เรื่องต่อไปนี้เป็นเรื่องราวที่ผมบอกคนที่ผมรู้จักไม่ได้เลยสักคน แม้แต่เพื่อนสนิต ครอบครัวมันเป็นความรักที่ต้องซ่อนเอาไว้ ผมต้องการเพียงระบายมันไปเป็นอักษรให้ใครสักคนรับรู้บ้าง
“คุณเคยรักใครบ้างไหมครับ ถ้ามีความรักครั้งแรกของคุณเป็นใคร” ผมจำครั้งแรกที่ผมมีความรักตอนอายุ 6 ขวบ เป็นความรักแบบเด็กอนุบาลผมแอบชอบเพื่อนร่วมห้อง เธอชื่อว่า พลอย เธอน่ารัก สดใส ตอนนั้นผมคิดในใจเสมอว่าถ้าเธอโตมาคงมีหน้าตาเหมือนนางเอกทีวีตอนนั้น คุณชมพู่ อารยา ถึงกับทุกวันอาสาช่วยคุณครูจัดที่นอนช่วงบ่ายให้ผมได้นอนได้เธอ วีระกรรมที่ร้ายที่สุดคือผมเดินไปหอมแก้มโชว์พี่ชายว่าเราแอบชอบเธออยู่ นั้นคือแรกที่ผมแอบรัก หลังจากนั้นผมขึ้นชั้นประถมก็แอบรักเพื่อนร่วมห้องนานถึง6ปี และมัธยมต้นก็แอบรักเพื่อนร่วมห้องอีกคนอีก3ปี นั้นเหลาะครับทั้งสามคนนี้ผมไม่เคยกล้าบอกความจริงเลยสักคน ที่แน่ๆตั้งแต่เริ่มจำความได้ผมยังไม่เคยหยุดรักใครเลยสักวัน
แต่ที่เล่าไปตอนต้นนั้นไม่ใช่เหตุการณ์เกี่ยวข้องกับความรักครั้งนี้ ก่อนอื่นต้องขอแนะนำตัวก่อนครับ ผมซื่อซัน เรียนไกล้จบมหาวิทยาลัยแล้ว ผมเป็นคนเข้าคนง่าย มีเพื่อนสนิตมากๆทั้งรุ่นเดี่ยวกัน รุ่นพี่ รุ่นน้องเรียกได้ว่าสนิตไปทุกคน และมีความสามารถพิเศษหลายเรื่องครับ ผมชอบพูดมักได้เป็นพิธีกรรับเชิญงานต่างๆ ชอบเล่นกีฬา ที่สำคัญผมชอบเล่นเปียโนครับ เรื่องราวความรักที่ผมอยากจะเล่านั้นเกิดขึ้นเมื่อประมาณ 6 ปีที่ผ่านมา ตอนที่ผมเรียนอยู่มัธยมปีที่5 ตอนนั้นผมเป็นนักดนตรีประจำโรงเรียนสมัยเรียนมัธยม ตอนนั้นผมค่อนข้างป๊อปมากในโรงเรียน เป็นทั้งนักดนตรี จนได้เลือกเป็นประธานสภานักเรียน ทุกวันที่ไปโรงเรียนผมอยากจะบอกว่าเหมือนไปทำงานมากกว่าไปเรียน ผมกลายเป็นเด็กกิจกรรมไปโดยไม่รู้ตัว จนเป็นเหตุให้เจอรุ่นน้องคนหนึ่งที่เขาทำให้ผมแอบรักมานานจนถึงทุกวัน เราห่างกัน3ปี น้องเขาเรียนอยู่ม.2 เป็นนักฟุตบอลทีมโรงเรียนตัวสูงกว่าผม หลังเลิกเรียนผมจะต้องไปซ้อมเปียโนทุกวันครับ พอซ้อมเสร็จก็ต้องเดินผ่านสนามฟุตบอลเห็นพวกรุ่นน้องซ้อมบอลกัน ด้วยความเฟรนลี่จึงเขาไปขอเล่นด้วย พอผมยิงประตูได้ผมก็แซวคนอื่นไปทั่ว แต่มีรุ่นน้องคนหนึ่งที่ผมไม่เคยรู้จักลีลาเล่นมันกวนผมมากๆ มันชื่อหนึ่ง ทุกครั้งที่ผมแซวมัน น้องมันก็จะแซวตอบเสมอๆ จนสนิตกันไปในระยะเวลาอันรวดเร็ว และบ้านเราไปทางเดียวกันห่างกันเพียง3กิโล หลายครั้งที่เราไปกลับด้วยกันรู้จักครอบครัวกันและกัน สนิตมากจนคนทั้งโรงเรียนเริ่มสงสัยในความสนิตของเราสองคน กลายเป็นคู่จิ้นประจำโรงเรียน แต่ตอนนั้นไม่มีวลี คู้จิ้นนะครับ
ขอเล่าข้ามช่วงหวานๆของมอ.5 ปีแรกที่พบกันก่อนนะครับถ้ามีเวลาและมีคนสนใจอย่างฟังจะกลับมาเล่าให้ฟังครับ ในช่วงที่ผ่านมา ผมไม่เคยชัดเจนกับสถานะที่เป็นอยู่ เราไม่เคยคุยกันเรื่องนั้น ผมเองก็รู้สึกแปลกไปว่าคนที่ผมคุยด้วยอยู่นั้นไม่ใช่ผู้หญิง แต่ความรู้สึกของผมมันบอกผมว่าผมรักเขาอยู่หมดหัวใจ ผมไม่กล้าบอกความรู้สึกกับน้องเขาไปกลัวบางอย่างจะหายไป เพราะผมเองก็ไม่แน่ใจว่าเขาคิดเหมือนกันบ้างไหม จนกระทั้งผมขึ้นม.6 น้องเขาอยู่ม.3 มีรุ่นน้องม.4ที่สมัครเข้ามาใหม่หลายคน มันเป็นจุดเริ่มต้นของความเสียใจครั้งใหญ่ เมื่อน้องหนึ่งบอกผมว่ากำลังแอบชอบเด็กม.4 ที่พึ่งเข้ามาใหม่ที่เป็นผู้หญิงอยู่ ทำเอาผมพูดไม่ออก ในฐานะที่เป็นพี่ชายผมไม่กล้าห้ามเลยจริงๆ ได้แต่พูดสั้นๆว่า ถ้าคบน้องเขาพี่จะเลิกคุยด้วย น้องหนึ่งเหมือนพยายามถามเหตุผลผม แต่ช่วงนั้นผมเสียใจจนหลบหน้าน้องเขาตลอด และมารู้ว่าน้องเขากำลังคบกับรุ่นน้องม.4ที่เข้ามาใหม่อยู่ มันตอกย้ำให้รู้ว่า ทุกสิ่งที่คิดไว้เสมอในปีกว่าๆนั้น มันไม่ใช่ความจริง เป็นวิมารในอากาศที่ผมสร้างไว้เอง
หลังจากนั้นผมเลิกติดต่อน้องเขาแต่ยังคงแอบอัพเดตรรูปน้องเขาใน Hi5 และแอดเฟรนFacebook จนผมไปเรียนมหาวิทยาลัยต่างจังหวัด ผมคิดว่าเวลาจะช่วงลืมใครได้บ้าง แต่ไม่เลยครับ ทุกครั้งที่เจอกันความทรงจำมันไหลย้อนทั้งหมดกลับมาราวเรื่องนี้พึ่งเกิดเมื่อวาน ผมทราบที่หลังว่าน้องหนึ่งเลิกกับผู้หญิงคนนั้นตั้งแต่เดือนแรกๆที่คบกัน ผมก็ไม่ถามสาเหตุนะครับผมค่อนข้างคิดมากในทุกๆเรื่อง เวลาผ่านไป3ปีกว่า ผมขึ้นปี4 น้องเขาพึ่งจบม.6 ก็เรียนต่อมหาวิทยาลัยแห่งหนึ่งและเขามีแฟนเป็นผู้หญิงซึ่งคบกันมาเกือบ1ปีแล้ว ส่วนตัวผมมีคนผ่านมาบ้างแต่ต้องเลิกไปครับเพราะไม่มีใครแทนใครได้จริงๆ ทุกวันนี้ความสัมพันธ์ระหว่างเราสองคนมันล่องลอย จนกระทั้ง ...เดี่ยวขอมาพิมพ์ต่อนะครับ
