คือเรารักแม่นะรักมากแต่บ้างครั้งเราเรียนมาเหนื่อยๆเราก็โอเคอะที่ต้องมาเจอเรื่องแบบนี้ทุกวัน
เราอายุ20 นะ เรียนปีหนึ่งที่เรียนค่อนข้างไกลจากบ้านพอสมควรนั่งรถหนึ่งชั่วโมง จริงๆเราอยากอยู่หอแบบหอในก็ได้ไรงี้มันเหนื่อยจริงๆนะ แต่แม่ไม่ให้อยู่เราก็โอเคไม่ได้อะไร เวลาทะเลาะกันเค้าก็ยังตีเราอยู่นะเราไม่ชอบอะ(เข้าใจปะเราอายุ20แล้วอะ) ไม่เคยเที่ยวกลับเพื่อนไม่ให้ไปงานเลี้ยงรุ่นไม่ให้ไปไหนเลยจนเรารู้สึกว่าเราเข้ากับเพื่อนไม่ได้จนมันกลายเป็นชินไปแล้วอะไม่ไปไหนกับเพื่อนไม่เคยเลยกลับเย็นๆก็ไม่ได้แบบหกโมงไรงี้ก็จะด่า เค้าตีเรามาตลอดเลยอะแบบใช้เข็มขัดสายไฟรองเท้าเก้าอี้เตารีดโดนมาหมดแล้ว เราสอบชิงทุนไปเรียนต่อนอกได้(พ่อกับแม่เราเลิกกันพ่ออยู่เมืองนอกที่ๆเราจะไปเรียน) พอเราจะไปเค้าก็ไม่ให้ไปโทรหาตากับย่าเราไปร้องไห้แล้วก็บอกว่าไปก็เรียนไม่จบหรอก เราก็ไม่ไป เราไม่ค่อยทำอะไรขัดใจเค้าเลยนะ แต่พอมาหลังๆบ้างครั้งเราแบบทะเลาะกับเค้าแล้วเราก็กรี้ดดดดดด(เราก็อายตัวเองนะแต่บ้างครั้งมันเหมือนเราได้ปลดปล่อยอะเข้าใจปะ) เเล้วจะทะเลาะแบบเรื่องเล็กๆมาก แบบเข้าห้องน้ำนานก็หาว่าไปเล่นโทรศัพคุยกับผู้ชาย (เราไม่เคยมีแฟนนะ) ล่าสุดเราแบบทนไม่ไหวเมื่อเย็นเราก็เรียนเสร็จก็รีบกลับบ้านทำงานบ้าน ไกลจะเสร็จคือเราวางของผิดที่แบบมันลืมอะเข้าใจกันใช่ปะ ทำๆงานอยู่เรียกเราไปนู้นไปนี้ทำยังไม่เสร็จอะเราก็ต้องรีบไปไม่งั้นเค้าจะว่าเรา พอเราลืมเค้าเดินกลับมาเราลืมเก็บของแค่นั้นจริงๆ(ใช้คำหยาบขอโทษด้วยนะคะ) เค้าว่าเราว่าอีนี่อี
นี่วางของไม่เป็นที่ไม่เป็นทางมีสมองปะวะคิดเป็นมั้ยเนี่ย สมองคิดไรอยู่อีช้างเ_ด (ไม่มีคำโกหกทั้งสิ้น) ด้วยความที่เรากลับมาเหนื่อยๆเราก็พูดแม่จะด่าอะไรนักเนี่ย เค้าก็โยนของใส่เราแบบรองเท้าส้นสูงจานไม้กวาด เค้าบอกว่าไม่มีปัญญาหา-ทำไมกูจะไม่มีสิทธิพูดอี
เราก็ด้วยความโมโหแต่เราก็พูดแรงด้วยแหละ เราบอกว่า อม่รู้ตัวปะแม่เหมือนคนสติแตกเข้าไปทุกและ เข้าก็เอาไม้ฟาดเราตีหัวจนแตกเล็บฉีกเข่าเลือดไหลเป็นเขียวๆทั้งตัวอะ เค้าบอกว่าไม่มีลูกคนไหนทำกับเราแบบนี้หรอกอะไม่มีใครเค้าเอาหรอกพ่อก็ทิ้ง ต้องเจอของดีเข้าเข้าซักวันถึงจะรู้สึก หมายความว่าไงหรอ คนเป็นแม่หรอพูดกับลูกแบบนี้มันใช่หรอเราเหนื่อยท้ออยากตายๆไปไม่อยากรับรูอะไรร้องไห้จนปวดหัวมันเหนื่อยมันท้อไม่หมดกำลังใจ มันไหวจริงๆอะ
เราเขียนระบายความรู้สึกเฉยๆนะไม่ได้ต้องการอะไรเลยมันแค่อึดอัดพูดกับใครไม่ได้แค่นั้นจริงๆ
เคยรู้อยากอยู่ห่างๆแม่ของตัวเองปะคะ????
