เรื่องราวย่อๆ
..ปัจจุบันฉันอยู่บ้านกับแม่ และยาย มีพี่ 1 คน แต่ตอนนี้ไปทำงานต่างจังหวัด พ่อกับแม่ทะเลาะกันจนแยกทางกัน ต่างคนต่างอยู่ พ่อได้มีภรรยาใหม่ ส่วนแม่ยังมีไม่เป็นตัวเป็นตน ซึ่งเรื่องแยกทางกันก็ไม่ได้ทำให้ฉันมีปมด้อยหรือปัญหาอะไรมากมาย นอกจากความคิดถึง..
..มีหลายเรื่องที่ทำให้ฉันคิดว่า ฉันเกิดมาเพราะความไม่ได้ตั้งใจของทั้งคู่ จนทำให้ลึก ๆ ก็แอบเสียใจว่าทำไมแม่ถึงไม่รักหนูเหมือนที่แม่คนอื่นแสดงออกมาบ้าง ตอนฉันอยู่ประมาณ ประถม จนถึง ปวช. เท่าที่ได้ยินและจำได้ แม่ชอบเอาฉันไปพูดกับคนอื่น ว่าฉันนิสัยอย่างนู้น อย่างนี้ (ทั้งอายทั้งเสียใจ) แต่ตอนที่ฉันทำตัวดี เรียนได้เกรดดีๆ มีรางวัลกับมาบ้านแม่กับไม่เคยเอ่ยปากชม บางครั้งฉันเหนื่อยกับการเรียนไม่ว่าจะเป็นการเรียนไม่ค่อยเข้าใจ กับครูอาจารย์ที่ใช้แต่อารมณ์ กับมาถึงฉันระบายกับเขาเขากับไม่สนใจฟัง และทันไปคุยโทรศัพท์กับคนของเขา แม่ไม่เคยแม้แต่ให้กำลังใจฉันเลยสักครั้ง ฉันเคยคิดว่าฉันจะตั้งใจเรียนไปเพื่ออะไร อยู่บ้านฉันทำงานบ้านเกือบทุกอย่าง ยกเว้น ล้างห้องน้ำ (นานๆ จะล้างที) ฉันเป็นคนที่ดื่มเหล้าดื่มเบียร์เป็น แต่ก็ไม่ได้มีโอกาสได้ดื่มสักเท่าไหร่ จำได้ว่า 2 ครั้งที่ได้ดื่มตอนไปงานแต่ง กับงานบวช แต่ตอนกลางคืนก็ไม่เคยออกไปเที่ยวเหมือนเด็กคนอื่นๆ ..
จนชีวิตฉันเดินทางมาถึงตอนจบชั้น ปวช. ใจจริงฉันอยากเรียนต่อมหาลัย แต่การจะไปเข้าเรียนได้ก็ต้องมีเงินที่จะสมัครสอบ เราเกรงใจเขามาก เราเลยเลือกสอบแค่ที่เดียวคือ มหาวิทยาลัยราชมงคลพระนคร แล้วฉันก็สอบติด ฉันไปบอกแม่ว่า แม่หนูสอบติด ราชมงคล แล้วนะ แต่เขากับเงียบ แล้วกับโทรศัพทฺ์ไปคุยกับพี่เราแทน พอวันรุ่งขึ้น แม่มาพูดกะเราว่า จะเรียนที่กรุงเทพหรอ ไหนจะค่ารถ ค่าที่พัก ค่ากิน ค่าเทอมอีก ฉันก็ไม่รู้ว่าแม่ไม่อยากให้เราไปเพราะไม่มีเงินจะส่งเรา หรือเขาไม่อยากให้เราเรียนกันแน่ (แต่เรื่องเงินยายบอกเราแล้วว่าเดี๋ยวเขาเป็นคนจัดการเรื่องนี้ให้เอง) คำพูดและการกระทำของแม่ทำให้ฉันคิดว่า ฉันควรมีรายได้เป็นของตัวเองได้แล้ว ฉันเหนื่อยที่จะขอเงินเขาไปโรงเรียนทุกๆวัน หลังจากนั้น ฉันก็เริ่มหาที่ทำงานที่รับวุฒิ ปวช และได้สมัครสอบ จนได้มาทำงานของรัฐบาล
