่บอกเลยว่าเจ็บจี๊ดเลยทีเดียว ไอ่เราก็มองๆเค้าอยู่นานและ เพราะบ้านอยู่ใกล้กัน เห็นเค้าบ่นๆ ว่าวัยทำงานหายแฟนยากจริงๆ (อายุ20กลางๆ) ผู้หญิงวัยนักเรียนวัยนักศึกษาผมเข้าใจนะว่าชีวิตต้องเจอคนมากมายตัวเลือกเยอะแยะ แต่วัยทำงานนี่สิ คุณคิดว่าคุณหาได้ง่ายๆหรอครับ มันไม่เหมือนวัยเรียนนะ.  และผมก็รวบรวมความกล้าไปถามชื่อและขอเบอเค้ามา เค้าก็ให้ เจอหน้ากันก็ยิ้มให้กัน คุยกันได้ไม่ถึงอาทิต อยู่ๆก็เงียบไปซะเฉยๆ มองหน้าเหมือนคนไม่รู้จักกัน บล็อคทุกอย่าง ผมก็ไม่อยากรู้หรอกว่าเพราะอะไร รู้สาเหตุไปแล้ว ผลลัพธ์มันก็ไม่เปลี่ยนแปลงไปจากเดิม...คุณผู้หญิงครับ คุณอย่ามาถามเลยว่าผู้ชายดีๆอยู่ที่ไหน อาจจะเป็นคนที่คุณปฏิเสธไปก็ได้ ผมแค่ตั้งใจไว้ว่า...ถ้าความรักมันเกิดขึ้นอีก ผมก็จะทำเพื่อความรักของผม ดูแลมันให้ดี ให้ออกมาสวยงามที่สุด แต่มันก็ต้องผิดหวังอยู่เรื่อยๆ ผมอยากบอกคุณผู้หญิงหลายๆคน โดยเฉพาะวัยทำงาน อย่าเลือกเยอะเลยครับ คุณเองก็ไม่ใช่เจ้าหญิงมาจากไหน ก็คนเดินดินธรรมดาๆคนนึง ลองๆเปิดใจซักนิดนึงก็ยังดี ถ้าไม่ชอบก็บอกเค้าไปตรงๆ ไม่ต้องมาอ้างเหตุผลเท่ๆหรอกครับ เดี๋ยวผู้ชายดีๆเค้าไปชอบผู้ชายด้วยกันไม่รู้ด้วยนะ

ปล. เจ็บจนชิน...มันกินในหัวใจ