เราอายุ20 นะ เรียนปีหนึ่งที่เรียนค่อนข้างไกลจากบ้านพอสมควรนั่งรถหนึ่งชั่วโมง จริงๆเราอยากอยู่หอแบบหอในก็ได้ไรงี้มันเหนื่อยจริงๆนะ แต่แม่ไม่ให้อยู่เราก็โอเคไม่ได้อะไร เวลาทะเลาะกันเค้าก็ยังตีเราอยู่นะเราไม่ชอบอะ(เข้าใจปะเราอายุ20แล้วอะ) ไม่เคยเที่ยวกลับเพื่อนไม่ให้ไปงานเลี้ยงรุ่นไม่ให้ไปไหนเลยจนเรารู้สึกว่าเราเข้ากับเพื่อนไม่ได้จนมันกลายเป็นชินไปแล้วอะไม่ไปไหนกับเพื่อนไม่เคยเลยกลับเย็นๆก็ไม่ได้แบบหกโมงไรงี้ก็จะด่า เค้าตีเรามาตลอดเลยอะแบบใช้เข็มขัดสายไฟรองเท้าเก้าอี้เตารีดโดนมาหมดแล้ว เราสอบชิงทุนไปเรียนต่อนอกได้(พ่อกับแม่เราเลิกกันพ่ออยู่เมืองนอกที่ๆเราจะไปเรียน) พอเราจะไปเค้าก็ไม่ให้ไปโทรหาตากับย่าเราไปร้องไห้แล้วก็บอกว่าไปก็เรียนไม่จบหรอก เราก็ไม่ไป เราไม่ค่อยทำอะไรขัดใจเค้าเลยนะ แต่พอมาหลังๆบ้างครั้งเราแบบทะเลาะกับเค้าแล้วเราก็กรี้ดดดดดด(เราก็อายตัวเองนะแต่บ้างครั้งมันเหมือนเราได้ปลดปล่อยอะเข้าใจปะ) เเล้วจะทะเลาะแบบเรื่องเล็กๆมาก แบบเข้าห้องน้ำนานก็หาว่าไปเล่นโทรศัพคุยกับผู้ชาย (เราไม่เคยมีแฟนนะ) ล่าสุดเราแบบทนไม่ไหวเมื่อเย็นเราก็เรียนเสร็จก็รีบกลับบ้านทำงานบ้าน ไกลจะเสร็จคือเราวางของผิดที่แบบมันลืมอะเข้าใจกันใช่ปะ ทำๆงานอยู่เรียกเราไปนู้นไปนี้ทำยังไม่เสร็จอะเราก็ต้องรีบไปไม่งั้นเค้าจะว่าเรา พอเราลืมเค้าเดินกลับมาเราลืมเก็บของแค่นั้นจริงๆ(ใช้คำหยาบขอโทษด้วยนะคะ) เค้าว่าเราว่าอีนี่อี
เราเขียนระบายความรู้สึกเฉยๆนะไม่ได้ต้องการอะไรเลยมันแค่อึดอัดพูดกับใครไม่ได้แค่นั้นจริงๆ