[CR] CR [ครั้งแรกที่ฉันจะเล่าเรื่องราว]เมื่อฉันและเพื่อน ไปปีนป่ายเขา ที่ "ภูสอยดาว"

'เคยฝันหรือนึกถึง
' ภาพที่กำลังยืนอยู่บนภูเขาที่มี วิวสวยงามราวกับรูปภาพกันมั้ย '
กว่าจะได้รูปสวยเหมือนที่ฝัน มันต้องเจออะไรไปดูกัน


ทักทายกันหน่อยเอ้า ! สวัสดีครับทุกคนวันนี้ผมมาเปิดประสบการณ์ เรียกได้ว่าชีวิตการเที่ยว ปีนป่ายภูเขาที่ภูสอยดาว อันเลื่องลือ
ด้วยงบ 1,500 บาท (ย้ำ 1,500) อยากไปให้ถูกกว่านี้แต่กลัวว่าจะไม่รอดกลับมา เอาเป็นว่าจะสนุกแค่ไหนมาเข้าเรื่องกันเลยดีกว่า
การเดินทางก็เรียกได้ว่า สดๆร้อนๆกันเลยทีเดียว  เราเดินทางกันวันที่ 13.11.2015 - 15.11.2015 พร้อมแล้ว ไปดูกันเล้ยยย

****************************************************************************************

CHAPTER 1 : เดินทางเห้อะ จะได้ไม่เสียเวลา
จุดเริ่มต้นของการเดินทาง รถไฟ หัวจักรในตำนานเป็นที่กล่าวขาน ณ สถานที่หัวลำโพง
ไม่รอช้า.. ซื้อตั๋วรถไฟชั้น 3 รอบเวลา 20.00 น. ราคา 179 บาท จากกรุงเทพ-เด่นชัย


ป่ะ! จะได้ไม่เสียเวลาเนอะ ขึ้นรถไฟกัน เย้! โหยย เย็นนนจ้าาา หน้าชากันไปตามๆกันตลอดการเดินทางบนรถไฟ
เรียกได้ว่า ปวดตูดสุดๆ นั่งกันไปกันมา หลับมั่งคุยกันมั่ง บนรถไฟมีของขายตลอดการเดินทาง
แต่ค่อนข้างแพงงงแสนแพง เพื่อนซื้อมาม่าคัพถ้วยเล็ก ราคา 40 บาท (สุดสวิงริงโก้กันเลยทีเดียว)
ถ้าเป็นไปได้พยายามหลับหรือต้านทานความหิวไว้นะจ๊ะ คุณผู้ชม


จนมาถึงสถานที่ พิษณุโลก ตอนเวลาตี 4 โดยประมาณ
ลงจากรถไฟปุ๊บ ฟ้าถล่มมมจ้า ฟ้าฝนคนเหงากันเลยทีเดียว


----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

CHAPTER 2 : รีบเลยลุง เดี๋ยวขึ้นภูไม่ทัน
ฝนเริ่มซาลง พวกเราต้องเดินทางต่อจากสถานีรถไฟพิษณุโลกไปขนส่งเพื่อนั่งรถทัวร์ไปที่ อ.ชาติตระการ
โดยรอบรถคือ ตี 5 พอขึ้นรถปุ๊บสลบหลับปั๊บ ท่ามกลางฝนที่โปรยลงมากับแอร์เย็นๆ สบ้ายยย


รู้สึกตัวอีกทีก็เช้าแล้ว เราลงที่ท่ารถชาติตระการตอนประมาณ 8 โมงครึ่งครับ ยัง! ยังไม่จบจ้า ต้องต่อรถ 2 แถว เหมาคนละ 100 ครับ
ไม่รอช้าลุงก็พาซิ่งทันที เดี๋ยวขึ้นภูเย็นจะลำบาก แต่ก็ยังว่า กองทัพต้องเดินด้วยท้อง คนต้องกินถึงจะเดิน
ลุงพาแวะตลาดป่าแดงเพื่อซื้อของกินขึ้นไปกินภู บนภูไม่มีของขายนะครับ ถ้าอยากได้อะไรต้องจ้างหาบขึ้นมา
ทุกคนแยกย้ายไปซื้อของกัน โดยผมกับเพื่อนคนนึงแวะร้านไก่ทอดของน้าคนนึง
แม่เจ้าหอมมจนพุงใหญ่ๆสั่นเลย ซื้อเสร็จปุ๊บ ป่ะ!ลุง! ซิ่งโลด! เดี๋ยวสิถึงภูสอยดาวช้า



ตลอดทางก็เรียกว่าโค้งขึ้นลงเขากันนับไม่ถ้วนเลยครับ จนบางคนคลื่นไส้กันเลยทีเดียว
หลังจากขึ้น-ลง เลี้ยวซ้าย ขวา โค้งต่างๆก็มาถึงละจ้าาา "อุทยานแห่งชาติภูสอยดาว"
จ่ายค่าเข้าอุทยาน จ้างลูกหาบของบางส่วน ลูกหาบราคาอยู่ที่ กิโลละ 35 บาทนะครับ
แล้วขึ้นรถต่อไปที่ศูนย์บริการนักท่องเที่ยว โดยที่อุทยานมีรถพาไปส่งเราถึงที่
เมื่อถึง เอาวะ! มาถึงละ เริ่มเดินกันเถอะ GO! GO! GO!