หมายเหตุ.ย้ายกระทู้นะครับ กราบขออภัย
รักของเรา เรื่องของเขา ที่ไม่มีวันได้เป็นจริง
“คุณเคยรักใครบ้างไหมครับ ถ้ามีความรักครั้งแรกของคุณเป็นใคร” ผมจำครั้งแรกที่ผมมีความรักตอนอายุ 6 ขวบ เป็นความรักแบบเด็กอนุบาลผมแอบชอบเพื่อนร่วมห้อง เธอชื่อว่า พลอย เธอน่ารัก สดใส ตอนนั้นผมคิดในใจเสมอว่าถ้าเธอโตมาคงมีหน้าตาเหมือนนางเอกทีวีตอนนั้น คุณชมพู่ อารยา ถึงกับทุกวันอาสาช่วยคุณครูจัดที่นอนช่วงบ่ายให้ผมได้นอนได้เธอ วีระกรรมที่ร้ายที่สุดคือผมเดินไปหอมแก้มโชว์พี่ชายว่าเราแอบชอบเธออยู่ นั้นคือแรกที่ผมแอบรัก หลังจากนั้นผมขึ้นชั้นประถมก็แอบรักเพื่อนร่วมห้องนานถึง6ปี และมัธยมต้นก็แอบรักเพื่อนร่วมห้องอีกคนอีก3ปี นั้นเหลาะครับทั้งสามคนนี้ผมไม่เคยกล้าบอกความจริงเลยสักคน ที่แน่ๆตั้งแต่เริ่มจำความได้ผมยังไม่เคยหยุดรักใครเลยสักวัน
แต่ที่เล่าไปตอนต้นนั้นไม่ใช่เหตุการณ์เกี่ยวข้องกับความรักครั้งนี้ ก่อนอื่นต้องขอแนะนำตัวก่อนครับ ผมซื่อซัน เรียนไกล้จบมหาวิทยาลัยแล้ว ผมเป็นคนเข้าคนง่าย มีเพื่อนสนิตมากๆทั้งรุ่นเดี่ยวกัน รุ่นพี่ รุ่นน้องเรียกได้ว่าสนิตไปทุกคน และมีความสามารถพิเศษหลายเรื่องครับ ผมชอบพูดมักได้เป็นพิธีกรรับเชิญงานต่างๆ ชอบเล่นกีฬา ที่สำคัญผมชอบเล่นเปียโนครับ เรื่องราวความรักที่ผมอยากจะเล่านั้นเกิดขึ้นเมื่อประมาณ 6 ปีที่ผ่านมา ตอนที่ผมเรียนอยู่มัธยมปีที่5 ตอนนั้นผมเป็นนักดนตรีประจำโรงเรียนสมัยเรียนมัธยม ตอนนั้นผมค่อนข้างป๊อปมากในโรงเรียน เป็นทั้งนักดนตรี จนได้เลือกเป็นประธานสภานักเรียน ทุกวันที่ไปโรงเรียนผมอยากจะบอกว่าเหมือนไปทำงานมากกว่าไปเรียน ผมกลายเป็นเด็กกิจกรรมไปโดยไม่รู้ตัว จนเป็นเหตุให้เจอรุ่นน้องคนหนึ่งที่เขาทำให้ผมแอบรักมานานจนถึงทุกวัน เราห่างกัน3ปี น้องเขาเรียนอยู่ม.2 เป็นนักฟุตบอลทีมโรงเรียนตัวสูงกว่าผม หลังเลิกเรียนผมจะต้องไปซ้อมเปียโนทุกวันครับ พอซ้อมเสร็จก็ต้องเดินผ่านสนามฟุตบอลเห็นพวกรุ่นน้องซ้อมบอลกัน ด้วยความเฟรนลี่จึงเขาไปขอเล่นด้วย พอผมยิงประตูได้ผมก็แซวคนอื่นไปทั่ว แต่มีรุ่นน้องคนหนึ่งที่ผมไม่เคยรู้จักลีลาเล่นมันกวนผมมากๆ มันชื่อหนึ่ง ทุกครั้งที่ผมแซวมัน น้องมันก็จะแซวตอบเสมอๆ จนสนิตกันไปในระยะเวลาอันรวดเร็ว และบ้านเราไปทางเดียวกันห่างกันเพียง3กิโล หลายครั้งที่เราไปกลับด้วยกันรู้จักครอบครัวกันและกัน สนิตมากจนคนทั้งโรงเรียนเริ่มสงสัยในความสนิตของเราสองคน กลายเป็นคู่จิ้นประจำโรงเรียน แต่ตอนนั้นไม่มีวลี คู้จิ้นนะครับ
