เมื่อประมาณปี 2548-2549 ดิฉันไปว่ายน้ำที่สระน้ำของมหาวิทยาลัยขอนแก่น ด้วยความมั่นใจในความสามารถของตัวเองที่สามารถว่ายน้ำแบบ non stop ได้ เพราะว่ายบ่อย ว่ายสระ 50 เมตรไปกลับ 10-20 รอบ ก็ไม่เป็นไร เบื่อถึงจะหยุดว่าย แต่จะเลือกว่ายใกล้ขอบๆ เผื่อมีเหตุไม่คาดคิดเกิดขึ้นจะได้พอช่วยตัวเองได้ แต่วันนั้นมีคนมาเกาะขอบสระและว่ายแถวๆขอบ เต็มไปหมด เหลือที่ว่ายแบบไม่มีใครมาขวาง ตรงกลางสระเท่านั้น และคิดว่าคงไม่เป็นไร เพราะเคยว่ายเป็นบางครั้ง พอว่ายไปได้ 4-5 รอบ เครื่องกำลังร้อนเต็มที่ เลยเร่งความเร็ว เรียกว่าเหนื่อยกำลังมัน จังหวะหันหน้าขึ้นมาหายใจ แทนที่จะเป็นอากาศ น้ำก้อนใหญ่พัดเข้าปาก ผลก็คือ "ลอยตัวสำลัก" มองไปรอบๆนี่มันกลางสระนี่น่า และคนในสระก็เพิ่มมาอีกหลายคนเรียกว่าแน่นสระ  เหนื่อยมาก จะกลับไปว่ายฟรีสไตล์กลับฝั่งไม่ไหวแล้ว จังหวะการหายใจไม่ได้แล้ว ได้แต่ลอยพยุงตัวเข้าฝั่ง แต่ฝั่งอยู่ไกลเหลือเกิน ว่ายลอยตัวให้ปากอยู่เหนือน้ำตลอดเวลามันเหนื่อยมากกว่าว่ายเล่นดำพุดดำว่ายเยอะ มีอยู่ทางเดียวคือพยุงตัวไปเลื่อยๆ ซักพักคิดว่าไม่ไหวแล้วเลยร้องระโกน “ช่วยด้วยๆ” แต่ไม่มีแรงตะโกน (สุดจะเหนื่อย) เสียงออกมาเบาเหลือเกิน หวังว่ามีใครซักคนว่ายมาให้เกาะเข้าฝั่งหน่อย แต่ในที่สุดโชคดีเหลือเกิน มีคนอ่านปาก “ช่วยด้วย”ได้ เป็นผู้ชายคนหนึ่งว่ายออกมาพาเข้าฝั่ง ระยะทางประมาณ 20 เมตร น่าจะได้ พอถึงที่ตื้น ก็แยกตัวออกมาจากคนที่มาช่วย ไปพักอยู่ด้านข้างขอบสระอีกนาน ไม่ไปด้านที่ว่ายทางตรง เพราะ คนว่ายระยะไกลมีเยอะกลัวขวางทางเขา พักอยู่ขอบสระนานมากจนมั่นใจว่าเรี่ยวแรงกลับมาพาตัวขึ้นจากสระได้ แต่ไม่ได้หันไปขอบคุณคนที่มาช่วยเพราะคิดว่า เขาคงว่ายไปแล้ว และจำหน้าคนมาช่วยไม่ได้เพราะแว่นว่ายน้ำมันมัวมองอะไรไม่ชัดเลย คนว่ายระยะไกลผู้ชายเต็มไปหมด ถึงหันไปก็ไม่รู้ว่าจะขอบคุณคนไหน  
       ตั้งแต่นั้นมาก็รู้สึกเสียดายที่ไม่ได้ขอบคุณคนที่ช่วยชีวิตไว้ และไม่รู้ว่าจะขอบคุณอย่างไรดี คงมีวิธีนี้วิธีเดียว อยากจะบอกจากใจจริงว่า “ขอขอบคุณอย่างสูง” ถ้าไม่ได้คุณดิฉันคงไม่มีวันนี้ ขอขอบคุณ ๆๆๆ
   และหวังเป็นอย่างยิ่งว่า ขอให้ผู้มีพระคุณท่านนี้ได้มีโอกาสอ่านข้อความนี้