ชีวิตของฉันมันเฮงซวย อยากตายๆไปให้พ้นแต่ก็ทำไม่ได้ เพราะฉันมีลูกน้อย

วันนี้เป็นอีกหนึ่งครั้งที่รู้สึกอยากฆ่าตัวตาย ชีวิตของดิฉันมันพังเพราะดิฉันเองทั้งนั้น สาเหตุของวันนี้ที่อยากตายก็เพราะ วันนี้แม่ไล่ออกจากบ้าน เพราะเราหุงข้าวไม่ตรงคำสั่ง 555 ตลกดีเนาะ ข้าวมันไม่พอกิน แม่บอกให้เราหุง3กระป๋องแต่เราหุง2 เค้าโกรธเรา เค้าไปตักข้าวเราก็ไปคุยด้วยดีๆเค้าบอกเราว่าอย่าไปคุยกับเค้าอีก ไม่ได้ด่านะก็พูดแบบคนโกรธ เราก็พอรู้ล่ะว่าเรื่องข้าว แม่เราเค้ากลัวไม่พอกิน เราไม่ทำตามที่สั่ง เราเลยว่านี่เราผิดอีกแล้วหรอ เค้าก็บอกอย่ามาคุยกัน ไม่ต้องพูดกับเค้า เค้าเบื่อเรามากแบบทำเหมือนรังเกียจเราอ่ะนะ อยากให้เราไปให้พ้น ออกไปจากบ้านเค้าซะทีไปอยู่ที่อื่นซะ ไปอยู่กับผัวเราไป(สามีเราเลิกกันแล้ว) ให้เราไปให้พ้นจากบ้านเค้า เรามันไร้ค่าไง เราเลยเงียบเดินออกมา นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เค้าไล่เรา เราเคยคิดในใจว่าถ้าไล่เราอีกเราก็จะไปจริงๆแต่เราจะไปไหนลูกเรายังเล็ก ร้องไห้ก็เก่ง แถมยังกินนมจากเต้าเราติดมากด้วย เราน้ำตาใหลแต่ก็ต้องรีบปาดทิ้ง เราไม่อยากให้ลูกเห็นน้ำตาเรา พอซักพักไม่ถึง10นาที สามีเก่าเราโทรมาว่า(เมื่อวานเค้านัดเรากับลูกไปเที่ยวงานลอยกระทง)เค้าโทรมาทำนองว่าไม่ไปได้มั้ย พูดทำนองนั้น แบบ ตรงที่ๆเค้าจะพาไปที่นั้นไม่ได้จัดงาน ถ้าไปอีกที่มันไกลนะจะเอาลูกไปหรอ ประมานนี้เราก็รู้แล้ว โอเคไม่ไป เค้าคงนัดแฟนเค้าไว้ คงปฎิเสธไม่ได้ พาเรากับลูกไปมันคงไกลจริงๆ โอเคเราไม่ไป แต่เรานี่น้ำตาใหลแบบหยุดไม่ได้เลย แอบมาร้องไห้คนเดียวลูกก็ร้องหา ต้องลงมาหาลูกทำเข้มแข็งแต่น้ำตาไม่หยุดใหล กลั้นไว้แทบตาย ปาดทิ้งตลอดกลัวคนเห็น เราอยากไปไกลๆแต่เราไม่มีที่ไป ไปทำงานรับจ้างล้างจานเป็นคนใช้อะไรก็ได้แต่เราห่วงลูกเค้าจะอยู่ยังไงล่ะ กำลังคิดอยู่ว่าจะไปไหน อยากไปให้พ้น บ่อยครั้งที่เราอยากตาย แต่ถ้าเราตายลูกน้อยของเราจะอยู่ยังไง ใครจะดูแล เราอาภัพยังสร้างปมให้ลูกอาภัพอีก อ่านแล้วเราน่าสงสารมั้ย ไม่หรอกความจริงชีวิตเราน่าสมเพชกว่านี้เยอะ เราอายุ29อาศัยอยู่บ้านแม่ ไม่เคยได้ออกไปจากที่นี่เลยนะ แม่ให้เงินใช้วันละ120 อยู่บ้านเลี้ยงลูกเฉยๆโคตรน่าสมเพชเลย อยากอ่านความน่าสมเพชมั้ย จะเล่าให้ฟัง