ขอเล่าข้ามช่วงหวานๆของมอ.5 ปีแรกที่พบกันก่อนนะครับถ้ามีเวลาและมีคนสนใจอย่างฟังจะกลับมาเล่าให้ฟังครับ ในช่วงที่ผ่านมา ผมไม่เคยชัดเจนกับสถานะที่เป็นอยู่ เราไม่เคยคุยกันเรื่องนั้น ผมเองก็รู้สึกแปลกไปว่าคนที่ผมคุยด้วยอยู่นั้นไม่ใช่ผู้หญิง แต่ความรู้สึกของผมมันบอกผมว่าผมรักเขาอยู่หมดหัวใจ ผมไม่กล้าบอกความรู้สึกกับน้องเขาไปกลัวบางอย่างจะหายไป เพราะผมเองก็ไม่แน่ใจว่าเขาคิดเหมือนกันบ้างไหม จนกระทั้งผมขึ้นม.6 น้องเขาอยู่ม.3 มีรุ่นน้องม.4ที่สมัครเข้ามาใหม่หลายคน มันเป็นจุดเริ่มต้นของความเสียใจครั้งใหญ่ เมื่อน้องหนึ่งบอกผมว่ากำลังแอบชอบเด็กม.4 ที่พึ่งเข้ามาใหม่ที่เป็นผู้หญิงอยู่ ทำเอาผมพูดไม่ออก ในฐานะที่เป็นพี่ชายผมไม่กล้าห้ามเลยจริงๆ ได้แต่พูดสั้นๆว่า ถ้าคบน้องเขาพี่จะเลิกคุยด้วย น้องหนึ่งเหมือนพยายามถามเหตุผลผม แต่ช่วงนั้นผมเสียใจจนหลบหน้าน้องเขาตลอด และมารู้ว่าน้องเขากำลังคบกับรุ่นน้องม.4ที่เข้ามาใหม่อยู่ มันตอกย้ำให้รู้ว่า ทุกสิ่งที่คิดไว้เสมอในปีกว่าๆนั้น มันไม่ใช่ความจริง เป็นวิมารในอากาศที่ผมสร้างไว้เอง
หลังจากนั้นผมเลิกติดต่อน้องเขาแต่ยังคงแอบอัพเดตรรูปน้องเขาใน Hi5 และแอดเฟรนFacebook จนผมไปเรียนมหาวิทยาลัยต่างจังหวัด ผมคิดว่าเวลาจะช่วงลืมใครได้บ้าง แต่ไม่เลยครับ ทุกครั้งที่เจอกันความทรงจำมันไหลย้อนทั้งหมดกลับมาราวเรื่องนี้พึ่งเกิดเมื่อวาน ผมทราบที่หลังว่าน้องหนึ่งเลิกกับผู้หญิงคนนั้นตั้งแต่เดือนแรกๆที่คบกัน ผมก็ไม่ถามสาเหตุนะครับผมค่อนข้างคิดมากในทุกๆเรื่อง เวลาผ่านไป3ปีกว่า ผมขึ้นปี4 น้องเขาพึ่งจบม.6 ก็เรียนต่อมหาวิทยาลัยแห่งหนึ่งและเขามีแฟนเป็นผู้หญิงซึ่งคบกันมาเกือบ1ปีแล้ว ส่วนตัวผมมีคนผ่านมาบ้างแต่ต้องเลิกไปครับเพราะไม่มีใครแทนใครได้จริงๆ ทุกวันนี้ความสัมพันธ์ระหว่างเราสองคนมันล่องลอย จนกระทั้ง ...เดี่ยวขอมาพิมพ์ต่อนะครับ
หมายเหตุ.ย้ายกระทู้นะครับ กราบขออภัย