..บรรยากาศภายในบ้าน.. ตั้งแต่ตอนตื่นเช้าขึ้นมายายจะต้องด่าโยนของโครมคราม บางวันก็มีปากเสียงกันในบ้าน เป็นแบบนี้เกือบทุกวัน ฉันเคยคิดว่า คนในครอบครัวยิ่งมีเยอะก็ยิ่งน่าปวดหัว แต่นี่อะไร บ้านมีกันอยู่แค่นี้ ยังไม่รัก ไม่คุยกันเลย วันๆ นึง ถามแค่วันนี้จะกินไร ตอบเสร็จแม่ก็ไปคุยโทรศัพท์ ถึงแม้ว่าปัญหาจะไม่ค่อยเยอะเหมือนกับคนอื่น ๆ (เพราะฉันไม่รู้ว่าจะสื่อออกมาเป็นตัวอักษรยังไง) แต่ฉันเจอเรื่องราวแบบนี้ทุกวัน ๆ จนทำให้เราไม่อยากจะอยู่บ้านหลังนี้อีกแล้ว ฉันอยากออกไปอยู่โลกภายนอกบ้าง อยากรู้ว่าชีวิตนี้จะเป็นยังไง เราไม่อยู่สักคนบ้านหลังนี้จะกลับมามีความสุขอีกครั้งมั้ย ในเวลาที่เราไม่อยู่บ้าน แม่จะคิดถึง จะเป็นห่วงเรา เหมือนเป็นห่วงพี่มั้ย(ความคิดนี้อาจดูเห็นแก่ตัวและอาจดูเป็นลูกอกตัญญู) แต่ถึงยังไง ฉันก็ทำแบบนั้นไม่ได้อยู่ดี
ขอบคุณนะ ที่รับฟัง..มีสิ่งไหนแนะนำ จขกท จะขอบพระคุณมาก
(ถ้าใช้คำผิดพลาดประการ ขออภัยไว้ ณ ที่นี้ด้วย)
รับฟังฉันหน่อย ฉันเหนื่อยและท้อเหลือเกิน
..ปัจจุบันฉันอยู่บ้านกับแม่ และยาย มีพี่ 1 คน แต่ตอนนี้ไปทำงานต่างจังหวัด พ่อกับแม่ทะเลาะกันจนแยกทางกัน ต่างคนต่างอยู่ พ่อได้มีภรรยาใหม่ ส่วนแม่ยังมีไม่เป็นตัวเป็นตน ซึ่งเรื่องแยกทางกันก็ไม่ได้ทำให้ฉันมีปมด้อยหรือปัญหาอะไรมากมาย นอกจากความคิดถึง..
..มีหลายเรื่องที่ทำให้ฉันคิดว่า ฉันเกิดมาเพราะความไม่ได้ตั้งใจของทั้งคู่ จนทำให้ลึก ๆ ก็แอบเสียใจว่าทำไมแม่ถึงไม่รักหนูเหมือนที่แม่คนอื่นแสดงออกมาบ้าง ตอนฉันอยู่ประมาณ ประถม จนถึง ปวช. เท่าที่ได้ยินและจำได้ แม่ชอบเอาฉันไปพูดกับคนอื่น ว่าฉันนิสัยอย่างนู้น อย่างนี้ (ทั้งอายทั้งเสียใจ) แต่ตอนที่ฉันทำตัวดี เรียนได้เกรดดีๆ มีรางวัลกับมาบ้านแม่กับไม่เคยเอ่ยปากชม บางครั้งฉันเหนื่อยกับการเรียนไม่ว่าจะเป็นการเรียนไม่ค่อยเข้าใจ กับครูอาจารย์ที่ใช้แต่อารมณ์ กับมาถึงฉันระบายกับเขาเขากับไม่สนใจฟัง และทันไปคุยโทรศัพท์กับคนของเขา แม่ไม่เคยแม้แต่ให้กำลังใจฉันเลยสักครั้ง ฉันเคยคิดว่าฉันจะตั้งใจเรียนไปเพื่ออะไร อยู่บ้านฉันทำงานบ้านเกือบทุกอย่าง ยกเว้น ล้างห้องน้ำ (นานๆ จะล้างที) ฉันเป็นคนที่ดื่มเหล้าดื่มเบียร์เป็น แต่ก็ไม่ได้มีโอกาสได้ดื่มสักเท่าไหร่ จำได้ว่า 2 ครั้งที่ได้ดื่มตอนไปงานแต่ง กับงานบวช แต่ตอนกลางคืนก็ไม่เคยออกไปเที่ยวเหมือนเด็กคนอื่นๆ ..