----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
CHAPTER 3 : ภูสอยดาวจ้า เรามาแล้ว
ปะะะ เริ่มเดินขึ้นภูสอยดาวกันเล้ยยย เราเริ่มเดินตอน 11 โมงโดยประมาณ โหยยยย ร้อนนสุดๆ ร้อนนมากๆๆๆ
เอาวะใจดีสู้เสือ ระยะทางที่จะเดิน 6.5 กิโลเมตรไปลานสน เริ่มเดินเหอะฟิตมาก 5555



จุดแรกที่ผ่านคือน้ำตกภูสอยดาว น้ำเย็นมากกกก แค่เห็นในใจตอนแรกเนี้ยอยากหยุดอยู่แค่ตรงนี้ละ 555555


เดินต่อกันดีกว่า จะได้ไม่ถึงมืดค่ำ ระยะทางที่จะต้อเดินคือ 6.5 กิโลเมตรเพื่อไปที่ลานสนนะครับ
ช่วงแรกในการเดินทางครับเรียกกันได้ว่า โอ้ยย สนุกสนานเฮฮาตามประสาคนเดินป่าครั้งแรกครับ
พูดคุยกันตลอดเวลา ทุกคนเข้าใจอารมณ์ป่าไหมครับ เย็นต้นไม้กับได้ยินเสียงน้ำตกไหล
โอ้ยยยย มันยอดเยี่ยมมากๆ


ทางเดินก็ต้องบอกว่า เริ่มแรกๆก็สบายดีครับแต่พอเริ่มขึ้นเขาเท่านั้นแหละ บันไดชันๆมาเต็ม
จากที่รู้สึกเย็นกลายเป็นเริ่มร้อนระอุเดินไม่ถึงไหนเลยครับ


ต้องหยุดพักหายใจ โอ้วแม่เจ้า! นี่แค่ไม่กี่กิโลเองครับ
แต่พอได้แอบดูผู้ชายถอดเสื้อเลยหายเหนื่อย 555 (เห็นแผ่นหลังก็สะท้านวงการแล้ววว)


หยุดพักแล้วก็เดินต่อกันดีกว่า เก็บภาพบรรยากาศภูเขา วิว ทิวทัศน์สวยงาม สบายตา
แต่จุดพีคกว่านั้นคือ น้ำเปล่าที่เตรียมไปครับเอาไปคนละ 1 ขวดเล็ก ซึ่งไม่พอแน่นอนครับ
ก็ข่มใจตัวเอง “สบายมาก” เรียกได้ว่าเป็นการเปิดประสบการณ์จากการที่คิดว่ารูปสวยจัง
แต่กว่าจะได้ถ่ายรูปครับ คุณพระชีวิตต้องทำแบบนี้เลยหรอ 55555
ผ่านไปครึ่งทาง ก็เรียกได้ว่า เดินช้าลง ช้าลงเรื่อยๆครับ
จุดเปลี่ยนผันต่อมาคือ น้ำ! น้ำ! น้ำหมดชีวิตพังเลยครับ  พัง! พังมากตอนนี้
อยากหันหลังกลับแล้วเดินลงจากภูเขาเลย แต่ทำไม่ได้เพื่อความสวยงามของรูปถ่าย
ทำให้ผมนึกถึงคำพี่เกดขึ้นมา “ S t r o n g ” จึงลุยต่อ !!


ระยะทางผ่านไป น้ำหมด แรงก็หมด แต่สิ่งที่ไม่หมดคือระยางอีกยาวไกล ไกลแสนไกล
ราวกับก้อนน้ำแข็งที่พวกเราคือเรือไททานิคพุ่งชน 555  โอ้ยย เดินต่อไม่ไหวแล้ว แบกพุงใหญ่กับกระเป๋าหนัก 5 กิโล
ร้องครวญครางเหมือนจะโดนเชือด เหนื่อยมาก แต่ก็พยายามจะฝืนขาตัวเองเดินต่อไปให้ได้
ผมจึงเริ่มหยุดพักบ่อยขึ้นตั้ง ปณิธานเลย 20 ก้าวหยุด ทำให้เพื่อนบางส่วนขอล่วงหน้าไปก่อนครับ
เพื่อนบางส่วนก็เดินออกนำไปก่อน ผมกับเพื่อนที่เหลือก็ค่อยๆเดินกันต่อไป
มีเพื่อนถ่ายรูปวิวไปเรื่อยๆ (เขานำผมไปก่อนแล้ว 555)