**ภาคต่อ** ตอนสุดท้ายของ เราจะบอกว่า ขอบคุณนะที่โทรมาบอกว่า "กำลังจะแต่งงาน"

ติดตามเหตุการณ์ตั้งแต่ต้นได้ที่นี่ค่ะ http://pantip.com/topic/34458497




หลังจากที่เราได้รู้เรื่องที่คาดไม่ถึงจากเพื่อนของเค้าในข้อความในเฟสบุ๊ค เราจึงเรียกเค้ามาคุยด้วย แต่เราร้องไห้ไม่ออก มันไม่โกรธด้วย มันโกรธไม่ลงเลยจริงๆ ในบรรยากาศบ่ายๆในร้านกาแฟเงียบๆ เรายื่นโทรศัพท์ให้เค้า แล้วพูดว่า "เราว่าให้นายอ่านเองดีกว่า แต่สัญญานะว่าจะไม่โกหกเราอีก"

เค้าเงียบ แล้วอ่านข้อความ และยิ้มเล็กๆ "ขอโทษ" เค้าพูด นั่นเป็นคำเดียวที่หลุดมาจากปากของเค้าตอนนั้น

เราบอกไม่ถูก มันอยากจะร้องไห้ตรงนั้น แต่ทำไมมันกลายเป็นเพียงแค่ว่า เราอยากใช้เวลากับเค้าให้นานที่สุดถึงแม้มันจะผิดก็ตาม เราจึงพูดคำที่ไม่คิดว่า ความรู้สึกผิดชอบชั่วดีมันจะหายไป เพราะเรารักเค้าได้ขนาดนั้น

"งั้น....ก็อยู่แบบนี้แหละ เราโอเค แกก็มีแฟนแล้ว แต่เราก็ยังไม่อยากให้แกหายไปไหนอ่ะ ยังไม่พร้อม ถ้าจะไป ให้เราไปเองเหอะ"


เค้าเงียบ แต่แล้ว เค้าก็ตอบตกลง แล้วทุกอย่างก็ปกติเหมือนเดิม วันนั้นทั้งวัน เราอึนมากๆ มันทำงานยากมากๆ ที่จะกดความรู้สึกเอาไว้ เค้าก็พยายามทำกับเราเหมือนเดิม ทั้งเดินไปส่งที่ทำงาน และมารับที่บ้าน แต่มีสิ่งหนึ่งที่เค้าทำมากกว่าเดิมก็คือ.... เมื่อแฟนของเค้าโทรมา เค้าจะ รับโทรศัพท์ต่อหน้าเรา


เราสองคนก็อยู่กันแบบนี้มาเรื่อยๆ จนวันที่เค้าตัดสินใจลาออก เค้าทำงานจนถึงวันสุดท้าย และเราพร้อมเพื่อนๆในที่ทำงานจึงตัดสินใจที่จะเลี้ยงส่งให้กับเค้า ซึ่งเป็นวันที่ 14 พฤษภาคม 2558 ในร้านนั่งชิวๆแห่งหนึ่งในหอการค้า เหตุการณ์ทุกอย่างมันดีมากๆ ทุกคนสนุกสนาน เฮฮา พร้อมทั้งสั่งลาเค้า

เราเองที่นั่งตรงข้ามกับเค้า ก็สนุกสนานนะ แต่มันก็รู้สึกได้ถึงความเศร้า เค้าเองก็เศร้าเหมือนกัน จนเราขอไปเค้าห้องน้ำ เพื่อทำธุระและสงบอารมณ์ แต่พอเดินออกมา ก็พบว่า เค้ายืนรออยู่ข้างนอก

"แก เราขอโทษนะ เรามันเลว แต่แกก็รู้ใช่มั้ย ถ้าเราบอกความจริง แกก็คงไม่คุยกับเราหรอกจริงมั้ย" เค้าพูด
"เป็นอะไร บ้าหรอ เรื่องมันผ่านไปแล้ว ช่างมันเหอะ" เราตอบและยิ้มให้ แต่ตอนนั้นเสียงมันสั่นมากๆ เหมือนอะไรมาจุกอยู่ที่คอ

"เค้าดึงเราเค้ามากอด"

"ขอโทษนะ ขอโทษจริงๆ เรารักแกนะ แต่เราทำไม่ได้ ทางนั้นเค้าไม่ผิด เราขอโทษ ขอโทษนะ..." เสียงเค้าตอบมา ทั้งๆที่กอดเราไว้อยู่ เรารู้สึกได้ ว่าเค้าเสียงเปลี่ยนไป เหมือนกับเสียงคนจะร้องไห้

"ถ้าเราได้เจอกันอีก สัญญาได้มั้ยแก อีก 2 ปี เราจะกลับมารักกัน"

มันเป็นคำพูดของเค้าที่หลุดออกมาจากปากเค้าตอนนั้น

เราก็ร้องไห้ แต่มันพูดอะไรไม่ออก รู้แต่ร้องไห้หนักมากๆ มันร้องเยอะจริงๆ มันเหมือนกับว่าการที่เราได้กอดเค้าครั้งนี้ มันจะเป็นครั้งสุดท้าย และจะไม่ได้สัมผัสมันอีก

เพราะมันไม่ใช่กอดของเรา มันไม่ใช่ของเรา เราไม่ได้มีสิทธิ เราต้องปล่อยไป

เราสองคนกอดกันไว้อย่างนั้น นานมากๆ จนหยุดร้องไห้ เรากลับไปนั่งที่ของเรา แล้วก็สนุกสนานต่อกับเพื่อนร่วมงาน เราจำได้ว่า เราดื่มหนักมาก เดี๋ยวเติมๆ อยู่อย่างนั้น จนงานเลี้ยงสิ้นสุดลง เค้าก็อาสาขอไปส่งที่บ้าน แต่เราก็ตอบไปว่า "แกไม่ต้อง...เราเจอกันแค่นี้แหละ พอแล้ว มาเลี้ยงส่ง เรามาส่งแก แกไม่ต้องมาส่งเรา" เราตอบไปเสียงดัง ท่ามกลางพี่ๆที่ทำงานอีกหลายๆคนที่ยืนงงกับคำพูดของเรา

พอถึงบ้าน เราเมามาก แต่จำได้ว่า ....เราร้องไห้ไม่หยุดเลย จนหลับไปตอนไหนก็ไม่รู้......