จนชีวิตฉันเดินทางมาถึงตอนจบชั้น ปวช. ใจจริงฉันอยากเรียนต่อมหาลัย แต่การจะไปเข้าเรียนได้ก็ต้องมีเงินที่จะสมัครสอบ เราเกรงใจเขามาก เราเลยเลือกสอบแค่ที่เดียวคือ มหาวิทยาลัยราชมงคลพระนคร แล้วฉันก็สอบติด ฉันไปบอกแม่ว่า แม่หนูสอบติด ราชมงคล แล้วนะ แต่เขากับเงียบ แล้วกับโทรศัพทฺ์ไปคุยกับพี่เราแทน พอวันรุ่งขึ้น แม่มาพูดกะเราว่า จะเรียนที่กรุงเทพหรอ ไหนจะค่ารถ ค่าที่พัก ค่ากิน ค่าเทอมอีก ฉันก็ไม่รู้ว่าแม่ไม่อยากให้เราไปเพราะไม่มีเงินจะส่งเรา หรือเขาไม่อยากให้เราเรียนกันแน่ (แต่เรื่องเงินยายบอกเราแล้วว่าเดี๋ยวเขาเป็นคนจัดการเรื่องนี้ให้เอง) คำพูดและการกระทำของแม่ทำให้ฉันคิดว่า ฉันควรมีรายได้เป็นของตัวเองได้แล้ว ฉันเหนื่อยที่จะขอเงินเขาไปโรงเรียนทุกๆวัน หลังจากนั้น ฉันก็เริ่มหาที่ทำงานที่รับวุฒิ ปวช และได้สมัครสอบ จนได้มาทำงานของรัฐบาล
..บรรยากาศภายในบ้าน.. ตั้งแต่ตอนตื่นเช้าขึ้นมายายจะต้องด่าโยนของโครมคราม บางวันก็มีปากเสียงกันในบ้าน เป็นแบบนี้เกือบทุกวัน ฉันเคยคิดว่า คนในครอบครัวยิ่งมีเยอะก็ยิ่งน่าปวดหัว แต่นี่อะไร บ้านมีกันอยู่แค่นี้ ยังไม่รัก ไม่คุยกันเลย วันๆ นึง ถามแค่วันนี้จะกินไร ตอบเสร็จแม่ก็ไปคุยโทรศัพท์ ถึงแม้ว่าปัญหาจะไม่ค่อยเยอะเหมือนกับคนอื่น ๆ (เพราะฉันไม่รู้ว่าจะสื่อออกมาเป็นตัวอักษรยังไง) แต่ฉันเจอเรื่องราวแบบนี้ทุกวัน ๆ จนทำให้เราไม่อยากจะอยู่บ้านหลังนี้อีกแล้ว ฉันอยากออกไปอยู่โลกภายนอกบ้าง อยากรู้ว่าชีวิตนี้จะเป็นยังไง เราไม่อยู่สักคนบ้านหลังนี้จะกลับมามีความสุขอีกครั้งมั้ย ในเวลาที่เราไม่อยู่บ้าน แม่จะคิดถึง จะเป็นห่วงเรา เหมือนเป็นห่วงพี่มั้ย(ความคิดนี้อาจดูเห็นแก่ตัวและอาจดูเป็นลูกอกตัญญู) แต่ถึงยังไง ฉันก็ทำแบบนั้นไม่ได้อยู่ดี
ขอบคุณนะ ที่รับฟัง..มีสิ่งไหนแนะนำ จขกท จะขอบพระคุณมาก
(ถ้าใช้คำผิดพลาดประการ ขออภัยไว้ ณ ที่นี้ด้วย)